1. Skip to Menu
  2. Skip to Content
  3. Skip to Footer>

U-219 typ X B

Moderatorzy: Jatzoo, Brodołak

Posty: 2 • Strona 1 z 1

U-219 typ X B

Postprzez ObltzS » 27.12.05, 16:03

ARCHIWUM NIEMIECKICH
OKRĘTÓW PODWODNYCH 1935 - 1945


U-219

DANE PODSTAWOWE :
Typ, wariant - X B
Klasa - podwodny stawiacz min
Data zlecenia budowy - 06.08.1940
Stocznia - Krupp Germaniawerft, Kiel
Seria - U-219 do U-220
Nr budowy - 625
Data położenia stępki - 31.05.1940
Wodowanie - 06.10.1942
Wejście do służby - 12.12.1942
Warunki budowy [WTWiO] - Baubelehrung U-Boote Ostsee Kiel Kriegsschiffbaulehrabteilung für Unterseeboote Ostsee, Kiel/1.KLA, Kiel
Dowódca okrętu w czasie prób zdawczo-odbiorczych / stopień -
Walter Burghagen, Korvettenkapitän [1]
Nr poczty polowej - M 49 090


DOWÓDCY OKRĘTU :
Nazwisko / stopień / okres -
Walter Burghagen, Korvettenkapitän, 12.12.1942 do 06.05.1945 [2]



PRZYDZIAŁ SŁUŻBOWY DO FLOTYLLI U-BOOTÓW :
Okres / nr i rodzaj flotylli / miejsce stacjonowania -
12.12.1942 do 30.06.1943 4 U-Flottille Stettin, Ausbildungsboot
01.07.1943 do 30.09.1944 12 U-Flottille Bordeaux, Frontboot
01.10.1944 do 06.05.1945 33 U-Flottille Penang / Djakarta Malesia, Frontboot für Transportunternehmungen


ODBYTE PATROLE BOJOWE :
Liczba patroli bojowych - 2
Liczba zatopionych statków - 0
Liczba uszkodzonych statków - 0
Liczba zatopionych okrętów wojennych - 0
Liczba uszkodzonych okrętów wojennych - 0
Tonaż statków zatopionych - 0
Tonaż statków uszkodzonych - 0
Tonaż okrętów zatopionych - 0
Tonaż okrętów uszkodzonych - 0
Ilość zaopatrywanych okrętów - 5


SZCZEGÓŁY REJSÓW - PATROLI BOJOWYCH :
Okręty typu X B były pierwotnie projektowane i budowane jako podwodne stawiacze min i takie było ich przeznaczenie. Jednak z uwagi na wypowiedzenie wojny przez Niemcy Stanom Zjednoczonym i nowym zadaniom jaki postawił ten fakt przed siłami podwodnymi Kriegsmarine - rozszerzenie ofensywy U-Bootów na obszary zachodniego i południowego Atlantyku oraz Oceanu Indyjskiego, okręty te były wykorzystywane także do wykonywania misji zaopatrzeniowych dla innych U-Bootów.
Po zniszczeniu przez aliantów działającej na Atlantyku floty nawodnych niemieckich tankowców, okręty te miały wspomagać w misjach zaopatrzeniowych jednostki z floty podwodnych zbiornikowców [okręty typu XIV], która to flota była zbyt szczupła w stosunku do zwiększonych zadań i potrzeb.
Wykorzystywanie okrętów typu X B do tej nowej roli było problematycznym zadaniem, z uwagi na niebezpieczny ładunek min morskich typu SMA, które miały na swoim pokładzie, dlatego też okręty te miały najczęściej połączone patrole bojowe [stawianie pól i zagród minowych] z misjami zaopatrzeniowymi, które wykonywały po wypełnieniu wszystkich celów patrolu bojowego.
Flota niemieckich podwodnych zbiornikowców i zaopatrzeniowców operujących na Atlantyku została skutecznie zniszczona przez aliantów w okresie od marca do sierpnia 1943. [3]


05.10.1943 - 07.10.1943
Pod dowództwem KKpt. W. Burghagena, przejście U-219 z bazy w Kiel do portu Kristiansand.

17.10.1943 - 19.10.1943
Pod dowództwem KKpt. W. Burghagena, przejście U-219 z portu Kristiansand do bazy w Bergen.

1 PATROL BOJOWY 22.10.1943 - 01.01.1944
Pod dowództwem KKpt. W. Burghagena, misja zaopatrzenia 5 U-Bootów[4] na środkowym Atlantyku w kwadracie siatki Krigsmarine EH, 22.10.1943 - wypłynięcie z Bergen, 01.01.1944 - wpłynięcie do Bordeaux, pierwotnie planowano rejs okrętu w okolice Kapsztadu i Colombo w celu postawienia zagrody minowej a następnie kontynuację rejsu do Penangu.

2 PATROL BOJOWY 23.08.1944 - 12.12.1944
Pod dowództwem KKpt. W. Burghagena, misja transportu materiałów wojennych do Japonii, przed wypłynięciem okręt został przebudowany dla potrzeb podwodnego transportu i został wyposażony w Schnorchel; obszar operacji : południowy Atlantyk, Ocean Indyjski i Azja południowo-wschodnia,
20 .08.1944 - wypłynięcie z Bordeaux, 12.12.1944 - wpłynięcie do Batawii


SZCZEGÓŁY DOTYCZĄCE ZAKOŃCZENIA SŁUŻBY :
Data i godzina zatopienia - ???.02.1946
Ostatni dowódca / stopień / wiek - Walter Burghagen*,
Korvettenkapitän, 53 lata
Miejsce zatopienia - wody w okolicy Djakarty
Pozycja zatopienia - 06 st. 31 min. S, 104 st. 54 min. E
Kwadrat siatki Kriegsmarine - LR 8774
Przyczyna zatopienia / zatopiony przez -
U-219 zatonął w wyniku zniszczenia ogniem artyleryjskim przez brytyjskie niszczyciele w ramach likwidacji okrętów Krigsmarine i sił U-Bootwaffe
Zginęło - 0 osób
Uratowanych - 0 osób


FAKTY POTWIERDZONE :

Dowódcą U-219 wprowadzonego do służby w grudniu 1942 został doświadczony oficer Krigsmarine, 52-letni Korvettenkapitän Walter Burghagen, który już w stopniu oficera służył na U-Bootach podczas I w. ś. Swoją służbę na U-219 rozpoczął ćwiczeniami artyleryjskimi wspólnie z U-697, następnie oba okręty wyszły w morze z Kiel i w towarzystwie niewielkiej eskorty przepłynęły do Kristiansand. 08.10.1943 U-219 miał przeprowadzić swoją pierwszą operację minowania, ale po wyjściu w morze zauważono, że z okrętu wycieka olej. Następnego dnia okręt został zmuszony do wykonania zanurzenia alarmowego przed brytyjskim bombowcem wyposażonym w reflektor typu "Leigh Light" [5] i nadał następnie meldunek o konieczności powrotu do bazy. W dniach 10 - 12.10.1943 okręt przebywał w doku, gdzie usunięto nieszczelności dławic wału śrubowego. Ponowne wyjście w morze nastąpiło 17.10.1943 i okręt skierował się do Bergen.


Pierwszy patrol bojowy - 22.10.1943 U-219 wyszedł na pierwszy patrol. Okręt został wyposażóny w nowy odbiornik fal radarowych "W. Anz", który już 25.10.1943 ostrzegł przed zbliżającymi się samolotami. Wykonano zanurzenie alarmowe, ale nie nastąpił żaden atak lotniczy. U219 płynąc na środkowy Atlantyk odebrał zakodowany rozkaz z BdU udania się do sektora "Zielony AC00" [określony tak w siatce sektorów spotkań] i oczekiwania na kolejne rozkazy. Płynący na zachód okręt słyszał ciągle odgłosy detonacji dobiegające z niewielkiej odległości od linii jego kursu. W dniu 01.11.1943 U-219 zajął pozycję w sektorze położonym daleko na południowy zachód od Islandii, jednak trudne w tym rejonie i okresie warunki pogodowe uniemożliwiły podjęcie wykonania zadań operacyjnych, którym miało być stawianie zagrody minowej. Tej samej nocy odbiornik radarowy sygnalizował kolejny alarm przeciwlotniczy i okręt ponownie musiał wykonać zanurzenie alarmowe.
Aby maksymalnie utrudniać wykonywanie misji zaopatrzeniowych podwodnych zbiornikowców i zaopatrzeniowców, pod koniec października 1943 wprowadzono do działań dwie nowe grupy poszukiwawczo-uderzeniowe z lotniskowcami eskortowymi USS BLOCK ISLAND [CVE 21] oraz USS CARD [CVE 11], którym postawiono jako główne zadanie wytropienie oraz zniszczenie U-488, U-219 oraz U-220.
Podwodny stawiacz min znajdował się teraz na skraju obszaru północnego Atlantyku pomiędzy Islandią a Grenlandią, który to obszar nie został jeszcze objęty aliancką osłona lotniczą i zyskał miano tzw. "czarnej dziury". W tym właśnie rejonie następował koncentracja okrętów uderzeniowych, które mogły tam w miarę bezpiecznie i nie niepokojone atakami lotniczymi bunkrować brakujące im paliwo oraz inne zaopatrzenie [smary, olej, żywność, części zamienne, części wyposażenia itp.]. Dnia 02.11.1943 BdU nakazało przerwać U-219 operację minowania oraz skierować się z maksymalną prędkością do obszaru tzw. "czarnej dziury", by udzielić U-Bootom pomocy i zaopatrzyć je w paliwo. 04.11.1943 U-219 otrzymał kolejne polecenie jak najszybszego dotarcia do oczekującego U-91. Odbiornik fal radarowych sygnalizował możliwość ataku lotniczego, podobnie było dnia następnego - 05.11.1943 - w którym to oba okręty spotkały się w sektorze "Zielony SP 4399" [BD 2399], położonym daleko na północ od Azorów. Po spotkaniu się oba okręty wykonały manewr zanurzenia nie ryzykując wykrycia za dnia, wynurzyły się na powierzchnię po północy, aby przeprowadzić operację bunkrowania. W ciągu ok. 6 godzin U-91 pobrał 31,5 t paliwa - operacja ta trwała tak długo, gdyż silny wiatr i stan morza dwukrotnie przerywały pobieranie paliwa oraz uniemożliwiły bezpieczny przeładunek prowiantu. 06.11.1943 godzinę po północy BdU przesłał do wszystkich U-Bootów radiogram z poleceniem wyłączenia odbiorników radarowych "W. Anz" - zachodziło uzasadnione podejrzenie, że odbiornik ten emitował własnie fale radiowe, co pozwalało na szybką lokalizację U-Bootów samolotom alianckim i przeprowadzania na okręty ataków z zaskoczenia. Radiogram ten został odebrany w trakcie bunkrowania jednego z U-Bootów. Fakt wyłączenia odbiornika "W. Anz" został zapisany w dzienniku okrętowym U-219, lecz w chwilę potem inny odbiornik "Naxos" wszczął alarm lotniczy - oba okręty nie mogły przerwać operacji bunkrowania, rozłączenie systemów wymagało czasu, wydano więc rozkaz obsadzenia wszystkich dział na obu okrętach, lecz żaden atak lotniczy nie nastąpił.
Kolejne wydane dla U-219 rozkazy dotyczyły asysty i podania paliwa dla dryfującego i pozbawionego całkowicie oleju napędowego U-762. Dn. 07.11.1943 U-219 udał się w jego kierunku, lecz akcja ta została odwołana. Potem U-219 poszukiwał bez powodzenia U-530, lecz ta akcja również została odwołana, gdyż okręt ten pobrał paliwo z innego U-Boota. Także kolejny rozkaz - spotkania się i przekazania paliwa dla powracającego do Francji U-488 został odwołany. Wg planów BdU U-488, który skończył bunkrowanie okrętów i wcześniej prosił o zgodę na powrót do Francji [liczne usterki techniczne] miał przed powrotem przekazać pozostałą ilość paliwa ok. 102 t na U-219, który był na płn. Atlantyku i miał zastąpić bliźniaczy U-220. Po analizie faktów BdU doszło do wniosków, że operacja przekazania paliwa na U-219 jest zbyt niebezpieczna dla obu okrętów. Wkrótce po tej decyzji U-219 przesłał do BdU drogą radiową informację o trafieniu 15.11.1943 nieprzyjacielskiego lotniskowca USS CORE [CVE 13]. Jednak w rzeczywistości wystrzelone torpedy eksplodowały przed trafieniem lotniskowca a U-219 po usłyszeniu odgłosów eksplozji zanurzył się na duża głębokość i powoli oddalał się z rejonu zagrożenia. Po odwołaniu tych zadań U-219 został skierowany na południowy-wschód do kolejnego sektora spotkań leżącego na zachód od Wysp Zielonego Przylądka, gdzie miał zaopatrywać kolejną grupę U-Bootów. Równocześnie BdU poinformowało na wodach operujących koło południowej Afryki, że możliwości związane z bunkrowaniem paliwa będą bardzo ograniczone. Przez kilka kolejnych dni U-219 poruszał się kursem południowo-wschodnim, płynąc powoli z tzw. prędkością ekonomiczną, zarówno na powierzchni jak i w zanurzeniu.
W pierwszej połowie grudnia 1943 na płn. Atlantyku był tylko jeden podwodny zaopatrzeniowiec - zastępczy zbiornikowiec U-219, który zaopatrywał okręty uderzeniowe z grupy "Coronel". Prowadzone w grudniu 1943 działania U-Bootów na odległych wodach były wspierane przez U-219, który w tym czasie znajdował się już daleko na zachód od Azorów. BdU nakazało mu udać się najpierw na spotkanie z U-170 i U-510, które miało odbyć się w kwadracie 80 należącym do tzw. "Wielkiego Kwadrantu", położonego na wschód od "Blau Nanni Jota". Takim kryptonimem oznaczano sektory spotkań i odnoszono do nich namiary do wcześniej ustalonych stałych punktów. Ponieważ każdy ze znajdujących się w drodze U-Bootów podawał przez radio swoja aktualną pozycję, namiary te przechwytywano dzięki urządzeniom HF/DF i w oparciu o te dane wywiad brytyjski ustalił obszar i lokalizację owego "Wielkiego Kwadrantu".
U-219 w czasie przejścia do wyznaczonego obszaru miał krótkotrwałą awarię silników elektrycznych i dotarł do niego 29.11.1943. Okręt ten miał dalej na swoim pokładzie miny morskie, które miał postawić podczas swej pierwotnie planowanej operacji minowania. Po dotarciu do sektora spotkań dołączył do pozostałych U-Bootów, które wynurzały się na godzinę przed wschodem i zachodem słońca, aby zlokalizować swoje wzajemne położenie. U-219 dnia 30.11.1943 przekazał na wodach brazylijskich 43 t paliwa na U-170 i 46 t paliwa na U-510. Obydwie jednostki pobrały także prowiant i części zamienne, wymieniając również jednego marynarza. Następnie U-219 skierował się jeszcze bardziej na południowy-wschód, gdzie 03.12.1943 przekazał na powracający do Norwegii i potem dalej do Niemiec po operacji minowania wód koło Takoradi U-103, który pobrał 56 t paliwa.
04.12.1943 dowódca U-219 wysłał depeszę do BdU, że posiada jeszcze 114 t paliwa. 07.12.1943 dowództwo wysłało U-219 podwodny stawiacz min na ostatnie spotkanie, po którym to miał powrócić do bazy. Spotkanie miało nastąpić z U-172, który udawał się na Ocean Indyjski. Aby osiągnąć punkt spotkania w wyznaczonym czasie [położony na południe od Azorów i na zachód od Wysp Zielonego Przylądka] dowódca U-219 zadecydował, że będzie płynął w wynurzeniu. Wymiana depesz pomiędzy BdU a U-Bootami została przechwycona i rozszyfrowana przez amerykańską 10 Flotę, która nakazała grupie eskortującej z lotniskowcem USS BOGUE [CVE 9] opuścić konwój GUS 23 i udać się na miejsce spotkania U-Bootów.
12.12.1943 U-219 przybył na miejsce spotkania, lecz U-172 nie był jeszcze przygotowany do pobrania paliwa. Jego przepompowywanie odbywało się w bardzo wolnym tempie. Dowódca U-219 skrytykował taki stan rzeczy i swoją opinię zawarł w dzienniku okrętowym : "Jednostki, które mają pobrać paliwo, powinny otrzymać rozkazy uprzedniego pozbycia się balastu, aby bunkrowanie mogło postępować znacznie szybciej. Jednostki zaopatrywane powinny być gotowe do dostarczenia pierwszym pontonem na okręt zaopatrujący sprecyzowanych na piśmie oczekiwań." Okazało się, że nieprzygotowanie U-172 spowodowało, że okręt ten potrzebował zupełnie innych części, niż te, które zostały mu dostarczone. Korygowanie dostawy wymagało wielokrotnych nawrotów gumowego pontonu pomiędzy U-172 a U-219. Na pokładzie U-219 dokonano również naprawy niesprawnej maszyny szyfrującej z U-172. Przed końcem nocy zakończono podawanie na U-172 25 t paliwa, prowiantu i potrzebnych mu części zamiennych. Następnie U-219 skierował się w drogę powrotną do Francji. Kiedy U-219 znajdował się już na granicy horyzontu U-172 został zaatakowany przez wspomnianą wcześniej grupę eskortową i został ostatecznie zatopiony. Prawdopodobnie ocaliło to U-219, który zdołał się za ten czas znacznie oddalić do miejsca ataku. W drodze powrotnej do Francji okręt w ciągu dnia płynął w zanurzeniu, wychodząc w nocy na powierzchnię w celu ładowania akumulatorów i przewietrzania okrętu. Do Francji do bazy w porcie Bordeaux dotarł 01.01.1944. Adm. Godt miał kilka uwag dotyczących sposobu dowodzenia okrętem i prowadzenia misji, jednak w końcowych wnioskach wyraził uznanie dla postawy Burghagena podczas swego pierwszego patrolu w roli dowódcy nowej jednostki. Sam Burghagen uważał, że okazał rozsądek i roztropność, nie dopuszczając do emisji z U-219 zbyt wielu sygnałów radiowych. Uważał, że mogło to mieć znaczący wpływ na uchronienie okrętu przed wykryciem go przez aliantów, a w konsekwencji przed zniszczeniem go i śmiercią załogi.

Drugi patrol bojowy - po powrocie z płn. Atlantyku w styczniu 1944 podwodny stawiacz min U-219 został specjalnie przygotowany do dalekiego rejsu na Daleki Wschód, jako pierwszy okręt w swojej klasie [X B], który miał pełnić rolę podwodnego łamacza blokady. Okręt pobrał niezbędne zaopatrzenie oraz osiem torped, które w tak długiej i niebezpiecznej podróży miały zwiększyć możliwości bojowe jego dwóch rufowych wyrzutni torpedowych. Podczas planowanej na 3 do 4 miesięcy podróży U-219 miał dostarczyć do japońskiego portu Kobe wyposażenie radiowe, części zamienne maszyn, części torped, zaopatrzenie medyczne i inne części zapasowe dla znajdującego się w Penangu wodnosamolotu typu Arado 196 [zostawił go tam jako prezent jeden z przebywających znacznie wcześniej w tym porcie niemieckich krążowników pomocniczych], duraluminium, rtęć i urządzenia optyczne. Ponieważ taki rejs był ewenementem w dotychczasowych przedsięwzięciach U-Bootwaffe i nikt nie potrafił określić, w jaki sposób tego rodzaju ładunek miał zostać rozmieszczony na okręcie, w kwietniu 1944 wykonano jeden brzemienny w skutki rejs doświadczalny. Na pokład U-219 zaokrętowano starszych wiekiem i doświadczeniem mechaników z 12 Flotylli U-Bootów, którzy mieli służyć radą podczas wykonywanych testów. Podczas pierwszego próbnego zanurzenia U-219 poszedł na dno jak kamień, jednak opanowanie i doświadczenie załogi pozwoliło na przywrócenie pływalności okrętu. Po powrocie do portu zadecydowano, że potrzeba maksymalnie zmniejszyć ciężar okrętu poprawiając zdecydowanie jego parametry tzw. ujemnej pływalności okrętu poprzez demontaż pokładowej armaty kal. 105 mm oraz zdjęcia całej amunicji. W dniu 01.05.1944 okręt przeszedł kolejną próbę z nowo zamontowanymi chrapami [Schnorchel]. Po rozpoczęciu alianckiej inwazji w Normandii, bunkier w którym stał U-219 był narażony na ciągłe ataki lotnicze, ale przebywający w nim okręt pozostawał bezpieczny. Inwazja spowodowała jednak duże opóźnienie w pracach wyposażeniowych. Na okręcie zainstalowano nową, wysokociśnieniową toaletę, wymagająca bardzo ostrożnej obsługi. Niewłaściwa obsługa mogła spowodować nagły i niekontrolowany napływ wody do wnętrza okrętu i w konsekwencji jego zatopienie. Wraz z U-219 do wykonania zadania łamacza blokady morskiej i żeglugi przez dwa oceany : Atlantyk i O. Indyjski przygotowywano także dwa podwodne transportowce typu IX D1 : U-180 i U-195, które zostały wycofane ze służby w Bordeaux i po wymianie silników spalinowych miały dołączyć do U-219.
Załogi, które po raz pierwszy udawały się z Niemiec lub Francji do okupowanych przez siebie portów Malezji [Penami, Batawia] otrzymały przez radiostację Penang następujące instrukcje :
- golić brody, aby nie zdradzać długości trwania rejsu,
- zanurzyć się na dwie doby przed dotarciem do cieśniny Sund i płynąć w zanurzeniu,
- wyłożyć niemiecką banderę wojenną [bandera Krigsmarine] na pokład okrętu, aby oznaczyć jednostkę jako niemiecki okręt podwodny.
U-219 wraz z dwoma pozostałymi transportowcami opuścił bazę w Bordeaux 20.08.1944 i oczekiwał na odpowiedni moment, by przepłynąć przez dokładnie już w tym czasie patrolowaną przez Aliantów Zat. Biskajską. Zespół trzech podwodnych łamaczy blokady w towarzystwie dwóch trałowców wpłynął na wody Zat. Biskajskiej 24.08.1944. Okręty te otrzymały rozkaz udania się do Penangu na Dalekim Wschodzie [Malezja]. Z uwagi na zwiększoną aktywność samolotów alianckich, okręty podwodne były zmuszone do zanurzenia się na głębokość ok. 50 m. Prawdopodobnie w tym czasie na jedną z brytyjskich min wszedł U-180, który 03.10.1944 został uznany za stracony. Już 26.08.1944 U-219 zaczął odbywać pierwsze próby i ćwiczenia w wykorzystywaniu chrap [Schnorchel]. W ciągu kolejnych dni załoga coraz lepiej opanowywała obsługę tego urządzenia. Dnia 02.09.1944 U-219 po obraniu kursu na zachód minął Biskaje i dotarł na Atlantyk, gdzie mógł się bezpiecznie wynurzyć, by wymienić powietrze na okręcie, naładować akumulatory i określić swoją pozycję. Po tym U-219 ponownie zanurzył się i płynąc na chrapach kontynuował rejs. 14.09.1944 nastąpiła awaria masztu powietrznego, który zaklinował się pod kątem ok. 45 st. Od tego czasu U-219 za dnia płynął w zanurzeniu, nocą natomiast na powierzchni ładując akumulatory. Dnia 21.09.1944 BdU przesłało drogą radiową na U-219 polecenie spotkania się z podwodnym transportowcem torped U-1062 [typ VII F], który płynął z Penangu z ładunkiem kauczuku i innych materiałów strategicznych. Okręt ten płynął już na rezerwach paliwa a miał dotrzeć do Norwegii [pierwotne planowane przybycie do baz francuskich było już niemożliwe z uwagi na postępująca ofensywę Aliantów] i potem dalej do Niemiec. Spotkanie to wyznaczono na południowy-zachód od Wysp Zielonego Przylądka na pozycji ok. 11 st. 05 min. N - 34 st. 05 min. W. Dnia 28.09.1944 wymiana informacji między BdU a okrętami została przechwycona i rozszyfrowana przez Aliantów. Kiedy U-219 przybył wyznaczonego dnia na miejsce spotkania, usłyszał jedynie szereg dobiegających z oddali eksplozji. Pod wieczór okręt wynurzył się, aby dokonać oceny sytuacji i został zaatakowany przez samoloty z lotniskowców eskortowych USS MISSION BAY [CVE 59] I USS TRIPOLI [CVE 64], które ostrzelały go i obrzuciły bombami głębinowymi. Jeden z atakujących samolotów został zestrzelony a U-219 został zmuszony do ucieczki w głębiny. Burghagen przesłał do BdU sugestię dotycząca rezygnacji ze spotkania z uwagi na niebezpieczeństwo ataków lotniczych i wykrycia okrętów, lecz BdU nakazało mu pozostać i poszukiwać nadal U-1062. Cały czas jednak było słychać z oddali odgłosy eksplozji wybuchów. W nocy 29.09.1944 U-219 zauważył poszukujący U-Bootów zespół niszczycieli. Kolejnego dnia [30.09.1944] U-219 ponownie wynurzył się w celu naładowania akumulatorów i nadal było słychać dobiegające z daleka odgłosy wybuchów bomb lotniczych i głębinowych. Kolejny zespół okrętów alianckich przeszukiwał akwen posługując się bojami hydrolokacyjnymi w celu zlokalizowania U-219. BdU nie wysłało już do U-219 żadnych komunikatów z poleceniem odnalezienia U-1062. Burghagen podjął decyzję o oddaleniu się z miejsca zagrożenia. Przez kilka dni okręt płynął na tzw. "cichej prędkości", aby nie zdradzać hałasem śrub napędowych i pracą silników elektrycznych miejsca swego położenia. We wnętrzu okrętu wzrastał niebezpiecznie poziom dwutlenku węgla, powietrze było nieświeże, a kilku członków załogi okrętu zaczęło chorować. Dowódca U-219 podjął ryzykowną decyzję o wynurzeniu okrętu w celu jego przewietrzenia i uzupełnienia energii w akumulatorach. Ale okręt został zlokalizowany przez samolot ze ścigającej go grupy lotniskowca eskortowego USS MISSION BAY. Zrzucone przez samolot bomby były niecelne a wezwane na pomoc inne samoloty zrzuciły boje hydrolokacyjne oraz lotnicze torpedy akustyczne "Fido", które eksplodowały, ale U-219 nie doznał żadnych uszkodzeń. Echa Asdica, które odbijały się o kadłub U-Boota utwierdziły Burghagena o słuszności wcześniej podjętej decyzji i ucieczce. Jednak grupa z lotniskowca eskortowego USS TRIPOLI cały czas poszukiwała U-219. 11.10.1944 U-219 przekroczył równik i cały nieomal ten czas poruszał się w zanurzeniu i w zanurzeniu też odbyła się ceremonia chrztu równikowego. Przez kilka nocy okręt miał sposobność poruszać się na powierzchni, nie mając świadomości, że grupa pościgowa cały czas poszukuje U-219. 30.10.1944 samolot z lotniskowca jednak zlokalizował podwodnego stawiacza min przy pomocy boi hydrolokacyjnych na wodach Afryki południowej i przeprowadził atak bombami głębinowymi, ale U-219 szczęśliwie zdołał uciec.
BdU planowało ponowne spotkanie, ale z innym okrętem podwodnym U-181, lecz z powodu awarii tego okrętu zostało ono odwołane. Dnia 11.11.1944 U-219 osiągnął punkt zwrotny w swojej podróży na południe i w tym też okresie okręt ostatecznie uwolnił się od "towarzystwa" grupy pościgowej, która zaniechała dalszego tropienia U-Boota. Był to prawdopodobnie najdłużej trwający w całej historii tzw. Bitwy o Atlantyk pościg alianckiego zespołu poszukiwawczego za pojedynczym okrętem podwodnym, który trwał około 45 dni. Przed zmiana kierunku rejsu z południowego na północny wschód w kierunku wód Oceanu Indyjskiego i portu Penang wystąpiły problemy z silnikiem. BdU postanowiło zmienić port tego długiego rejsu na Batawię, ponieważ Penang był już w tym okresie zagrożony przez naloty alianckich samolotów bombowych.
Dnia 26.11.1944 zauważono na horyzoncie maszty niezidentyfikowanych jednostek i Burghagen nakazał zanurzenie. Po zbliżeniu się odpalono w kierunku statków dwie torpedy z wyrzutni rufowych. Po usłyszeniu odgłosów eksplozji okręt wynurzył się, ale nie zauważono na powierzchni żadnych jednostek i przyjęto, iż zatopiono obcy statek, jednak powojenne analizy nie wykazały, aby w tym rejonie i o tym czasie został zatopiony jakikolwiek statek.
W dniu 12.12.1944 zgodnie z przyjętym planem U-219 dotarł do cieśniny Sund, gdzie miało nastąpić spotkanie z okrętami japońskiej eskorty. Burghagen postanowił oczekiwać na eskortę na powierzchni z załogą na pokładzie, gdyż obawiał się ataku alianckich okrętów podwodnych. Eskortowcem okazał się japoński kuter rybacki, który wskazał drogę i wprowadził U-219 do portu w Batawii.
Planowano, że w drodze powrotnej do Niemiec U-219 i U-195 zabiorą na swoich pokładach ładunek kauczuku, cyny, wolframu i innych materiałów o strategicznym znaczeniu, które w tamtym okresie były już trudno osiągalne w Niemczech. Aby załadować te materiały U-219 miał zostać przeholowany do znajdującego się na terenie Indonezji portu Surabaya. Zamiar ten został zniweczony wybuchem w porcie Batawia dużego statku japońskiego z ładunkiem amunicji, który eksplodował. Wybuch ten spowodował uszkodzenia U-219. Zorganizowano zespół stoczniowców, który miał przeprowadzić remont U-Boota i przygotować okręt do powrotnej podróży planowanej na luty 1945. Po wprowadzeniu w styczniu 1945 okrętu do suchego doku jego załoga przeniosła się do położonej wysoko w górach miejscowości Tjikopo, aby wykorzystać czas remontu na wypoczynek po tak długim i wyczerpującym rejsie oraz nabrać sił i kondycji przed rejsem powrotnym.
Postępujący powoli remont, naprawa zespołu akumulatorów i innych uszkodzeń opóźniała przeprowadzenie okrętu do Surabaya, a Burghagen liczył, że okręt będzie gotowy do wyjścia w morze najwcześniej w marcu 1945. Obawy załogi U-219 wywoływał fakt szybko pogarszającej się na niekorzyść Niemiec sytuacji w Europie. Marynarze obawiali się, że w przypadku zakończenia wojny na kontynencie zostaną aresztowani przez Japończyków. Był to istotny powód do radykalnego ograniczenia prac remontowych na uszkodzonych okrętach i skoncentrowania się na tych jednostkach, które miały szansę wyjść w morze. Jednak w kwietniu 1945 BdU przesłało radiogram nakazujący U-219 i innym ocalałym jednostkom pozostanie na Dalekim Wschodzie. Według zamierzeń i planów BdU okręty te miały zostać przekazane Japonii.

Po zakończonej w Europie wojnie okręt U-219 [U-195, UIT-24, UIT-25, U-182, U-862 - te U-Booty również pozostawały w portach będących japońskimi bazami] wraz z innymi okrętami został przejęty przez Japonię 08.05.1945. W lipcu 1945 Japończycy zaokrętowali na nich swoje załogi. Żaden z nich nie był później wykorzystywany w służbie operacyjnej. Wszystkie te okręty były w złym stanie technicznym i wymagały remontów. Załogę U-219 Japończycy usunęli z okrętu i internowali. Po tym fakcie Japończycy wcielili okręt do Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii 15.07.1945 i nadali mu nr taktyczny "I 505". U-219 jako jeden z nielicznych byłych okrętów podwodnych pozostawał cały czas do kapitulacji Japonii w sierpniu 1945 w pełnej gotowości bojowej, nie był już jednak nigdy wykorzystywany w działaniach operacyjnych. Japończycy poddali U-219, podobnie jak inne przejęte wcześniej jednostki niemieckie brytyjskiemu krążownikowi HMS CUMBERLAND [57] 10.09.1945. Brytyjczycy zajęli też miejscowość Tjikopo 02.11.1945, gdzie przebywała załoga U-219, przy czym ich dowódca W. Burghagen wynegocjował pozostawienie tam marynarzy niemieckich. Załogi wszystkich U-Bootów przebywające na Dalekim Wschodzie pozostawały w niewoli alianckiej do 1946.

W lutym 1946 U-219 został zatopiony na wodach w okolicy Djakarty przez brytyjskie niszczyciele w ramach planu likwidacji okrętów i floty Kreigsmarine. Zatonął na pozycji 06 st. 31 min S - 104 st. 54 min. E w kwadracie siatki Kriegsmarine oznaczonej jako LR 8774.



UWAGI :
1. D-cą okrętu w chwili przejmowania go ze stoczni i wcielenia do służby był W. Burghagen, był wówczas w stopniu Korvettenkapitäna. Był najstarszym wiekiem czynnym w Kriegsmarine podwodniakiem, weteranem niemieckiej Cesarskiej Marynarki Wojennej [Kaiserlichemarine].
2. Ostatni, najwyższy stopień dowódcy okrętu w czasie dowodzenia okrętem [zarówno w chwili straty okrętu jak również przeniesienia służbowego na inny okręt lub na ląd].
3. Alianci w tym okresie wprowadzili nową taktykę zwalczania U-Bootów, polegająca na stworzeniu tzw. zespołów poszukiwawczo-uderzeniowych, złożonych z lotniskowców eskortowych oraz okrętów osłony, które we współpracy z wywiadem i uzyskanych od niego danych udawały się w rejony koncentracji U-Bootów, by je niszczyć - pomocą w tej taktyce okazało się zastosowanie radaru oraz nowej akustycznej torpedy lotniczej "Fido".
4. Wykaz U-Bootów pobierających zaopatrzenie z U-219 w czasie 1 patrolu :
U-91, U-510, U-170, U-103, U-172.
5. Reflektory typu "Leigh Light" były montowanymi pod kadłubami samolotów przeznaczonych do nocnych poilowań na poruszające się w wynurzeniu U-Booty, szperaczami świetlnymi o bardzo dużej sile światła - zwiększały one skuteczność nocnych ataków jak również dodatkowo "oślepiały" obsadę działek p.lot. U-Boota, uniemożliwiając skuteczne prowadzenie ognia i wstrzelanie się do celu.

Oznaczenia :

+ dowódca zginął
* dowódca ocalał


* - bez zaopatrzenia w olej napędowy, tylko zaopatrzenie w prowiant ewentualnie zaopatrzenie w części zapasowe i doraźna pomoc medyczna

** - bez zaopatrzenia w olej napędowy i prowiant, tylko zaopatrzenie w części zapasowe i doraźna pomoc medyczna



ANEKS 1 :

LISTA ZAŁOGI U-219

Nazwisko i imię / stopień / data urodzenia / data zgonu / uwagi

Assmann Karl-Heinz, Lt.Ing, brak danych, brak danych, U-219
Bauditz Lothar, Lt.Ing, 20.11.1921, brak danych, U-219, I WO
Bobermien Martin, Mech., brak danych, brak danych, U-219
Böhm Heinz, BtsMt, brak danych, brak danych, U-219
Böttcher Heinz, OLt.Ing. 17.09.1919, brak danych, U-219
Bürger Karl, MaschMt, 25.03.1921, brak danych, U-219
Burghagen Walter, KKpt, 21.09.1891, ??.??.1971, U-219 : dowódca - 12.12.42-służył na U-Bootach w czasie I w.ś. : U-44. U-48. U-49, urodz. Dresden, data wstąpienia do Kaiserliche Marine : 1911
Cords Hermann, brak danych, brak danych, 05.04.1979, U-219
Cornelsen Walter, Omasch, 21.08.1916, brak danych, U-37, U-125, U-219
odznaczony : DKiG, 21.01.44
Dehnrat Johannes, Masch, brak danych, brak danych, U-219
Dietrich Erich, ObtsMt, 18.12.1920, brak danych, U-219
Duddeck Horst, Lt.Ing., brak danych, brak danych, U-196, U-219
Duerer Reinhold, Mech., brak danych, brak danych, U-219
Engels Heinz, MtrGfr.[kucharz okr.], 05.01.1921, brak danych, U-219
Felde Max-Reinhard, Lt.z.S, 18.08.1922, 09.02.1944, U-219 OFähnr., U-215, U-238+, zaginął : SW od Irlandii, data wstąpienia do Kriegsmarine : X/1940
Feulner Berthold, MtrOGfr, brak danych, brak danych, U-219
Gieler Heinz, MaschMt, brak danych, brak danych, U-219
Haake Helmut, Lt.z.S. rez., 30.07.1914, brak danych, U-219, UD-4
Hahm Gerhard, Mech., brak danych, brak danych, U-219
Hastedt Willi, brak danych, brak danych, brak danych, U-219
Hausberger Hannes, Mtr., brak danych, brak danych, U-219
Helber Kurt, MechOGfr, 11.11.1923, brak danych, U-219
Hertel Kurt, MaschMt, brak danych, brak danych, U-219
Hilgert Kurt, MaschOGfr, 26.11.1922, brak danych, U-219
Hinzpeter Ludwig, FkMt, brak danych, brak danych, U-219
Hoffmann Karl-Heinz, MaschOGfr, 12.11.1923, brak danych, U-219
Hoppe Heinz, MtrOGfr, 08.02.1921, brak danych, U-219
Hussong Willi, MtrGfr. [kucharz okr.], brak danych, brak danych, U-219
Klein Paul, brak danych, brak danych, brak danych, U-219
Kloh Heinz, MtrGfr, brak danych, brak danych, U-219
Klump Franz, Ostrm, 08.04.1917, brak danych, U-219
Knaak Lothar, MtrOGfr, 10.01.1924, brak danych, U-219
Knopf Willi, Mtr., brak danych, brak danych, U-219
Knust Herbert, MaschMt, 03.03.1920, brak danych, U-219
Koch Werner, MaschMt, 15.09.1921, brak danych, U-219
Kopetzki Heinz, MaschMt, 10.08.1920, brak danych, U-219
Krause Alfred, brak danych, brak danych, brak danych, U-219
Kreienbrink Ernst, OmaschMt, 23.12.1917, brak danych, U-219
Kreisel Alois, brak danych, brak danych, 23.10.1975, U-219
Kronacker Rudolf, FkMt, 06.08.1922, brak danych, U-219
Krug Hans-Joachim, OLt.z.S., 01.03.1919, brak danych, U-219, WO
Kunz Johannes, Ostrm, brak danych, brak danych, U-178, U-219
odznaczony : DKiG. - 07.07.44.
Leistner Johannes, BtsMt, 25.09.1920, brak danych, U-219
Leitsmann Max, brak danych, brak danych, brak danych, U-219
Loesche Hans, MaschGfr, 24.04.1924, brak danych, U-219, zginął w Batawii ?
Loetzen Kurt, Mtr, 31.01.1923, brak danych, U-219
Lüdke Paul, Omasch, 06.08.1914, 12.01.1972, U-105, U-219
odznaczony DKiG.17.01.45.
Lukas Erich, Fk, brak danych, brak danych, U-219
Meier Gottfried, BtsMt, 31.03.1924, brak danych, U-219
Mellow Heinz, MtrOGfr, 22.05.1922, brak danych, U-219
Meyer Karl-Heinz, MaschOGfr, 28.02.1923, brak danych, U-219
Müller Heinrich, MaschOGfr, 19.04.1924, brak danych, U-219
Naumann Fritz, MaschOGfr, 15.11.1919, brak danych, U-219
Neumeier Kurt, Fk., brak danych, brak danych, U-219
Oelerich Werner, BtsMt, brak danych, brak danych, U-219
Reiners Helmut, Masch., brak danych, 10.05.1978, U-219
Rinkel Willi, MaschOGfr, brak danych, brak danych, U-219
Rudzio Siegfried, FkMt, brak danych, brak danych, U-219
Ruehling Kurt, brak danych, brak danych, 04.09.1977, U-219
Sammer Ferdinand, MaschMt, 27.05.1924, 31.01.1945, U-219, U-3520+ , zginął
na M. Bałtyckim na N-W od Bülk.
Sandmann Heinz, MtrOGfr, 17.03.1924, brak danych, U-219
Schmuchel Günther, Arzt, brak danych, brak danych, U-219
Schomaker Hermann, brak danych, brak danych, 08.09.1976, U-219
Schottstädt Helmut, MaschMt, 12.10.1919, brak danych, U-8, U-219
Schrein Herbert, KpLt., 30.05.1917, brak danych, UIT-25 : IWO[09.43-02.45], U-183 : WO [02.45-03.45], U-219 : WO [04.45-05.45], urodzony : Kiel, data wstąienia do Kriegsmarine : 1937a
Senftleben Franz, MtrOGfr, 14.04.1920, brak danych, U-219
Senker Walter, MaschGfr, 13.01.1924, brak danych, U-219
Sickel Hans, MaschOGfr, 26.05.1923, brak danych, U-219
Slarek Heinrich, brak danych, brak danych, brak danych, U-219
Sparfeld Heinz, MtrHGfr, 16.04.1922, 23.02.1946, U-219
Spiwoks Erich, brak danych, brak danych, brak danych, U-219
Steigleder Albrecht, Arzt, brak danych, brak danych, U-219
Stöhr Cornelius, Lt.z.S.d.R., brak danych, brak danych, U-219
Tessner Hans, Masch., brak danych, brak danych, U-219
Thiedemann Kurt, Ing., brak danych, brak danych, U-219, U-1004
Trevisany Peter, Masch., 27.12.1923, brak danych, U-219
Wetzstein Alfred, brak danych, brak danych, brak danych, U-219
Wycisk Max, MaschMt, 26.06.1920, brak danych, U-219
Zink Wilhelm, brak danych, brak danych, brak danych, U-219


Oznaczenia do aneksu :

U-238 + zginął wraz z okrętem
U-3520 + zginął wraz z okrętem




źródła :
BADANIA WŁASNE; www.deutscheuboote.de; www.ubootwaffe.net;
J. F. White, "Mleczne krowy" - Podwodne zaopatrzeniowce atlantyckich wilczych stad 1941 - 1945, BELLONA, Warszawa 2001;
C. Blair, Hitlera wojna U-Bootów, T. I - II, MAGNUM, Warszawa 1998 - 1999
ObltzS
Admiral
Admiral
Moderator Team
 
Tonaż: 1.725.000 BRT

Dołączył(a): 05.07.05, 19:31
Lokalizacja: Polska południowa

Postprzez Brodołak » 02.07.06, 13:23

Oto godło U-219 :D
Nie masz wystarczających uprawnień, aby zobaczyć pliki załączone do tego postu.
Brodołak
Admiral
Admiral
Moderator Team
 
Tonaż: 1.770.000 BRT

Dołączył(a): 04.01.06, 13:36
Lokalizacja: Piastów


Posty: 2 • Strona 1 z 1

Powrót do Typ X



Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 0 gości

cron