1. Skip to Menu
  2. Skip to Content
  3. Skip to Footer>

Rozkaz bieżący nr 1

Data utworzenia:
18.12.2012
Autor:
SnakeDoc (tłumaczenie)
 
 
  
 
 
  
 
 
-1-
 PG/16423
    C/W's Robertson & Watson.
     
Ściśle tajne   Copy No. 171.                    85
                     249    
    U-boat  "U-249".
    Rec:        6.12.44.
    Reg No:  Top Secret 132.
    Encl.-_______________
 
 
 
  
 
        Rozkaz bieżący nr 1, wydany: listopad 1944
  
 
        (Używanie chrap w trakcie marszu do rejonu operacyjnego oraz w rejonie operacyjnym).
  
 
 
  
 
I.        Chrapy w znacznym stopniu - dzięki możliwości uniknięcia ataku z powietrza przy jednoczesnym zmniejszeniu strat - umożliwiły ponowne działanie okrętom w rejonach silnie patrolowanych przez nieprzyjacielskie lotnictwo.
     
Marsz do rejonu operacyjnego: Zadaniem Dowódcy jest doprowadzenie okrętu do oraz z rejonu operacyjnego bez zbędnego nadkładania drogi celem uniknięcia nieprzyjaciela, wykorzystując jednocześnie każdą możliwość do ataku.
     
Postępowanie w rejonie operacyjnym: Aby wykorzystać wszystkie możliwości jakie oferują chrapy, należy zbliżyć się do szlaków nieprzyjacielskiej żeglugi niedaleko wybrzeży. Tylko tam mogą zostać osiągnięte sukcesy.
     
II.        Postępowanie w trakcie marszu do rejonu operacyjnego oraz w rejonie operacyjnym zależy od obecności wrogiego lotnictwa. Dowództwo dzieli rejony na rejony z silną, średnią oraz słabą obecnością nieprzyjacielskiego lotnictwa. Jeżeli Dowódca stwierdzi, że liczebność nieprzyjacielskiego lotnictwa w danym rejonie operacyjnym nie odpowiada już warunkom opisanym w punktach A - C, może on zmodyfikować swoje postępowanie odpowiednio do bieżących warunków.
     
A. Rejony z silną obecnością lotnictwa: Kwadraty AN, AF, AE, AM, BF, CG, DJ, AL, BE, wschodnia, trzecia część kwadratu BE, ponadto pas o szerokości około 100-200 mil morskich wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej i Południowej, włączając Karaiby.
     
  Postępowanie: Marsz do rejonu operacyjnego oraz patrolowanie w rejonie operacyjnym w zanurzeniu, ładowanie baterii podczas pływania na chrapach. Ładowanie baterii w wynurzeniu dozwolone wyłącznie wtedy, gdy pływanie na chrapach nie jest możliwe z przyczyn technicznych.
     
  Wykonanie:
     
1. Marsz do rejonu operacyjnego oraz powrót na chrapach.
     
  a). Szczegółowe instrukcje dotyczące czasu marszu na chrapach, czasu posiłków, optymalnego wykorzystania warunków pogodowych, patrz Rozkaz Bieżący nr 2.
     
  b). Standardowa głębokość marszu na silnikach elektrycznych - większa niż 50 metrów. Na czas posiłków oraz nasłuchu hydroakustycznego - podnieść okręt na głębokość peryskopową. Dobre warunki hydroakustyczne w żadnym wypadku nie zwalniają z konieczności prowadzenia obserwacji peryskopowej.
     
2. Marsz do rejonu operacyjnego oraz powrót w zanurzeniu, ładowanie baterii na powierzchni. Dopuszczalne jedynie w przypadku uszkodzenia chrap lub w innych, szczególnych przypadkach (np. zbyt silny prąd morski).
     
  a). Ładowanie baterii powinno być przeprowadzone w warunkach niesprzyjających atakowi lotniczemu, tzn. w ogólności w nocy. Pożądane warunki: nów księżyca, ciemność, mgła, sztorm.
     
  b). Jeżeli zaobserwowano w nocy szczególnie dużą aktywność w powietrzu oraz dużą aktywność radarową, ładowanie może być przeprowadzone w ciągu dnia, we mgle lub w warunkach dobrej widoczności. W przypadku wątpliwości, lepsze jest ładowanie w nocy, ponieważ w razie ataku jest większa szansa ucieczki poprzez zanurzenie oraz zgubienie kontaktu, ponadto utrudnione jest przeprowadzenie jednoczesnego ataku przez kilka samolotów.
     
 
 
 
  
 
 
  
     

 

 
 
  
 
 
  
 
 
-2-
 PG/16423
    C/W's Robertson & Watson.
 
 
 
  
 
  c). Podczas ładowania baterii - całkowita gotowość do alarmu lotniczego. Dowódca na pomoście. Wachtę pełnią najczujniejsi wachtowi. Artyleria przeciwlotnicza odbezpieczona i w gotowości. Artylerzyści na stanowiskach. Jeżeli warunki pogodowe pozwalają na przeprowadzenie celnego ataku z zaskoczenia, można obsadzić jedynie podwójne działko przeciwlotnicze, tak aby szybciej przeprowadzić zanurzenie, gdy okręt zostanie zlokalizowany.
     
  d). Uruchomić wszystkie dostępne odbiorniki promieniowania radiowego FuMB [1]. Jeżeli na okręcie zainstalowano radary FuMO [2], należy je uruchomić i rozgrzać przed wynurzeniem i użyć jak następuje: natychmiast po wynurzeniu wykonać dookólne skanowanie horyzontu radarem, po czym obserwować nieprzyjacielską aktywność radarową przy użyciu odbiorników "Wanze" [3] i/lub zestawu "Borkum" [4] i "Tunis" [5]. Jeżeli wykryto emisję radaru - wykonać zanurzenie. Jeżeli istnieje pilna potrzeba ładowania baterii, wtedy po wykryciu emisji radaru należy namierzyć kierunek przy użyciu FuMB, namierzyć przy użyciu radaru FuMO i prowadzić ciągłą obserwację nieprzyjaciela. Wykrycie przeciwnika przez radar FuMO może zająć trochę czasu (nawet do 30 minut). Jeżeli nie wykryto przeciwnika - nie przełączać się zbyt szybko na detektory promieniowania radarowego. Jeżeli zestaw radarowy "Hohentwiel" [6] jest sprawny a jego obsługa jest doświadczona, wówczas można stale używać tego urządzenia do wykrywania nieprzyjacielskich samolotów.
     
  e). Nie pozostawać na powierzchni dłużej niż jest to wymagane do naładowania akumulatorów, ponieważ powoduje to niepotrzebne zagrożenie dla okrętu. Wyjątki: w szczególnie niesprzyjających warunkach do wykonywania lotów oraz gdy urządzenia radarowe są sprawne.
     
III.        Postępowanie w rejonie operacyjnym.
     
A. Patrolowanie w zanurzeniu, napęd silnikami elektrycznymi oraz spalinowymi przy użyciu chrap. W przypadku awarii chrap powrót do bazy. Ładowanie baterii jak w punkcie II.
     
B. Należy trzymać się blisko ognisk żeglugi oraz tras żeglugowych wzdłuż wybrzeży, ponieważ tam jest gwarantowana szansa na przechwycenie nieprzyjacielskich statków. Należy kłaść okręt na dnie oraz wykorzystywać różnice w gęstości wody morskiej, co zmniejsza prawdopodobieństwo wykrycia okrętu hydrofonami oraz radarem. Na podstawie ostatnich doświadczeń, umożliwia to skuteczne operowanie okrętu podwodnego w rejonach o głębokości mniejszej niż 100 metrów.
     
C. Wykorzystywać wszystkie możliwości do przeprowadzenia ataku dziennego, jako najbardziej wskazanego. Nocny atak w zanurzeniu może się udać tylko podczas pełni księżyca.
     
D. Podnosić często okręt na głębokość peryskopową, nie polegać jedynie na hydrofonach. W nocy, w obecności nieprzyjacielskiej żeglugi kłaść okręt na dnie w celu oszczędzania baterii.
     
IV.        Ogólne zasady prowadzenia okrętu w ciągłym zanurzeniu.
     
A. Należy unikać wynurzenia w celu dokonania astronomicznych pomiarów nawigacyjnych. Na podstawie dotychczasowych doświadczeń można stwierdzić, że wystarczająco dokładną pozycję można określić bazując na dokładnym zliczaniu pozycji (uwzględniając prądy morskie), używając echosondy, systemu nawigacyjnego Elektra-sonnen [7] oraz radiolatarni. Zbliżając się do własnego lub nieprzyjacielskiego wybrzeża wykorzystywać każdą okazję do określenia pozycji poprzez namiary na ląd.
     
B. Ponieważ podczas ciągłego pływania w zanurzeniu nie jest możliwa konserwacja broni przeciwlotniczej, przed rozpoczęciem długotrwałego zanurzenia należy dobrze naoliwić uzbrojenie. Pływanie w zanurzeniu mniej uszkadza uzbrojenie niż ciągłe wynurzanie i zanurzanie. Wynurzenie - jeżeli konieczne z jakichkolwiek powodów - powinno być wykorzystane do konserwacji uzbrojenia.
     
C. Konieczne jest zmniejszenie zużycia powietrza oraz energii elektrycznej do minimum, tak aby skrócić czas ładowania baterii i aby dysponować pełną pojemnością akumulatorów podczas ataku na nieprzyjaciela oraz aby w trakcie późniejszego pościgu móc wystarczająco długo działać w zanurzeniu bez konieczności użycia chrap i/lub wynurzenia.
     
D. W przypadku uszkodzenia chrap, okręt musi kontynuować patrol w zanurzeniu aby
 
     
 
 
  
     

 

 
 
  
 
 
  
 
 
-3-
 PG/16423
    C/W's Robertson & Watson.
 
 
 
  
 
  uniknąć śledzenia przez samoloty oraz aby być w momencie wynurzenia poza zasięgiem radiolokacji samolotów, które mogą znajdować się nad miejscem zanurzenia okrętu. W tym celu okręt powinien się poruszać pod wodą z prędkością nie większą niż "obydwa silniki mała naprzód". Należy używać wyłącznie niezbędnego wyposażenia elektrycznego, zminimalizować użycie oświetlenia elektrycznego i powietrza, elektryczna sprężarka powietrza zużywa bardzo dużo energii elektrycznej. Trymować okręt oraz wypompowywać wodę przy użyciu pomocniczej pompy zęzowej. Wprowadzić nocny tryb według Rozkazu Bieżącego nr 2.
     
B.        Rejony ze średnią obecnością lotnictwa.
     
  Rejony nie wymienione w punkcie A). Atlantyk - na północ od 15° szerokości południowej, pasy wód przybrzeżnych o szerokości 100-200 mil morskich wzdłuż wybrzeży Afryki, wybrzeża Oceanu Indyjskiego, łącznie z wyspami.
     
  Postępowanie: W zanurzeniu w dzień, na powierzchni w nocy.
     
  a). Na otwartym Atlantyku pomiędzy 30° szerokości północnej a 15° szerokości południowej, przy dobrej widoczności, przy bezchmurnym niebie, z uruchomioną aparaturą radarową można płynąć na powierzchni, bez sprawnej aparatury radarowej - w zanurzeniu. Jeżeli odbiorniki promieniowania radarowego FuMB wykryły emisję radarową należy się zanurzyć i pozostać przez chwilę w zanurzeniu. Jeżeli nieprzyjaciel utrzyma Cię w swojej wiązce radarowej, wyśle w to miejsce samoloty pokładowe.
     
  b). Podczas pływania w wynurzeniu należy przygotować do użycia artylerię przeciwlotniczą a wachtę na pomoście powinno pełnić przynajmniej sześciu wachtowych.
     
C.        Rejony ze słabą obecnością lotnictwa.
     
  Atlantyk - na południe od 15° szerokości południowej, otwarty Ocean Indyjski.
     
  Postępowanie: Na powierzchni, używać detektorów promieniowania radarowego FuMB.
     
     
     
     
     
   

 
     
     
     
     
     
 
 
 
  
 
 
  
     


[1] FuMB - Funk-Mess-Beobachtung (odbiornik promieniowania radarowego) - ogólna nazwa urządzeń ostrzegających przed wykryciem przez radar.

[2] FuMO - Funk-Mess-Ortung - niemiecka nazwa radaru.

[3] Wanze - Wellen-Anzeiger - nazwa kodowa odbiornika promieniowania radarowego FuMB-9 produkowanego przez firmę Hagenuk. FuMB-9 był następcą Metoxa (FuMB-1), odbierał zakres fal radiowych 120-180 cm, i używany był w okresie od sierpnia do listopada 1943 roku. 

[4] Borkum - nazwa kodowa odbiornika promieniowania radarowego FuMB-10 produkowanego przez firmę Telefunken. FuMB-10 był następcą Wanze, odbierał zakres fal radiowych 30-300 cm, i używany był od końca 1943 roku aż do zakończenia wojny.

[5] Tunis - nazwa kodowa zestawu odbiorników promieniowania radarowego FuMB-26 - połączenie dwóch urządzeń - Fliege (FuMB-24) odbierającego pasmo 9 cm i Mücke (FuMB-25) odbierającego pasmo 3 cm, produkowany przez firmę Telefunken. Używany od kwietnia 1944 roku.

[6] Hohentwiel - nazwa kodowa radaru FuMO-61 (oraz FuMO-65) produkowanego przez firmę Lorenz. Radar pracował w paśmie 55 cm, używany od marca 1944 roku. Wersje FuMO-61 i FuMO-65 różniły się głównie sposobem zobrazowania informacji - w pierwszym użyto zobrazowania typu A, natomiast w drugim - zobrazowania panoramicznego. Radar FuMO-65 został zainstalowany na kilku okrętach Typu XXI.

[7] Elektra-sonnen - niemiecki system nawigacyjny, używający fal radiowych o kilometrowej długości, stworzony w 1943 roku dla Luftwaffe, używany także przez U-Booty. W przeciwieństwie do klasycznego systemu radiolatarni, do wyznaczenia pozycji można było użyć zwykłego odbiornika radiowego bez anteny kierunkowej.



Źródło:
http://uboatarchive.net/BDUKTB.htm
Jest to rozkaz pochodzący ze zbioru rozkazów znajdujących się na pokładzie okrętu U-249, który poddał się w Portland, 9 maja 1945 roku