Cześć Pitt !

Przypominają mi się stare fajne czasy w naszej MW.

Mimo owych trzech lat "wyrwanych" z życia nie psioczę ani na Ustkę [dawne CSSMW] ani na spędzone potem 1071 dni pod banderą MW.
Szkoda, że niektóre sprawy związane z MW "idą" w dziwnym kierunku, ale mam nadzieję, że to przejściowe kłopoty i trudności.
Pozdrawiam Pitt - ObltzS.

Witam !

Witryna ta udostępniła kolejną ciekawą porcję materiałów - są to zdjęcia U-Bootów operujących na wodach M. Norweskiego i M. Barentsa [czarno-białe fotografie niemieckich o.p. biorących udział w operacji morskiej przeciwko konwojowi PQ-17, lipiec 1942] oraz zapisy dzienników działań bojowych [KTB] dwóch U-Bootów operujących na tych wodach : U-355 [za okres od 25.08.1942 do 06.03.1943] oraz U-427 [za okres od 06.05.1944 do 03.05.1945].
Warte zapoznania się.
link do strony : http://www.uboatarchive.net/Nothern%20Waters.htm

ObltzS - dzięki serdeczne!!! Te KTB to prawdziwa creme de la creme

Witam !
A może by tak małe streszczonko dla pozostałego Koleżeństwa - niekoniecznie jutro lub pojutrze ?
Swoją drogą, jak dobrze, że załapaliśmy się na życie w "dobie internetu" i mija ten okres, kiedy zostają z archiwów zdejmowane klauzule tajności zawartych tam dokumentów - ale ostrożność w ich ocenie [nawet dla takich jak my amatorów] nigdy nie zaszkodzi ...

Witam !

Uwaga - rewelacja !!! :
http://www.uboatarchive.net/KTBList.htm

Strona ta nie odnotowywała żadnych nowości i aktualizacji od połowy listopada ub. r., ale jak się okazuje, czas ten był wykorzystany niezwykle pracowicie przez jej administratorów.
Otóż 30.01.2009 na stronie tej ukazał się nowy projekt pn. U-boat Kriegstagebücher (KTB), który ma ambitne plany przedstawiania tłumaczeń z j. niemieckiego na j. angielski "Dzienników działań wojennych" [w Polsce te dokumenty są określane mianem Dzienników okrętowych lub Dzienników bojowych] poszczególnych U-Bootów.
Aby to zamierzenie mogło być zrealizowane powołano zespół składający się z osób redagujących takie znane strony internetowe jak Ranier Kolbicz [Szwajcaria] z www.uboat.net, Ken Dunn [USA] znany badacz dziejów U-Bootów a skład ten uzupełniają Volker Erich Kummro oraz Jürgen Meyer-Brenkhof [Niemcy] i Christine Hillmann [Brazylia].

Jako pierwszy efekt pracy tego zespołu przedstawiono tłumaczenia trzech "Dzienników działań wojennych" :
U-123 za okres 23.11.1941 do 09.02.1942 [pierwszy okres operacji "Paukenschlag"],
U-123 za okres 10.02.1941 do 02.05.1942 [drugi patrol tego U-Boota w ramach operacji "Paukenschlag"],
U-130 za okres 27.12.1941 do 25.02.1942 [pierwszy okres operacji "Paukenschlag"]

Na uwagę zasługuje fakt, że tłumaczenia te są zachowane na oryginalnym formacie autentycznych KTB, z układem stron, zapisów, faksymiliami podpisów dowódców [R. Hardegen, i E. Kals] oraz ciekawym dodatkiem, gdzie dla każdej doby podano pozycję okrętu we współrzędnych geograficznych [długość, szerokość] - natomiast zapisy KTB posługują się kwadratami siatki Kriegsmarine - oraz dane astronomiczne dla każdej doby: wschód i zachód słońca oraz księżyca a także fazę księżyca oraz rachuba czasu w miejscu przebywania okrętu.

Dodatkowym cennym i ważnym uzupełnieniem są poszczególne ikony, stanowiące uzupełnienie zapisów i ich skrótów używanych w KTB odnoszących się tak do nawigacji, pogody, stanów morza i siły wiatru, astronomii, przeliczników z różnych jednostek stosowanych w Niemczech na jednostki anglosaskie, raportów, meldunków radiowych i komunikacją [długością fal i częstotliwość], pływaniem, zanurzeniem, trymowaniem okrętu, określaniem prędkości na powierzchni i w zanurzeniu oraz przypadająca ilością obrotów tak diesli jak i silników elektrycznych, artylerią i uzbrojeniem, strategia i taktyką stosowaną przez U-Booty itp., itp. - każdy taki podrozdział ma swój własny słownik zwrotów i wyrażeń charakterystyczny dla swojej dziedziny - coś wspaniałego, można w tym grzebać godzinami

Strona ta długo milczała [blisko 2,5 mies.], ale mając na uwadze ciężar gatunkowy oraz ważność zamieszczonych tam ostatnio materiałów to wykonała rewelacyjną - jak dla mnie - "robotę". Każdy z internautów otrzymał w jednym miejscu niezwykle skondensowaną i bogatą w treść potężną dawkę wiedzy - prawdopodobnie adres ten będzie często odwiedzany i pozostaje czekać na tłumaczenia kolejnych KTB, zarówno tych U-Bootów bardziej znanych jak i tych mniej znanych.

Witam !

Witryna ta dodała kolejna ciekawą stronę związaną z członkiem załogi maszynowej [Obermaschinenmaat Theo Hunkirchen], który pływał na trałowcu M-72 oraz wchodził w skład załogi dwóch U-Bootów U-622 i U-450.
Przedstawiono tam skrócony przebieg kariery marynarskiej Theo Hunkirchena oraz w załączonych podstronach zamieszczono liczne fotokopie angielskich i amerykańskich dokumentów związanych z jego losami jako jeńca wojennego - od raportów przesłuchań do dokumentacji z pobytu w amerykańskim obozie jenieckim [od czerwca 1944 do marca 1946] oraz brytyjskich dokumentów związanych z repatriacją i powrotem do Europy w okresie od marca 1946 do stycznia 1947, kiedy to Theo Hunkirchen ostatecznie powrócił do powojennych juz Niemiec - dla Niego wojna skończyła się znacznie później niz dla innych.

Dodatkowym bardzo ciekawym uzupełnieniem jest zamieszczona duża ilość osobistych zdjęć z okresu służby w U-Bootwaffe na U-622 i U-450 oraz fotokopie niemieckich dokumentów z okresu Jego służby w tej formacji.
Z zamieszczonych tam dokumentów można "wyłuskać" wiele ciekawych informacji m. inn. o tym, jaką dokumentację gromadzili alianci o niemieckich marynarzach z okrętów podwodnych oraz jak była ona segregowana pod kątem jej wykorzystania w celu stworzenia pełnej informacji o ludziach Dönitza i jego U-Bootwaffe.

http://www.uboatarchive.net/POWInternmentHunkirchen.htm

Witam !

Na stronie tej ukazał sie kolejny raport z sierpnia 1942 r. [sygnatura C. B. 4051 (44)] wywiadu RN z przesłuchania ocalałego marynarza po zatopieniu U-374.
http://www.uboatarchive.net/U-374INT.htm

Jest ot bardzo ciekawa lektura, gdzie można znaleźć wiele interesujących faktów i danych związanych z odbytymi przez U-374 patrolami i niektórymi faktami z jego historii.
Poszczególne rozdziały raportu, oprócz opisu pierwszych patroli tego U-Boota podają także opis jego ostatniego patrolu i przebieg jego zatonięcia. Historia ta jest o tyle ciekawa, że okręt ten został zatopiony przez angielski okręt podwodny HMS Unbeaten w zachodniej części M Śródziemnego u wschodnich rubieży przylądka Cape Spartivento 12 stycznia 1942 r. Okręt ten patrolował wyznaczony rejon wespół z innym angielskim o.p. oraz polskim O.R.P. "Sokół".

Z zatopionego U-Boota uratował sie tylko jeden członek jego załogi MtrGfr Johannes Ploch.
Datę opublikowania raportu [08.'44] a zatopienia U-Boota [01.'42] dzieli blisko dwa i pół roku - jak się okazuje jeniec MtrGfrPloch, który był przesłuchiwany zarówno na pokładzie HMS Unbeaten, następnie w bazach RN na Malcie i w Kairze, ale jego zeznania były świadomie wielokrotnie zmieniane przez niego samego, a podawane fakty często były ze sobą sprzeczne i niespójne - wywiad RN wyjaśniał i weryfikował te sprzeczności tak długo, aż w końcu jeńca 17.06.1942 r. przetransportowano do Anglii, gdzie złożył ostateczną wersję zeznań i udzielił właściwych odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania. Wg początkowej wersji zeznań, marynarz ten wprowadzał w błąd przesłuchujących go oficerów wywiadu sugerując im, że został uratowany z U-331. Jest to przykład na to, że mimo utraty całej załogi i okrętu oraz faktu, że był jedyną osobą uratowaną zachował wysokie morale jako jeniec i chciał zdradzać wobec wroga żadnych informacji i prawdziwych danych związanych z jego służbą i organizacją U-Bootwaffe a weryfikacja tych danych zajęła aż tyle czasu - również przykład ten pokazuje, jak skrupulatna była pragmatyka i cała procedura procesów śledczych w wywiadzie RN, który tak długo potrafił badać i analizować pozyskane dane, aż nabrał przekonania i pewności, że są prawdziwe i wiarygodne.
Znamienne są zdania zawarte w raporcie RN, które opisują Plocha jako osobę o wysokiej inteligencji oraz bardzo uprzejmym i miłym w rozmowach [przesłuchaniach] - te cechy zapewne pozwoliły mu tak długo zwodzić przesłuchujących go oficerów ...

Kolejne rozdziały raportu opisują inne U-Booty oraz bazy we Włoszech, Francji i w Niemczech - m. in. zawarty jest tam opis urządzenia do sprawdzania szczelności kadłubów U-Bootów tzw. "Wasserdruckdock". Następne rozdziały zawierają ogólne uwagi o U-Bootach - ilość balastu wodnego do osiągnięcia zanurzenia do głębokości 100 i 200 m, maksymalnym zanurzeniu, stosowanym kamuflażu na M. Śródziemnym, systemie wacht obserwacyjnych, organizacji życia w bazach, systemie szkoleń w Kriegsmarine dla załóg podstawowych i oficerów, kursów specjalistycznych, czasu trwania szkoleń, oraz tworzonych oddziałów uderzeniowych marynarki.
Raport ten wart jest polecenia wszystkim bliżej zainteresowanym różnymi szczegółami związanymi z U-Bootwaffe.

Witam !

Pojawił się kolejny ciekawy dokument - raport z kwietnia 1942 r. [sygnatura C. B. 4051 (42)] wywiadu RN z przesłuchania ocalałych członków załogi U-581.

http://www.uboatarchive.net/U-581INT.htm

Zatopienie U-581 miało miejsce 02.02.1942 niedaleko Azorów. Z 45 osobowej załogi uratowano aż 41 marynarzy i oficerów. Początkowo do 07.03.1942 byli ono osadzeni i wstępnie przesłuchiwani w bazie RN w Gibraltarze a następnie przetransponowano ich do Anglii. Raport wspomina o trudnościach w pozyskiwaniu informacji od pojmanych marynarzy.

Raport zawiera skróconą informację o samym U-581, jego początkowych patrolach bojowych, opis ostatniego patrolu oraz opis zatonięcia U-Boota. W rozdziale dotyczącym charakterystyki członków załogi są zawarte zdania i opisy negatywnie odnoszące się do d-cy okrętu Kptlt. Wernera Pfeifera, oraz głównego mechanika. którzy, zostali przez załogę skrytykowani za nadmierny wprowadzony rygor, brak szacunku dla innych członków załogi oraz unikanie walki w niektórych sytuacjach przez d-cę okrętu. Ten ostatni był krytykowany także z powodu nadmiernego wpływu, jakiemu ulegał ze strony głównego mechanika. Część załogi przypisywała utratę okrętu słabemu charakterowi d-cy : uleganiu panice, braku opanowania i kierowania załogą w czasie ataków brytyjskich niszczycieli.

Kolejne rozdziały pokrótce charakteryzują inne U-Booty, podają opisy baz okrętów podwodnych w St. Nazaire i Kirkenes.

Bardzo ciekawy jest natomiast rozdział XI tego raportu opisujący żołd marynarzy, podoficerów i oficerów oraz wypłacane do żołdu zróżnicowane różnorodne dodatki, zarówno dla kawalerów jak i żonatych. Jest to interesująca lektura, pozwalająca w miarę szybko obliczyć, ile marynarz po powrocie z patrolu inkasował żołdu i zrozumieć to, że w porównaniu do innych formacji w różnorodnych lokalach było go stać na niemal wszystko [a ten wątek jest często podnoszony w literaturze wspomnieniowej].

Witam !

Na stronie tej ukazał sie kolejny raport z kwietnia 1942 r. [sygnatura C. B. 4051 (40)] wywiadu RN z przesłuchania ocalałych marynarzy po zatopieniu U-93 [typ VII-C, zatopiony 15.01.1942 od bomb głębinowych brytyjskiego niszczyciela HMS Hesperus na pozycji 36.40N i 15.52W, z 46 członków załogi uratowano 40, natomiast 6 zginęło].
http://www.uboatarchive.net/U-93INT.htm

Jak zawsze raporty te są ciekawa lekturą pozwalającą "wyłuskać" wiele nietuzinkowych danych i informacji, dzięki którym nasza wiedza o różnorodnych aspektach U-Bootwaffe jest bardziej pełna i obszerna i może stanowić interesujące uzupełnienie suchej literatury faktu.
Pierwsza cześć raportu jak zawsze stanowi opis i charakterystykę załogi U-93, która podczas przesłuchania jako główną przyczynę utraty okrętu uznała zbyt częste zmiany w obsadzie U-Boota, które nie pozwoliły na zgranie załogi i osiągniecie odpowiedniego poziomu wyszkolenia.
Kolejne rozdziały opisują krótką charakterystykę U-93, jego historię i opis uprzednio odbytych patroli bojowych – zakończeniem tej części raportu jest dokładny opis zatopienia U-93.
Następne informacje to wykaz utraconych U-Bootów i informacje o losach niektórych ich oficerów. Raport zawiera także niepełny wykaz U-Bootów należących do 7 Flotylli Bojowej, sporządzony na podstawie notatek znalezionych podczas rewizji jednego z jeńców – wykaz oprócz okrętów podaje także dane dotyczące ilości zabranych torped parogazowych i elektrycznych.

Następne krótkie rozdziały to niepełne informacje o bazach U-Bootów [St. Nazire, La Baule, Lorient]
Raport zawiera ciekawe zdjęcie lotnicze jednej z niemieckich stoczni produkującej U-Booty : Blohm & Voss w Hamburgu. Zdjęcie to jest opisane stosunkowo szczegółową legendą oraz poparte opisem cyklu produkcyjnego samej stoczni, procedur związanych z próbami i odbiorami stoczniowymi, podano także godzinowy rozkład pracy dla zmiany dziennej i nocnej a wymiar rocznego urlopu wynosił zaledwie 1 tydzień !
Kolejnym ciekawym fragmentem raportu jest opis racji żywieniowych, składu i asortymentu zapasów żywnościowych zabieranych na patrol.
Raport zakończony jest pełną listą załogi U-93.

Witam !

7 marca br. dodano małą galerię zdjęć U-410, które dostarczył Nicolas Bracco z Argentyny.
Fotografie te pierwotnie należały do prywatnego zbioru zdjęć jednego z oficerów U-Bootwaffe ObltzS Gerharda Petersa [14.12.1921 - 23.10.1997] który pływał na tym U-Boocie jako II WO [w okresie 02.'42 r. do 04.'43 r.] a następnie jako I WO [w okresie 04.'43 r. do 09.'43 r.] po czym objął dowództwo na U-1198 [12.'43 r. do 05.'45 r.], który należał do dwóch flotylli szkolnych [21 i 31 Ausbildungsflottille] - na tym okręcie zastał go koniec wojny.
Zdjęcia te przedstawiają uroczystość przekazania U-410 do służby w dn. 23.02.1942 [okręt zbudowano w ówczesnej Danziger Werft w Gdańsku], pierwszego d-cę okrętu Kptlt. Kurta Sturma w otoczeniu kadry oficerskiej i podoficerskiej tego U-Boota, oraz ostatniego d-cę U-410 ObltzS Horsta-Arno Fenskiego w otoczeniu swojej załogi we włoskiej bazie U-Bootów w La Spezia dnia 7 sierpnia 1943 r. podczas odprawy przed piątym patrolem [07.08.1943 - 30.08.1943].
Ciekawa jest fotografia przedstawiająca prowizoryczne i tymczasowe zabezpieczenie dziobowej części U-Boota przed lodem [głównie mechanizmy i same dziobowe stery głębokości i prawdopodobnie także zewnętrzne pokrywy dziobowych wyrzutni torpedowych] oraz to, które przedstawia znak UAK, który U-Boot ten ma jeszcze namalowany na kiosku.
U-410 został zbombardowany przez amerykańskie lotnictwo w dn. 11.03.1944 w pobliżu Tulonu na wodach francuskich.

Kto z forumowiczów z Gdańska i okolic, to zapewne rozpoznaje charakterystyczny ceglany budynek hali stoczniowej i przyległy basen wyposażeniowy.
http://www.uboatarchive.net/U-371U410Photos.htm

Ten basen już daaaaawno zasypany - prawda?

Witam !

Ten basen już daaaaawno zasypany - prawda?

Ano - baaaaaaaaaaaaardzo daaaaaaaaaaaawno !
Nad budynkiem [chyba lata sześćdziesiąte ub. wieku] wzniesiono małą nadbudowę, która mieściła trasernię optyczną, a obecnie jeden z basenów wydz. kadłubowego mieści się [patrząc na zdjęcie] na prawo od budynku traserni - ten ze zdjęcia już nie istnieje - niedaleko budynku traserni jest [chyba jeszcze] jedna z bram wejściowych do SG [kiedyś ta ulica nazywała się Marynarki Polskiej] a przy jej końcu było wejście do Stoczni Północnej [sąsiadowała ze SG], obok zaraz zaczynały się tereny "remontówki".

Tak właśnie mi się wydawało, że jak chodziłem po terenach stoczni, to stałem w tamtym miejscu i robiłem fotę (dokładnie taką samą jak podałeś wcześniej - można porównać co było kiedyś i jest teraz ) ...i jakoś nie czułem że mam wodę pod nogami

Witam !

Witryna ta dodała kolejny mały fragment przetłumaczonego na j. angielski [tłumacz Jürgen Meyer-Brenkhof] zapisu KTB z odbytego drugiego patrolu bojowego U-100 w okresie 11.09.1940 do 25.09.1940.

KTB zawiera opisy zdarzeń z poszczególnych dni, aktualne dla danego dnia pozycje okrętu, opisy przeprowadzonych ataków torpedowych. Drugi patrol był dla U-100 bardzo udany [podobnie jak pozostałe cztery patrole u Schepkego] - podczas jego trwania załoga U-100 zatopiła 7 statków, w tym 3 statki w dn. 21.09.'40 a cztery kolejne statki następnego dnia. Sześć z nich nosiło banderę brytyjską a jeden norweską a dwa z zatopionych były tankowcami powyżej 10.000 BRT.. Wszystkie zatopione w tym patrolu statki wchodziły w skład osławionego konwoju HX-72, który został przez atakujące go U-Booty niemal zdziesiątkowany.
Jak zapisał d-ca U-100 w swoim KTB wg jego szacunków łączny tonaż zatopionych jednostek wynosił ok. 60.000 BRT a zatopionych jednostek miało być osiem. "Przeszacowanie" tonażu przez d-cę było częstym zjawiskiem, gdzie podczas ataku, zwłaszcza konwoju, nie było czasu na odczytanie czy nazwy statku lub prawidłowe określenie jego wielkości. Poza tym była też pokusa dodania do swojego konta kolejnej liczby jednostek i kolejnych tysięcy tonażu, które zbliżały do otrzymania upragnionego Krzyża Rycerskiego [zwłaszcza młodzi i porywczy d-cy cierpieli na tzw. "ból gardła"]. Jak pozakazują analizy zatopień z tego okresu - tak co do ilości jak i tonażu - były to złote czasy dla U-Bootwaffe.
Jednak wg powojennych szacunków i weryfikacji danych tonaż zatopionych statków w tym patrolu wyniósł aż 50.340 BRT.

KTB z drugiego patrolu U-100 zakończony jest mała statystką tego patrolu, która podaje, że U-Boot ten przebywał w morzu łącznie 13 dni i 20 godz., w tym 13 dni oraz 3,5 godz. łącznie płynąc na powierzchni a łączny czas płynięcia w zanurzeniu wynosił razem 16,5 godz.
Podczas tego patrolu U-100 przebył łączną drogę 3.108 Mm, w tym 3.074 Mm przepłynął na powierzchni a 34 Mm w zanurzeniu.

Jak zawsze było w U-Bootwaffe - zgodnie z procedurami - przepisany na czysto KTB był doręczany wraz z innymi dokumentami [mapy z wykresem przebytej drogi, meldunki ze strzelania torpedowego] dowódcy B.d.U. Dönitzowi, który na koniec wpisywał krótkie uwagi dotyczące przedstawianych zapisów - oprócz pochwały za bardzo dobrze i skutecznie wykonane zadania patrolu oraz skuteczną taktykę ataku konwoju, znamienna jest uwaga Dönitza, że dowódca musi mieć świadomość, że większość ocen dotycząca zatopionego tonażu podczas nocnych ataków może być przesadzona i należy dołożyć wszelkiej staranności, aby identyfikować tak nazwy jak i ilość zatopionych statków zwłaszcza nocą, co jest ważne podczas potwierdzania danych, czy wszystkie torpedowane statki rzeczywiście zostały zatopione.
Dönitz o tym problemie pokusy zawyżania [ilość i tonaż] na "in plus" pisał nawet w swoich wspomnieniach, że często musiał o tym przypominać swoim dowódcom aby wyzbywali się tej praktyki, co np. nie przeszkadzało mu wcale przedstawiać do odznaczenia Krzyżem Rycerskim coraz to inną grupę wyróżniających się dowódców.

Ciekawym dodatkiem są zamieszczone skany map z nakresem przebytej drogi podczas patrolu jak również meldunki ze strzelania torpedowego tzw. "Schussmeldung", które były często wymieniane we wspomnieniach opublikowanych przez Finnę ["Seria z Kotwiczka"], a teraz można chyba po raz pierwszy obejrzeć te dokumenty, które przeważnie były wypełniane przez IWO.
Jak widać z tych zapisów, były one niezwykle szczegółowe i posiadały wiele rubryk do wypełnienia [np. kurs U-Boota, kurs celu, azymut, kąt odpalenia torpedy, jej prędkość, kąt wyprzedzenia itp., itp.] oraz opis sytuacyjny każdego ataku torpedowego, co jak wspominał H. Werner ["Żelazne trumny"] przepisywanie "na czysto" tych dokumentów było jednym z najbardziej nudnych zajęć IWO po powrocie z patrolu, gdyż dowódcy U-Bootów własnie na nich scedowali to przyjemne zajęcie.

Witam !

Witryna ta dodała 15.04.2009 do swego działu "U-boat Kriegstagebücher" fragment KTB opisujący czwarty patrol U-990 który trwał od 22.05.1944 do 25.05.1944. Patrol ten czasowo był bardzo krótki, ale nastąpiło w czasie jego trwania ważne wydarzenie - załoga U-990 uratowała załogę z innego U-Boota U-476, sama przy okazji tracąc dzień później swój okręt.
24.05.'44 około godz. 07,16 na północny zachód od Trondheim [okolice Namsos] łódż latająca Catalina z 210 Dywizjonu RAF 18 Grupy uszkodziła płynącego w wynurzeniu U-476 zrzucając sześć bomb głębinowych. W wyniku ataku zostało zabitych 34 marynarzy, ale atak samolotu został odparty ogniem artylerii p.lot. Uszkodzenia U-Boota były na tyle poważne, że nie mógł on o własnych siłach kontynuować rejsu – miał duże przegłębienie na rufę i nie było możliwości ustawienia kadłuba na tzw. równej stępce.
Informację o tym zdarzeniu odebrano drogą radiową na U-990 tego samego dnia ok. godz. 11,00 i nakazano załodze płynąć z maksymalną prędkością, do kwadratu siatki morskiej AF 5573, gdzie miała nastąpić wspólna akcja ratownicza z U-276.
U-990 po przybyciu na miejsce zdarzenia podjął na swój pokład 21 członków załogi z uszkodzonego U-Boota : dziesięciu zabrano z tratwy ratunkowej, natomiast pozostałych jedenastu z kadłuba okrętu. Po przejęciu ludzi U-476 został zatopiony torpedą przez U-990. W akcji ratowniczej oprócz tych dwóch U-Bootów miały wg meldunków radiowych uczestniczyć także łódź patrolowa V-5901 oraz M-132 i R-2.
Następnego dnia - 25.045.'44 - kiedy U-990 zbliżał się do Trondheim został rankiem o godz.06,23 zaatakowany przez Liberatora z 59 Dywizjonu 15 Grupy. U-Boot i jednostki pomocnicze zaatakowały samolot ogniem działek p.lot, ale na U-Boocie działka te zacięły się. Liberator zdołał obrzucić okręt podwodny sześcioma bombami głębinowymi. Ostatnie bomby głębinowe [wg zapisu ocalałego KTB] spadły w odległości ok. 5 m od okrętu i eksplodowały pod powierzchnią wody poważnie uszkadzając strukturę kadłuba sztywnego, zbiorniki balastowe nr 5 i 6 oraz grodzie wodoszczelne. Poprzez popękane wyrzutnie torpedowe, dziobowy luk załadunku torped, pęknięty zbiornik oleju napędowego nr 2, popękane zawory systemu balastowego woda wraz z paliwem ze zbiornika nr 2 wdziera się do wnętrza i zalewa kadłub. Wg zeznań LI kadłub sztywny był od siły bliskiej eksplozji b.g. wypaczony a grodzie niektóre wodoszczelne powyginane i popękane. FuMG zapadł się do centrali, kompresor powietrza do Diesli został wyrwany z fundamentów i wypchnięty do śródokręcia. Z tunelu została wyrwana głowica peryskopu, panel rozdzielni zaworów z centrali został wyrwany i rzucony wgłąb okrętu, pomieszczenie radiowe zdemolowane.
Wg zapisów w KTB ok. godz. 07,32 wydano rozkaz opuszczenia U-990 a ok. 07,34 U-Boot zaczyna tonąć wskutek doznanych uszkodzeń.
Patrolowiec V-5901 zdołał podjąć z wody 52 marynarzy z załóg U-476 [19 członków załogi] i U-990 [33 członków załogi]. Akcja przejmowania marynarzy z U-Bootów trwała prawie 90 min. I utrudniały ją silne prądy morskie w pobliżu Trondheim.

Znamienny jest komentarz F.d.U. - Fuhrer der Unterseeboote Norwegen, który wysoko ocenił postawę d-cy U-990 [Kptlt. Hubert Nordheimer] i uznał za słuszną jego decyzje, że po 17 godzinach akcji poszukiwawczej przerwał ją, uważając, że po tylu godzinach przebywania w lodowato zimnej wodzie nie ma już szans na odnalezienie żywych członków załogi zatopionego okrętu, a dalsze przebywanie w tym rejonie naraża na poważne niebezpieczeństwo tak U-990 jak i uratowanych marynarzy z U-476.
Uznał też, że d-ca U-990 nie popełnił błędu pozostając na powierzchni w drodze powrotnej, gdyż miał prawo czuć się bezpieczniej w towarzystwie patrolowca V-5901, i w przypadku ataku lotniczego siła ognia artylerii p.lot. U-Boota i okrętu byłaby zwielokrotniona. Jednak awaria działek p.lot. na U-Boocie [zacinały się w momencie ataku Liberatora] i silne falowanie wzburzonego morza uniemożliwiły skuteczną zaporę ogniową. Decyzja o opuszczeniu tonącego okrętu przy tak licznych uszkodzeniach została uznana za zasadną, co pozwoliło uratować życie zdecydowanej większości marynarzy pozostających na okręcie. F.d. U. Norwegen uznał, że d-ca U-990 Nordheimer wybrał w tej sytuacji możliwie najlepsze opcje dla ratowania załogi.

Dziennik KTB został skopiowany aż w ośmiu egzemplarezach i dostarczony do odpowiednich struktur Kriegsmarine, odpowiedzialnych za prowadzenie wojny morskiej.

http://www.uboatarchive.net/KTB990-4.htm

Witam !

Witryna ta dodała 16.05.2009 do swego działu "U-boat Kriegstagebücher" fragment KTB opisujący dziewiąty patrol U-552, który trwał od 09.06.1942 do 19.06.1942. Patrol ten czasowo był bardzo krótki, bo trwał zaledwie 11 dni, ale dowódca U-Boota Kapitänleutnant E. Topp wraz ze swoją załogą zdołał za ten czas zatopić aż pięć alianckich statków o łącznym tonażu 15.858 BRT i wszystkie te zatopienia nastąpiły 15.06.'42, zatem była to dla załogi bardzo udana noc [ataki rozpoczęto po północy].
Wszystkie zatopione statki ? cztery brytyjskie i jeden norweski ? należały do konwoju oznaczonego symbolem HG-84 [tzw. konwój gibraltarski] i U-552 jako jedyny spośród atakujących U-Bootów dokonał tak skutecznych zatopień, co świadczy o doskonałym opanowaniu taktyki ataku i wysokim poziomie poziomie wyszkolenia bojowego załogi. Jak powszechnie wiadomo duży udział w takich akcjach miała postawa i opanowanie dowódcy, która przekładała się bezpośrednio na działania całej załogi, a E. Topp zaliczał się do jednych z najlepszych i najskuteczniejszych dowódców.

Konwój ten zaatakowała grupa dziewięciu U-Bootów ? aż pięcioma okrętami dowodzili najbardziej wówczas doświadczeni dowódcy [wśród nich właśnie E. Topp], a grupa ta otrzymała nazwę "Endrass" na cześć jednego d-ców U-Bootów, który wraz z cała załogą i okrętem [U-567] został zatopiony w grudniu 1941 r. podczas ataku na konwój gibraltarski HG-76.

W skład konwoju HG-84 wchodziły aż 23 statki handlowe [20 wypłynęło z Gibraltaru a 3, które wypłynęły z Lizbony dołączyły do konwoju 11.06.'42], eskortowane przez 36 Grupę Eskortową Johnny'ego Walkera.
Po wykryciu U-Bootów Grupie Eskortowej udało się zmusić do odwrotu trzy U-Booty [U-132, U-89 i U-437]. Swój bardzo udany atak Topp wykonał nocą na powierzchni, wykorzystując fakt, że okręty brytyjskiej eskorty rozproszyły się za pozostałymi U-Bootami tej grupy ? dwukrotnie oddał do statków konwoju salwę pięciu torped - po pierwszej salwie [data oddania strzałów 15.06.'42, I wyrzutnia : godz . 00.58, II wyrzutnia : godz. 00,58 i 32 sek., III wyrzutnia : godz. 00,58 i 52 sek., IV wyrzutnia : godz. 00,59 i 22 sek., V wyrzutnia rufowa : godz. 01,07], wykorzystując zamieszanie, wycofał się, ponownie załadował wyrzutnie i powrócił do konwoju by oddać koleją salwę [data oddania strzałów 15.06.'42, I wyrzutnia : godz . 04.32, II wyrzutnia : godz. 04,32 i 18 sek., III wyrzutnia : godz. 04,32 i 45 sek., IV wyrzutnia : godz. 04,34., V wyrzutnia rufowa : godz. 04,36 i 15 sek.].
Pierwszą salwą zatopił dwa brytyjskie i jeden norweski statek - w tym flagowy statek komodora konwoju - a drugą salwą kolejne dwa brytyjskie statki.

Następnego dnia Topp miał jeszcze dwie torpedy, ale nie było już warunków do oddania strzałów torpedowych także z położenia nawodnego [rozpoczynał się już świt] ? za to jeden z okrętów eskorty zaczął nękać U-552 i obrzucił go ośmioma bombami głębinowymi ? ataki te spowodowały pęknięcie IV zbiornika balastowego wypełnionego paliwem oraz inne poważne uszkodzenia, ale Toppowi i jego załodze udało się zmylić okręt eskorty i bezpiecznie się oddalić.

Warto nadmienić, że spośród dziewięciu U-Bootów tej grupy tylko dwa przeprowadziły ataki torpedowe ? U-552 oraz U-575, ale jego salwa dziobowa albo chybiła, albo torpedy te nie eksplodowały. Zatem na tle działań innych U-Bootów atak Toppa był niezwykle skuteczny. Można przypuszczać, że niezwykła determinacja i zaciętość, z jaką atakował Topp, wynikła zapewne z faktu, że chciał w ten sposób pomścić śmierć swojego bliskiego przyjaciela E. Endrassa, który zginął pół roku wcześniej także podczas prób ataku na jeden z konwojów gibraltarskich.

Zatem zespół tej witryny ? jak się wydaje - nieprzypadkowo wybrał do tłumaczenia KTB U-552 właśnie z jego dziewiątego patrolu.
W komentarzu do tego KTB jest uwaga adiutanta Dönitza, że patrol ten był doskonale przeprowadzoną operacją, która w tak krótkim okresie [wg KTB zaledwie 5 godz.] przyniosła tak wielkie sukcesy w zatopieniu aż pięciu statków, co udowadnia i potwierdza niezwykłą zdolność dowódcy U-Boota.
Tłumaczenie KTB zawiera także skan odręcznie wykonanego szkicu z nakresu drogi, jaką podczas tego patrolu odbył U-552.

Dziennik KTB został skopiowany aż w piętnastu egzemplarzach i dostarczony do odpowiednich struktur Kriegsmarine, odpowiedzialnych za prowadzenie wojny morskiej.

http://www.uboatarchive.net/KTB552-9.htm
por. także :
E. Topp, Pochodnie nad Atlantykiem, Wyd. FINNA, Gdańsk 2007, str. 113-117
C. Blair, Hitlera wojna U-Bootów, Myśliwi 1939-1942, Wyd. Magnum, Warszawa 1998

Witam !

Kolejna porcja ciekawych materiałów ? tym razem witryna ta 19.05.'09 dodała do swoich zbiorów materiały pozyskane dzięki uprzejmości Jon Walsh, CWO4, emerytowanego marynarza US Navy, który jest siostrzeńcem Celestyna M. Urbaniaka, który to z kolei na jesieni 1945 r. był w składzie amerykańskiej załogi U-977 [typ VII C], która przyprowadziła tego U-Boota z Argentyny do Stanów Zjednoczonych A.P.
Jak powszechnie wiadomo ? U-977 ? poddał się w Argentynie dopiero 17.08.1945, czyli po 108 dniach od swego ostatniego wyjścia w morze z norweskiej bazy w Kristiansand 02.05.1945 [na sześć dni przed kapitulacją Niemiec]. W trakcie tego bardzo długiego rejsu [nie mógł on już mieć charakteru patrolu] okręt ten płynął na chrapach [Schnorchel] w ciągłym zanurzeniu przez 66 dni. Podobny przypadek tak długiego płynięcia na chrapach opisał H. Werner [Żelazne trumny, FINNA, Gdańsk 2002, str. 380], podając szczegóły przedarcia się U-953 z likwidowanych baz francuskich do Norwegii w 1944 r. - wówczas w ciągłym zanurzeniu U-Boot ten płynął aż sześć tygodni [42 dni].

We wrześniu '45 okręt ten został przejęty przez US Navy i z nową załogą [amerykańską] został przeprowadzony do Bostonu [stan Massachusetts], gdzie przybył 13.11.1945 po odbytej podróży liczącej ponad 6.000 Mm.
Wybór C. M. Urbaniaka był podyktowany ty, że zgłosił się do tej misji na ochotnika [był marynarzem amerykańskich okrętów podwodnych], a ponadto, co było bardzo w tej sytuacji bardzo przydatnym ? doskonale znał język niemiecki, co ułatwiło tak tłumaczenia jak i obsługę wielu urządzeń oraz systemów U-Boota. Jak wspominała sam Urbaniak, wnętrze U-Boota było bardzo zanieczyszczone [co było zrozumiałym, po tak długim rejsie z Norwegii], a sam stan techniczny okrętu wymagał wielu napraw i reperacji ? tak więc na czyszczeniu, naprawach i nauce obsługi urządzeń zeszło Amerykanom kilka tygodni, zanim tak nowa załoga jak i sam U-977 był gotowy do swego ostatniego rejsu.
W jego trakcie, silniki spalinowe napędu głównego często odmawiały posłuszeństwa, a przybycie do Bostonu, gdzie U-Boot został skierowany do stoczni marynarki wojennej, należy zawdzięczać wysokim kwalifikacjom i umiejętnością amerykańskiej załogi, która poradziła sobie z wszystkimi przeciwnościami.

Po opuszczeniu stoczni U-Boot ten został skierowany do bazy US Navy w New London [stan Connecticut], gdzie wraz z niszczycielem eskortowym USS Baker [DE-190] był przygotowywany do tzw. "Szlaku Zwycięstwa", który przebiegał przez większe miasta wschodniego wybrzeża USA, gdzie miejscowa ludność mogła się zapoznać z jednym z przedstawicieli owych złowrogich U-Bootów, które tak skutecznie nękały amerykańską żeglugę przybrzeżną przez pierwsze półrocze 1942 r. Jak wspominał Urbaniak, był to dla marynarzy bardzo przyjemny okres ich służby.
Przez okres trzech tygodni U-Boot ten w towarzystwie niszczyciela odwiedził Albany, Poughkeepsie i Newburgh, New York, Wilmington oraz Lewes, Delaware, Richmond, Virginia i Washington, D.C. To niezwykłe jak dla tego U-Boota tournee zakończyło się dopiero 8 grudnia 1945 r.

Następnie U-Boot ten został skierowany do bazy US Navy w Portsmouth [dokładnie stoczni marynarki], gdzie dołączył do przebywających już tam U-Bootów, które poddały się USA z końcem wojny.
Jego los został przypieczętowany na wodach wokół Bostonu, gdzie dokładnie w rok po swoim przybyciu do tej bazy ? 13.11.1946 został zatopiony przez storpedowanie przez amerykański okręt podwodny USS Atule.

Szkoda, że nie podzielił losu U-505 [typ IX C], który jest eksponowany w Chicago [Muzeum Nauki i Przemysłu] ? mógłby stanowić do dzisiaj jeden z nielicznych egzemplarzy dzielnych "siódemek", wołów roboczych Atlantyku ...

link do U-977 :
http://www.uboatarchive.net/U-977Photos.htm

Witam !

Strona ta 27.08.2009 dodała do utworzonego uprzednio działu "U-boat KTBs" nowe opracowanie. Jest nim tłumaczenie [na j. angielski, którego dokonał Rainer Kolbicz] dziennika działań bojowych rejestrującego wydarzenia z czwartego patrolu U-109 trwającego 59 dni : 20.11.1941 - 23.02.1942 [typ IX-B] odbytego pod dowództwem Kptlt. Heinricha Bleichrodta (21.10.1909 ? 09.01.1977) [przez przyjaciół z U-Bootwaffe nazywanego "Ajax"], który dowodził tym U-Bootem w okresie 05.06.1941 do 31.01.1943 r. i odbył na nim siedem swoich kolejnych patroli.

Wybrane tłumaczenie tak okresu jak i patrolu U-109 wydaje się nie być przypadkowe ? jest to czas, w którym na swoje patrole bojowe wyruszyła w wielkiej tajemnicy grupa U-Bootów, która miała po raz pierwszy dokonać ataków - głównie na amerykańską żeglugę kabotażową ? u wschodnich wybrzeży USA w ramach szeroko zakrojonej ofensywy określanej mianem Paukenschlag.
Poprzednio witryna ta zamieściła tłumaczenie KTB z U-123 z jego pierwszego patrolu także do wybrzeży amerykańskich, zatem obecne tłumaczenie stanowi pewną kontynuację tematu.

Ale U-109 znalazł się wg planów operacyjnych B.d.U. wśród grupy dwunastu U-Bootów [dwa typu IX i dziesięć typu VII], które miały wyznaczony inny obszar działań bojowych ? nie były nim bezpośrednio wody terytorialne wschodniego wybrzeża USA, ale wody kanadyjskie [głównie brzegi Nowej Funlandii] ? w wielu opracowaniach dotyczących początkowej fazy operacji U-Bootwaffe u wschodnich wybrzeży Ameryki wyprawa U-Bootów na wody kanadyjskie [styczeń 1941 r.] jest niemal przemilczana, chociaż powojenne zestawienia i statystki wykazały, że zadały one tam prawie dwukrotnie większe straty niż trzy U-Booty typu IX operujące w analogicznym okresie na wodach USA.

Czwarty patrol dla U-109 rozpoczął się pechowo ? będąc u południowych brzegów Nowej Szkocji wypatrzył na redzie portu Yarmouth pięciotysięcznik, do którego oddano sześć strzałów torpedowych z bliskich odległości, ale wszystkie torpedy nie osiągnęły celu ? Bleichordt był swoistym pechowcem i wydawało się, że pech nie opuszcza go także i podczas tej kampanii. Od czasu objęcia dowodzenia U-109 w czerwcu '41 r. nie zatopił żadnego statku, a poprzednie patrole na wodach europejskich i atlantyckich były przerywane przez liczne awarie niemal po rozpoczęciu patrolu i zmuszały go do powrotu do bazy.
Atak na ów pięciotysięcznik rozpoczął się wg KTB 19.01.1942 o godz. 04:06 i trwał do godz. 07:30 ? torpedy odpalano kolejno z następujących wyrzutni :
godz. 04:53 wyrzutnia nr II i III, odległość do celu ok. 800 m.[wyrzutnia nr III nie odpaliła],
godz. 05:40 wyrzutnia nr III, odległość do celu ok. 800 m.,
godz. 05:42 wyrzutnia nr VI, odległość do celu ok. 500 m.,
godz. 06:42, wyrzutnia nr V, odległość do celu ok. 1500 m.,
godz. 06:47, wyrzutnia nr I, odległość do celu ok. 500 m.

Po nieudanym patrolu wód kanadyjskich U-109 miał w drodze powrotnej do Lorient patrolować rejon Bermudów - Bleichordtowi nie powodziło się na tym patrolu do 23.01.'42, kiedy to wreszcie dokonał pierwszego zatopienia ? nastąpiło to wg KTB o godz. 08,12 w kwadracie BA 9956 ? torpedę wystrzelono z wyrzutni nr V i po 28 sek. osiągnęła ona swój cel, był nim brytyjski parowiec Thirlby [4.887 BRT]. Statek ten zatonął po 10 min. przez rufę.
Kolejne zatopienia miały miejsce 1, 5 i 6 lutego '42 r. U-109 zatopił wtedy :
- 01.02.'42 : brytyjski parowiec "Tacoma Star" [7.924 BRT] : atak o godz. 03:30 w kwadracie CB 5447 torpedami z wyrzutni nr I, III i IV, po niecałych 3 min. uzyskano 2 trafienia w cel,
- 05.02.'42 : kanadyjski tankowiec "Montrolite" [11.309 BRT], atak o godz. 01:42 w kwadracie CB 9713 torpedą z wyrzutni nr V, po 90 sek. uzyskano trafienie w cel, drugi atak tzw. coupe de grace o godz. 02:32 wyrzutni nr I, po 110 sek. uzyskano trafienie w cel,
- 06.02.'42 : panamski parowiec "Halcyon" [3.531 BRT], tak o godz. 00:07 w kwadracie CB 9878 torpedą z wyrzutni nr I - nie uzyskano trafienia w cel, drugi atak godz. 02:41 torpedą z wyrzutni nr IV ? ponownie nie uzyskano trafienia w cel, o godz. 04:00 rozpoczęto atak artyleryjski z działa pokładowego kal. 105 mm i i p.lot. kal. 37 i 20 mm, około godz. 07:45 zatopiono parowiec

Zatopienia te były pierwszymi sukcesami H. Bleichordta, jakie zanotował od piętnastu miesięcy.
Jak można wyczytać z KTB, także i ten patrol obfitował w liczne awarie i usterki, jakie nękały U-109 [awarie żyroskopu, pomp chłodzących silniki główne, układów wydechowego, zaworów zbiorników balastowych] ale w końcowej konkluzji B.d.U. został oceniony pozytywnie.


link do U-109 :
http://www.uboatarchive.net/KTB109-4.htm

Jakiś czas temu na http://www.uboatarchive.net pojawił się nowy dział - Design Studies - zawierająca
stworzone przez specjalistów z amerykańskich stoczni wojennych opisy konstrukcji niemieckich ubootów.
W tej chwili znajdują się tam raporty dotyczące typów IXC i XXI.

http://www.uboatarchive.net/DesignStudies.htm

Teksty są ilustrowane fragmentami oryginalnych planów i rysunków technicznych.

Witam

4 grudnia na stronie uboatarchive.net pojawiła się nowa podstrona
zbierająca w jednym miejscu informacje o U-bootach, które
zostały przejęte przez siły Stanów Zjednoczonych.

http://uboatarchive.net/DesignStudiesUSHands.htm

Witam !

Witryna ta zamieściła 05.01.2010 KTB z odbytego przez U-154 [typ IXC] piątego patrolu, który trwał od 20.03.1943 do 06.07.1943, pod dowództwem Heinza-Oskara Kusch'a.
Patrol ten trwał piętnaście i pół tygodnia [109 dni] i odbywał się głównie na wodach środkowego Atlantyku, południowo-wschodnich obrzeżach Morza Sargasowego, Basenu Gujańskiego [płn.-wsch. wybrzeża Ameryki płd.], Basenu Zielonego Przylądka i Basenu Kanaryjskiego[płn.-zach. wybrzeża Afryki] oraz wodach Basenu Iberyjskiego.
Podczas tego patrolu U-154 przeprowadził 24.05.1943 atak na konwój BT-14 [Brazylia ? Trynidad] ? w kwadracie siatki Kriegsmarine FB 9621 zostały zaatakowane trzy statki amerykańskie, z czego jeden został zatopiony . Był to parowy tankowiec "John Worthington" [8.166 BRT] płynący pod balastem wodnym. Natomiast dwa kolejne zostały poważnie uszkodzone ? były to tankowiec motorowy "Florida" [8.580 BRT] płynący pod balastem wodnym oraz "Cardinal Gibbson" [7.191 BRT] także płynący pod balastem.

Patrol ten, pierwszy po przejęciu okrętu przez nowego dowódcę H.-O. Kusch'a, został przez jego przełożonych oceniony pozytywnie.
Sam H.-O. Kusch został później oskarżony o zdradę i wyrokiem sądu wojskowego został stracony.

http://www.uboatarchive.net/KTB154-5.htm

9 marca na stronie http://uboatarchive.net pojawił się raport z przesłuchania rozbitków
z okrętu UJ 1404 - niemieckiego ścigacza okrętów podwodnych (UJ - U-Jäger).

Zatopiony 19 sierpnia 1942, niedaleko portowego miasta Dieppe przez brytyjskie siły morskie osłaniające
lądowanie Aliantów, znane później jako "Rajd na Dieppe".
http://pl.wikipedia.org/wiki/Rajd_na_Dieppe

Z czterdziestu czterech członków załogi uratowano dwudziestu pięciu.

UJ 1404 pierwotnie zbudowany w 1936 roku w Wesermünde jako trałowiec, w 1939 przebudowany
w Hamburgu na ścigacz okrętów podwodnych.

Wyporność - 500 ton
Wymiary - 70 m długości, maksymalna szerokość 7 m, maksymalne zanurzenie 5 m.
Prędkość maksymalna - 13 węzłów
Prędkość marszowa - 12 węzłów
Zapas węgla - 195 t
Napęd - maszyna parowa potrójnego rozprężania o mocy 750 KM zasilana przez jeden kocioł
Uzbrojenie - działo 88 mm, trzy działka 20 mm, dwa karabiny maszynowe M 30,
60 bomb głębinowych (z czego 20 z zapalnikiem ciśnieniowym nastawianym w granicach 25-90 m,
pozostałem z zapalnikami magnetycznymi i akustycznymi), cztery miotacze i dwie rufowe zrzutnie
bomb głębinowych
Wyposażenie radioelektroniczne - echosonda, szumonamiernik, sonar, radiostacja, urządzenie do
demagnetyzacii kadłuba.

http://uboatarchive.net/UJ1404INTProfile.jpg

Taktyka działania niemieckich ścigaczy okrętów podwodnych

Ścigacze operowały zwykle w parach. Korzystając z szumonamierników starały się uzyskać
kontakt z okrętem podwodnym. Po uzyskaniu kontaktu jeden z nich uruchamiał sonar aktywny.
Jednocześnie kontaktowano się z radiostacjami Concarneau lub Ile de Groix w celu upewnienia się,
czy w danym rejonie mogą znajdować się własne okręty podwodne. Jeżeli nie - rozpoczynano atak.

UJ 1404 przeprowadził trzy ataki na okręty podwodne, ani razu nie uzyskując potwierdzonego zatopienia.

http://uboatarchive.net/UJ1404INT.htm

15-go maja na stronie http://www.uboatarchive.net pojawił się KTB z drugiego patrolu odbytego przez U-37 (typ IX) (od 5 października do 8 listopada 1939 roku).
Pełny tekst:
http://uboatarchive.net/KTB37-2.htm

Poniżej wybrane przeze mnie ciekawsze fragmenty:

Przed rozpoczęciem patrolu - 25-go września - zmienił się dowódca - został nim K. K. Hartmann, pełniący jednocześnie obowiązki dowódcy 6-tej Flotylli U-Bootów.
1 października przeprowadzono próby morskie, w wyniku których stwierdzono stuki dochodzące z obu silników Diesla. Do 4-go października trwały
prace mające usunąć źródło hałasów - wymieniono amortyzatory/tłumiki drgań.
5 października - opuszczenie stoczni, po krótkich próbach morskich U-37 opuszcza Wilhelmshaven.
6 października - wyminięcie obiektu podobnego do boi (morska mina pływająca?)
7 października - spostrzeżono duński oraz fiński parowiec, zanurzenie alarmowe z powodu samolotu (prawdopodobnie niemiecki samolot zwiadowczy),
nierozpoznany parowiec
8 października - spostrzeżono fiński oraz norweski parowiec, zanurzenie alarmowe z powodu samolotu, po południu zatrzymano oraz zatopiono
ogniem z działa szwedzki parowiec Vistula
9 października - zanurzenie z powodu dużej jednostki pływającej (pancernik, prawdopodobnie Royal Sovereign) oraz samolotu. Wysoka fala uniemożliwia
utrzymanie przeciwnika w peryskopie. Wyrzutnie od I do IV przygotowane do strzału, przeciwnik zbliża się lekko zygzakując z prędkością od 12 do 15 węzłów.
W odległości 2500 m pancernik prawdopodobnie usłyszał U-37 i wykonał gwałtowny zwrot. Z powodu rozładowanych akumulatorów dłuższy pościg jest
niemożliwy.
Po południu zanurzenie alarmowe z powodu niszczyciela, później zidentyfikowanego jako krążownik typu C. Duże trudności z utrzymaniem głębokości peryskopowej (raz nawet okręt został całkowicie wyrzucony na powierzchnię i utrzymywał się tam przez 1.5 minuty, podczas gdy krążownik znajdował się
w odległości 5500 metrów). W tych okolicznościach przerwano atak.
Wieczorem wynurzenie, pogoda pogarsza się, fale przewalają się nad pomostem, przez wloty powietrza wlewa się tyle wody, że główna pompa zęzowa
musi pracować bez przerwy. Zameldowano BdU duży ruch okrętów wojennych.
10 października - zanurzenie na 30 m w celu regulacji torped
12 października - zatrzymano i zatopiono dwoma torpedami grecki parowiec Aris (4810 BRT)
15 października - zatrzymano i zatopiono jedną torpedą i ogniem z działa francuski parowiec Vermont (5186 BRT)
16 października - zanurzenie w celu regulacji torped
17 października - zatrzymano duński parowiec Argentina, po południu dostrzeżono meldowany przez U-46 konwój.
Zanurzenie do ataku - konwój składa się z około 14 parowców w czterech kolumnach eskortowanych przez 4 do 6 niszczycieli. Początkowo planowany atak od południa - ze słońcem za rufą - nie udaje się, ponieważ konwój wykonuje zwrot i U-37 nagle znajduje się w środku konwoju. Najpierw salwa z wyrzutni rufowych w pierwszy parowiec w środkowej kolumnie - po 30 i 35 sekundach - detonacje. Atak z wyrzutni rufowych się nie udaje z powodu zanurzenia peryskopu - odzyskanie kontroli nad okrętem trwa zbyt długo. U-37 musi zejść głębiej aby uniknąć staranowania. Po około 8 minutach pierwsza seria bomb
głębinowych, po kolejnych 20 minutach - druga - w sumie 40 - 50 bomb. Zrzucone w większej odległości, okręt na głębokości 70 metrów, cichy bieg.
Po powrocie na głębokość peryskopową, w miejscu zatonięcia trzy niszczyciele - prawdopodobnie podejmujące rozbitków. Konwój się rozproszył, pojedyncze statki ostro zygzakują. Spotkanie i krótka rozmowa z U-46 przez megafon.
21 października - zatrzymanie duńskiego parowca Fredensborg, po południu zanurzenie alarmowe z powodu francuskiego niszczyciela typu Enseigne Gabolde
23 października - zanurzenie w celu obserwacji ruchu morskiego w Cieśninie Giblartarskiej. Wieczorem spostrzeżono zaciemnioną jednostkę - prawdopodobnie krążownik pomocniczy. Zdecydowano zatopić parowiec torpedą bez ostrzeżenia.
24 października - torpeda chybiła - prawdopodobnie przeszła zbyt głęboko. O świcie drugi strzał - parowiec przełamał się i zatonął jak kamień. Dostrzeżono kolejny statek - zatopiony ogniem z działa. Kolejny parowiec z działem na rufie - decyzja - strzał torpedowy bez ostrzeżenia - trafienie w rufę, parowiec przełamał się i zatonął. Dostrzeżono samolot i dużą motorówkę - zanurzenie alarmowe - seria bomb głębinowych - niektóre bezpośrednio nad okrętem.
U-37 opada na 105 metrów. Zarządzono ciszę na okręcie - wszyscy leżą i próbują spać. Po 5 godzinach trzy serie bomb głębinowych niedaleko okrętu. Po dwóch godzinach kolejne dwie serie. Powietrze we wnętrzu okrętu stało się tak niezdatne do oddychania, że załoga oddycha przez pochłaniacze potasowe.
Po zmroku wynurzenie na głębokość peryskopową na cichym biegu, potem szybkie szasowanie balastów, natychmiastowe obsadzenie działa pokładowego
oraz przeciwlotniczego, uruchomienie silników wysokoprężnych. Załoga przygotowana do opuszczenia okrętu. Na powierzchni nie ma śladu nieprzyjaciela.
Z największą prędkością opuszczamy akwen w kierunku południowo-zachodnim. Działo pokładowe nie działa - w skutek ciśnienia wody uszkodzony zamek działa.
Wnioski - ostatni parowiec był statkiem - pułapką, wyposażoną w łodzie motorowe.
25 października - prace na górnym pokładzie - naprawa działa pokładowego oraz zaworów wydechowych, potem zanurzenie w celu przeładowania torped
28 października - powrót do bazy
30 października - zatrzymano i zatopiono torpedą grecki parowiec Thrasyvoulus
31 października - meldunek o przeciekających zewnętrznych zbiornikach paliwa - zbiornik prawdopodobnie uszkodzony bombardowaniem z dnia 24 października. Powrót do Kilonii nie jest możliwy bez uzupełnienia paliwa.
1 listopada - ćwiczebne zanurzenie alarmowe, po wynurzeniu dostrzeżono statek na kolizyjnym kursie - po zatrzymaniu okazało się, że to norweski parowiec.
3 listopada - zanurzenie! na głębokości peryskopowej eksplozja bomby niedaleko okrętu, kolejna na 25 metrach. Kilka żarówek pękło, odpadła obudowa żyrokompasu, przepalone bezpieczniki. Okręt w zanurzeniu aż do zmierzchu. Wachta na pomoście prawdopodobnie nie dostrzegła samolotu z powodu trudnych warunków pogodowych oraz przemęczenia. Dalszy marsz w ciągu dnia będzie w zanurzeniu. Li zasugerował, aby w celu oszczędniejszego zużycia paliwa przełączyć silniki na "pół naprzód" - po czterech godzinach jednak powrócono do trybu pracy dieslowo-elektrycznego.
4 listopada - zapas paliwa spadł do 20 m^3 co oznacza, że marsz w trybie diesel-elektrycznym możemy kontynuować przez 5 dni (obroty dla utrzymania 9 węzłów). Zanurzenie alarmowe z powodu samolotu.
8 listopada - wejście do Wilhelmshaven

Wnioski i spostrzeżenia:
- po pierwszych eksplozjach bomb głębinowych całkowicie lub częściowo uszkodzone zostały szumonamiernik (GHG) i echosonda.
- z powodu dużych szumów własnych silnika obracającego głowicę szumonamiernika KDB urządzenie to było nie do użytku. Silnik powinien
zostać zastąpiony napędem ręcznym albo całe urządzenie powinno zostać usunięte.
- przetwornica zasilająca GHG jest zbyt głośna i nie nadaje się do użycia podczas cichego biegu.
- liczba lornetek na pokładzie powinna zostać zwiększona do minimum 12-tu - część z nich z powodu pogody była nie do użytku
- przetwornica zasilająca system kierowania ogniem torpedowym (TRw) przestaje działać przy najmniejszej zmianie obciążenia
- bezpieczniki zabezpieczające obwód zasilania TRw cały czas się przepalały
- konieczne jest zwiększenie liczby części zamiennych wyrzutni torpedowych
- zamek działa pokładowego powinien być bardziej odporny

http://uboatarchive.net/KTB37-2.htm

Witam !

Witryna ta dodała w dn. 19.05.'10 odtajniony, niezwykle interesujący esej napisany przez Adm. Karla Dönitza dotyczący koncepcji i rozwoju niemieckiej marynarki wojennej Kriegsmarine a w szczególności jej sił podwodnych U-Bootwaffe.
Esej ten został napisany już po aresztowaniu Admirała na życzenie wywiadu RN i przekazany również wywiadowi US Navy.

Esej ten dzieli się na sześć odrębnych tematycznie części odpowiadający poszczególnym okresom, gdzie przedstawiona jest przez Admirała nie tylko zwięzła historia dotycząca opisywanego przedziału czasowego, ale także ich krótka analiza.
Spostrzeżenia i uwagi zawarte w napisanym przez siebie eseju dotyczącym działalności Kriegsmarine [U-Bootwaffe] były pisane z pamięci i nie zostały poparte żadnym materiałem dokumentacyjnym [KTB, dokumenty, akta, rozkazy, mapy, plany itp.].

Opracowanie to jest jeszcze jednym z ciekawych przyczynków do poznania osobistych poglądów i przemyśleń Admirała dotyczących tych zagadnień niemieckiej koncepcji wojny na morzu, na które miał pośrednio i bezpośrednio wpływ ? początkowo jako B.d.U. a następnie jako Großadmiral.
Jest to prawdopodobnie ten sam esej, o którym wspomina ciekawa książka autorstwa dwóch historyków [ojca i syna] G. H. Bennetta i R. Bennetta "Admirałowie Hitlera" [wyd. Bellona, Warszawa 2007], którzy analizowali opracowania napisane na życzenie wywiadu RN przez dziewięciu niemieckich admirałów, którzy po zakończeniu wojny znaleźli się w rękach Brytyjczyków i przekonali swoich jeńców, by spisali własne uwagi i spostrzeżenia dotyczące przygotowań Niemiec do wojny, a zwłaszcza wojny prowadzonej na morzu.

Link : http://www.uboatarchive.net/DoenitzEssay.htm

Nie będę skromy i powiem, że ubootwaffe.pl miała ten esej dzięki kolegom z Polishseamen już w zeszłym roku
viewtopic.php?f=1&t=2614

Nasi górą