1. Skip to Menu
  2. Skip to Content
  3. Skip to Footer>

U-488 typ XIV

Moderatorzy: Jatzoo, Brodołak

Posty: 2 • Strona 1 z 1

U-488 typ XIV

Postprzez Brodołak » 23.05.06, 11:57

U 488 Typ XIV - historia poprawiona i rozszerzona

Stocznia: F. Krupp Germaniawerft AG, Kiel
Numer zamówienia: 557
Zamówienie: 17.07.1941
Położenie stępki: 03.01.1942
Wodowanie: 17.10.1942
Wcielenie do służby: 01.02.1943
Numer pocztowy: M 49 793

Przebieg służby:
01.02.1943 – 30.04.1943 – 4 Flotylla U-bootów, Stettin (szkolenie załogi).
01.05.1943 – 26.04.1944 – 12 Flotylla U-bootów, Bordeaux (służba frontowa).
26.04.1944 – Zatopiony na środkowym Atlantyku na zachód od Wysp Zielonego Przylądka (pozycja 17.54N, 38.05W) bombami głębinowymi zrzuconymi przez amerykańskie niszczyciele eskortowe USS Frost, USS Huse, USS Barber i USS Snowden.

Dowódcy:
01.02.1943 - ?.02.1944 – LTdR ~ OLdR Erwin Bartke
?.02.1944 – 26.04.1944 – OL Bruno Studt

Liczba patroli: 3

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 0/0

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 0/0

Zestrzelone/uszkodzone samoloty: 0/0

Okres służby U 488 przed rozpoczęciem wykonywania rejsów zaopatrzeniowych:
- brak danych

Rejs zaopatrzeniowy 1 (18.05.1943 – 10.07.1943)
18.05. U 488 pod dowództwem Erwina Bartke o godzinie 08:00 opuścił bazę w Kiel, by zgodnie z otrzymanym rozkazem przeprowadzić swój pierwszy rejs zaopatrzeniowy. Po dotarciu na rutę 15 o 10:15 okręt Bartkego spotkał się z przydzielonym mu jako eskorta przerywaczem zagród minowych Spbr. 18, w towarzystwie którego obrał następnie kurs na Duży Bełt. Następnego dnia o 11:46 (kwadrat marynarki AO 4571) obsada pomostu U 488 stała się świadkiem rozstrzelania przez przerywacz zagród dryfującej miny morskiej. O 15:05 po osiągnięciu punktu Schw.21 nastąpiła zmiana eskorty – w miejsce Schw.18 przybył dozorowiec V 1709. Półtorej godziny później w kwadracie AO 4419 towarzyszący okrętowi Bartkego dozorowiec rozstrzelał dostrzeżoną przez jego wachtowych dryfującą minę morską. O 01:45 dwudziestego maja obie jednostki przybyły do Kristiansand, gdzie na U 488 rozpoczęto trwające kilka godzin uzupełnienie zapasów. Po zakończeniu w/w czynności o 08:15 jednostka Bartkego w eskorcie okrętu z.o.p. UJ 1707 wyruszyła w dalszą drogę kierując się w stronę kwadratu AN 3131, który osiągnięto jeszcze tego samego dnia o 21:55. Następnie po pożegnaniu się z eskortą, już samotnie rozpoczęto marsz prowadzącą wokół Szetlandów i Wysp Owczych trasą, kierując się w stronę otwartych przestrzeni Północnego Atlantyku. Dwudziestego pierwszego maja na pokładzie U 488 odebrano pochodzącą z BdU a skierowaną do dowódców wszystkich operujących w morzu U-bootów depeszę z instrukcjami o następującej treści:
(…) Jeśli pozwala na to miejsce zabierać pod pokład kapitanów i głównych mechaników z zatopionych statków. Nieprzyjaciel będzie starał się utrudnić tę czynność stosując się do następujących metod: a.) kapitan podczas przesłuchania nie ujawnia się w zamian tego jeśli tylko może wyznacza do odgrywania jego roli specjalnie wybranego członka załogi. b.) Załogi zgłaszają, że kapitan i główny mechanik pozostali na jednostce. Jeśli pomimo energicznego przesłuchanie jest niemożliwe zidentyfikowanie kapitana lub głównego mechanika, jako jeńców zabierać pozostałych oficerów.”.
W godzinach popołudniowych 23 maja przebywający aktualnie na północ od Wysp Owczych U 488 w związku z wykryciem przez detektor fal radarowych szybko zbliżającego się kontraktu, zmuszony został do wykonania alarmowego zanurzenia a następnie kilkugodzinnego pobytu pod wodą. Około północy okręt Bartkego po raz drugi w ciągu tego samego dnia zmuszony był uciekać pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie – tym razem jednak przed wykrytym przez wachtowych, idącym w kierunku wschodnim niezidentyfikowanym okrętem podwodnym. Następnego dnia około południa U 488 po raz drugi uciekał pod wodę przed wykrytym przez detektor szybko zbliżającym się kontaktem. Kilka godzin później wieczorem pomyślnie wyminięto dostrzeżony przez wachtowych eskortowiec, po czym wkrótce potem ponownie musiano schować się pod wodę, zaraz po tym jak w pobliżu wykryto dwa krążące samoloty. Także i kolejne dwa dni nie dawały załodze U 488 wytchnienia, bowiem 25 maja dwukrotnie musiano uciekać pod wodę przed wykrytymi samolotami a 26 maja przed jednostką nawodną i zbliżającym się niezidentyfikowanym kontaktem lotniczym. Dopiero następne dni, podczas których to panowały fatalne warunki pogodowe pozwoliły jednostce Bartkego na kontynuowanie w spokoju dalszego marszu w stronę wyznaczonego mu rejonu zaopatrzeniowego, który przypadał na kwadrat CE 47. Czwartego czerwca U 488, który w międzyczasie dotarł na wyznaczoną mu pozycję otrzymał z BdU polecenie przemieszczenia się do kwadratu CD 73 i zaopatrzenia tam w paliwo i prowiant jednostek grupy Trutz. Oprócz w/w polecenia w depeszy tej znajdowały się też instrukcje ograniczające nadawanie sygnałów naprowadzających, które teraz można było nadać dopiero w momencie, gdy poszukiwania przez inne U-booty jednostki zaopatrzeniowej przekraczały dwa dni. W drodze do nakazanego sektora, szóstego czerwca o godzinie 22:40 w kwadracie CD 8255 spotkano się z dwoma oczekującymi na zaopatrzenie U-bootami tj. U 435 (Strelow) i U 558 (Krech). Dwadzieścia minut później na drugiego z nich rozpoczęto trwające do 01:00 następnego dnia przekazywanie paliwa, które przerwano ze względu na zapadłe ciemności. Rankiem kontynuowano dalej w/w operację przekazując pomiędzy 09:00 a 11:04 ca. 60m3 paliwa, prowiant na 7 dni, części zamienne oraz udzielając pomocy medycznej. W trakcie trwania w/w operacji o 09:35 dostrzeżono zbliżanie się dwóch kolejnych U-bootów – U 232 (Ziehm) i U 666 (Engel), które następnie rozpoczęły oczekiwanie na swoją kolejkę. Korzystając z dobrej aury jeszcze tego samego dnia zaopatrzono pozostałe trzy jednostki, przekazując:
- pomiędzy 12:22 a 15:40 na U 666 ca. 58 m3 paliwa, prowiant na 7 dni, 1 m3 oleju silnikowego oraz przeprowadzając wizytę lekarza, po której to na pokład U 488 przetransportowano chorego Masch.Gfr Bauera,
- pomiędzy 15:50 a 18:35 (kwadrat marynarki CD 8253) na U 232 ca. 46 m3 paliwa, prowiant na 7 dni, 1 m3 oleju silnikowego oraz przeprowadzając wizytę lekarza,
- pomiędzy 18:05 a 21:05 (kwadrat marynarki CD 8229) na U 435 ca. 13 m3 paliwa, prowiant 5 dni, 1 m3 oleju silnikowego oraz przeprowadzając wizytę lekarza.
Ósmego czerwca o 19:26 w kwadracie CD 8255 spotkano się z kolejnymi dwoma jednostkami (w tym celu nadawano sygnały naprowadzające stosując się do w/w instrukcji) tj. U 951 (Pressel) i U 642 (Brünning), na które to następnie przekazano:
- pomiędzy 20:20 a 22:40 na okręt Pressela 0.8 m3 oleju silnikowego, 26 m3 paliwa oraz prowiant na 7 dni,
- pomiędzy 21:10 a 00:30 następnego dnia na jednostkę Brünning 1 m3 oleju silnikowego, prowiant na 7 dni, 23 m3 paliwa, wskazane w zapotrzebowaniu materiały oraz jeden odbiornik fal KW.
Po zaopatrzeniu ostatniego z w/w okrętów U 488 rozpoczął marsz w stronę kolejnego sektora - przypadającego na kwadrat CD 48, który to osiągnął następnego dnia. Dziesiątego czerwca o 09:30 (kwadrat marynarki CD 4855) spotkano się z pierwszym z okrętów – U 641 (Rendtel), na który to pomiędzy 10:35 a 14:35 przekazano 17 m3 paliwa, prowiant na 7 dni oraz jedną sztukę tulei ślizgowej do cylindra silnika diesla. W trakcie trwania w/w operacji o 11:45 zauważono zbliżanie się kolejnej jednostki – U 211 (Hause), na którą to pomiędzy 14:05 a 18:15 przekazano 25 m3 paliwa, prowiant na 7 dni oraz 3 m3 oleju silnikowego. O 16:40 (kwadrat marynarki CD 4893) spotkano się z U 336 (Hunger) na którego pomiędzy 18:30 a 21:35 przekazano 50 m3 paliwa, prowiant na 7 dni, 1 m3 oleju silnikowego oraz 1.2 m3 wody pitnej. Po zakończeniu w/w operacji powrócono na pozycję wyjściową tj. do kwadratu CD 4855, gdzie następnego dnia o 10:32 wymieniono się wiadomościami z napotkanym podwodnym stawiaczem min/pomocniczym tankowcem U 118 (von Kameke), który dzień wcześniej przekazał 90 m3 paliwa na U 603 (Baltz). W trakcie w/w rozmowy obu dowódców Erwin Bartke poprosił von Kamee o odszukanie a następnie nakierowanie na miejsce jego pobytu kolejnych spodziewanych okrętów. Wkrótce potem tj. o 10:40 z pomostu obu jednostek dostrzeżono zbliżający się U 228 (Christophersen), na który to pomiędzy 12:25 a 17:25 przy mglistej i deszczowej pogodzie przekazano 50 m3 paliwa, prowiant na 7 dni, 1 m3 oleju silnikowego oraz na prośbę jego dowódcy przeprowadzono wizytę lekarza. Ponieważ w trakcie trwania w/w operacji U 488 po raz kolejny zmuszony był opuścić nakazany kwadrat, Erwin Bartkę poprosił dowódcę przebywającego wciąż w pobliżu U 119 aby pozostał na miejscu oczekując na spodziewane jednostki. Tego samego dnia zaopatrzone jeszcze dwa inne U-booty:
- pomiędzy 15:00 a 20:00 w kwadracie CD 4849 na napotkany o 14:30 U 953 (Marbach), na który przekazano 32 m3 paliwa, prowiant na 7 dni oraz 1 m3 oleju silnikowego,
- pomiędzy 20:00 a 21:42 na napotkany o 15:35 U 603, na który to przekazano 1 m3 oleju silnikowego, prowiant na 7 dni oraz na prośbę jego dowódcy przeprowadzono wizytę lekarza.
O 22:30 (kwadrat marynarki CD 4871) pożegnano się z wracającym do bazy U 119, którego dowódcę Erwin Bartke poprosił o nadanie po jakimś czasie meldunku o następującej treści:
Pozostało na pokładzie: 238 m3 oleju napędowego, 6 m3 oleju silnikowego, prowiant na 47 dni, 74 szkła, 8 Fu.M.B. i 15 krzyży.”.
(trzynaście dni później przebywający na wodach Zatoki Biskajskiej U 119 wraz z całą załogą posłany został na dno przez brytyjski eskortowiec HMS Starling). Wracając do U 488 i jego zadania to 12 czerwca o godzinie 10:05 i 11:24 (kwadrat marynarki CD 4855) spotkał się on z U 221 (Trojer) i U 608 (Struckmeier). Na pierwszego z nich nie bez problemów (przecięcie węża przez śrubę, wypadnięcie za burtę Ob.Mach – później uratowanego, nawinięcie węża na śrubę po zakończonej operacji – wszystko na U 221, który notabene był 13 zaopatrywanym podczas tego patrolu okrętem – przyp. autora) pomiędzy 13:00 a 17:35 przekazano: 23 m3 paliwa, prowiant na 7 dni oraz 1,94 m3 oleju silnikowego. W trakcie trwania w/w operacji U 608 na prośbę Bartkego bez powodzenia poszukiwał oczekiwanego także w tym dniu U 217 (Reichenbach-Klinke). Po powrocie z w/w poszukiwań pomiędzy 19:25 a 21:44 (kwadrat marynarki CD 4876) jednostka Struckmeiera zaopatrzona została w 23 m3 paliwa oraz prowiant na 7 dni. Jedenaście minut po zakończeniu w/w operacji w celu ułatwienia trymowania okrętu za burtę wyrzucono pewną ilość posiadanego na pokładzie żelaznego balastu. Jeszcze tego samego dnia o 22:45 U 488 rozpoczął indywidualne poszukiwania jednostki Reichenbach-Klinkego, który o czym na pokładzie nie wiedziano dnia 5 czerwca posłany został przez nieprzyjaciela na dno. Czternastego czerwca w związku z ciągłym brakiem kontaktu z U 217 a także zaopatrzeniem oprócz niego wszystkich jednostek grupy Trutz rozpoczęto marsz w stronę nowego sektora zaopatrzeniowego – przypadającego na kwadrat CE 78. Cztery dni później 18 czerwca przebywający w nakazanym punkcie (kwadrat marynarki CE 7883) U 488 o godzinie 09:55 spotkał się z U 618 (Baberg), U 571 (Lüssow) i U 590 (Krüer), na które to następnie przekazał:
- pomiędzy 11:08 a 15:00 (kwadrat marynarki CE 7895) na jednostkę Baberga: 30 m3 paliwa, 0,5 m3 oleju silnikowego oraz prowiant na 3 dni,
- pomiędzy 13:00 a 15:50 na jednostkę Krüera: 29 m3 paliwa,
- pomiędzy 15:20 a 17:45 na jednostkę Lüssowa: 20 m3 paliwa i 1 m3 oleju silnikowego.
Kwadrans po zakończeniu ostatniej z w/w operacji na polecenie dowódcy za burtę wyrzucono 4 tony balastu żelaznego. Dziewiętnastego czerwca tym razem w kwadracie CE 7866 o 16:30 spotkano się z trzema następnymi jednostkami tj. U 306 (von Trotha), U 732 (Carlsen) i U 84 (Uphoff). Na pierwszą z nich pomiędzy 17:30 a 18:40 U 488 przekazał tylko 25 m3 paliwa, co z kolei spowodowane było meldunkiem jednego z obserwatorów U 84 o dostrzeżeniu na kursie 150° samotnego frachtowca (był nim szwedzki tankowiec Kalmia). W związku z tym meldunkiem operacja została przerwana zaś okręt Bartkego rozpoczął odejście w kierunku północnym (w tym okresie doszło do dziwnego incydentu pomiędzy podwodnym tankowcem a U 306, z którym po rozłączeniu jednostka Bartkego przez dłuższy czas nie mogła uzyskać kontaktu aż do momentu nadania adresowanej do niego depeszy radiowej). Tego samego dnia o 21:55 odebrano depeszę z BdU z instrukcjami o następującej treści:
(…) Okręty grupy zaopatrzeniowej Bartkego cisza radiowa. A więc brak raportów o uzupełnieniu. Brak sygnałów naprowadzających.”.
Stosując się do tych poleceń, które z kolei były pokłosiem dużych start w szeregach U-bootwaffe, Erwin Bartke podejrzewając, że jego depesza skierowana do U 306 mogła zdradzić dotychczasowy rejon zaopatrzeniowy poprosił o jego zmianę. Następnego dnia dowództwo przychylnie rozpatrzyło jego prośbę nakazując wszystkim jednostkom przemieszczenie się do kwadratu CE 4967 (podwodny tankowiec został dodatkowo wsparty przez zmuszony do powrotu do bazy U 536). Dwudziestego drugiego czerwca przybyto na miejsce, gdzie o: 15:55 spotkano się z U 536 (Schauenburg), o 16:50 z U 732 i U 84 i o 17:20 z U 653 (Feiler), U 358 (Manke) oraz U 134 (Brosin). Pomiędzy 17:40 a 23:15 z wracającego do bazy U 536 pobrano zbędne mu 77 m3 paliwa oraz na prośbę jego dowódcy udzielono pomocy medycznej. W trakcie trwania tej operacji o 18:40 z idącego w pobliżu U 732 przejęto w celu jej naprawy pękniętą pokrywę cylindra. Następnego dnia korzystając z dobrej pogody jednostka Schauenburga zaopatrzyła Uphoffa przekazując mu 40 m3 paliwa, 1 m3 oleju silnikowego oraz zapas prowiantu na 8 dni. O 11:30 w zasięgu wzroku pojawił się U 634 (Dahlhaus), który to następnie wraz z U 134 zapewniał U 488 oraz pozostałym jednostkom osłonę. Pomiędzy 12:20 a 14:40 zaopatrzono U 653 na który to przekazano 31 m3 paliwa (po zakończeniu w/w operacji jednostka Feilera skierowała się pod burtę U 536, z którego to następnie pobrała prowiant oraz olej silnikowy). O 15:05 z pomostu U 488 dostrzeżono zbliżanie się U 415 (Neide), na którego to o 16:10 przekazano z własnego zapasu wymienione przez niego w zapotrzebowaniu części zamienne. Zanim jednak do tego doszło o 15:35 rozpoczęło się trwające do 18:25 przekazywanie na U 358 ca. 42 m3 paliwa (także i tym razem prowiant oraz olej silnikowy jednostka Mankego pobrała z U 536). Na zakończenie operacji zaopatrzeniowych o 18:46 z prośbą o pomoc do U 488 zwrócił się dowodzony przez Dahlhausa U 634, na którym to doszło do uszkodzenia pokrywy jednego z cylindrów. Ze względu na jej rozmiar, który uniemożliwiał jej wydostanie z wnętrza zarówno przez luki na pokładzie jak i przez wyrzutnie torpedowe, specjaliści z U 488 zasugerowali możliwość skorzystania z luków bateryjnych, co jednak ze względu na falowanie okazało się zbyt ryzykowne i od czego to odstąpiono (wybiegając nieco w przyszłość to 26 czerwca Dalhaus otrzymał potrzebną mu pokrywę z bliźniaczego U 257). Dwudziestego czwartego czerwca w związku z wydaniem wszystkich zapasów przez U 536 okręt Bartkego rozpoczął oczekiwanie na przybycie mających wesprzeć go w operacji zaopatrzeniowej kolejnych dwóch jednostek – U 170 (Pfeffer) i U 535 (Ellmenreich). W trakcie jego trwania tego samego dnia o 09:00 (kwadrat marynarki CE 4967) wymieniono się sygnałami rozpoznawczymi z U 257 (Rahe), U 415 i U 615 (Kapitzky) oraz o 22:00 z U 732. Następnego dnia o 11:10 doszło do spotkania U 488 z pierwszym z awizowanych okrętów tj U 170, którego to dowódca poinformował Bartkego, że ma do rozdysponowania oprócz prowiantu także 190 m3 paliwa. Wkrótce potem jednostka Pfeffera przystąpiła do zaopatrywania okrętu Carlsena, na który to przekazała paliwo oraz prowiant (poza w/w zaopatrzeniem U 732 udzielona została także pomoc medyczna, nie udało się natomiast naprawić pobranej kilka dni wcześniej pokrywy jednego z cylindrów). O 11:40 swoje przybycie zameldował U 600 (Zurmühlen), który to następnie dołączył do kolejki oczekujących na zaopatrzenie okrętów. Tego samego dnia U 170 zaopatrzył w paliwo i prowiant kolejny okręt, którym był U 134 ( trakcie tej operacji od północy osłonę zapewniały U 536 i U 600 a od południa U 615). Tuż po północy 26 czerwca na miejsce spotkania przybył drugi z awizowanych „pomocniczych tankowców” – U 535, którego to dowódca podczas przeprowadzonej z Erwinem Bartkem rozmowy poinformował go, że ma do rozdysponowania ca. 110 m3 paliwa, 6 m3 oleju silnikowego oraz zapas prowiantu na 4 tygodnie. W godzinach porannych tego samego dnia mający jeszcze zapasy U 170 zapatrzył w paliwo i prowiant U 415 oraz w olej silnikowy i prowiant U 634. Pomiędzy 14:00 a 16:00 U 488 przekazał na U 134 zapas prowiantu na 7 dni, krzyż biskajski, części zamienne oraz na prośbę jego dowódcy udzielił pomocy medycznej. W tym samym czasie jednostka Ellmenreicha zaopatrzyła w paliwo i prowiant dwa inne U-booty – U 600 i U 615. Na ostatni z nich U 488 pomiędzy 16:30 a 19:00 przekazał części zamienne oraz udzielił pomocy medycznej. Dwadzieścia minut po zakończeniu w/w operacji rozpoczęła się trwająca równo godzinę wizyta lekarza na U 634. Tego samego dnia jednostka Bartkego pomiędzy 21:40 a 22:20 udzieliła pomocy technicznej U 414. Dwudziestego siódmego czerwca pomiędzy 09:25 a 10:25 (kwadrat marynarki CE 5754) U 488 przekazał na U 535 egzemplarz „magicznego oka” (wskaźnik optyczny montowany w detektorze fal radarowych Metox R600A) oraz wymienił cztery sztuki kamizelek ratunkowych. W tym samym czasie okręt Ellmemreicha zaopatrzył w paliwo i prowiant U 257, na którego to następnie U 488 pomiędzy 10:25 a 11:05 przekazał z własnego zapasu części zamienne. Po zaopatrzeniu ostatniej z w/w jednostek okręt Bartkego pozostał w punkcie zaopatrywania aż do 30 czerwca oczekując na pojawienie się U 634 (z którym to 27 czerwca utracono kontakt). Tego też dnia o 17:05 (kwadrat marynarki CE 5715) napotkano zgubę, na którą to następnie rozpoczęto trwające od 17:55 do 19:25 przekazywanie zapasu prowiantu na 2 dni oraz 18 m3 paliwa. Po zakończeniu w/w operacji oraz uporządkowaniu okrętu (za burtę wyrzucono tonę zbędnego zapasu żelaznego) o 19:50 rozpoczęto marsz powrotny do bazy. Czwartego lipca o 17:27 w kwadracie CD 2635 U 488 spotkał się z U 666 (Engel), w towarzystwie którego to kontynuował dalej rejs. Dwa dni później 6 lipca w związku z wykryciem dużej ilości prowadzących połów jednostek rybackich rozpoczęto ich obejście zmieniając kurs na NO, w trakcie którego to utracono kontakt z jednostką Engela. Dziewiątego lipca po osiągnięciu punktu Gabel o 10:30 U 488 spotkał się z wysłanymi mu na sprzeciw trałowcami M 152, M 24 i M 27, w eskorcie których następnie skierował się w stronę Le Verdon. Po dotarciu na jego redę, co miało miejsce o 14:45 okręt Bartkego już samotnie kontynuował dalej rejs Żyrondą w stronę Bordeaux. O 17:30 w związku z niskim stanem wody zacumowano w Paulinac, gdzie następnie spędzono nadchodzącą noc. Rankiem następnego dnia o 08:00 U 488 ruszył w dalszą drogę przybywając do bazy o 10:40. W trakcie zakończonego a trwającego prawie osiem tygodni patrolu (54 dni) okręt Bartkego przepłynął 6.958 mil morskich na i 443 mile morskie pod powierzchnią, zaopatrując w tym czasie lub udzielając pomocy 26 innym U-bootom.

18.08. – 07.09.1943 – Pobyt w stoczni w celu opancerzenia pomostu, wymiany szwankujących: GHG, echosondy, jednej ze śrub oraz oczekiwanie na dostawę a następnie montaż detektora Wanze.

Rejs zaopatrzeniowy 2 (07.09.1943 – 12.12.1943)
07.09. U 488 pod dowództwem Erwina Bartke o godzinie 10:15 opuścił Bordeaux, kierując się Żyrondą w stronę Le Verdon, na którego redzie o 14:40 zacumował do jednej z beczek, rozpoczynając oczekiwanie na sformowanie się eskorty, co udało się dopiero następnego dnia. Wtedy to też o 22:10 okręt Bartkego w eskorcie trałowców M 32 i M 34 wyruszył na swój drugi rejs zaopatrzeniowy. Na pierwszym etapie jego trwania na pokładzie U 488 przebywali: inżynier z flotylli oraz dwóch pracowników stoczniowych, pod nadzorem których po osiągnięciu głębokiej wody miało zostać przeprowadzone próbne zanurzenie. Po dotarciu na miejsce testów, co miało miejsce następnego dnia, o 10:09 (kwadrat marynarki BF 9281) okręt Bartkego wykonał próbne zanurzenie, po którym to przekazał „gości” na pokład M 34, po czym po pożegnaniu się z eskortą o 11:10 rozpoczął marsz w stronę otwartych przestrzeni Atlantyku. W trakcie jego trwania poza wyminięciem dostrzeżonych przez wachtowych jednostek rybackich oraz niezidentyfikowanego okrętu podwodnego (miało to miejsce 11 września) na U 488 odkryto, że dokonana w stoczni wymiana śrub na nowe nie wyeliminowała hałasu powstającego podczas ich pracy. Czternastego września u jednego z członków załogi – MaschGfr Wilfrieda Palzera nastąpił ostry atak wyrostka robaczkowego, który w ostateczności zagrażał jego życiu. W związku z zaistniałą sytuacją nie mogąc powrócić do bazy lub przekazać chorego na powracający do kraju okręt, zaokrętowany na pokładzie lekarz dr Gerhard Zurheide podjął się zakończonej powodzeniem operacji (miała ona miejsce pomiędzy 16:40 a 17:20 lub 30). Mniej szczęścia od MaschGfr miał I oficer okrętu, który zaraz po wyjściu w morze zachorował i musiał zostać wyłączony ze służby do końca patrolu. Następnego dnia osiągnięto zakładaną pozycję, wysyłając do dowództwa meldunek pozycyjny a następnie w celu zmylenia potencjalnego wroga wypuszczając w powietrze dwa pozoratory radarowe Aphrodite. Tego samego dnia otrzymano z dowództwa nowe instrukcje nakazujące U 488 skierowanie się do kwadratu EH 10. Rankiem szesnastego września jeden z przebywających na pomoście wachtowych, znajdującego się na wschód od Azorów okrętu dostrzegł wystający tuż nad powierzchnię wody, odległy o 600 metrów peryskop niezidentyfikowanego okrętu, którym mogła być brytyjska jednostka. Zaalarmowany jego meldunkiem Erwin Bartke niezwłocznie wydał rozkaz zmiany dotychczasowego kursu oraz jak najszybszego oddalenia się w kierunku zachodnim. Jeszcze tego samego dnia tuż przed północą na polecenie dowódcy w powietrze wypuszczono dwa kolejne pozoratory Aphrodite. Następnego dnia w związku z dostrzeżeniem o 07:53 dużej jednostki nawodnej niezwłocznie schowano się pod wodę. Wkrótce potem hydroakustyk zameldował o kontakcie z trzema kolejnymi jednostkami, które na szczęście dla U 488 powoli oddalały się od jego pozycji. O 14:14 pomimo znajdującego się wciąż w pobliżu okrętu wroga Erwin Bartke zarządził wynurzenie i jak najszybsze odejście z niebezpiecznego akwenu. Dziesięć minut później o 14:24 (kwadrat marynarki CF 5725) w związku z dostrzeżeniem powoli zbliżającego się samolotu oraz wyłaniającym się ze szkwału cieniem kolejnej jednostki nawodnej U 488 ponownie wykonał alarmowe zanurzenie, po raz kolejny skutecznie wymykając się przeciwnikowi. Ponieważ w trakcie odejścia w zanurzeniu ponownie uzyskano kontakt z kilkoma jednostkami Erwin Bartke doszedł do wniosku, że ma do czynienia z przebywającym na patrolu alianckim zespołem składającym się z lotniskowca oraz trzech niszczycieli eskorty. Dwudziestego piątego września o 17:08 (kwadrat marynarki CE 7865) z pomostu zbliżającego się do punktu zaopatrzeniowego U 488 dostrzeżono wyłaniające się za linii horyzontu topy masztów oraz dym z komina szybkiej jednostki handlowej, w ucieczce przed którą Erwin Bartke nakazał zmianę kursu oraz zwiększenie prędkości (jak zapisał w KTB dowódca jego decyzja podyktowana była obawą o zdekonspirowanie punktu zaopatrzeniowego). Tego samego dnia otrzymano też informację, że jako pierwsze z U 488 pobierać będą paliwo okręty: Zschecha, Pieninga i Janssena. Dwa dni później 27 września w godzinach porannych obsada wachty na pomoście zameldowała o dostrzeżeniu białego światła pochodzącego najprawdopodobniej od neutralnej jednostki, w ucieczce przed którą schowano się pod wodą (ponieważ zaraz po zanurzeniu utracono kontakt ze statkiem, Erwin Bartke doszedł do wniosku, że hydrofony w jakie wyposażony został jego okręt nie są najlepszej jakości i aktualnie gwarantują skuteczny zasięg pracy pomiędzy 3 a 4 km.). Popołudniu tego samego dnia idący od jakiegoś czasu z powrotem na powierzchni U 488 ponownie zmuszony był schować się pod wodę, tym razem jednak uciekając przed dwoma nadlatującymi na niskim pułapie samolotami. Dwudziestego dziewiątego września o 07:00 osiągnięto przypadający na kwadrat CE 4516 punkt zaopatrzeniowy, gdzie o 09:25 spotkano się z pierwszym z okrętów – U 68 (Lauzemius), na który to pomiędzy 10:35 a 15:40 przekazano 41,8 m3 paliwa, 1 m3 oleju silnikowego oraz zapas prowiantu na 15 dni. Po zakończeniu tej czynności i uporządkowaniu okrętu o 17:30 rozpoczęto marsz w stronę kolejnego punktu, który tym razem przypadał na kwadrat CE 4347. Pierwszego października o 16:00 przybyto na miejsce spotkania z dowodzącym przez Pieninga U 155, rozpoczynając następnie cierpliwe oczekiwanie na jego pojawienie. W trakcie jego trwania: drugiego października o 22:50 nawiązano kontakt wzrokowy ze szwedzką jednostką Balboa a następnego dnia zarejestrowano w pobliżu odgłosy sześciu detonacji. W nocy z 3 na 4 października w związku z kontaktem określonym jako niezidentyfikowany okręt podwodny na polecenie Bartkego niezwłocznie oddalono się z dotychczasowego miejsca, powracając na nie dopiero po nadejściu świtu (wtedy też okazało się, że kontakt ten był w rzeczywistości posiadającą czerwone światło boją, z której zniszczenia ogniem artyleryjskim zrezygnowano). O 08:50 (kwadrat marynarki CE 4345) spotkano się z oczekiwanym od kilku dni U 155 ale ze względu na zagrożenie lotnicze Erwin Bartke postanowił wstrzymać się z przekazywaniem zapasów do nadejścia nocy, wtedy to też pomiędzy 21:20 a 01:55 następnego dnia na okręt Pieninga przekazano 30,2 m3 paliwa oraz zapas prowiantu na 10 dni (cała operacja przebiegła bez problemów choć trochę wolniej). Szóstego października o 08:58 w kwadracie CE 4347 spotkano się z kolejnym okrętem – dowodzonym przez Jannsena U 103, na który to ponownie po zapadnięciu zmroku, pomiędzy 20:50 a 24:00 (kwadrat marynarki CE 4349) przekazano następujące ilości zapasów: 30,2 m3 paliwa oraz prowiant na 10 dni. Tym razem w odróżnieniu do poprzedniej operacji ta przebiegała już problemami, bowiem podczas manewrowania U 103 nie dość, że jedną ze swoich śrub przeciął wąż paliwowy to jego fragment nawinął się na nią blokując ją. Po zakończeniu w/w operacji oraz uwolnieniu śruby okrętu Jennsena U 488 rozpoczął marsz w stronę kolejnego punktu przypadającego na kwadrat BD 26 (przemieszczanie się okrętu na nową pozycję było jednak spowolnione przez stan morza 5 do 6). Dziesiątego października na okręcie Bartkego odebrano pochodzącą z BdU depeszę o następującej treści:
Od 11 października godziny 18:00 pobiorą z Bartkego w BD 2685 Förster, Manseck (U 758), Deecke, Mäder (U 358) i Baltz każdy po 85 m3.”.
Dwa dni później 12 października o 06:00 (kwadrat marynarki BD 2582) przybyto na wyznaczone miejsce rozpoczynając następnie oczekiwanie na przybycie awizowanych okrętów. Czternastego października zgodnie z poleceniem dowództwa osiągnięto nową, przypadającą na kwadrat BD 61 pozycję, gdzie o 20:15 spotkano się z U 378 i U 758, na które to wkrótce potem rozpoczęto przekazywanie zapasów. Jako pierwszy w stronę węża paliowego zbliżył się U 378,ale na skutek falowania (stan morza 5) wąż zaczepił się i uległ rozerwaniu na jego sterach głębokości. Po dokonaniu naprawy o 22:32 rozpoczęto trwające do 00:43 przekazywanie paliwa na U 758, które także na skutek przerwania węża musiano przerwać do czasu jego naprawy. Po zakończeniu prac pomiędzy 03:15 a 05:12 (kwadrat marynarki BD 6197) tym razem na okręt Madera pomimo pogarszających się warunków pogodowych udało się przekazać aż 48,4 m3 paliwa oraz zapas prowiantu na 10 dni. Wkrótce potem Erwin Bartke postanowił przerwać operację do czasu poprawy warunków. Wstrzymanie całej operacji nie oznaczało jednak dla części wyznaczonej załogi tankowca, że może ona zejść z pokładu, bowiem najpierw należało wyciągnąć z wody węże paliwowe a następnie umieścić je pod pokładem. O skali trudności tego przedsięwzięcia mogą świadczyć dwa wypadki jakie miały miejsce wkrótce potem a mianowicie: o 06:20 za burtę zmyty został MaschMt Karl Bergmann a kwadrans później na jedną ze śrub nawinął się wąż paliwowy. O 07:10 przymocowanemu linką bezpieczeństwa MtrGfr Herbertowi Jamnikowi udało się wyciągnąć z wody nie dającego oznak życia Karla Bergmanna u którego o 08:20 stwierdzono zaprzestanie pracy serca (bezskuteczna jak się później okazało akcja reanimacyjna trwała aż do 10:30). W międzyczasie o 09:10 wymieniono się sygnałami rozpoznawczymi z przybyłym do punktu zaopatrzenia U 603 (w tym momencie może było tak wzburzone, że skuteczny zasięg widoczności nie przekraczał 500 metrów). O 10:00 pomimo fatalnych warunków udało się uwolnić zakleszczoną przez wąż paliwowy śrubę (jak zapisał w KTB dowódca U 488 ostatnia operacja zaopatrzeniowa na skutek warunków pogodowych, złej sygnalizacji jak i egoistycznego zachowania dowódców zaopatrywanych jednostek, którzy po zakończeniu operacji odrzucali węże paliwowe kosztowała go utratę trzech zakończeń węży, drabiny oraz specjalnej liny). Wieczorem o 19:50 (kwadrat marynarki BD 6199) przy stanie morza 7 !!! trzymane przez czterech kolegów, zawinięte w banderę ciało MaschMt Bergmanna pochowane zostało w morzu. Szesnastego października o 04:50 w kwadracie BD 6193 spotkano się z kolejnym okrętem – U 641 (Rendtel) na który to pomimo wciąż wzburzonego morza przy pomocy połączenia pomost – pomost udało się pomiędzy 21:00 a 22:35 przekazać 17 m3 paliwa. Dziewiętnastego października siła wiatru osiągnęła 11 stopni, czyniąc jakiekolwiek manewry bardzo utrudnionymi. W trakcie walki ze sztormem już następnego dnia hydroakustyk dwukrotnie meldował o kontaktach raz: o 10:30 kiedy to zarejestrowano odgłosy komunikacji przy pomocy podwodnego telegrafu pomiędzy dwoma innymi U-bootami (jednym z nich według podejrzeń dowódcy mógł być U 279) i drugi raz o 16:49 kiedy to zarejestrowano odgłosy detonacji bomb lotniczych. Wieczorem tego samego dnia o 22:35 (kwadrat marynarki BD 6197) z pomostu sztormującego U 488 dostrzeżono prowadzące pomiędzy sobą sygnalizację świetlną U-booty (były to o czym nie wiedziano U 731 – Techand, U 603 – Baltz i U 271 – Barleben). Nadane do dwóch z nich zapytanie pozostało bez odpowiedzi i dopiero później przy pomocy sygnałów rozpoznawczych ustalono, że są to w/w jednostki. Dwudziestego pierwszego października korzystając z poprawy warunków pomiędzy 03:20 a 05:20 w kwadracie BD 6196 na najbardziej potrzebujący paliwa U 731 przekazano 26 m3. Rankiem w pobliżu okrętu zarejestrowano odgłosy detonacji bomb głębinowych, ze względu na które dotychczasowy punkt zaopatrzeniowy przeniesiony został do kwadratu CD 49. W drodze ku nowej pozycji trzydzieści dwie minuty po północy 24 października w kwadracie BD 2843 spotkano się a następnie wymieniono sygnałami rozpoznawczymi z U 256 (Brauel) i U 220 (Barber). Od dowódcy drugiej z w/w jednostek Erwin Bartke dowiedział się, że U 220 zaopatrzył już U 603 w paliwo potrzebne mu na rejs powrotny do bazy. Następnego dnia miejsce miały dwa groźne zdarzenia: najpierw doszło do rozerwania lufy jednego z działek kal. 20 mm a następnie o 21:23 w szkwale deszczowym do kontaktu ze znajdującą się na kursie 080 jednostką nawodną wroga, która w kierunku U 488 otworzyła intensywny ogień, uzyskując zanim ten zniknął pod powierzchnią kilka trafień w pomost. Pierwsza seria bomb głębinowych zrzucona przez nieprzyjaciela, która eksplodowała w momencie, gdy okręt Bartnego osiągnął głębokość A-50 (30 metrów) ulokowana byłą w dalszej odległości nie czyniąc na szczęście większych szkód. Druga seria detonowała już w bliskiej odległości od przebywającego na głębokości A+50 (130 metrów) U 488, powodując na nim straty w elementach szklanych. O 21:50 do ścigającego podwodny tankowiec okrętu dołączył kolejny a wkrótce potem detonowała trzecia seria nastawionych na wybuchy na głębokości 2A+30 (180 metrów) bomb O 22:15grupa poszukiwawcza wroga składała się już z trzech okrętów, z których jeden stał w miejscu prowadząc nasłuch okolicy zaś pozostałe dwa prowadziły ataki na U 488, podchodząc na niego kursami 135˚ i 235˚ (według obserwacji dowódcy ich ataki składające się od 4 do 5 bomb głębinowych następowały co dwadzieścia minut). W tym czasie Erwin Bartke prowadził ciche manewrowanie starając się (w miarę możliwości) trzymać się głębokości 2A+40 (240 metrów). O 23:20 nastąpiło jak się później okazało chwilowe zgubienie wroga, który sześć minut po północy ponownie przystąpił do ataków ponawiając je co 20 minut. Po ostatnim ataku, który miał miejsce o 00:50 Erwin Bartke zarządził zmianę kursu o 180˚, która z kolei spowodowała, że nieprzyjacielskie jednostki zmylone tym manewrem pozostały za jego rufą, prowadząc poszukiwania w miejscu ostatniego kontaktu (odgłosy pracy azydku rejestrowano aż do godziny 03:50). W trakcie trzy i półgodzinnego pościgu nieprzyjacielskie jednostki zrzuciły na U 488 łącznie aż 54 bomby głębinowe. Ze względu na ograniczony zasięg działania hydrofonów Erwin Bartke pomimo utraty kontaktu z wrogiem postanowił pozostać jeszcze pod wodą, wydając rozkaz wynurzenia dopiero o 07:10. Wtedy to też odkryto liczne przestrzeliny w nieopancerzonej części pomostu i instalacji czerpni powietrza dla silników diesla, uszkodzone na skutek trafień: jedno z działek przeciwlotniczych oraz antenę detektora fal radarowych. Poza w/w uszkodzeniami zewnętrznymi okręt odniósł też szereg uszkodzeń we wnętrzu, które na szczęście nie ograniczyły jego zdolności operacyjnych. W trakcie odejścia w kierunku południowy zachód na okręcie jeszcze przez jakiś czas słyszano odległe detonacje bomb głębinowych. Dwudziestego ósmego października na U 488 odebrano pochodzącą z BdU depeszę o następującej treści:
Nowy punkt docelowy dla jednostki zaopatrzeniowej to CD 7331.”.
Zgodnie z tym poleceniem tuż po północy 1 listopada osiągnięto nakazany rejon operacyjne, gdzie o 09:30 spotkano się z U 193 (Pauckstadt), na który to po nadejściu nocy pomiędzy 20:00 a 00:20 następnego dnia przekazano następujące ilości zaopatrzenia: 32 m3 paliwa oraz prowiant na 20 dni. Dalsze przekazywanie zapasów ze względu na nadejście silnej burzy z piorunami na polecenie Erwina Bartke zostało przerwane (według jego relacji utrzymanie okrętu na miejscu było niemożliwe a jakby tego było mało dostrzeżenie jednostki Pauckstadta było bardzo trudne). Ponieważ pogoda nie uległa poprawie w ciągu dnia obaj dowódcy podjęli decyzję o przesunięciu dotychczasowego punktu spotkania bardziej na zachód, gdzie ponownie się spotkali 4 listopada o 21:08 (kwadrat marynarki CD 7138). Dwadzieścia dwie minuty później rozpoczęło się trwające do 23:35 przekazywanie na jednostkę Pauckstadta wykazanego przez niego w zapotrzebowaniu zapasu prowiantu. Po zakończeniu w/w operacji Erwin Bartke poprosił dowódcę U 193 o odszukanie w kwadracie CD 7173 oczekującego pilnie na zaopatrzenie U 214 (Stock), podczas gdy on sam pozostanie jeszcze w kwadracie CD 7135. Dwa dni później 6 listopada po wielokrotnym nadawaniu sygnałów naprowadzających o godzinie 05:25 w kwadracie CD 7132 napotkano jednostkę Stocka, z którą to następnie rozpoczęto marsz w kierunku zachodnim, kierując się w stronę wyznaczonego na kwadrat DE 81 nowego punktu zaopatrzeniowego (z przeprowadzonej pomiędzy obydwoma dowódcami rozmowy wynikło, że U 214 posiada w swoich zbiornikach jeszcze 23 m3 paliwa, które wystarczało mu na powrót z tego miejsca do baz we Francji i bardziej niż paliwo jego dowódcę interesuje zmagazynowany na U 488 prowiant). W trakcie w/w marszu nastąpiły dwa powiązane ze sobą wydarzenia a mianowicie: utracono kontakt z U 214 oraz odebrano (dnia 7 listopada) pochodzącą z BdU depeszę o następującej treści:
Bartke w punkcie zaopatrzenia powinieneś zaopatrzyć tylko Stocka, którego sytuacja paliwowa jest bardzo poważna. Stock nie jest w stanie odbywać dalekich podróży. Nowy punkt spotkania z Stockem wieczorem tego samego dnia zaraz po zachodzie słońca w kwadracie CD 4753 (…). Nie pozwól twoim kolegom głodować[./i]”.
Tego samego dnia odebrano też pochodzącą z U 193 depeszę z informacja, że zaopatrzył on już w paliwo U 214. Wczesnym wieczorem ósmego listopada oczekujący wciąż na okręt Stocka U 488 otrzymał z dowództwa polecenie zmiany dotychczasowego punktu zaopatrzeniowego na nowy – położony na wschód od Bermudów a przypadający na kwadrat DE 7855. W drodze na nową pozycję idący na powierzchni w sztormowych warunkach okręt Bartkego o godzinie 07:31 w kwadracie CC 9723 zmuszony został do wykonania alarmowego zanurzenia przez nieprzyjacielski niszczyciel, który wyłonił się ze ściany deszczu po stronie sterburty od dziobu. Wkrótce po osiągnięciu głębokości 40 metrów w bezpiecznej odległości za rufą U 488 detonowało pierwsze osiem bomb głębinowych. Kolejne serie detonowały w momencie gdy okręt Bartkego osiągnął głębokość 225 metrów. Jakiś czas później z pomocą nieprzyjacielskiej jednostce przybyła kolejna, lecz nie były on w stanie zlokalizować zanurzonego okrętu Bartkego, który ostatecznie utracił z nimi kontakt około godziny 08:30 (według przypuszczeń dowódcy oba okręty mogły należeć eskorty idącego w pobliżu konwoju). Na skutek w/w ataków na U 488 uszkodzeniu uległa główna pompa balastowa, co jednak nie przeszkodziło Erwinowi Bartkemu w wykonywaniu jego głównego zadania. Trzynastego listopada osiągnięto nakazany punkt zaopatrzeniowy (kwadrat marynarki DE 7855) gdzie o 01:44 dostrzeżono oczekujące tam już na okręt Bartkego: U 530 (Lange), U 193 i U 129 (von Harpe). Pomiędzy 02:31 a 05:50 jako pierwszy zaopatrzono okręt Pauckstadta, na który to przekazano zapas prowiantu na 15 dni oraz 69 m3 paliwa (część z tej ilości jako uzupełnienie zapasu, które U 193 przekazał wcześniej na U 214). Poza w/w operacją z U 193 przejęto też wymagającego leczenia FkGfr Williego Stumpfa oddelegowując w jego zastępstwie FkGfr Hosse. Następnie pomiędzy 06:15 a 08:00 (kwadrat marynarki CD 7858) uzupełniono zapasy na U 530, na który to przekazano 38 m3 paliwa oraz zapas prowiantu an 10 dni, zabierając z jego pokładu wymagającego opieki lekarskiej MaschMt Wolfa.
Tego samego dnia wieczorem o 21:18 (kwadrat marynarki DE 7868) ponownie napotkano U 129 z którym to w międzyczasie utracono kontakt. Pomiędzy 22:05 a 22:43 dokończono zaopatrywanie U 530 na którego to przekazano 2 m3 oleju smarnego. O 23:15 rozpoczęło się trwające do 04:30 dnia następnego zaopatrywanie jednostki von Harpe, na którą to przekazano 80 m3 paliwa, 0,7 m3 oleju silnikowego, prowiant na 10 dni oraz przeprowadzono wizytę lekarza. Po zaopatrzeniu ostatniego z w/w okrętów oraz po uporządkowaniu okrętu o 09:50 na polecenie dowódcy rozpoczęto rejs powrotny do bazy. W kolejnych dwóch dniach okręt nękały drobne problemy techniczne w postaci wymagającego: spawania włazu na pomost oraz przewodu spalinowego w kambuzie, uszczelnienia bakburtowego systemu wydechu a także naprawy niesprawnego poczwórnego stanowiska działek 20 mm. Dwudziestego piątego listopada na północ od Azorów, pomimo podjętego leczenia (zastosowano nawet tracheotomię) o 17:45 (kwadrat marynarki CE 1618) zmarł chorujący od 22 listopada na anginę MtrFgr Heinz Heinlein, którego to ciało pochowane zostało w morzu dwadzieścia siedem minut po północy następnego dnia (kwadrat marynarki CE 1638). Piątego grudnia rozchorował się II WO, który dołączył do chorującego od wyjścia na patrol I WO, co z kolei pozbawiło Erwina Bartke pomocy oficerów wachtowych podczas przejścia przez wody Zatoki Biskajskiej. Dwa dni później 7 grudnia o godzinie 08:01 (kwadrat marynarki BF 7894) na polecenie Erwina Bartke zanurzono okręt, rozpoczynając następnie podwodny marsz wzdłuż wybrzeża Hiszpanii. Jedenastego grudnia w punkcie Garten U 488 spotkał się wysłanymi mu naprzeciw dozorowcem i trałowcem M 27, w eskorcie których skierował się w stronę położonego u ujścia Żyrondy portu Le Verdon. Około południa przybyto na miejsce, gdzie pomiędzy 12:20 a 14:05 okręt stał na redzie przycumowany do jednej z zakotwiczonych tam beczek. O 15:25 w związku z awarią maszyny sterowej U 488 zmuszony został do spędzenia nadchodzącej nocy na redzie Le Verdon, skąd po usunięciu defektu następnego dnia o 07:25 wyruszył w dalszą drogę do bazy w Bordeaux, gdzie ostatecznie przybył o 10:15. W trakcie zakończonego a trwającego prawie czternaście tygodni (97 dni) przepłynięto 8.035 mil morskich na i 2.444 mile morskie pod powierzchnią, zaopatrując w tym czasie w paliwo, prowiant oraz inne materiały łącznie 10 jednostek.

W grudniu 1943 roku doszło do zmiany na stanowisku dowódcy a mianowicie w miejsce Erwina Bartke, który przeszedł na to samo stanowisko na U 1106 przybył dotychczasowy WO z U 459 OLdR Bruno Studt.

Rejs zaopatrzeniowy 3 (22.02.1944 – 26.04.1944)
22.02. U 488 pod dowództwem Bruno Studta opuścił Bordeaux by w ramach swojego trzeciego rejsu na zachód od Wysp Zielonego Przylądka (Atlantyk Środkowy) zaopatrywać w paliwo i inne materiały operujące na tym akwenie U-booty (ze względu na silne przeciwdziałanie ze strony aliantów zapatrywanie innych U-bootów w potrzebne im surowce na wodach Północnego Atlantyku wiosną 1944 roku było już nie możliwe). Jedenastego marca na okręcie Studta odebrano pochodzącą z BdU depeszę o następującej treści:
„[i]Studt, od 20 marca przebywać w EG 5895, tam zaopatrzyć do pełna Herwärts (U 843) i Brans (U 801). Schroeter (U 123) przybędzie albo 22 do nakazanego punktu lub 27 do EG 7585 .(…)
”.
Trzy dni później 14 marca odebrano kolejną depeszę z dowództwa o następującej treści:
Studt spotkanie się z Herwärts 19 marca a z Brans 23 marca w EH 9558, za każdym razem po wschodzie słońca.”.
Zanim jednak do w/w spotkania doszło jedna z oczekiwanych jednostek – okręt Bransa – szesnastego marca (kwadrat marynarki EH 3811) stała się celem ataków dwóch nieprzyjacielskich maszyn pokładowych z lotniskowca eskortowego USS Block Island, w wyniku których poważnie rannych zostało pięciu członków jej załogi (lekko rany był dowódca), o których stanie Brans zameldował dowództwu, które to z kolei nakazało mu by podczas spotkania z U 488 wymienił rannych członków swojej załogi na zdrowych. Następnego dnia idący na spotkanie z podwodnym tankowcem U 801 ponownie stał się celem ataku maszyn z USS Block Island, po których to nie był już w stanie wykonać manewru zanurzenia i nieco później stał się ofiarą ognia artyleryjskiego dwóch przybyłych na miejsce ataku amerykańskich niszczycieli eskortowych USS Corry i USS Bronstein. Dziewiętnastego marca na szykującym się do pierwszego spotkania okręcie Studta odebrano kolejną depeszę z BdU, która miała następującą treść:
Studt po 23 marca w nakazanym punkcie przekazać na U 1059 (Leupold) 50 m3 paliwa.”.
Także i tym razem zanim do planowanego spotkania doszło okręt Leupolda (typ VIIF – podwodny transportowiec torped) rankiem 19 marca został wykryty, zaatakowany i w następstwie tego posłany na dno przez samoloty z lotniskowca USS Block Island (U 1059 od samego wyjścia z bazy towarzyszyły problemy techniczne w postaci bardzo awaryjnych kompresorów sprężonego powietrza, które mocno ograniczały możliwości zanurzania a dodatkowo jakby tego było mało zupełną nonszalancją w obliczu wroga wykazywał się jego dowódca, który pozwalał swojej załodze opalać się na pokładzie oraz odbywać kąpiele w morzu – podczas ostatniej z nich okręt stał się łatwym celem dla amerykańskich samolotów). Od ośmiu uratowanych członków załogi okrętu Leopolda amerykanie w trakcie przesłuchania dowiedzieli się o planowanym spotkaniu z U 488, w wyniku czego rozpoczęli jego intensywne poszukiwania. W międzyczasie okręt Studta, który przebywał w kwadracie EH 1489 spotkał się z pierwszym z awizowanych okrętów – U 843, na który to przekazał zgłoszoną przez jego dowódcę ilość paliwa, jednocześnie zabierając na swój pokład Brytyjczyka G. W Roynona, który został wzięty do niewoli podczas sprawdzania zatrzymanego przez Herwärtsa neutralnego portugalskiego frachtowca. Dwudziestego czwartego marca krążący wciąż po nakazanym punkcie U 488 otrzymał z BdU polecenie skierowania się do kwadratu EG 65, gdzie zaopatrzyć miał w paliwo i prowiant: U 123, U 801 i U 1059 (o zatopieniu tych dwóch ostatnich w dowództwie wciąż nie zdawano sobie sprawy). Dwa dni później 26 marca osiągnięto nakazany punkt spotkania, gdzie napotkano żadnej z awizowanych jednostek. Dopiero dwudziestego dziewiątego marca o 09:19 (kwadrat marynarki EG 6539) spotkano się z U 123, na który to pomiędzy 22:35 a 01:28 następnego dnia przekazano prowiant na 14 dni, 42 m3 paliwa, 2 m3 oleju silnikowego oraz brytyjskiego jeńca. Ponieważ pozostałe dwie jednostki nie przybyły w umówionym czasie Bruno Studt nakazał rozpoczęcie marszu w stronę nowej pozycji wyczekiwania, która przypadała na kwadrat EG 9385. Trzydziestego marca U 488 nadał do dowództwa raport sytuacyjny z dotychczasowego przebiegu patrolu oraz na prośbę Schroetera raport z działalności jego jednostki na wodach w pobliżu Złotych Wybrzeży (prośba ta wynikała z awarii głównego nadajnika U 123). Ósmego kwietnia dowództwo nakazało U 488 skierowanie się do nowej pozycji wyczekiwania – przypadającej na kwadrat DR 50, gdzie następnie zaopatrzyć miał on w paliwo i prowiant następujące jednostki: U 66 (Seehausen), U 129 (von Harpe), U 515 (Henke), U 537 (Schewe) i U 68 (Lauzemis). Trzynastego kwietnia dotychczasowy punkt spotkania zmieniony został na kwadrat DR 9525, gdzie jako pierwsze zaopatrzone zostać miały jednostki von Harpe i Schrewe (U 129 miał przybyć na miejsce 16 kwietnia a U 537 następnego dnia w godzinach porannych). Z pozostałych jednostek dwie – U 68 oraz U 515 zostały w międzyczasie posłane na dno, pierwsza 10 a druga 9 kwietnia. Szesnastego kwietnia o 23:05 w kwadracie DR 9516 spotkano się z pierwszym z w/w okrętów – U 129, na który to czterdzieści minut później rozpoczęto trwające do a 05:05 następnego dnia przekazywanie: 55 m3 paliwa, 1,5 m3 oleju silnikowego, zapasu prowiantu na 15 dnia oraz przeznaczonych dla U 188 egzemplarzy detektorów Borkum i Naxos. Tego samego dnia w kwadracie DR 9525 U 488 spotkał się z drugim z awizowanych okrętów – U 537, na który to przekazał 60 m3 paliwa oraz zapas prowiantu na 10 dni. Po zakończeniu ostatniej operacji zgodnie z poleceniem dowództwa jednostka Bruno Studta skierowała się w stronę nowej pozycji – przypadającej na kwadrat DR 8355, gdzie poczynając od 21 kwietnia: U 66 miał być w pełni zaopatrzony na rejs powrotny do kraju zaś U 515 (Henke), U 543 i U 68 (Lauzemis) na dalsze działania operacyjne. Zanim jednak do planowanego spotkania doszło wyznaczona pozycja została zdekonspirowana przez atak nieprzyjacielskiego samolotu na U 543, który miał miejsce dnia 19 kwietnia o godzinie 09:36. W związku z tym faktem BdU przesunęło punkt zaopatrzeniowy do kwadratu DR 8446 a sam termin spotkania na dzień 22 kwietnia. Dwudziestego czwartego kwietnia na nakazanej pozycji U 488 zaopatrzył U 543, na który to przekazał 60 m3 paliwa oraz zapas prowiantu na 10 dni. Po zakończeniu w/w operacji Studt rozpoczął próżne oczekiwanie na przybycie kolejnych dwu jednostek tj.: U 68 i U 515. Wieczorem tego samego dnia w związku z prośbą mającego problemy paliwowe U 66 (Seehausen) okręt Studta rozpoczął marsz w kierunku południowo – wschodnim, kierując się w stronę kwadratu ES 3199, który zgodnie z ustaleniami miał osiągnąć do dnia 26 kwietnia. Na nieszczęście dla U 488 aliancki wywiad od 20 kwietnia namierzał pochodzące z U 66 sygnały i na akwen planowanego spotkania z zadaniem zniszczenia obu jednostek wysłał amerykańską grupę zadaniową – TG.21.15(capt. Vest), składającą się lotniskowca eskortowego USS Croatan oraz pięciu niszczycieli eskortowych: USS Frost, USS Barber, USS Snowden, USS Huse i USS Inch. W nocy z 25 na 26 kwietnia U 488 który przybył na miejsce planowanego spotkania został zlokalizowany przez jeden z samolotów z USS Croatan, który następnie nakierował na jego pozycję pięć niszczycieli, które we wczesnych godzinach porannych po kilkugodzinnym polowaniu posłały go na dno wraz z całą załogą. Świadkiem zatopienia jednostki Studta był oczekujący na niego okręt Seehausena, na którego to pokładzie w nocy z 25 na 26 kwietnia rejestrowano odgłosy detonacji bomb głębinowych, po których to nastąpiły dźwięki charakterystyczne dla tonącej jednostki – o całym zajściu Gerhard Seehausen powiadomił dowództwo, które nie mając żadnej wiadomości od U 488 musiało uznać go za stracony wraz z całą 64 osobową załogą.

Członkowie załogi U 488 polegli w dniu 26.04.1944 (w kolejności alfabetycznej):
NAZWISKO, IMIĘ RANGA ROK UR. MIEJSCE
Dräger, Heinz MaschOGfr.3 26.10.1923
Düsing, Karl-Heinz OBtsMt. 28.10.1914
Eckl, Gustav MaschMt. 22.01.1921
Eppert, Philipp MechMt. 12.09.1921
Fleischhauer, Wilhelm MaschMt. 25.02.1920
Frenz, Kurt MaschMt. 02.03.1920
Gollub, Hermann MaschMt. 02.02.1921
Griese, Siegmund MaschGfr. 15.05.1925
Grossmann, Alfred-Waldemar OStrm. 10.01.1914
Gutenhan, Günter OLt.ing. 25.12.1918
Hackel, Walter Lt.ing.d.R. 07.04.1921
Heide, Franz MtrGfr. 26.12.1923
Hercht, Erwin MtrOGfr. 18.04.1924
Herrmann, Gerhard OFkMt. 25.07.1920
Hönicke, Heinz MtrGfr. 25.12.1925
Husek, Franz MtrOGfr. 18.08.1924
Irrenhauser, Rudolf MtrOGfr 16.07.1923 Augsburg
Jamnik, Herbert MtrOGfr. 17.01.1922
Köhler, Horst OFkMstr. 04.09.1916
Korschgen, Kurt MaschGfr. 09.09.1924
Kostrzewa, Walter MtrOGfr. 24.01.1924
Kotitz, Walter-Heinz MtrOGfr. 01.04.1924
Kramer, Alfred OMaschMt. 11.01.1920
Krenn, Hubert MtrGfr. 19.08.1924
Krull, Kurt Mtr. 07.05.1922
Kunz, Siegfried FkGfr. 08.02.1923
Kurrels, Helmut MtrHGfr. 25.04.1919
Langensteiner, Erwin FkOGfr. 15.07.1922
Leitner, Wilhelm MaschOGfr. 31.10.1921
Mai, Karl MtrOGfr. 17.07.1923
Matthes, Günther MtrOGfr. 19.05.1921
Matthias, Kurt MaschMt. 23.03.1921
Meier, Heinrich MechOGfr. 29.09.1923
Müller, Gerhard MaschMt. 11.09.1921
Munzel, Hans OMasch. 13.12.1916
Olbricht, Karl OMasch. 20.01.1917
Palzer, Wilfried MaschOGfr. 23.03.1924
Passauer, Erwin MaschMt 25.02.1922
Pätzold, Kurt MtrOGfr. 16.04.1922
Ramin, Gunter FkOGfr. 23.07.1922
Reinbothe, Walter MaschOGfr. 17.04.1924
Reinicke, Hermann SanOGfr. 28.04.1920
Richter, Siegfried MaschMt 23.03.1922 Schipkau
Ruhl, Robert MaschGfr. 18.01.1923
Scastek, Paul BtsMt. 23.08.1920
Schlegel, Werner MaschGfr. 16.11.1924
Scholl, Willi MaschOGfr. 02.02.1923
Schulte, Heinrich MaschOGfr. 14.11.1924
Sichelschmidt, Wilhelm MaschOGfr. 05.09.1922
Smerczek, Robert BtsMt. 06.06.1912
Staab, Heinz MaschOGfr. 07.05.1923
Steps, Hans-Joachim MaschOGfr. 04.06.1923
Stossberg, Hans-Helmut Lt.z.S. 16.08.1923
Stricker, Rudolf MaschMt. 01.10.1919
Studt, Bruno OLt.z.S.d.R.01.01.44. 06.04.1918 Barmstedt
Terner, Fritz-Joachim Lt.z.S. 23.01.1922
Thasler, Horst OMasch. 14.03.1917
Thyssen, Willy OLt.ing. 07.01.1909
Venus, Helmut OStrm. 04.10.1918
Weidorn, Gerhard MaschGfr. 13.02.1923
Weiler, Johannes MechOGfr. 04.04.1922
Wilckens, Friedrich OLt.z.S. 29.04.1917
Will, Werner MaschOGfr. 22.03.1924
Zurheide, Gerhard Dr. 27.07.1916

Bibliografia:
http://uboat.net
http://www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939 - 1945 Band 9 KTB U 436 - U 500
Rohwer Jürgen: Axis Submarine Successes 1939 - 1945
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Urbanke Axel: Suppliers of the Grey Wolves. The Story of the German Submarine Tankers 1941-43
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1
Brodołak
Admiral
Admiral
Moderator Team
 
Tonaż: 1.770.000 BRT

Dołączył(a): 04.01.06, 13:36
Lokalizacja: Piastów

Re: U-488 typ XIV

Postprzez Brodołak » 27.02.15, 07:30

Witam
Zapraszam do zapoznania się z poprawioną i rozszerzoną historią operacyjną U 488
Pozdrawiam Brodołak
Brodołak
Admiral
Admiral
Moderator Team
 
Tonaż: 1.770.000 BRT

Dołączył(a): 04.01.06, 13:36
Lokalizacja: Piastów


Posty: 2 • Strona 1 z 1

Powrót do Typ XIV



Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 0 gości

cron