Tematem książki Johna F.White'a jest opis działań bojowych niemieckich podwodnych okrętów zaopatrzeniowych - tytułowych "Mlecznych krów". Dzięki zaopatrywaniu uderzeniowych U-Bootów w oddalonych od baz sektorach działania, można było znacznie zwiększyć skuteczność patrolów bojowych, poprzez przedłużenie czasu przebywania na morzu oceanicznych jednostek Typu IX oraz umożliwienie docierania do odległych akwenów jednostek Typu VII, mających zdecydowanie mniejszy zasięg. Dzięki zaopatrzeniowcom Niemcy mogli wysyłać swoje jednostki ku wschodnim wybrzeżom Ameryki Północnej i Południowej oraz na południowy Atlantyk i Ocean Indyjski.

Właściwie do końca 1941 roku na wodach środkowego i południowego Atlantyku działały nawodne zbiornikowce, które jednak łatwe do wykrycia, były systematycznie zatapiane przez aliantów. 24 grudnia 1942 roku u północno-wschodniego wybrzeża Hiszpanii zatopiono ostatni z nich - zbiornikowiec "Benno". W tym właśnie czasie wprowadzono do służby pierwsze podwodne zbiornikowce, mogące zabierać oprócz prowiantu i części zamiennych do 700 ton paliwa - rozwijane od 1940 roku jednostki Typu XIV.

W okresie od marca 1942 do czerwca 1944 podwodne zbiornikowce, wspomagane przez podwodne stawiacze min Typu XB, wykorzystywane również do misji zaopatrzeniowych, przekazały zaopatrzenie na około 500 okrętów podwodnych. Większość ze zbudowanych oraz wcielonych do Kriegsmarine 10 jednostek Typu XIV zostało zatopionych do jesieni 1943. Ostatni z nich U-490, zatonął na środkowym Atlantyku 12 czerwca 1944 roku.

Autor zdołał zebrać wiele materiałów na temat rozwoju i użycia tego unikalnego rodzaju okrętów podwodnych. Nie było to łatwe, jako że wszystkie jednostki zostały zniszczone w czasie wojny. Nie dotrwał do naszych czasów również zbyt bogaty materiał zdjęciowy. Książka w wyczerpujący i interesujący sposób opisuje w układzie chronologicznych działania niemieckich podwodnych zbiornikowców. W tle wyraźnie rysuje się również przyczyna ich zagłady - deszyfracja przez aliantów niemieckich kodów przekazywanych za pośrednictwem "Enigmy" oraz stopniowe obejmowanie rejonów działania U-Bootów patrolami grup poszukiwawczych, opartych o lotniskowce eskortowe. Pomimo rozkazu niemieckiego Dowództwa Okrętów Podwodnych o konieczności obrony przez podwodne okręty uderzeniowe zbiornikowców, w starciach z samolotami, te ostatnie nie pozostawiały atakowanym U-Bootom szans na bezpieczne zanurzenie.