U 94 Typ VIIC

Stocznia: F.Krupp Germaniawerft AG, Kiel-Gaarden
Numer zamówienia: 599
Zamówienie: 30.05.1938
Położenie stępki: 09.09.1939
Wodowanie: 12.06.1940
Wcielenie do służby: 10.08.1940
Numer pocztowy: M 07 970

Przebieg służby:
10.08.1940 - 31.10.1940 - 7 Flotylla U-bootów, Kiel/St. Nazaire (szkolenie załogi/okręt bojowy)
01.11.1940 - 28.08.1940 - 7 Flotylla U-bootów, St. Nazaire (okręt bojowy)
28.08.1942 - Zatopiony na Morzu Karaibskim (pozycja 17.40N, 74.30W) przez amerykański samolot Catalina (Sqn VP-92 USN) i kanadyjską korwetę HMCS Oakville.

Dowódcy:
10.08.1940 - 29.08.1941 - KL Herbert Kuppisch
29.08.1941 - 28.08.1942 - OL Otto Ites

Liczba patroli: 10

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 26 (141.852 ton)/1 (8.022 ton)

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 0/0

Patrol 1 (20.11.1940 - 31.12.1940)
20.11. U 94 pod dowództwem Herberta Kuppischa wypłynął z bazy w Kiel, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. Od 1 grudnia Herbert Kuppisch operował przeciwko wykrytemu przez U 101 konwojowi HX-90. Następnego dnia U 94 nawiązał w godzinach popołudniowych kontakt z konwojem i w przeprowadzonych o godzinie 18:23 i 22:17 atakach zatopił dwa statki:
- w kwadracie marynarki AM 4416 należący do brytyjskiego armatora Turnbull, Martin & Co Ltd z Londynu frachtowiec Stirlingshire (6.022 ton),
- w kwadracie marynarki AM 4432 należący do brytyjskiego armatora Douglas & Ramsay z Glasgow frachtowiec Wilhelmina (6.725 ton).
Herbert Kuppisch w raporcie z drugiego ataku na konwój przeprowadzonego o godzinie 22:16 zgłosił dwukrotne storpedowanie tankowca oraz pojedyncze trafienie frachtowca zidentyfikowanego jako W. Hendrik, do którego wystrzelono o godzinie 00:05 w dniu 3 grudnia kolejną torpedę, która jednak minęła cel. W rzeczywistości poza w/w Wilhelminą żaden inny statek w konwoju nie został trafiony podczas tego ataku. Od 3 grudnia U 93 operował przeciwko konwojowi SC-13. Po zakończeniu operacji przeciwko temu konwojowi Herbert Kuppisch prowadził indywidualne działania przeciwko nieprzyjacielskiej żegludze. W dniu 11 grudnia U 93 zatopił o godzinie 19:12 w kwadracie marynarki AL 9616 należący do brytyjskiego armatora Walter Runciman & Co Ltd z Newcastle frachtowiec Empire Statesman, będący maruderem z konwoju SLS-56. Zatopiona jednostka do czasu zajęcia jej przez Brytyjczyków w dniu 10 czerwca 1940 roku należała do włoskiego armatora Tito Campanella Soc. di Nav z Genuy i pływała pod nazwą Pellice. W dniu 31.12. U 94 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający prawie sześć tygodni patrol (42 dni).
Patrol 2 (09.01.1941 - 19.02.1941)
09.01. U 94 pod dowództwem Herberta Kuppischa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. W dniu 16 stycznia Herbert Kuppisch odebrał meldunek samolotu Fw 200 Condor o kontakcie z konwojem OB-274, ale ani jego okręt ani żaden inny z przebywających w pobliżu U-bootów nie zaatakował celu. Cztery dni później 20 stycznia U 94 zatopił o godzinie 00:42 w kwadracie marynarki AE 8956 należący do brytyjskiego armatora Ellerman & Papayanni Lines Ltd z Liverpoolu frachtowiec Florian (3.174 ton). W dniu 29 i 30 stycznia Herbert Kuppisch zatopił dwa statki będące maruderami z konwoju SC-19:
- 29.01. o godzinie 06:18 zatopił w kwadracie marynarki AM 4137 należący do brytyjskiego armatora Gibbs & Co z Cardiff frachtowiec West Wales (4.353 ton),
- 30.10. o godzinie 02:47 storpedował w kwadracie marynarki AM 2948 należący do brytyjskiego armatora Sir R. Ropner & Co Ltd z West Hartlepool frachtowiec Rushpool (5.125 ton), który został dobity kolejną torpedą wystrzeloną o godzinie 03:10 (łącznie na zatopienie tej jednostki Herbert Kuppisch zużył cztery torpedy bowiem dwie pierwsze wystrzelone o godzinie 02:09 torpedy minęły cel).
W dalszej części patrolu U 94 bez powodzenia poszukiwał celów dla swoich torped w rejonie na zachód od Irlandii. W dniu 19.02. U 94 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający prawie sześć tygodni patrol (41 dni).

Patrol 3 (29.03.1941 - 18.04.1941)
29.03. U 94 pod dowództwem Herberta Kuppischa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. Od 1 kwietnia Herbert Kuppisch w ramach zgrupowania U-bootów operował przeciwko wykrytemu przez U 76 konwojowi SC-26. W dniu 3 kwietnia U 94 nawiązał kontakt z SC-26, o którym Herbert Kuppisch zameldował dowództwu. W przeprowadzonym w dniu 4 kwietnia o godzinie 03:40 ataku U 94 zatopił w kwadracie marynarki AL 1834 należący do brytyjskiego armatora J. & C. Harrison Ltd z Londynu frachtowiec Harbledown (5.414 ton). Dwa dni później Herbert Kuppisch storpedował i uszkodził o godzinie 15:30 w kwadracie marynarki AD 8359 należący do norweskiego armatora T. Dannevig & Co z Oslo Tankowiec Lincoln Ellsworth (5.580 ton). Uszkodzona jednostka została ostatecznie zatopiona o godzinie 16:01 przy pomocy kolejnej torpedy i pocisków z działa. Dnia 8 kwietnia dowódca U 94 zgłosił nie potwierdzone uszkodzenie o godzinie 04:02 w kwadracie marynarki AD 5611 nieprzyjacielskiego frachtowca o tonażu ca. 15.000 ton. W dniu 18.04. U 94 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający prawie trzy tygodnie patrol (20 dni).

Patrol 4 (29.04.1941 - 04.06.1941)
29.04. U 94 pod dowództwem Herberta Kuppischa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. W dniu 7 maja w godzinach popołudniowych Herbert Kuppisch nawiązał kontakt z konwojem OB-318 o którym powiadomiono dowództwo. W przeprowadzonym o godzinie 23:10 ataku U 94 zatopił w kwadracie marynarki AE 7744 dwa statki:
- należący do norweskiego armatora Johan Gran z Bergen frachtowiec Eastern Star (5.658 ton),
- należący do brytyjskiego armatora Alfred Holt & Co z Liverpoolu frachtowiec Ixion (10.263 ton).
Herbert Kuppisch zgłosił też niepotwierdzone zatopienie dwóch innych frachtowców o łącznym tonażu ca. 11.000 ton. Drugi atak na konwój został udaremniony przez wchodzące w skład eskorty konwoju niszczyciele HMS Bulldog, HMS Amazon i kanonierkę HMS Rochester, które przez cztery godziny polowały na okręt Herberta Kuppischa zrzucając łącznie 98 bomb głębinowych. Na skutek bliskich ich eksplozji U 94 doznał licznych uszkodzeń, które załodze udało się naprawić własnymi siłami bez konieczności przerwania patrolu i powrotu do bazy. Od 11 maja Herbert Kuppisch operował w ramach grupy West na południowy - wschód od Cap Farewell na Grenlandii. W dniu 19 maja U 94 nawiązał kontakt z konwojem HX-126, o którym zameldowano dowództwu, które nakazało Herbertowi Kuppischowi śledzenie i wysyłanie sygnałów naprowadzających dla innych U-bootów. W przeprowadzonych następnego dnia o godzinie 04:53 i 18:17 atakach U 94 storpedował dwa statki:
- zatopił w kwadracie marynarki AJ 3792 należący do armatora Monarch SS Co Ltd (Raeburn & Vérel Ltd) z Glasgow frachtowiec Norman Monarch (4.718 ton),
- uszkodził w kwadracie marynarki AJ 3454 należący do norweskiego armatora Helmer Staubo & Co z Oslo tankowiec John P. Pedersen (6.128 ton), który został dobity kolejnymi dwoma torpedami wystrzelonymi o godzinie 18:50 i 19:20.
W dniu 24 maja Herbert Kuppisch podobnie jak dowódcy U 93, U 43, U 557, U 46, U 66 i U 111 otrzymał rozkaz utworzenia w kwadracie marynarki AJ 58 zasadzki na tropiące pancernik Bismarck okręty brytyjskie. Według pierwotnego planu Bismarck miał wprowadzić brytyjskie okręty pod wyrzutnie torpedowe niemieckich okrętów podwodnych, jednak na skutek ataku lotniczego dokonanego w dniu 25 maja przez samoloty Swordfish z lotniskowca HMS Victorious, dowódca pancernika zmienił kurs, powodując, że utworzona zasadzka stała się bezużyteczna. Dönitz chcąc pomóc pancernikowi rozkazał okrętom grupy West przemieścić się na wschód, aby zająć pozycję na jego przewidywanej trasie. Po zatopieniu Bismarcka w dniu 27 maja U 94 obrał kurs powrotny na bazę. W dniu 04.06. U 94 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad pięć tygodni patrol (37 dni).

Patrol 5 (12.07.1941 - 16.08.1941)
12.07. U 94 pod dowództwem Herberta Kuppischa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Środkowym Atlantyku. Od 18 lipca Herbert Kuppisch operował przeciwko meldowanemu przez wywiad konwojowi HG.76. Po zakończeniu operacji przeciwko HG.76, U 94 udał się w pobliże wybrzeży Marokańskich. Od 9 sierpnia Herbert Kuppisch prowadził bezskutecznie działania przeciwko meldowanemu przez wywiad konwojowi HG.69. Dwa dni później 11 sierpnia U 94 nawiązał kontakt z oczekiwanym konwojem, ale niedługo potem został wykryty i zaatakowany przez okręty eskorty. W dniu 16.08. U 94 wpłynął do bazy w St. Nazaire, kończąc trwający pięć tygodni patrol (35 dni).

Patrol 6 (02.09.1941 - 15.10.1941)
02.09. U 94 pod dowództwem Otto Itesa wypłynął z bazy w St. Nazaire, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. W dniu 15 września Otto Ites płynąc w kierunku grupy Branderburg storpedował trzy statki będące maruderami z konwoju ON-14:
- o godzinie 08:16 zatopił w kwadracie marynarki AK 6682 należący do brytyjskiego armatora Alexander Capper & Co Ltd z Londynu frachtowiec Newbury (5.102 ton),
- o godzinie 20:38 uszkodził w kwadracie marynarki AK 6735 należący do greckiego armatora G.N. Louloudis z Paryża frachtowiec Pegasus (5.762 ton), który po trafieniu kolejną torpedą o godzinie 21:28 przełamał się na pół (unoszące się na wodzie połówki wraku zostały dobite przez aliancki okręt wojenny w dniu 17 września),
- o godzinie 23:48 zatopił w kwadracie marynarki AK 6764 należący do brytyjskiego armatora Douglas & Ramsay z Glasgow frachtowiec Empire Eland (5.613 ton).
Od 18 września U 94 już w ramach grupy Brandenburg prowadził bezskuteczne działania przeciwko konwojowi SC-44. Po zakończeniu operacji przeciwko SC-44 grupa Brandenburg uległa rozwiązaniu a w jej miejsce powstała kolejna istniejąca do 26 września. W dniu 1 października Otto Ites storpedował i uszkodził o godzinie 23:57 w kwadracie marynarki AK 8168 należący do brytyjskiego armatora Eagle Oil & Shipping Co Ltd z Londynu tankowiec San Florentino (12.842 ton), będący maruderem z konwoju ON-19. Do uszkodzonej jednostki wystrzelono już w dniu 2 października dwie kolejne torpedy: o godzinie 02:49 w kwadracie marynarki AK 8434 (trafienie) i o godzinie 04:26 w kwadracie marynarki AK 8194 (trafienie). Trzykrotnie storpedowana jednostka przełamała się o godzinie 05:02 na dwie części. Do przełamanego kadłuba wystrzelono o 05:25 kolejną torpedę, po której trafieniu część rufowa poszła na dno, natomiast część dziobowa unosiła się na powierzchni. Do niej Otto Ites wystrzelił 34 pociski z działa 88 mm, poczym odpłynął w przekonaniu o jej szybkim zatonięciu (w rzeczywistości unosząca się na wodzie dziobowa część San Florentino została zatopiona jeszcze tego samego dnia ogniem artyleryjskim przez kanadyjską korwetę HMCS Alberni). W dniu 9 października U 94 wpłynął do bazy w Bergen, którą opuścił dwa dni później 11 października po uzupełnieniu paliwa. W drodze do bazy w Kiel, Otto Ites dwukrotnie jeszcze zawijał do baz w Norwegii: 11 października do Stavanger i 12 października do Kristiansand. W dniu 15.10. U 94 wpłynął do bazy w Kiel, kończąc trwający ponad sześć tygodni patrol (43 dni).

Patrol 7 (12.01.1942 - 30.01.1942)
12.01. U 94 pod dowództwem Otto Itesa wypłynął z bazy w Kiel, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. W dniu 24 stycznia Otto Ites otrzymał rozkaz powrotu do bazy. W drodze powrotnej dowódca U 94 wykrył ostatnią dużą nie odkrytą usterkę torped dotyczącą nieszczelności komory steru głębokości o której zameldował dowództwu. W dniu 30.10. U 94 wpłynął do bazy w St. Nazaire, kończąc trwający ponad dwa i pół tygodnia patrol (19 dni).

Patrol 8 (12.02.1942 - 02.04.1942)
12.02. U 94 pod dowództwem Otto Itesa wypłynął z bazy w St. Nazaire, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę w zachodniej części Północnego Atlantyku (rejon wybrzeży Ameryki Północnej). W dniu 13 lutego płynący do rejonu operacyjnego okręt Otto Itesa otrzymał z dowództwa polecenie odszukania załogi samolotu Fw 200 Condor, który z powodu awarii zmuszony był wodować na Atlantyku. Po dwóch dniach poszukiwań załoga Condora została odnaleziona przez inny także biorący udział w akacji ratowniczej okręt - U 587. Od 21 lutego U 94 operował przeciwko wykrytemu przez U 155 konwojowi ON-67. Trzy dni później 24 lutego Otto Ites zaatakował konwój ON-66 zatapiając o godzinie 01:45 kwadracie marynarki BC 9296 należący do brytyjskiego armatora Larrinaga & Co Ltd z Liverpoolu frachtowiec Empire Hall (7.005 ton). W dniu 7 marca dowódca U 94 zgłosił nie potwierdzone zatopienie o godzinie 03:50 w kwadracie marynarki CB 4498 frachtowca o tonażu ca. 6.000 ton. Dwa dni później 9 marca Otto Ites zatopił o godzinie 02:25 w kwadracie marynarki CA 5654 należący do brazylijskiego armatora Lloyd Brasilieiro z Rio de Janeiro frachtowiec Cayru (5.152 ton). W dniu 11 marca U 94 zatopił o godzinie 03:16 w kwadracie marynarki CA 5489 należący do norweskiego armatora Helmer Staubo & Co z Oslo frachtowiec Hvoslef (1.630 ton). Dnia 25 marca wracający do bazy okręt Otto Itesa wykrył konwój ON-77 o którym zameldowano dowództwu. W przeprowadzonym o godzinie 06:16 w kwadracie marynarki BC 6763 ataku na w/w konwój U 94 storpedował i uszkodził dwoma torpedami należący do brytyjskiego armatora Houlder Brothers & Co Ltd z Londynu tankowiec Imperial Transport (8.022 ton). Pierwotnie opuszczony przez załogę, ciężko uszkodzony tankowiec nie zatonął i niedługo potem został obsadzony przez ochotników a następnie odholowany do portu St. Johns na Nowej Funlandii*. Otto Ites zgłosił też niepotwierdzone zatopienie podczas tego ataku frachtowca o tonażu ca. 8.000 ton. W dniu 02.04. U 94 wpłynął do bazy w St. Nazaire, kończąc trwający ponad siedem tygodni patrol (50 dni).

Patrol 9 (04.05.1942 - 23.06.1942)
04.05. U 94 pod dowództwem Otto Itesa wypłynął z bazy w St. Nazaire, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. Od 7 maja do 18 czerwca Otto Ites operował w ramach grupy Hecht przeciwko nieprzyjacielskim konwojom w rejonie Ławicy Nowo Fundlandzkiej. Od 11 maja U 94 w ramach w/w grupy prowadził działania przeciwko wykrytemu przez U 569 konwojowi ONS-92. W przeprowadzonych w dniu 12 i 13 maja atakach na w w/w konwój U 94 storpedował trzy statki:
- 12.05. o godzinie 03:40 zatopił w kwadracie marynarki AK 9198 należący do panamskiego armatora frachtowiec North Atlantic Transport Co Inc z Panamy frachtowca Cocle (5.630 ton),
- 13.05. o godzinie 03:51 zatopił w kwadracie marynarki AK 8494 należący do brytyjskiego armatora F.C. Strick & Co Ltd z Londynu frachtowiec Batna (4.399 ton),
- o godzinie 06:18 uszkodził w kwadracie marynarki AK 8734 należący do szwedzkiego armatora Rederi-A/B Wallenco (O. Wallenius) ze Sztokholmu frachtowiec Tolken (4.471 ton), który został zatopiony kolejną wystrzeloną o godzinie 10:25 torpedą (wystrzelona pięć minut wcześniej torpeda minęła cel).
Z pierwszego z zatopionych statków Otto Ites wziął do niewoli kapitana, podobnie próbował zrobić też z kapitanem Tolkena, ale został odpędzony ogniem karabinów maszynowych zamontowanych na statku. Dalsza operacja przeciwko ONS-92 została udaremniona przez pogarszające się warunki pogodowe. W dniu 20 maja U 94 odebrał meldunek U 406 o kontakcie z konwojem ONS-94. Dwa dni później 26 maja Otto Ites spotkał się z pomocniczym podwodnym tankowcem U 116 z którego pobrał paliwo i prowiant. W dniu 1 czerwca U 94 odebrał meldunek U 590 o kontakcie z konwojem ONS-96. Cztery dni później 5 czerwca Otto Ites zatopił ogniem artyleryjskim o godzinie 22:50 w kwadracie marynarki BD 1422 należący do portugalskiego armatora Empreza Uniao d´Aveiro Lda, z Aviero kuter rybacki Maria da Gloria (320 ton), który został błędnie zidentyfikowany jako aliancki trawler zop. W dniu 8 czerwca U 94 odebrał meldunek z U 124 o kontakcie z konwojem ONS-100. Następnego dnia Otto Ites nawiązał kontakt z w/w konwojem i w przeprowadzonym o godzinie 03:40 w kwadracie marynarki AK 7991 ataku zatopił dwie jednostki:
- należący do brytyjskiego armatora F. Bolton & Co Ltd z Londynu frachtowiec Ramsay (4.855 ton),
- należący do brytyjskiego armatora Larrinaga & Co Ltd z Liverpool frachtowiec Empire Clough (6.147 ton).
Następnego dnia okręt Otto Itesa zatopił o godzinie 17:07 w kwadracie marynarki BC 3542 należący do brytyjskiego armatora R.E. Morel & Co Ltd z Cardiff frachtowiec Pontypridd (4.458 ton), będący maruderem z konwoju ONS-100. Jednostka ta niecałe dwie godziny wcześniej została dwukrotnie storpedowana i ciężko uszkodzona przez U 569. W dniu 16 czerwca U 94 nawiązał kontakt z konwojem ONS-102, o którym Otto Ites zameldował dowództwu. Ewentualny atak na płynące w nim statki został jednak uniemożliwiony przez okręty eskorty, które wykryły i zmusiły do zanurzenia U 94 a następnie obrzuciły bombami głębinowymi, powodując powstanie uszkodzeń. Dwa dni później Otto Ites zameldował dowództwu o rozpoczęciu rejsu powrotnego. W dniu 23.06. U 94 wpłynął do bazy w St. Nazaire, kończąc trwający ponad siedem tygodni patrol (50 dni).

Patrol 10 (03.08.1942 - 28.08.1942)
03.08. U 94 pod dowództwem Otto Itesa wypłynął z bazy w St. Nazaire, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę w rejonie Karaibów. W dniu 18 stycznia Otto Ites pobrał z podwodnego tankowca U 462 paliwo (62m3) i prowiant. Dziesięć dni później 28 stycznia U 94 nawiązał w godzinach wieczornych kontakt z konwojem TAW-15, o którym zameldowano dowództwu. Niedługo potem jednak został wykryty przez amerykański samolot Catalina z Sqn VP-92 USN. Otto Ites wydał rozkaz zanurzenia. W ślad za zanurzającym się U 94, Catalina zrzuciła cztery bomby głębinowe, których bliskie eksplozje spowodowały powstanie wielu uszkodzeń m.in. uszkodzenie przednich sterów głębokości. W wyniku tego uszkodzenia okręt Itesa wynurzył się na chwile. Moment ten wykorzystała załoga samolotu, która oznaczyła dokładną pozycję U-boota flarą a następnie wezwała morsem na pomoc jeden z okrętów eskorty, kanadyjską korwetę HMCS Oakville, która po przybyciu na miejsce kontaktu zrzuciła na oko pięć bomb głębinowych. Tuż przed wykonaniem przez kanadyjską jednostkę drugiego ataku w odległości ca 100 metrów od niej wynurzył się U 94. Dowódca HMCS Oakville w związku z zaistniałą sytuacją wydał rozkaz zmiany kursu by staranować napastnika. Z powodu małej odległości oraz manewrów okrętu Otto Itesa korweta zdołała się jedynie otrzeć o burtę U-boota. Po oddaleniu się kanadyjskiej jednostki dowódca U 94 spróbował uciec na powierzchni napastnikowi, ale z powodu problemów ze sprzęgłem jego okręt nie mógł rozwinąć większej prędkości niż 12 węzłów. Tymczasem HMCS Oakville po oddaleniu się na większą odległość ostrzelała U-boota z działa 102 mm, uzyskując trafienie w jego pomost i działo 88mm. Kolejna podjęta przez dowódcę korwety próba staranowania U 94 podobnie jak pierwsza zakończyła się otarciem się o burtę. Podczas tego zdarzenia obsada kiosku U-boota została obrzucona pustymi butelkami po coca coli przez wolną wachtę załogi maszynowni przebywającą w momencie ataku na górnym pokładzie korwety. Po oddaleniu się od U-boota na bezpieczna odległość, HMCS Oakville wystrzeliła w jego kierunku z miotacza bomb głębinowych nastawioną na wybuch na głębokości 5 metrów bombę głębinowa. Jej eksplozja powiększyła rozmiar uszkodzeń okrętu Itesa, który świadom nieuchronnego końca swojej jednostki wydał rozkaz jej opuszczenia i zatopienia. Wykonanie pierwszego polecenia było utrudnione przez ostrzał prowadzony przez artylerzystów korwety, która w międzyczasie zatoczyła koło i podjęła kolejną próbę staranowania U-boota. Na skutek ostrzału wielu członków załogi U 94 zostało rannych lub zabitych, sam Otto Ites został dwukrotnie postrzelony w nogę. Jakby tego było mało podczas wyskakiwania za burtę przed gradem pocisków ranny dowódca uderzył o zbiornik siodłowy łamiąc sobie rękę. Niedługo potem HMCS Oakville staranowała U 94 wbijając się w kadłub tuż za kioskiem. Po rozdzieleniu się obu jednostek dowódca korwety korzystając z faktu że przeciwnik dryfował pozbawiony napędu postanowił dokonać abordażu aby zdobyć w ten sposób enigmę i inne tajne materiały. Wyznaczona do tego zadania grupa ochotników zebrała się na dziobie okrętu gotowa do skoku na pokład U-boota, jednak w momencie podchodzenia do burty U 94 nieświadoma ich pobytu w pobliżu obsługa dziobowego działa wystrzeliła załadowany wcześniej pocisk, który oślepił i ogłuszył większość z nich. W efekcie tego zdarzenia na pokład okrętu Otto Itesa dostało się tylko dwóch członków załogi korwety, dowódca grupy abordażowej Lt. Harold E. T. Lawrence i bosman Arthur Powell. Obaj świadomi faktu, że okręt nie będzie się wiecznie utrzymywał na powierzchni pobiegli w stronę kiosku, po drodze strącając lub zmuszając do wyskoczenia za burtę czterech członków załogi U 94. Po wdrapaniu się na niego obaj spróbowali zatrzymać pod pokładem pozostających tam członków załogi (około 20 osób). Dwóch niesłuchających poleceń Lawrence i Powell zabili. Ponieważ okręt tonął, zgromadzeni we wnętrzu marynarze zaczęli domagać się by pozwolono im opuścić okręt. Lawrence zgodził się na to i po opuszczeniu przez nich okrętu wszedł do jego środka, gdzie brodząc w wodzie powyżej pasa nie znalazł nic cennego. Sam ledwo przy tym uszedł z życiem, w ostatniej chwili opuszczając tonący okręt. Po zatonięciu U 94 (kwadrat marynarki EC 1613), HMCS Oakville wyłowiła z wody 26 żywych członków załogi w tym dowódcę Otto Itesa, reszta 19 osób zginęła.

Członkowie załogi U 94 polegli w dniu 28.08.1942:
Blass Heinz-Günther MaschGfr 30.03.1923
Bock Martin MtrOGfr 08.10.1922
Bullmann Wilhelm OFkMt 01.05.1918
Franz Hermann-Heinrich MtrGfr 10.10.1923
Friedrich Lorenz MaschGfr 17.01.1922
Fröhlich Ernst BtsMt 30.09.1919
Kalusche Wolfgang MtrGfr 01.06.1923
Kröger Hans-Willi BtsMt 11.05.1920
Kuhrmann Konrad OMaschMt 28.10.1919
Mecklenborg Heinrich MaschOGfr 02.03.1921
Müller Heinrich OLt.ing 16.08.1915
Neugebauer Hermann MaschMt 31.03.1918
Odenwald Walter MtrOGfr 30.05.1919
Schmidt Walter OLt.z.S 25.12.1905
Sell Otto MechOGfr 18.02.1920
Slawik Gerhardt MaschOGfr 11.01.1921
Stiehl Adolf MaschOGfr 27.05.1922
Weiss Hermann MaschMt 06.06.1921
Zeidl Karl MaschGfr 01.01.1922

Przypisy:
* Imperial Transport należał do grona nielicznych tankowców, które pomimo dwukrotnego storpedowane przez U-booty za każdym razem pomimo uszkodzeń docierały do portów. W przypadku Imperial Transport pierwsze storpedowanie miało miejsce w dniu 11.02.1940r atakującym okrętem był U 53 (Typ VIIB).

Bibliografia:
www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/BDUKTB30269.htm
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.uboataces.com/ref-insignia.shtml
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 3

No to wszystko potwierdza co czytałem o tankowcach, szczególnie pustych.
Były strasznie odporne na torpedy. Nie raz pakowano w nie 4,5 torped i nie tonęły. Swoją drogą niezła robota Brodołak.
Te butelki po coli, dobrze że nie mieli pod ręka granatów.

Trochę Kanadyjczyków poniosło przy tym ataku

Dobry opis zachowania ludzkiego. Wniosek? Czasami w czasie walki i w wirze emocji walczy sie tym co ma sie pod ręką.

dobrze ze to butelki po coli a nie piwie