Witam po raz kolejny.Przypomniala mi sie pewna sprawa związana z operacją Paukenschlag oglądalem kiedyś program o wrakach i było coś tam o zatopionym statku zaopatrzeniowcu ubootów bodajże zatopionym blisko wybrzeży USA!Statek ten z tego co sobie przypominam mial torpedy dla ubootów.Czy podczas operacji Paukenschlag Niemcy zaopatrywali ubooty statkami ?Jeśli Amerykanie tak dlugo beznadziejnie olewali obrone wybrzeża niewidziałbym problemu by niemiecki statek mógł tam się znaleźć i poić ubooty i dostarczać im torpedy.Jak więc to było i moze ktoś wie o jaki statek mi chodzi i czy były jakieś inne podczas tej operacji oczywiście poza Rajderami.

Witam !

Operacja „Paukenschlag”, a przynajmniej jej początkowa faza (grudzień '41 r. - luty '43 r.), była pomyślana i zorganizowana jako akcja, która miała odbywać się równocześnie tak na wodach wschodniego wybrzeża USA (akweny wokół Long Island, New Jersey oraz przylądek Hatteras) oraz wodach Kanady (akweny wokół Nowej Fundlandii i Nowej Szkocji).
W pierwszym bezpośrednim ataku trzy U-Booty typu IX (U 123 typ IXB, U 125 oraz U 66 typu IXC) miały zatapiać amerykańskie statki bezpośrednio na wodach przybrzeżnych USA natomiast dwanaście U-Bootów (w tym po jednym z typu IXB i IXC oraz dziesięć typu VIIC) miały za cel obrać sobie nowo-formowane konwoje statków alianckich płynących głównie z Halifaxu i Sydney do Anglii jak i powracające stamtąd statki.

Dla U-Bootów typu IX zapas paliwa nie stanowił większego problemu (typ IXB zabierał 165 t paliwa, natomiast typ IXC zabierał aż 208 ton paliwa), zatem dystans dzielący je od swoich baz francuskich do rejonu patrolowania (wliczając w to także drogę powrotną) oraz konieczność przemieszczania się w swoich rejonach za płynącymi statkami pokonywały bez większego problemu, tj. konieczności bardzo oszczędnego gospodarowania paliwem (głównie płynięcie na prędkościach ekonomicznych i tylko na jednym dieslu). Gorzej było z okrętami typu VIIC, U-Booty te ze względu na znacznie mniejszą autonomiczność żeglugi oraz mniejszy zapas paliwa, po odliczeniu jego niezbędnej ilości na dotarcie do Kanady i powrót (prędkość ekonomiczna na jednym silniku) miały do dyspozycji tylko ok. 10 dni faktycznych działań w rejonie operacyjnym.
Biorąc pod uwagę warunki pogodowe w styczniu na wodach płn.-zach. Atlantyku (stan morza i siła wiatru, temperatury powietrza i wody oraz układy baryczne dla tej pory roku - zima) tempo przemieszczania się w wyznaczonych sektorach za poszukiwaniami celów było niemal ślimacze.
Problem ten rozwiązano tylko częściowo, gdyż zarówno niektóre zbiorniki balastowe oraz zbiorniki wody słodkiej wypełniono paliwem, co zwiększyło zasięg „siódemek” o ok. jeden tysiąc mil, dając w ten sposób dowódcom nieco więcej możliwości i swobody w przeszukiwaniu swoich sektorów.

Podczas tej operacji U-Booty nie korzystały z jakiegokolwiek zaopatrzenia udzielanego przez okręty nawodne (łamacze blokad lub rajdery) – musiały w kwestiach paliwowych radzić sobie same; B.d.U. nie przewidywała i nie planowała takich operacji, byłyby one zbyt niebezpieczne w równym stopniu dla obu stron. Poza tym (pomimo niewiedzy Niemców o możliwościach dekryptażu przez Anglików) operacje takie jak „Paukenschlag” i wszystkie inne zawsze miały najwyższą klauzulę tajności. Rzadko kiedy łączono operacje Kriegsmarine (okręty i statki nawodne, wyjątek - inwazja w Norwegii) z operacjami U-Bootwaffe.

No ok ale mimo wszystko na Atlantyku nieliczne Ubooty tankowały paliwo i zaopatrywały się ze statków niemieckich które plątaly się po całym świecie i niezdążyły powrócić do Niemiec po rozpoczęciu wojny.Przed wejściem do służby mlecznych krów istniał zapewne inny sposób tankowania.Np zbiornikowiec Corrientes na wyspach Kanaryjskich po cichu zaopatrywał ubooty.Pod koniec wojny Niemcom pozostały tylko dwa tankowce Charlotte Schlieman i Brake na jeszcze względnie bezpiecznym akwenie bo Oceanie Indyjskim.

Witam !

Kriegsmarine posiadała w okresie II w. ś. 11 krążowników pomocniczych (HSK : Hilfskreuzer) :

„Orion” HSK-1, zatopiony : 04.05.1945 koło Świnoujścia
„Atlantis” HSK-2, zatopiony : 21.11.1941, południowy Atlantyk
„Widder” HSK-3 : wycofany ze służby w 1941
„Thor” HSK-4 : zniszczony przez ogień w Jokohamie 09.10.1942
„Pinguin” HSK-5, zatopiony : 08.05.1941, O. Indyjski
„Stier” HSK-6, zatopiony : 27.09.1942, południowy Atlantyk
„Komet” HSK-7, zatopiony : 14.10.1942, kanał La Manche
„Kormoran” HSK-8, zatopiony przez załogę : 19.11.1941, O. Indyjski
„Michel” HSK-9, zatopiony : 17.10.1943, Pacyfik
„Coronel” HSK-10, pełnił służbę na Bałtyku do końca wojny
„Hansa” HSK-11, pełnił rolę statku szkolnego, wykorzystany do ewakuacji ludności z Prus Wschodnich (08.'44 – 05.'45)

Do floty Kriegsmarine zaliczał się także okręt zaopatrzeniowy „Altmark” (08.'40 r. przemianowany na „Uckermark), zniszczony wskutek eksplozji 30.11.1942 r w porcie Jokohama.

Jednostki te działały głównie na płd. Atlantyku, O. Indyjskim i obrzeżach Pacyfiku, niszcząc na tych akwenach żeglugę handlową aliantów lub jak „Altmark” wspierając głównie działania pancerników „Admirał Graf Spee”, „Scharnhorst” i „Gneisenau” na Atlantyku. Natomiast krążowniki pomocnicze (HSK) wykonywały głównie swoje indywidualne misje na płd Atlantyku i O. Indyjskim - nie mogły one zatem wspierać działań operacyjnych U-Bootów.

„Mleczne krowy” (MK, U-Boottyp XIV) swoje działania rozpoczęły dopiero w pierwszej poł. '42 r., kiedy większość rajderów została zatopiona przez aliantów, a obszary operacyjne rajderów nie pokrywały się z obszarami operacyjnymi U-Bootów (m. in. „Paukenschlag” i inne). To właśnie MK miały być rozwiązaniem problemów zaopatrzeniowych (paliwo, torpedy i prowiant), głównie dla „siódemek”, którym to wyznaczano coraz to bardziej odległe tereny ich działań na Atlantyku (m. in. wschodnie wybrzeża USA, akweny M. Karaibskiego) oraz dla „dziewiątek”, które zaczęły nękać aliancką żeglugę wzdłuż zachodniego wybrzeża Afryki i na O. Indyjskim. Wsparcia dla działań „siódemek” i „dziewiątek” na nowych akwenach upatrywano głównie w możliwościach MK.
Jedynie dla U-Bootów operujących na O. Indyjskim okręty typu VIIF (U 1059 i U 1062) miały rozwiązać problem zaopatrzenia głównie w torpedy (nie było możliwości dostarczenia ich do dalekowschodnich baz U-Bootów) okrętami nawodnymi czy statkami.
B.d.U. uznało (i uważam, że słusznie), że problem zaopatrzenia dla U-Bootów musi być rozwiązany własnymi siłami i w oparciu o własne środki tylko w ramach U-Bootwaffe, bez pomocy Kriegsmarine (o. nawodne i statki) – podwodny zaopatrzeniowiec (MK) dawał większe możliwości skrytego działania.

Również rajdery te nie mogły wspierać działań U-Bootów na O. Indyjskim, bo na tym akwenie już ich tam nie było, a pierwsze operacje U-Bootów na tym akwenie datują się dopiero od października '42 r.

OKM i SKL nigdy nie planowała wspólnych działań operacyjnych swojej floty nawodnej wspólnie z B.d.U. - dla obu stron byłoby to zbyt niebezpieczne, poza tym miały one swoje własne, odrębne zadania, wynikające ze specyfiki posiadanych w linii okrętów.

Wszystkie HSK i jeden okręt zaopatrzeniowy działały głównie na płd. Atlantyku i O. Indyjskim w tym czasie, kiedy U-Booty jeszcze nie zaznaczyły tam swojej obecności – zatem w przedsięwzięciach operacyjnych obu stron istniały poważne rozbieżności tak co do czasu jak i co do miejsca działania.

Niemieckie zbiornikowce takie jak „Doggerbank”, „Brake”, „Charlotte Schliemann” czy „Corrientes” nie odegrały jednak żadnej znaczącej roli w zaopatrywaniu U-Bootów głównie w paliwo, przypadki te należy uznać za jednostkowe, nie mające poważnego wpływu na przebieg planowanych przez B.d.U operacji – wzdłużenie czasu patrolu, rozszerzenie akwenu prowadzonych operacji i zwiększenie możliwości przeszukiwania patrolowanego obszaru.

Można to sprawdzić w ten sposób: z Blaira wydobyć listę U-Bootów uczestniczących w operacji Paukenschlag (tom I - aneks 4, tom II - aneks 5), a następnie w Dzienniku BdU (dostępnym np. tutaj: http://uboatarchive.net/BDUKTB.htm) sprawdzić, czy w odpowiednich okresach, wyszukane wcześniej okręty były zaopatrywane w paliwo (a właściwie przez kogo).

O krążownikach pomocniczych dużo wiem do nich można tez dodać Schiff 53 Doggerbank któremu spotkanie z U-43 na dobre niewyszło pomyśleć ile drogi przebył z Japonii by zostać zniszczonym przez okręt spod własnej bandery.Z tego co wiem w drodze na minowanie Kapsztadu był eskortowany przez U-432 jednak anulowano rozkaz zaopatrywania ubootów i krążownika HSK Thor.

Witam !

Pozostaje jeszcze kwestia innych niemieckich statków zaopatrzeniowych (okrętów) i zbiornikowców, takich jak „Kota Pinang” „Python”, „Egerland”, „Nordmark”, „Gedania”, „Belchen”, „Friedrich Breme”, „Gonzenheim”, „Esso Hamburg”, „Lothringen”, „Babintog”, „Alstertor”.


„Egerland” i „Nordmark” zaopatrywały kilka U-Bootów (U 106, U 107, U 105, U 38 i U 103) działających w okolicach Freetown. „Egerland” i „Nordmark” na płd. Atlantyku miał głównie stanowić wsparcie dla Bismarcka. „Egerland” udzielił także zaopatrzenia U 69. Wykorzystano fakt ich obecności w tym rejonie i nakazano U-Bootom uzupełnić z nich zapasy (paliwo, olej smarny, woda, żywność oraz torpedy).

Zbiornikowiec „Belchen” ok. 80 Mm na SW od Grenlandii ( zaopatrywał U 111, U 557 i U 93. Zbiornikowiec ten miał także głównie za zadanie wspomagać Bismarcka, a udzielone U-Bootom zaopatrzenie odbyło się „przy okazji”. Po zatopieniu „Belchena” przerwane tankowanie U 93 kontynuował od innego statku „Friedrich Breme”.

W pierwszej połowie czerwca '41 r. Admiralicja brytyjska przeprowadziła udaną operację likwidacji niemieckich zbiornikowców i statków zaopatrzeniowych zarówno na płd. jak i płn. Atlantyku : zatopiono lub zmuszono niemieckie załogi do samozatopienia swoich jednostek takich jak „Belchen”, „Gonzenheim” i „Egerland”. „Gedania” została przejęta przez Brytyjczyków, którzy zdobyli kolejne ważne dokumenty związane głównie z rozkazami operacyjnymi. U-Booty bezpowrotnie straciły okazję ewentualnego uzupełnienia z nich zapasów, o ile ich rejony operacyjne znajdowały się w pobliżu tych statków. W drugiej połowie czerwca Brytyjczycy wyeliminowali kolejne statki : „Friedrich Breme”, „Lothringen”, „Babintog”, „Alstertor”. Te straty spowodowały m.in. brak możliwości uzupełniania zapasów przez U-Booty operujące na akwenach wokół Freetown.

Pomimo utraty części statków zaopatrzeniowych i zbiornikowców B.d.U. kontynuowało wysyłanie U-Bootów do wybrzeży zachodniej Afryki i na wody brazylijskie, ale były to już głównie okręty podwodne typu IX. Nastąpiło to wczesną jesienią '41 r. Dwa U-Booty : U 66 i U 111 były pierwszymi, jakie przekroczyły równik i znalazły się na wodach południowej półkuli. Lecz teraz musiały one polegać wyłącznie na własnych zapasach lub uzupełniać je od innych U-Bootów.

Tak w dużym skrócie wygląda uzupełnianie zapasów przez U-Booty z okrętów zaopatrzeniowych i zbiornikowców – wykorzystywano głównie ten fakt, że w pobliżu działań U-Bootów znajdowały się bądź to rajdery, statki zaopatrzeniowe lub zbiornikowce, których głównym celem było pomagać dużym pancernikom, które także miały wg koncepcji OKM w odrębnych operacjach (bardzo słabo lub prawie wcale nie powiązanych z operacjami U-Bootów) atakować aliancką sieć żeglugi handlowej na wodach prowadzących z kolonii brytyjskich do Albionu.
Rozmieszczenie tych statków w niektórych okresach ułatwiło i pomogło kilkunastu U-Bootom w osiągnięciu celów, z jakimi B.d.U. wysyłało je na patrole.

A to wszystko przez zdobycie enigmy z U-110 od tego czasu Brytole zaczęli wykrywać niemieckie statki na Atlantyku i je zatapiać.A propo tych ubootów na wodach Brazylijskich skąd one się tam wzięły skoro Brazylia niebyła w stanie wojny z Niemcami tzn w roku 1941?

Witam !

Jeszcze krótko w nawiązaniu do operacji Paukenschlag i korzystania U-Bootów z pomocy nawodnych zaopatrzeniowców Kriegsmarine :

1/ R. Hardegen (U 123) wracając ze swojego pierwszego patrolu na wodach amerykańskich (12 – 19.01.'42 r., okres patrolowania) w drodze powrotnej na środku Atlantyku ostrzelał z działa i zatopił dwa statki – brytyjski (25.01.'42 r.) i norweski (26.01.'42 r.). Atak artyleryjski był konsekwencją braku torped. Ale podczas ostrzeliwania statku brytyjskiego ładunek rozsadził lufę działa i ciężko zranił obecnego na górnym pokładzie członka PK (Propaganda Kompanie) Alwina Töllego. Od B.d.U, dostał polecenie spotkania się ze zmierzającym do Francji łamaczem blokady "Spreewald" i przekazania na jego pokład rannego propagandystę, który wymagał fachowej interwencji chirurgicznej.

2/ OKM planując dla rajdera – stawiacza min "Doggerbank" misję stawiania zagrody minowej na akwenach wokół Kapsztadu zażądało od B.d.U., by dwa U-Booty typu IX pełniły wobec niego rolę eskortowców. Dönitz nie chciał na to przystać, argumentując, że ten typ okrętu podwodnego jest potrzebny do zwalczania amerykańskiej żeglugi przybrzeżnej (z uwagi na jego zasięg). W końcu przystał na to, że rolę tę będzie pełnił U 432 (typ VIIC), który z grupą innych U-Bootów tego typu (czternaście "siódemek” z tzw. drugiej fali wysłanej przeciwko Ameryce w styczniu '42 r.) miał zatapiać amerykańskie statki. Ale najpierw U 432 miał towarzyszyć rajderowi do punktu najbliższego brzegom USA, pobrać od niego paliwo i płynąć do amerykańskich wybrzeży. 31.01.'42 r. pobrał od niego paliwo – było to pierwsze takie tankowanie na morzu U-Boota od nawodnego okrętu w operacji Paukenschlag.

Są to zatem tylko dwa przypadki – udzielenie pomocy medycznej i pobrania paliwa. Wprowadzenie do służby MK (typ XIV) całkowicie rozwiązało problemy paliwowe (a także medyczne) dla U-Bootów typu VII.

Witam !

krankehagen napisał :
A propo tych ubootów na wodach Brazylijskich skąd one się tam wzięły skoro Brazylia nie była w stanie wojny z Niemcami tzn. w roku 1941 ?

Z bardzo prostego powodu – USA ogłosiły, że rozciągają swoją strefę ochronną wokół własnych wybrzeży i będą one teraz obejmowały także wody Ameryki Południowej. Dönitz i B.d.U. podejrzewali, że statki brytyjskie bezwzględnie wykorzystają ten fakt i będą kontynuowały swoje przejścia z płd. Atlantyku do Nowej Fundlandii, kryjąc się w tej strefie. Okręty te miały dokonać rekonesansu, by sprawdzić te przypuszczenia i ewentualnie wykorzystać je w celach dyplomatycznych. Obszar ten częściowo obejmował także wody neutralnej jeszcze wówczas Brazylii.

Operacja "Paukenschlag" miał również swoje konsekwencje polityczne, których do końca nie byli świadomi dowódcy U-Bootów w chwili zatapiania na wodach statków państw neutralnych, mając pewność, że są to albo jednostki amerykańskie albo co najwyżej alianckie. Był to cały ciąg powtarzających się zdarzeń, z których dowódcy ci po powrocie z patroli musieli składać B.d.U. dodatkowe obszerne wyjaśnienia, z których to byli przez sztab najczęściej usprawiedliwiani okolicznościami, w jakich zdarzały się te feralne zatopienia (noc, zaciemnienie statków, płynięcie zygzakiem itp.).

Przybliżona (niepełna) chronologia obecności U-Bootów na wodach brazylijskich oraz pechowe zatopienia statków państw neutralnych do czasu wypowiedzenia III Rzeszy wojny przez Brazylię przedstawia się następująco :

1/ Pierwszy raz na wodach brazylijskich pojawił się U 106 (Oesten), który w maju '41 r. miał za zadanie eskortować łamacza blokady Lech. Oesten dotarł aż do 50 st. dług. zachodniej i był pierwszym U-Bootem, który podczas II w. ś. dotarł tak daleko aż na zachód. OKM nalegało, aby wykorzystać tę obecność i zapewnić eskortę drugiemu łamaczowi Windhuk, lecz jego wyjście z portu było opóźniane i ostatecznie Oesten 07.05 '41 został zwolniony z zadań eskortowych, które trwały łącznie ok. siedmiu tygodni.

2/ U 432 (Schultze) wokół przylądka Hatteras zatopił dwa statki neutralnej Brazylii : 15.02'42 r. Buarque (5200 BRT) a w następnym dniu Olinda (4100 BRT). Ówczesny dyktator Brazylii, nastawiony proamerykańsko prezydent G. Vargas zagroził Niemcom, że zablokuje pozostające w bankach brazylijskich aktywa państw Osi.

3/ U 155 (Piening) zatopił 07.03.'42 r. wokół przylądka Hatteras brazylijski frachtowiec Arabutan (7900 BRT).

4/ U 94 (Ites) zatopił 09.03''42 r. wokół podejścia do Nowego Jorku brazylijski statek pasażersko-handlowy Caryú (5200 BRT). Prezydent Brazylii nakazał w odwecie zamrożenie niemieckich i japońskich kont walutowych pozostających w brazylijskich bankach oraz nakazał skonfiskowanie mienia będącego własnością niemieckiego i japońskiego kapitału. Prasa otrzymała wytyczne, by podsycać wśród opinii publicznej nastroje antyniemieckie.

5/ U 404 (von Bülow) zatopił 13.03.'42 r. w pobliżu Nowego Jorku statek neutralnego Chile Tolten (1900 BRT). Niemcy wyjaśniali, że statki chilijskie będą mogły swobodnie pływać po Atlantyku i nie będą atakowane przez U-Booty, jeżeli nie będą wchodziły w skład konwojów oraz nie będą płynęły jako statki zaciemnione.

6/ U 201 (Schnee) poważnie uszkodził 18.04.'42 r. wokół przylądka Hatteras zbiornikowiec neutralnej Argentyny Victoria (7500 BRT). Niemcy musiały przeprosić za ten incydent rząd argentyński.

7/ U 564 (Suhren) zatopił 14.05.'42 r. w pobliżu Miami zbiornikowiec neutralnego Meksyku Potrero del Llano (4000 BRT). Meksyk wykorzystał ten fakt do wypowiedzenia wojny Niemcom 22.05.'42 r. - B.d.U. przesłało drogą radiową na U-Booty pozostające na Atlantyku, że wolno atakować bez ostrzeżenia jednostki płynące pod flagą meksykańską.

8/ U 506 (Würdemann) zatopił 03.05.'42 r. w Kanale Starych Bahamów (jedno z wejść do Zat. Meksykańskiej) nikaraguański statek Sama (600 BRT).

9/ U 507 (Schacht) zatopił 07.05.'42 r. honduraski statek Ontario (3150 BRT), a 16.05.'42 r. kolejny statek tego państwa frachtowiec Amapala (4150 BRT).

10/ U 106 (Rasch) zatopił 21.05.'42 r. u wejścia do Kanału Jukatańskiego meksykański zbiornikowiec Faja de Oro (6100 BRT).

11/ U 162 (Wattenberg) zatopił 01.05.'42 r. w okolicach Trynidadu brazylijski frachtowiec Parnahyba (6700 BRT). Wywołało to kolejną burzę dyplomatyczną pomiędzy tymi państwami.

12/ U 156 (Hartenstein) zatopił 21.05.'42 r. u brzegów Martyniki frachtowiec należący do Dominikany Presidente Trujillo (1700 BRT), a następnie 01.06.'42 r. brazylijski Alegrete (6000 BRT). Dönitz w ostrej reprymendzie napomniał go, że jego zadaniem jest zatapiać statki amerykańskie, a nie statki państw neutralnych.

13/ U 502 (von Rosenstiel) zatopił 24.05.'42 r. wokół wysp Aruba i Curaçao brazylijski statek Gonçalves Dias (5100 BRT).

14/ U 404 (von Bülow) zatopił 03.06.'42 r. wokół wysp Bermudy neutralny szwedzki statek Anna (1400 BRT). Spowodowało to wyjaśnienia Niemiec wobec Szwecji, a von Bülow został przez Dönitza przesunięty na wody wokół przylądka Hatteras.

15/ U 202 (Linder) zatopił 22.06.'42 r. wokół przyl. Lookout (rejon przyl. Hatteras) neutralny argentyński statek Rio Tercero (4900 BRT). Jako ciekawostkę można podać fakt, że dowódca U 202 po wyłowieniu z wody kapitana argentyńskiego statku proponował mu w ramach przeprosin koniak i parę nowych butów, ale nadlatujący amerykański samolot patrolowy musiał przerwać tę rozmowę. Linder zwolnił Argentyńczyka, zanurzył okręt i oddalił się z miejsca zatopienia.

16/ U 67 (Müller-Stöckheim) zatopił 16.06.'42 r. w Cieśninie Florydzkiej nikaraguański statek Managua (2200 BRT).

17/ U 129 (Witt) zatopił 27.06.'42 r. u brzegów Meksyku dwa meksykańskie zbiornikowce : Tuxpam (7100 BRT) oraz Las Choapas (2100 BRT).

18/ U 576 (Heinicke) zatopił 15.07.'42 r. wokół przylądka Hatteras nikaraguański frachtowiec Bluefields (2100 BRT).

19/ [i]U 171 (Pfeffer) zatopił pomiędzy ujściem Missisipi a wybrzeżem Meksyku dwa meksykańskie statki : 26.07.'42 r. frachtowiec Oaxaca (4500 BRT) i zbiornikowiec Amatlan (6600 BRT).

20/ U 66 (Markworth) zatopił w pobliżu Trynidadu 26.07.'42 r. brazylijski zbiornikowiec Tamandaré (5100 BRT) oraz w drodze powrotnej do bazy 09.08.'42 r. szwedzki frachtowiec Peiping (6400 BRT).

21/ U 507 (Schacht) podczas swojego trzeciego patrolu (po pobraniu paliwa z U-116) otrzymał rozkaz wpłynięcia na wody terytorialne Brazylii (pierwotnie patrol obejmował wody wokół Freetown – Afryka Zachodnia – ale z powodu braku celów, poprosił B.d.U, o zgodę na przejcie na drugą stronę Atlantyku), zatopił tam pomiędzy 16.08. a 19.08.'42 r. aż 6 brazylijskich statków o łącznej pojemności ok. 15.200 BRT. Jakby tego było mało Schacht zatopił jeszcze 22.08.'42 r. neutralny szwedzki statek Hammaren (3300 BRT).

Po konsultacjach między OKM, B.d.U. a MSZ von Ribbentrop sprzeciwił się początkowo planom rozpoczęcia nieograniczonej wojny podwodnej przeciwko Brazylii przez skoordynowany atak ok. 10 U-Bootów (chodziło głównie o zatapianie brazylijskich zbiornikowców i frachtowców transportujących ropę, boksyty i rudy miedzi). Jednak później MSZ wydał zgodę na akcję prowadzoną tylko przez Schachta pod warunkiem, że nie będą zatapiane żadne statki pod banderą chilijską i argentyńską. Następnie von Ribbentrop zakazał B.d.U. planowania i prowadzenia zmasowanych akcji U-Bootów (na wzór akcji Paukenschlag) na wodach brazylijskich w obawie o utratę przychylnego nastawienia do Niemiec rządów Chile i Argentyny.

Ta bezprecedensowa akcja U 507 była powodem, dla którego Brazylia 22.08.1942 r. wypowiedziała wojnę III Rzeszy i oficjalnie opowiedziała się po stronie aliantów, co jest zastanawiającym, chociażby tylko dlatego, że Brazylia była jedynym południowoamerykańskim państwem stającym oficjalnie po stronie aliantów a ówczesny dyktator Brazylii G. Vargas był znany ze swych profaszystowskich sympatii …

Tak w dużym skrócie przedstawia się obecność U-Bootów na wodach brazylijskich i konsekwencje dotyczące nieprzestrzegania ataków na statki państw neutralnych na wodach obu Ameryk po stronie Atlantyku.