U 701 Typ VIIC

Stocznia: H. Stülcken Sohn, Hamburg
Numer zamówienia: 760
Zamówienie: 09.10.1939
Położenie stępki: 03.05.1940
Wodowanie: 16.04.1940
Wcielenie do służby: 16.07.1941
Numer pocztowy: M 44 322

Przebieg służby:
16.07.1941 – 01.12.1941 – 3 Flotylla U-bootów, Kiel (szkolenie załogi)
01.12.1941 – 07.07.1942 – 3 Flotylla U-bootów, La Pallice (służba frontowa)
07.07.1942 – Zatopiony na wodach Północnego Atlantyku na wschód od przylądka Hatteras (pozycja 34.50N, 74.55W) bombami głębinowymi amerykańskiego bombowca A-29 Hudson (396 dywizjon bombowy USAAF)

Dowódcy:
16.07.1941 – 07.07.1942 – KL Horst Degen

Liczba patroli: 3

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 5 (25.390 t)/4 (37.093 t)

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 4 (1.666 t)/1 (1.190 t)

Zestrzelone/uszkodzone samoloty: 0/0

Okres służby U 701 przed rozpoczęciem wykonywania patroli bojowych:
17.07. – 20.07.1941 – Hamburg – rejsy próbne po Łabie.
22.07. – 08.08.1941 – Kiel – próby morskie w ramach miejscowego oddziału UAK.
09.08. – 10.08.1941 – Apenrade/Bornholm – próby sprawności hydrofonów w ramach UAG-Schall.
12.08. – 16.08.1941 – Warnemünde – próby sprawności broni torpedowej w ramach miejscowego oddziału TEK.
17.08. – 21.08.1941 – Warnemünde – indywidualne szkolenie w morzu.
25.08. – 06.10.1941 –Hamburg – przegląd okrętu w stoczni H. Stülcken Sohn.
09.10. – 16.10.1941 – Kiel – próby morskie w ramach miejscowego oddziału UAK.
22.10. – 04.12.1941 – Danzig – próby okrętu w ramach miejscowego oddziału UAG; Hela – szkolenie w ramach Agru-Front; Danzig – szkolenie ze strzelania i taktyki w ramach 25 i 27 Flotylli U-bootów.
06.12. – 22.12.1941 –Hamburg – ponowny przegląd okrętu w stoczni H. Stülcken Sohn.
24.12. – 26.12.1941 – Kiel – przygotowanie okrętu do wyjścia na pierwszy patrol bojowy.

Patrol 1 (27.12.1941 – 09.02.1942)
27.12. U 701 pod dowództwem Horsta Degena o godzinie 12:00 odbił od mola Tirpitza w bazie Kiel-Wik z poleceniem skierowania się via Kanał Cesarza Wilhelma (ob. Kanał Kiloński) do Brunsbüttel, skąd następnie wyruszyć miał na patrol na wodach Północnego Atlantyku. Po opuszczeniu Brunsbüttel pieczę nad okrętem Degena przejęły jednostki osłony, które następnie towarzyszyły mu do kwadratu AN 9546, który osiągnięto o 16:52 następnego dnia, rozpoczynając następnie samotny marsz korytarzem Blau. W godzinach porannych 31 grudnia (08:45 – kwadrat marynarki AF 7647) przy nie najlepszych warunkach atmosferycznych na zalewany przez fale pokład bez żadnych zabezpieczeń zszedł II WO Lt.z.S. Bernhard Weinitschke, który postanowił zamknąć sterburtowy magazynek amunicyjny. Wkrótce potem jedna z większych fal zmyła go za burtę i choć słyszano jego okrzyki oraz uchwycono jego głowę w snopie reflektora ze względu na panujące ciemności nie udało się go uratować. Drugiego stycznia o 08:00 przy świetle księżyca w kwadracie AM 2467 nawiązano kontakt wzrokowy z tworzącą konwój grupą 30 statków. Kwadrans później podążający w stronę wroga U 701 został zmuszony do alarmowego zanurzenia przez jeden z eskortowców (w trakcie jego wykonywania okręt opadł na głębokość A-30 = 50 metrów). O 09:10 jednostka Degena ponownie pojawiła się na powierzchni szybko nawiązując kontakt z wrogiem. Godzinę później w kierunku kolumny statków odpalono salwę pięciu torped, które jednak chybiły swoich celów (według komentarza dowódcy prawdopodobną przyczyną był zbyt duży dystans) – dalszych prób ataku już się nie podejmowano. Tego samego dnia na pokładzie U 701 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Degen i Cremer przez AL 26, AK 27, AJ 96 kierować się do BC 54.”.
Czwartego stycznia jeden z członków załogi MaschGfr Günther Schmidtmeyer zgłosił silne bóle nerek a drugi MtrGfr Paul Loewe stłuczenie jąder, co obu wyłączyło na jakiś czas z dalszej służby. Dwa dni później 6 stycznia o 12:50 (kwadrat marynarki AK 2757) przebywający na pomoście wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu smugi dymu, która wkrótce potem przeistoczyła się w samotny frachtowiec, którym był pochodzący z konwoju SC-26 (maruder), należący D. & W. Henderson & Co Ltd z Glasgow frachtowiec Baron Erskine (3.657 ton). O 15:35 po zajęciu dogodnej do ataku pozycji wykonano zanurzenie na peryskopową, po czym o 16:27 w kierunku celu oddano podwójny strzał torpedowy uzyskując na nim podwójne trafienie, po którym to poszedł on niezwłocznie na dno. Zaraz po zatonięciu Barona Erskine na polecenie Horsta Degena wynurzono okręt celem przesłuchania przebywających w szalupie rozbitków, którzy w trakcie jego trwania podali fałszywą nazwę swojej jednostki – Baron Haig oraz tonaż 3.391 BRT (jak się później okazało był to ostatni kontakt z rozbitkami). W godzinach wieczornych o 19:35 w kwadracie AK 2734 po raz drugi w tym dniu nawiązano kontakt z samotnym statkiem, w kierunku którego o 22:10 oddano podwójny strzał torpedowy, który niestety z powodu defektów zapalników okazał się nieskuteczny. Powtórzony o 23:10 atak podobnie jak i mający miejsce 10 minut później kolejny (wystrzelono odpowiednio po: 2 i 1 torpedzie) także nie przyniósł pożądanego skutku, bowiem wszystkie torpedy chybiły celu. Wkrótce potem odebrano pochodzącą z niedoszłej ofiary transmisję radiową o zaatakowaniu jej przez nieprzyjaciela. Ze względu na nią oraz brak torped we wnętrzu jednostki (pozostały dwie zapasowe umieszczone pod górnym pokładem) Horst Degen zrezygnował z dalszych ataków, ponownie obierając kurs na nakazany kwadrat BC. Ósmego stycznia na skutek nieszczęśliwego wypadku na przebywającym aktualnie w kwadracie AK 5142 okręcie o godzinie 20:00 złamania żebra doznał pełniący obowiązki II WO Strm Günther Kunnert. Szesnastego stycznia pomiędzy godziną 18:32 a 22:30 w kwadracie BC 1652 udało się przeładować do wnętrza dwie znajdujące się pod górnym pokładem zapasowe torpedy. Następnego dnia na U 701 odebrano pochodzące z dowództwa polecenie dołączenia do operującego w pobliżu Ławicy Nowofundlandzkiej zgrupowania Ziethen (oprócz U 701 znalazły się w nim: U 87, U 135, U 552, U 582, U 86, U 654, U 333, U 553, U 754, U 85 i U 203). Osiemnastego dnia o 11:00 zgodnie z w/w rozkazem obsadzono przypadający na kwadrat BB 63 wyznaczony rejon ataku (w tym okresie załoga okrętu zmagała się z jego silnym zalodzeniem). W godzinach wieczornych tego samego dnia o 21:07 (kwadrat marynarki BB 6393) z pomostu okrętu Degena dostrzeżono samotny statek ale zanim zdołano go zaatakować dwanaście minut później musiano uciekać pod wodę przed nadlatującym samolotem, gdzie następnie pozostano do 23:38. Pomimo tej przerwy zaraz po wynurzeniu rozpoczęto pościg za celem, którego ze względu na jego dużą prędkość 13 – 14 węzłów nie udało się doścignąć. Dziewiętnastego stycznia przebywający na wysokości Cape Race U 701 o 14:40 (kwadrat marynarki BB 6658) zmuszony był wykonać alarmowe zanurzenie przed zbliżającą się małą jednostką (w trakcie jego trwania doszło do zacięcia mechanizmu jednej z klap wydechu, w wyniku czego do wnętrza okrętu dostały się 4 tony wody, które spowodowały jego opadnięcie na głębokość A+0 (80 metrów), wkrótce potem defekt usunięto a nadmiar wody odpompowano za burtę). Dwudziestego pierwszego stycznia pomiędzy pasmami ustępującej mgły o 14:57 (kwadrat marynarki BB 6637) dostrzeżono samotny statek, w kierunku którego niezwłocznie się skierowano. Godzinę później po dostrzeżeniu nieprzyjacielskiego wybrzeża zrezygnowano z pościgu, powracając na głębsze wody. Cztery dni później 25 stycznia o godzinie 12:33 w kwadracie BC 4564 nawiązano kontakt z kolejnym statkiem, w kierunku którego niezwłocznie się skierowano. Po zajęciu dogodnej do ataku pozycji o 16:15 (kwadrat marynarki BC 4557) w stronę ściganej jednostki z wyrzutni nr III odpalono torpedę, która jednak chybiła celu. Wieczorem tego samego dnia w związku z kończącymi się zapasami Horst Degen nakazał obrać kurs powrotny na bazę w St. Nazaire. Trzydziestego pierwszego stycznia na zmierzającym w stronę Francji okręcie odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Degen, Uphoff, Cremer kierować się do BE 7141. Niemiecki parowiec Spreewald o 17:00 nadał S.O.S. z BE 7142. Parowiec został storpedowany stając w płomieniach, po czym zatonął. Uważać na brytyjskie okręty podwodne.”.
(Sprawcą zatopienia w/w jednostki (była ona ucharakteryzowana na brytyjską) jak się później okazało był nie angielski okręt podwodny lecz dowodzony przez Ericha Cremera U 333).
Stosując się do w/w polecenia Horst Degen nakazał niezwłocznie obrać kurs 120˚, zwiększając jednocześnie prędkość do podwójnej pół naprzód, zamierzając w ten sposób przy prędkości 12 węzłów osiągnąć nakazany akwen w przeciągu 42 godzin. Trzeciego lutego o 11:00 w kwadracie BE 4749 spotkano się z U 583 (Schulte), z którym to następnie poszukiwano mającego rozbitków ze Spreewalda na swoim pokładzie U 105 (Heinrich Schuch). Czterdzieści pięć minut później napotkano kolejny poszukujący jednostki Schucha okręt – U 332 (Liebe), który następnie dołączył do grona poszukujących. Dwa dni później 5 lutego po bezskutecznych próbach odnalezienia U 105 ponownie podjęto przerwany na akacje ratunkową marsz powrotny. Cztery dni później 9 lutego o 09:05 w punkcie Nanni 1 okręt Degena spotkał się z jednostkami eskorty, w towarzystwie których o 11:41 osiągnął prowadzącą do/z St. Nazaire śluzę. W trakcie zakończonego pierwszego patrolu U 701 przepłynął 5.943.5 mili morskiej na i 359,5 mili morskiej pod powierzchnią.

Patrol 2 (26.02.1942 – 01.04.1942)
26.02. U 701 pod dowództwem Horsta Degena o godzinie 17:30 odbił od kei bunkra w St. Nazaire, by zgodnie z otrzymanym rozkazem w ramach swojego II patrolu zwalczać nieprzyjacielską żeglugę na wodach Północnego Atlantyku. Wkrótce po opuszczeniu prowadzącej do/z St. Nazaire śluzy i wyjściu na zewnętrzną redę okręt Degena wraz z także udającymi się na patrol U 569 (Hinsh) i U 753 (von Mannstein) spotkał się ze stanowiącymi ich eskortę: przerywaczem zagród minowych Spbr 236 oraz dozorowcami V 703 i V 702, w towarzystwie których w/w jednostki obrały kurs na punkt Nanni 1. Po jego osiągnięciu, co miało miejsce jeszcze tego samego dnia o 19:34 rozpoczęto marsz drogą Tannennadel w stronę kwadratu BF 5735. Następnego dnia dotarto na miejsce, rozpoczynając o 08:45 podwodny marsz idąc kursem 280˚. Drugiego marca na U 701 odebrano pochodzące z BdU rozkazy o następującej treści:
„Zgodnie z decyzją Sztabu Głównego o rozstawieniu 8 okrętów w obszarze Norwegia – Islandia nakazujemy utworzenie nowego zgrupowania, które składać się będzie i obsadzi: U 135 AE 93 i AF 71, U 701 AE 50 i AE 60. Sektor wschodnio – zachodni obsadzą: U 87 AM 11, U 569 AM 13, U 213 AM 15 U 752 AM 17. U 553 posiada swobodę manewrów w całym obszarze. Wszystkie okręty tworzą grupę Westwall.”.
W/w rozkazy związane były z przeświadczeniem dowództwa o rychłej inwazji Aliantów na wybrzeża Norwegii. Szóstego marca o 10:45 (kwadrat marynarki AE 8496) kierujący się w stronę nakazanej pozycji okręt nawiązał kontakt wzrokowy z wrogim dozorowcem, za którym to następnie podążył. O 23:06 w kwadracie AE 8895 w kierunku śledzonej jednostki z wyrzutni nr I odpalono torpedę, która trafiła w cel, powodując na nim silną eksplozję oraz rychłe zatonięcie. Posłaną na dno jednostką okazał się jednak nie dozorowiec lecz pochodzący z Grimsby, należący do Kottingham Trawling Co Ltd (C.G. Mastin) prawie 30 letni trawler parowy Rononia (213 ton). Następnego dnia o 20:28 (kwadrat marynarki AE 8256) nawiązano kontakt z samotnym parowcem, za którym to następnie podążono. O 23:15 w kierunku w/w jednostki z wyrzutni nr II odpalono torpedę, która trafiła ją w część dziobową, powodując jej zatonięcie w przeciągu 2 minut. Posłanym na dno statkiem okazał się być należący do armatora z Wysp Owczych – S. J. Ellefsen & M.J. Mortensen z Midvaag parowy trawler Nyggjaberg (349 ton). Ósmego marca o 04:00 osiągnięto przypadający na kwadrat AE 59 rejon operacyjny (sześć godzin później wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu pokrytych śniegiem gór Islandii). Po południu o 14:30 (kwadrat AE 5596) nawiązano kontakt z dwiema jednostkami z.o.p., za którymi to następnie skrycie podążono zachowując bezpieczny dystans. O godzinie 00:38 następnego dnia (kwadrat marynarki AE 8268) w kierunku pierwszego z celów z wyrzutni nr I odpalono torpedę, która chybiła celu. Minutę później zaatakowano drugi cel odpalając z wyrzutni nr II torpedę, która tym razem nie spudłowała powodując zatonięcie ofiary w przeciągu 2 minut. Posłaną na dno jednostką okazał się być brytyjski trawler z.o.p. HMS Notts County (514 ton). O 03:06 w kierunku pierwszego celu, którym był także trawler z.o.p. – HMS Angle (ze względu na problemy z azdykiem, jego dowódca nie był świadom obecności wroga, uznając, że jego towarzysz poszedł na dno na skutek wejścia na minę) odpalono z wyrzutni nr III i IV dwie torpedy, które podobnie jak i pierwsza spudłowały. Z dalszych prób ataku na HMS Angle zrezygnowano, rozpoczynając odejście z miejsca ataku. Dziesiątego marca o 22:30 w kwadracie AE 5563 przebywający na pomoście wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu odcinającej się od horyzontu sylwetki samotnego dozorowca, w kierunku, którego niezwłocznie się skierowano z zamiarem jego zaatakowania. O godzinie 01:12 następnego dnia (kwadrat marynarki AE 5568) w kierunku tropionej jednostki z wyrzutni nr V odpalono torpedę, która posłała ją na dno w przeciągu 2 minut. Zatopionym okrętem okazał się być brytyjski trawler z.o.p. Stella Capella (507 ton). Zaraz po tym ataku na polecenie Degena rozpoczęto odejście na spokojniejszy akwen, gdzie do wnętrza okrętu można byłoby przeładować umieszczone pod pokładem dwie zapasowe torpedy. Tego samego dnia odebrano też pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Degen, Praetorius, Hinsch, Thurmann jak najszybciej utworzyć grupę York. Komunikacja przez grupę Nord.”.
Głównym celem mającej operować pomiędzy Szetlandami a Wyspami Owczymi grupy było zapewnie dalekiej osłony operacji przerzutu do Norwegii nowego pancernika Tirpitz. W trakcie jej trwania 18 i 19 marca w kwadratach AE 9330 i AE 9360 kilkakrotnie dostrzegano dryfujące miny (odpowiednio 3 i 4 ). Dwudziestego szóstego marca przebywający w kwadracie AE 9348 U 701 o godzinie 12:00 rozpoczął marsz powrotny do bazy. Pięć dni później 31 marca o 22:39 (kwadrat marynarki BF 6413) z pomostu U 701 dostrzeżono światła wyspy Belle Ile, rozpoczynając następnie marsz drugą Rosa w kierunku Brestu. Pierwszego kwietnia o godzinie 08:00 w kwadracie BF 4216 okręt Degena spotkał się z wysłaną mu naprzeciw eskortą, w towarzystwie której 12:00 osiągnął Brest, kończąc trwający prawie pięć tygodni patrol (34 dni), podczas którego przepłynął 5.677 mil morskich na i pod powierzchnią.

Patrol 3 (19.05.1942 – 07.07.1942)
19.05. U 701 pod dowództwem Horsta Degena o godzinie 21:30 opuścił Brest z poleceniem skierowania się do Lorient, gdzie załadować miał miny potrzebne do wykonania wyznaczonego mu zadania. Następnego dnia przybyto na miejsce, które po szybkim ich załadunku oraz uzupełnieniu zapasów opuszczono o 21:00 z poleceniem skierowania się na wody Zatoki Chesapeak, gdzie na podejściu do portu i bazy morskiej w Norfolk postawić miano 15 pobranych z miejscowego arsenału min typu TMB. Trzydziestego pierwszego maja w drodze na miejsce minowania o 11:45 w kwadracie BC 9999 wymieniono się informacjami z napotkanym U 373 (Loeser). Dwunastego marca o 11:50 przebywający w kwadracie CA 79 okręt Degena stał się celem ataku nieprzyjacielskiego samolotu, odnosząc w jego wyniku lekkie uszkodzenia. Tego samego dnia w godzinach wieczornych osiągnięto wody Zatoki Chesapeak, gdzie korzystając z faktu iż księżyc był w nowiu oraz, że wciąż zapalone były latarnie na przylądkach Henry i Charles udało się skrycie podejść na główny tor żeglugowy. O 01:30 następnego dnia idąc na silnikach elektrycznych wyminięto nieprzyjacielski patrolowiec, po czym półgodziny później na głębokości 12 metrów postawiono cały zapas min (miały się one aktywować dopiero po 60 godzinach). Po zakończeniu tej operacji i oddaleniu się z miejsca minowania U 701 nadał do dowództwa krótki meldunek o następującej treści:
„Zanieczyszczanie przeprowadzone.”.
Na postawione miny w dniach 15 i 19 marca „weszło” pięć jednostek i tak: 15 marca płynące w idącym z Key West konwoju KN-109 (12 statków, 6 jednostek eskorty):
- brytyjski trawler z.o.p. HMS Kingston Ceylonite (488 ton), który w wyniku tego poszedł na dno,
- należący do amerykańskiego armatora Atlantic Refining Co z Filadelfii parowy tankowiec Robert C. Tuttle (11.615 ton), który choć w wyniku tego poszedł na dno, to w jeszcze w tym samym roku został z niego podniesiony i odholowany na remont do stoczni w Baltimore,
- należący do amerykańskiego armatora Standard Oil Co of New Jersey z Nowego Jorku tankowiec Esso Augusta (11.237 ton), który doznał poważnych uszkodzeń.
- amerykański niszczyciel USS Bainbridge (1.190 ton), który odniósł lekkie uszkodzenia, spowodowane przez jedną z jego bomb głębinowych, która detonując zdetonowała jedną z min;
dziewiętnastego marca natomiast na minę wszedł, zamierzający zająć swoją pozycję w konwoju KS-511 (Baltimore – Hampton Roads – Key West – Cristobal – Balboa), należący do amerykańskiego armatora Ore Steamship Corp z Nowego Jorku frachtowiec Santore, który w wyniku tego poszedł na dno (jego stwarzający zagrożenie nawigacyjne wrak został w 1954 roku pocięty na miejscu na złom). Powracając do U 701 to dnia 16 marca nadał on do dowództwa obszerniejszy raport z dotychczasowego przebiegu patrolu, który miał następującą treść:
„Hatteras, ruch tylko pomiędzy godziną 17 a 19. Zaciemnienie, liczne patrole lotnicze, balony, dobrze ulokowane bomby, za dnia tylko w zanurzeniu. Dostrzeżono: tankowiec i frachtowiec w towarzystwie eskorty, dzisiaj duży pojedynczy frachtowiec, podwójne pudło. 6 torped 80 cbm. Peryskop wachtowy uszkodzony przez bomby (…).”.
W tym też okresie na okręcie doszło do awarii systemu wentylacyjnego (nie zgłoszono jej dowództwu), która wymuszała na Degenie codzienne wynurzanie się na godzinę w celu przewentylowania wnętrza przez otwarte luki pomostu. Dziewiętnastego czerwca w godzinach porannych przebywający w kwadracie CA 7998 (rejon latarniowca Diamond Shoals) U 701 zaskoczył odbywający patrol amerykański pomocniczy okręt patrolowy YP-389, w kierunku którego o godzinie 08:20 otworzył ogień z działa pokładowego. W trakcie trwającego półtorej godziny pojedynku (załoga patrolowca prowadziła kontrostrzał z karabinów maszynowych, gdyż główne – 3 calowe działo miało uszkodzony mechanizm spustowy) U 701 posłał nieprzyjacielską jednostkę na dno, zużywając na ten cel 50 pocisków (słaba skuteczność spowodowana była rozmiarem oraz intensywnym manewrowaniem celu). Dwudziestego szóstego czerwca przebywający w kwadracie DC 1231 (rejon Diamond Shoals) okręt Degena o godzinie 03:10 storpedował pojedynczą torpedą należący do norweskiego armatora Wilh. Wilhelmsen z Oslo frachtowiec Tamesis (7.256 ton), który choć pierwotnie opuszczony przez własną załogę, ze względu na utrzymywanie się na powierzchni został przez nią ponownie obsadzony a następnie doprowadzony i osadzony na mieliźnie w pobliżu przylądka Hatteras. Następnego dnia w godzinach popołudniowych na tej samej pozycji U 701 nawiązał kontakt z nieprzyjacielskim konwojem KS.514, torpedując i uszkadzając o godzinie 15:07 należący do brytyjskiego armatora British Tanker Co Ltd z Londynu, idący pod balastem tankowiec British Freedom (6985 ton), który choć trafiony przez jedną z dwu wystrzelonych torped o własnych siłach dotarł dwa dni później do Hampton Raods. W rewanżu za ten atak, kontratakujący, przebudowany na eskortowiec jacht USS St. Augustine obrzucił U 701 trzynastoma bombami głębinowymi. Następnego dnia o 18:16 w kwadracie DC 1246 U 701 zaatakował kolejny cel, którym był eskortowany przez samolot Straży Wybrzeża i patrolowiec Coast Guardu No 460, należący do amerykańskiego armatora duży tankowiec William Rockefeller (14.054 tony), który pomimo storpedowania utrzymał się jednak na powierzchni. Próba jego dobicia została udaremniona przez samolot, który widząc w wodzie cień napastnika zrzucił na niego 2 bomby głębinowe oraz ściągnął na miejsce ataku patrolowiec Coast Guardu Nr 460, który to dorzucił siedem kolejnych bomb. Po zgubieniu prześladowców jeszcze tego samego dnia Horst Degen nadał do dowództwa drugi meldunek z przebiegu patrolu o następującej treści:
„27.6. DC 1231 z idącego na południe konwoju zatopiono tankowiec 8000 ton, 1 statek storpedowano. 28.6. DC1246 storpedowano w pełni załadowany tankowiec o tonażu 12.000 t. W ogniu przez 10 godzin, uznany za stratę całkowitą. 2 Atos, 1 Eto, 85 cbm.”.
Dwudziestego dziewiątego czerwca o 05:25 U 701 dobił pojedynczą torpedą dryfujący wrak atakowanego wczorajszego dnia tankowca, meldując o tym fakcie dowództwu. Siódmego lipca w BdU odebrano kolejny meldunek z U 701, tym razem o mającym miejsce poprzedniego dnia kontakcie z wrogiem, który miał następującą treść:
„6.7 CA 8740 konwój, 5 parowców i 4 niszczyciele, kurs SW, średnia prędkość.”
Tego samego dnia, krótko po godzinie 13:00 (kwadrat marynarki CA 8778) Horst Degen nakazał wynurzenie w celu przewentylowania wnętrza (obsadę pomostu oprócz dowódcy stanowił: I WO Konrad Junker, II WO i OStrm Günther Kunert). Po przewentylowaniu okrętu, w trakcie przygotowania do wykonania zanurzenia (miało ono miejsce po godzinie 14:00) schodzący do wnętrza Junker zameldował o dostrzeżeniu nadlatującego samolotu, którym był należący do 396 dywizjonu USAAF bombowiec Hudson (pilot Harry J. Kane). Choć meldunek ten zaskoczył Degena nie przerwał on jednak manewru zanurzania, licząc, że uda mu się wymknąć przeciwnikowi. Amerykańska maszyna w ślad z znikającym pod powierzchnią okrętem zrzuciła trzy bomby głębinowe, z których jedna detonowała 9 metrów przed dziobem a dwie tuż koło rufy. Bliskie detonacje uszkodziły kadłub U 701 powodując jego zalewnie. Nie mogąc wyszasować balastów (okręt był zbyt ciężki) Horst Degen zarządził ewakuację załogi przez luk kiosku. Osiemnastu ludzi wydostało się w ten sposób na powierzchnię a kolejnych osiemnastu skorzystało z luku dziobowego przedziału torpedowego zaraz po tym jak U 701 spoczął na dnie. Pilotowana przez Kane maszyna widząc unoszących się na wodzie rozbitków zrzuciła im 4 kamizelki ratunkowe oraz nadmuchiwany ponton a następnie oznaczyła miejsce zatopienia dymną flarą. Poza w/w czynnościami załoga bombowca zameldowała o ataku i rozbitkach dowództwu oraz do czasu kiedy zmuszona była wrócić do bazy starała się naprowadzić na to miejsce patrolowiec Coast Gardu Nr 472. Choć przez cały następny dzień znoszonych przez Golfsztrom marynarzy U 701 poszukiwały jednostki lotnicze i nawodne to dopiero około południa 10 lipca jeden ze sterowców o numerze K-8 (pilot George S. Middleton) odnalazł siedmiu żywych, pływających w dwóch grupach rozbitków (znajdowali się oni około 110 mil morskich od brzegów USA), którym następnie spuszczono na linach tratwę, koce, żywność, wodę i apteczkę oraz wezwano przez radio wodnosamolot. Naprowadzona przez pilota sterowca maszyna o numerze J 2.F 5 wodowała koło przebywających w wodzie od 49 godzin rozbitków (wśród nich był Horst Degen i Günther Kunert), których po uratowaniu dostarczyła następnie do Norfolk. Po południu patrolowiec Coast Guardu Nr 480 wydobył z morza ciała pięciu członków załogi U 701.

Uwagi:
a.) W dniu 04.09.1940 roku za dezercję rozstrzelany został urodzony 15.05.1919 w Makoschau (ob. Makoszowy koło Gliwic) Gorg Klein.

Członkowie załogi wzięci do niewoli w dniu 07.07.1943 r. (w kolejności alfabetycznej):
Nazwisko, Imię Ranga Rok urodzenia Miejsce ur.
Degen, Horst KpLt.01.03.41. 19.07.1913 Münster, Westphalia
Faust, Bruno MechGfr(T)
Grotheer, Herbert OFkMt
Kunert, Günther OStrm
Schwendel, Gerhard MaschOGfr. 16.09.1922 Suhl / Thüringen
Seldte, Werner MechOGfr
Vaupel, Werner MaschMt

Członkowie załogi U 701 polegli w dniu 07.07.1943 r. (w kolejności alfabetycznej):
Nazwisko, Imię Ranga Rok urodzenia Miejsce ur.
Amrhein, Eduard MaschGfr. 24.02.1921
Bahr, Karl-Heinrich KpLt.ing. 08.10.1916
Batzies, Erwin OLt.z.S.d.R. 12.03.1910
Birnmeyer, Paul BtsMt 12.05.1917 Augsburg
Bosse, Gerhard MaschMt 05.08.1919
Bräunig, Heinz MaschMt 03.11.1922
Damrow, Günter MaschMt 03.11.1917
Dominik, Edmund FkOGfr 22.07.1921
Edner, Herbert MaschGfr. 02.10.1920
Eremitaggio, Mario FkGfr 10.04.1923
Etzweiler, Gottfried BtsMt 26.03.1919
Fischer, Fritz OMaschMt 07.07.1918
Fritz, Walter OMasch 21.03.1914
Gross, Heinrich MtrOGfr 23.09.1919
Gründler, Walter OBtsMt 21.08.1913
Hänsel, Kurt Lt.z.S. 17.12.1914
Höhlein, Oskar FkMt 04.03.1916
Hoppe, Bernhard MaschGfr. 17.03.1923
Junker, Konrad KpLt. 18.05.1917
Köwing, Kurt OMasch 24.02.1914
Laczkowski, Johannes MaschGfr. 26.08.1921
Lafeldt, Alfred MaschGfr. 01.04.1923
Lange, Günter Fähnr.ing. 25.11.1919
Lanz, Erwin MaschGfr. 24.01.1922
Leu, Kurt MaschGfr. 10.05.1922
Löwe, Paul MtrGfr 10.12.1919
Magg, Xaver MtrGfr 27.03.1921
Michallik, Herbert MaschGfr. 21.02.1922
Nimptsch, Rudolf Mtr 02.06.1923
Peters, Enno MtrOGfr 13.10.1921
Raddatz, Herbert MaschGfr. 06.10.1919
Redder, Heinrich Mtr 24.03.1922
Richter, Arthur OMaschMt 25.02.1918
Schmidtmeyer, Günther MaschOGfr 21.07.1920
Schuller, Ludwig MaschMt 30.08.1919 Hohenthann
Stadler, Josef MtrGfr 24.05.1920
Wallaschek, Alfred MtrGfr 14.01.1921
Weber, August MechMt 10.11.1919
Weiland, Richard MtrOGfr 26.03.1922

Bibliografia:
http://uboat.net
http://www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939 - 1945 Band 6 KTB U 223 - U 300
Rohwer Jürgen: Axis Submarine Successes 1939 - 1945
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1