U 256 Typ VIIC

Stocznia: Vulkan Vegesack Werft, Bremen
Numer zamówienia: 21
Zamówienie: 23.12.1939
Położenie stępki: 15.02.1941
Wodowanie: 28.10.1941
Wcielenie do służby: 18.12.1941
Numer pocztowy: M 47 855

Przebieg służby:
18.12.1941 - 31.07.1942 - 8 Flotylla U-bootów, Danzig (szkolenie załogi)
01.08.1942 - 05.10.1944 - 9 Flotylla U-bootów, Brest (okręt bojowy)
23.10.1944 - skreślony z listy floty w bazie w Bergen.

Dowódcy:
18.12.1941 - 30.11.1942 - OL ~ KL Odo Loewe
16.08.1943 - 27.06.1944 - OL Wilhelm Brauel
02.09.1944 - 18.10.1944 - KK Heinrich Lehmann-Willenbrock (KRzLD)

Liczba patroli: 5

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 0/0

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 1 (1.300 ton)/0

Zestrzelone samoloty: samodzielnie /wspólnie z innymi jednostkami: 3/0
- Wellington Z9515 z 77/H Sqn RAF,
- Wellington HF 311 z 407/H Sqn RCAF,
- B-24 Liberator z 224/M Sqn RAF.
Przyczynienie się do rozbicia samolotu na skutek ostrzału: 1
- B-24 Liberator z 224/F Sqn RAF.

Okres służby U 256 przed rozpoczęciem wykonywania patroli bojowych:
19.12.1941 - 21.21.1941 - Vegesack - Załadunek prowiantu, paliwa, amunicji oraz trymowanie okrętu.
24.12.1941 - 28.12.1941 - Travemünde - Ćwiczenia załogi.
29.12.1941 - 17.01.1942 - Kiel ? Próby morskie w ramach UAK (Unterseeboots - Abnahme - Kommando).
18.01.1942 - 19.01.1942 - R?nne/Borholm - próby hydrofonów w ramach UAG-Schall.
20.01.1942 - 23.01.1942 - Zatoka Gdańska - próby prędkości i dalsze ćwiczenia załogi.
24.01.1942 - 02.04.1942 - Danzig (okres zalodzenia zatoki Gdańskiej) stacjonarne ćwiczenia załogi.
03.04.1942 - 08.04.1942 - Danzig - ćwiczenia i testy w ramach UAG 1
09.04.1942 - 14.04.1942 - Gotenhafen - próby wyrzutni torpedowych w ramach TEK.
15.04.1942 - 02.05.1942 - Hela - ćwiczenia morskie w ramach AGRU - Front.
03.05.1942 - 14.05.1942 - Pillau - ćwiczenia w strzelaniu torpedowym w ramach 26 Flotylli U-bootów.
19.05.1942 - 29.05.1942 - Gotenhafen - ćwiczenia taktyczne w ramach 27 Flotylli U-bootów.
02.06.1942 - 17.07.1942 - Königsberg - pobyt w stoczni w celu usunięcia usterek.
18.07.1942 - 20.07.1942 - Danzig - sprzątanie okrętu w ramach 8 Flotylli U-bootów.
22.07.1942 - 27.07.1942 - Kiel - przygotowanie okrętu do patrolu w ramach 5 Flotylli U-bootów.

Patrol 1 (28.07.1942 - 03.09.1942)
28.07. U 256 pod dowództwem Odo Loewe wypłynął o godzinie 07:00 w towarzystwie U 605 (typ VIIC) i eskorcie przerywacza zagród minowych Nr 132 z bazy w Kiel, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugą na Północnym Atlantyku. Tego samego dnia o godzinie 19:10 w kwadracie marynarki AO 7241 do obu U-bootów oraz przerywacza zagród minowych dołączył pełniący rolę eskorty dozorowiec/patrolowiec V 906. W dniu 29 lipca U 256 i U 605 wpłynęły o godzinie 19:30 do bazy w Kristiansand, którą po uprzednim uzupełnieniu zapasów paliwa i wody pitnej opuściły następnego dnia o godzinie 06:53 płynąc w eskorcie tym razem trawlera z.o.p. UJ 1706. Tego samego dnia o godzinie 21:30 w kwadracie marynarki AN 3123 okręt eskorty oraz U 605 odłączyły się od jednostki Odo Loewe, która samotnie kontynuowała już marsz w kierunku Północnego Atlantyku. W okresie od 31 lipca do 3 sierpnia płynący w kierunku swojego rejonu operacyjnego U 256 natknął się na 25 dryfujących min zerwanych z łańcuchów kotwicznych. W dniu 4 sierpnia o godzinie 09:25 wachtowi na pomoście zauważyli w kwadracie marynarki AE 8585 smugę dymu na horyzoncie. Po zbliżeniu się do celu i zanurzeniu na peryskopową /miało to miejsce o godzinie 09:52/ obserwacja przez peryskop pozwoliła go zidentyfikować jako frachtowiec płynący w eskorcie trawlera. Prawdopodobnie ze względu na odległość odstąpiono od wykonania ataku. O godzinie 11:17 U 256 ponownie znalazł się na powierzchni kontynuując przerwany marsz na Atlantyk. W dniu 5 sierpnia Odo Loewe odebrał adresowaną do niego i dowódcy U 605 depeszę nakazującą im udać się do kwadratu marynarki AK 60. Tego samego dnia o godzinie 16:47 U 256 odebrał depeszę U 593 (typ VIIC) o kontakcie w kwadracie marynarki AJ 9178 ze zmierzającym w kierunku wschodnim konwojem, którym okazał się płynący z Nowego Yorku konwój SC-94. Ze względu na odległość do celu wynoszącą 550 mil morskich, Odo Loewe postanowił kontynuować marsz w kierunku kwadratu AK 60, jednocześnie dla potwierdzenia swojej decyzji pytając się dowództwa czy ma włączyć się do ataku na w/w konwój. W otrzymanej wkrótce odpowiedzi dowództwo nakazywało Odo Loewe zaatakowanie konwoju SC-94. W dniu 7 sierpnia U 256 oraz jego towarzysz z początku patrolu U 605 otrzymały polecenie dołączenia do zgrupowania Steinbrinck. Następnego dnia poszukujący konwoju okręt Odo Loewe spotkał się o godzinie 09:10 w kwadracie marynarki AK 2946 z dowodzonym przez Götza Bauera U 660 (typ VIIC). O godzinie 14:13 tego samego dnia wachtowi na pomoście U 256 dostrzegli w kwadracie marynarki AK 2553 topy dwóch masztów a wkrótce potem sylwetkę frachtowca. W pogoni za celem jednostka Odo Loewe spotkała się o godzinie 15:20 w kwadracie marynarki AK 2961 z U 605, który także podążał za tym frachtowcem. Niedługo potem ze względu na prędkość statku oraz problemy techniczne dowódca U 256 zaniechał za nim pościgu. W dniu 9 sierpnia wachtowi na pomoście jednostki Lewe zauważyli na horyzoncie po prawej burcie smugę dymu co spowodowało zmianę kursu na kurs zbliżeniowy. Pomiędzy godziną 15:05 a 18:33 płynący na spotkanie z celem okręt Loewe pięciokrotnie zmuszany był do alarmowego zanurzania się przed nadlatującymi samolotami. Tego samego dnia o godzinie 21:04 w kwadracie marynarki AK 0333 U 256 ponownie został zmuszony do alarmowego zanurzenia, tym razem przed nadlatującym samolotem oraz masztem niszczyciela wychylającego się za linii horyzontu. Po oddaleniu się samolotu Odo Loewe pozostał w zanurzeniu obserwując przez peryskop zbliżający się płynący kursem 0 z dużą prędkością niszczyciel. Po znalezieniu się nieprzyjacielskiej jednostki w zasięgu torped wystrzelono do niej o godzinie 22:01 w kwadracie marynarki AK 0333 salwę trzech torped, które jednak okazały się niecelne. W dniu 11 sierpnia U 256 oraz 10 innych U-bootów otrzymało z dowództwa polecenie utworzenia zgrupowania Lohs, którego linia miała być rozciągnięta od kwadratu marynarki AL 1955 do AL 8185. Dwa dni później okręt Odo Loewe zajął wyznaczoną mu pozycję w zgrupowaniu, która znajdowała się w kwadracie marynarki AL 5758. W dniu 14 sierpnia U 256 zmuszony był o godzinie 23:23 do alarmowego zanurzenia (kwadrat marynarki AL 4453) przed nadpływającym niszczycielem a wkrótce potem zaobserwowano przez peryskop od dwóch do trzech frachtowców. O godzinie 00:20 już 15 sierpnia okręt ponownie znalazł się na powierzchni rozpoczynając pościg za statkami. Trzydzieści minut później w kwadracie marynarki AL 4453 Odo Loewe zaatakował torpedą umieszczoną w wyrzutni nr II jeden ze statków, lecz ta jednak minęła cel. Pięć minut później U 256 został dostrzeżony przez załogę swojej niedoszłej ofiary, która otworzyła do niego ogień z zamontowanych na nadbudówce działek przeciwlotniczych. Na skutek tego ostrzału II oficer odniósł ranę palca od pocisku który eksplodował na obudowie kiosku. Wkrótce potem U 256 zszedł w zanurzenie. O godzinie 02:10 okręt ponownie znalazł się na powierzchni, wysyłając do BdU meldunek o kontakcie z konwojem, którym okazał się konwój SC-95. O godzinie 09:08 wachtowi zauważyli wyłaniające się za horyzontu maszty szybko zbliżającego się statku. O godzinie 10:53 Odo Loewe zanurzył okręt na peryskopową w celu wykonania ataku spod wody. Po bezowocnych próbach wyjścia na pozycję dogodną do ataku o godzinie 11:50 dowódca U 256 wynurzył okręt rozpoczynając pościg za oddalającym się celem, który zgubiono o godzinie 18:30 w szkwale deszczowym. Jeszcze tego samego dnia okręty grupy Lohs otrzymały polecenie przerwania operacji przeciwko SC-95 oraz utworzenia nowej linii patrolowej rozciągniętej od kwadratu marynarki AL 1994 do AL 8165. W dniu 16 sierpnia o godzinie 11:42 odebrano meldunek U 603 (typ VIIC) o kontakcie w kwadracie marynarki AL 4521 z płynącym w kierunku wschodnim konwojem (w momencie odbioru depeszy U 256 znajdował się w kwadracie AL 4564). Tego samego dnia o godzinie 15:23 Odo Loewe zmuszony był do zanurzenia w kwadracie marynarki AL 5187 przed nadpływającym niszczycielem. O godzinie 19:49 po uprzednim przeszukaniu okolicy hydrofonem U 256 ponownie znalazł się na powierzchni. W dniu 22 sierpnia okręt Loewe odebrał o godzinie 23:35 meldunek U 135 (typVIIC) o kontakcie w kwadracie marynarki AK 9654 z płynącym w kierunku zachodnim konwojem, którym okazał się konwój ONS-122 (w momencie odebrania meldunku U 256 znajdował się w kwadracie AK 6687). Następnego dnia o godzinie 17:45 okręt Odo Loewe spotkał się w kwadracie marynarki AK 9758 z dowodzonym przez Jahna U 596 (typ VIIC) a obaj dowódcy ustali metody poszukiwania celu. Tego samego dnia o godzinie 23:21 w kwadracie marynarki BD 1646 Odo Loewe zmuszony był zanurzyć swój okręt przed napływającym niszczycielem. Dwadzieścia cztery minuty później U 256 ponownie znalazł się na powierzchni. Następnego dnia o godzinie 00:51 dowódca U 256 zmuszony był do alarmowego zanurzenia swojej jednostki na głębokość A*+80 (160 metrów) przed nadpływającym niszczycielem, którym okazał się brytyjski HMS Viscount, do którego wkrótce dołączyła norweska korweta HNoMS Potentilla. Na skutek bliskich eksplozji bomb głębinowych w przedziale silników diesla doszło do silnego przecieku, który doprowadził do opadnięcia okrętu na głębokość A+120 (200 metrów). O godzinie 01:32 okręt ponownie znalazł się na powierzchni, jednak ze względu na uszkodzenia m.in. wylotu spalin z silników diesla i rozbitych baterii akumulatorów Odo Loewe zmuszony był do zameldowania dowództwu o godzinie 11:30 o konieczności przerwania patrolu i powrotu do bazy. W dniu 28 sierpnia wracający do bazy U 256 spotkał się w kwadracie marynarki z U 455 (typ VIIC) na którego pokład przekazano książkę kodową tzw. Adressbuch. Dnia 31 sierpnia Odo Loewe zmuszony był do zanurzenia przed nadlatującym samolotem, który zrzucił sześć niecelnych bomb głębinowych. W dniu 2 września płynący przez wody zatoki Biskajskiej U 256 został o godzinie 08:30 wykryty przez należący do 77 Sqn RAF brytyjski samolot Whitley Z9515 (zidentyfikowany przez obsadę pomostu okrętu Loewe jako Wellington). Dowódca U 256 zdając sobie sprawę, że na wykonanie manewru zanurzenia jest już za późno nakazał obsadzenie działek przeciwlotniczych i otworzenie ognia w kierunku nieprzyjaciela. Pomimo trafiających w kokpit i kadłub pocisków brytyjska maszyna zdołała wykonać atak i zrzucić w pobliżu trzy bomby głębinowe, których eksplozje powiększyły rozmiar uszkodzeń. Pociski które trafiły Whitleya spowodowały powstanie ciężkich uszkodzeń, które doprowadziły w końcu do jego rozbicia się o powierzchnię. Ponieważ istniała obawa, że U 256 nie zdoła dotrzeć do bazy o własnych siłach Odo Loewe wysłał do dowództwa prośbę o pomoc. Te w odpowiedzi skierowało wracający do bazy z patrolu U 438 (typ VIIc), który po godzinie 10:00 zdjął z okrętu Loewe trzydziestu członków załogi, pozostawiając na jego pokładzie ochotników, który podjęli się próby uratowania okrętu i doprowadzenia go do bazy. Poza w/w oddelegowanym okrętem parasol powietrzny nad uszkodzoną jednostką objęły od godziny 11:50 dwa samoloty Ardo a o godzinie 17:30 przybyły dodatkowo trzy trałowce typu M. Następnego dnia o godzinie 07:00 U 256 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad pięć tygodni patrol (38 dni). Podczas patrolu przepłynięto ~ 5.800 mil morskich na i pod powierzchnią.

W drugiej połowie września Odo Loewe, którego okręt miał iść na długi remont otrzymał z dowództwa polecenie objęcia tymczasowego dowództwa nad szykującym się do patrolu bliźniaczym U 254 którego dowódca Hans Gilardone ze względów zdrowotnych nie mógł pełnić powierzonych mu obowiązków.

22.09.1942 U 256 pod dowództwem prawdopodobnie I WO po prowizorycznym remoncie wypłynął z bazy w Lorient, by udać się na generalny remont do bazy w Breście, gdzie przybył następnego dnia.

W listopadzie 1942 roku U 256 został wycofany ze służby i po trwającym aż do 16 sierpnia 1943 roku remoncie i konwersji na przeciwlotniczy okręt podwodny ponownie wcielony do służby w składzie 9 Flotylli U-bootów z bazą w Breście. Po tej przebudowie U 256 otrzymał oznaczenie U-Flak 2 a jego uzbrojenie oprócz wyrzutni torpedowych składało się z 1 x 37 mm, 8 x 20 mm (dwa poczwórne zestawy). W wyniku tej przebudowy oprócz nowego uzbrojenia U 256 otrzymał nowy kształt pomostu (opancerzonego), który wymusił demontaż działa pokładowego kal. 88 mm. Poza tym okręt został też pozbawiony rufowej wyrzutni torpedowej.

W dniu 30 listopada KL Odo Loewe zdał ostatecznie obowiązki dowódcy wycofanego ze służby U 256 udając się do kraju, gdzie objął dowództwo nad budowanym w stoczni Blohm und Voß w Hamburgu U 954 (typ VIIC).

W dniu 16 sierpnia 1943 roku obowiązki dowódcy na U 256 objął OL Wilhelm Brauel były I WO na U 103 (typ IXB).

17.08.1943 - 29.09.1943 ? na U 256 trwają ostanie prace wykończeniowe, okręt odbywa próbne rejsy a jego załoga przechodził intensywne szkolenie oraz zgrywanie.

30.09.1943 - 03.10.1943 - Przygotowanie okrętu do drugiego patrolu bojowego.

Patrol 2 (04.10.1943 - 17.11.1943)
04.10. U 256 pod dowództwem Wilhelma Brauela wypłynął o godzinie 16:30 z bazy w Breście, by zgodnie z rozkazem osłaniać przed atakami z powietrza podwodne tankowce i inne okręty w miejscu uzupełniania paliwa. W pierwszym fragmencie drogi przez biskaje okręt Brauela płynął w towarzystwie U 516 (typ IXC) oraz okrętów eskorty (trzy trałowce typu M). W trakcie tego marszu w dniu 5 października pomiędzy godziną 04:55 - 08:28 dowódca U 256 wykonał kilka ćwiczebnych zanurzeń. O godzinie 08:30 tego samego dnia okręty eskorty zawróciły do bazy a Wilhelm Brauel kontynuował dalej samotny marsz (U 516 prawdopodobnie odłączył się wcześniej) przez Zatokę Biskajską wiele razy wypuszczając w powietrze pozoratory radarowe Aphrodite. Dnia 8 października o godzinie 03:34 płynący na powierzchni U 256 został bezskutecznie zaatakowany sześcioma bombami głębinowymi przez wyposażony w reflektor Leighta brytyjski samolot Wellington HF 190 należący do 612 Sqn RAF. W dniu 15 października Wilhelm Brauel otrzymał z dowództwa polecenie udania się do punktu spotkania podwodnym tankowcem U 220 (typ XB). Trzy dni później 18 października U 256 przybył na miejsce spotkania gdzie przez cztery dni oczekiwał na przybycie U 220. Po spotkaniu z tankowcem do którego doszło 21 października o godzinie 06:15 w kwadracie marynarki BD 2819 oba okręty udały się do punktu uzupełniana paliwa. W dniu 23 października Wilhelm Brauel ochraniał od godziny 18:45 do godziny 22:15 U 220 oraz pobierający z niego paliwo U 603 (typ VIIC). Po zakończonej operacji oba okręty - U 256 i U 220 rozdzieliły się udając się indywidualnie do następnego punktu spotkania. Następnego dnia o godzinie 00:45 U 256 spotkał się z kolejnym tankowcem U 488 (typ XIV), z którym o godzinie 08:57 rozpoczął podwodny marsz płynąc kursem 180 stopni na głębokości A+40 (120 metrów), który trwał do godziny 18:30, kiedy to nastąpiło wynurzenie obu okrętów. Wkrótce potem jednostka Brauela utraciła w gęstej mgle kontakt z U 488, którego nie potrafiła odzyskać. W dniu 28 października U 256 ponownie spotkał się o godzinie 09:57 z U 220, ale już o godzinie 10:03 oba okręty zostały wykryte w kwadracie marynarki BD 2573 przez zespół samolotów Wildcat - Avenger stacjonujących na pokładzie amerykańskiego lotniskowca USS Block Island, który dzięki przechwyconym i odszyfrowanym depeszą enigmy został skierowany na miejsce spotkania w celu zatopienia wszystkich nieprzyjacielskich okrętów napotkanych w tym rejonie. U 256 zgodnie ze swoim przeznaczeniem pozostał na powierzchni zapewniając osłonę U 220 podczas manewru zanurzania. Podczas jego trwania podwodny tankowiec został zaatakowany przez Avengera, który zrzucił trzy bomby głębinowe. Trzydzieści siedem minut później o 10:40 Wilhelm Brauel w związku z pojawieniem się kolejnych samolotów wydał rozkaz zabezpieczenia działek plot i zanurzenia okrętu na głębokość A+50 (130 metrów). Wkrótce potem próbowano też nawiązać kontakt z U 220 za pomocą podwodnego telegrafu, przekazując mu współrzędne nowego punktu spotkania. O godzinie 18:12 dowódca U 256 wynurzył swój okręt nie napotykając jednak w pobliżu U 220. Dziesięć minut później U 256 ponownie zszedł w zanurzenie przed nadlatującym samolotem. Nie mogąc skontaktować się z U 220 przyjmując, że okręt ten nadał istnieje i płynie kursem 70 stopni, utrzymując ciszę radiową Wilhelm Brauel skierował swój okręt do punktu spotkania płynąc cały czas w zanurzeniu. O godzinie 20:00 uzyskano kontakt akustyczny w związku z czym dowódca U 256 wydał rozkaz wynurzenia w celu obserwacji wzrokowej celu. Z powodu braku możliwości jego zidentyfikowania nastąpiło ponowne zanurzenie i próba kolejnego namiaru przy pomocy hydrofonów, która pozwoliła uzyskać na chwilę ponowny kontakt. O godzinie 21:50 po wynurzeniu się w umówionym punkcie nadal nie uzyskano kontaktu z U 220, który o czym Wilhelm Brauel nie wiedział stał się ofiarą ataku nieprzyjacielskich samolotów. W dniu 30 października U 256 spotkał się o godzinie 09:23 w kwadracie marynarki BD 2842 z U 584 (typ VIIC), który przybył w celu pobrania paliwa. Wkrótce potem oba okręty udały się do kwadratu marynarki BD 2819, gdzie w kolejnym punkcie spotkania miały czekać na przybycie spóźnionego U 220. O godzinie 19:02 tego samego dnia oba okręty dotarły do w/w kwadratu marynarki, gdzie oczekiwały na przybycie podwodnego tankowca oraz kolejnego wymagającego zaopatrzenia w paliwo U-boota - U 762 (typ VIIC). W dniu 31 października o godzinie 03:15 U 584 przekazał na okręt Brauela semaforem wiadomość, że do godziny 09:00 przebywać będzie w zanurzeniu. Ponieważ o godzinie dziewiątej U 584 nie pojawił się ponownie (w tym czasie spoczywał on już na dnie na skutek ataku samolotów z lotniskowca eskortowego USS Card) dowódca U 256 po odczekaniu prawie godziny na powierzchni zanurzył swój okręt o godzinie 09:59 w celu spróbowania nawiązania z nim kontaktu przy pomocy podwodnego telegrafu. O godzinie 19:00 tego samego dnia U 256 pojawił się na powierzchni. Siedemnaście minut później wachtowi na pomoście dostrzegli krążące w odległości 9000 metrów dwa samoloty a godzinie 19:35 wykonano alarmowe zanurzenie na głębokość A+20 (100 metrów). O godzinie 22:20 okręt Brauela znalazł się ponownie na powierzchni jednak niemal od samego początku został wykryty przez radar amerykańskiego niszczyciela USS Borie należącego do eskorty zgrupowania amerykańskiego lotniskowca eskortowego USS Block Island. Dziesięć minut później amerykańska jednostka, która cały czas śledziła cel na radarze rozpoczęła ostrzał U 256. Niedługo potem Wilhelm Brauel wykonał alarmowe zanurzenie na głębokość A+20 (100 metrów). O godzinie 23:50 dowódca U 256 zszedł głębiej osiągając głębokość A+50 (130 metrów). Po serii bliskich wybuchów od 6 do 8 bomb głębinowych z prawej burty Wilhelm Brauel zanurzył okręt na głębokość 2A+10 (170 metrów). O godzinie 00:10 już 1 listopada USS Borie wykonał kolejny atak zrzucając 10 bomb głębinowych, które obramowały U 256 powodując powstanie uszkodzeń oraz licznych przecieków w wyniku których okręt zanim opanowano sytuację opadł na głębokość 2A+40 (200 metrów). O godzinie 01:30 USS Borie wykonał kolejny atak zrzucając serię ośmiu bomb głębinowych. Tuż po ostatnim ataku dowódca niszczyciela Lt.Cmdr Charles Harris Hutchins uznał, że cel został zniszczony i odpłynął z miejsca ataku. O godzinie 06:35 dowódca U 256 po oddaleniu się przeciwnika i odczekaniu jakiś czas w zanurzeniu wynurzył swój okręt a jego załoga rozpoczęła szacowanie rozmiaru uszkodzeń powstałych w wyniku ataku. O godzinie 09:08 Wilhelm Brauel rozpoczął marsz w kierunku punktu tankowania, gdzie dotarł 3 listopada oczekując na przybycie U 584 i U 220. W dniu 9 listopada po otrzymaniu z BdU informacji o przypuszczalnym losie U 220 i U 584 oraz polecenia powrotu dowódca U 256 obrał kurs powrotny na bazę w Breście. W dniu 16 listopada płynący na powierzchni przez wody zatoki Biskajskiej U 256 został wykryty o godzinie 02:08 przez brytyjski samolot Halifax należący do 502 Sqn RAF (zidentyfikowany jako typ Catalina). Wilhelm Brauel widząc nieprzyjaciela rozkazał obsadzić działka przeciwlotnicze i otworzyć ogień w kierunku napastnika. Silny ostrzał zmusił załogę brytyjskiego samolotu do zaniechania ataku co dowódca U 256 wykorzystał na wykonanie manewru alarmowego zanurzenia, dzięki któremu wymknął się przeciwnikowi. Następnego dnia U 256 wpłynął o godzinie 16:10 do bazy w Breście, kończąc trwający ponad sześć tygodni patrol (44 dni). Podczas patrolu przepłynięto ~ 3.509,4 mil morskich na powierzchni i 1.072 mil morskich pod powierzchnią.

Po powrocie z patrolu U 256 trafił do stoczni na remont trwający od 18.11.1943 do 03.01.1944 podczas, którego w związku z niesprawdzeniem się w praktyce koncepcji przeciwlotniczych okrętów podwodnych przywrócono mu funkcję okrętu bojowego. Podczas tych prac okręt z powrotem otrzymał wyrzutnię torpedową nr 5 a jego pomost bojowy został doprowadzony do standardu Turm IV.

Patrol 3 (25.01.1944 - 22.03.1944)
25.01. U 256 pod dowództwem Wilhelma Brauela wypłynął o godzinie 15:25 z bazy w Breście, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. W pierwszym fragmencie drogi przez Biskaje okręt Brauela płynął w eskorcie trałowców typu M. W dniu 3 lutego dowódca U 256 odebrał adresowaną do niego i innych dowódców U-bootów wiadomość o rozwiązaniu zgrupowań Heinein i Stürmer oraz polecenie dołączenia do nowoutworzonego zgrupowania Igel. Według otrzymanych indywidualnych instrukcji U 256 miał zająć pozycję w kwadracie marynarki AL 9985. Następnego dnia na okręcie Brauela odebrano o godzinie 01:08 meldunek U 764 (typ VIIC) o kontakcie w kwadracie marynarki AL 9975 z nieprzyjacielskim konwojem. W dniu 7 lutego o godzinie 21:05 U 256 został zaatakowany w kwadracie marynarki AL 9966 trzema bombami głębinowymi przez nieprzyjacielski samolot. Drugi atak nieprzyjacielskiej maszyny mający miejsce pięć minut później został udaremniony przez obsadę działek przeciwlotniczych, która postawiła silną zaporę ogniową. O godzinie 21:37 Wilhelm Brauel postanowił zanurzyć okręt, który pod powierzchnią przebywał do godziny 23:54. W dniu 9 lutego o godzinie 08:39 na U 256 odebrano meldunek U 238 (typ VIIC) o kontakcie w kwadracie marynarki BE 2287 z nieprzyjacielskim lotniskowcem. Sześć minut później o godzinie 08:45 na pokładzie okrętu Wilhelma Brauela usłyszano odległe eksplozje bomb głębinowych, które trwały do godziny 17:06 kiedy to ustały (w sumie naliczono około 300 eksplozji bomb głębinowych, które oznaczały zagładę U 238). W dniu 10 lutego U 256 nawiązał o godzinie 00:59 w kwadracie marynarki BE 2511 kontakt z nieprzyjacielskim niszczycielem należącym do eskorty konwoju HX-277. W wykonanym dwanaście minut później o godzinie 01:11 ataku w kierunku nieprzyjaciela wystrzelono z wyrzutni numer V torpedę akustyczną poczym wykonano manewr zanurzenia. Po 12 minutach i 30 sekundach od wystrzelenia usłyszano odgłos detonacji. Po wynurzeniu się o godzinie 02:55 Wilhelm Brauel skierował swój okręt w rejon ataku, gdzie zaobserwowano ślad ropy co utwierdziło dowódcę U 256 w przekonaniu o sukcesie ataku. W rzeczywistości żaden z okrętów nie został ani zatopiony ani uszkodzony. Dnia 14 lutego okręty zgrupowania Igel odebrały meldunki samolotu Ju 290 oraz dwóch samolotów Ju 88 o kontaktach z trzema konwojami: ONS-29, ON.224, OS.68/KMS.42. W dniu 17 lutego o godzinie 18:53 Wilhelm Brauel oraz inni dowódcy okrętów należących do zgrupowania Igel otrzymali z dowództwa polecenie utworzenia do godziny 18:00 dnia 18 lutego nowego zgrupowania Hai, którego linia patrolowa miała być rozciągnięta od kwadratu marynarki BD 3369 do BE 1818. Tego samego dnia okręty tego zgrupowania odebrały meldunek samolotu Ju 290 o ponownym kontakcie z konwojem ON-224. W dniu 20 lutego wachtowi na pomoście U 256 zauważyli dwa cienie na horyzoncie, wkrótce potem zidentyfikowane jako niszczyciele. O godzinie 01:11 wystrzelono w kwadracie marynarki BE 1843 z wyrzutni nr 5 torpedę akustyczną w kierunku niszczyciela po prawej burcie i kolejną z wyrzutni nr 2 do niszczyciela po lewej burcie. Po wykonaniu ataku Wilhelm Brauel zszedł na głębokość 2A (160 metrów), żeby przeczekać spodziewany wkrótce atak bombami głębinowymi. Po 2 minutach i dwóch sekundach usłyszano eksplozję torpedy wystrzelonej w kierunku niszczyciela po prawej burcie a 3 minuty 10 sekund od wystrzelenia eksplozję torpedy wystrzelonej do niszczyciela po lewej burcie oraz odgłosy tonięcia jakie pojawiły się chwilę później. W rzeczywistości jedna z torped ciężko uszkodziła wchodzący w skład 2 Grupy Eskortowej osłaniającej konwój ON-224 brytyjski eskortowiec HMS Woodpecker (1.300 ton), natomiast druga eksplodowała w pobliżu kolejnego brytyjskiego eskortowca HMS Starling. Uszkodzona jednostka została wzięta na hol przez inny eskortowiec ale podczas holowania do bazy w Devonport podczas złej pogody przewróciła się do góry dnem i poszła na dno w rejonie wysp Scilly. O godzinie 03:40 Wilhelm Brauel wynurzył okręt obierając kurs na miejsce ataku, gdzie jednak nic nie zaobserwowano. Pięć minut później okręt został zmuszony do zejścia pod wodę, gdzie przebywał do godziny 04:56, by po krótkim pobycie na powierzchni o godzinie 05:13 ponownie pójść w zanurzenie i pozostać tam do godziny 21:40. W dniu 22 lutego dowódca U 256 oraz dowódcy innych U-bootów otrzymali z BdU polecenie utworzenia zgrupowania Preussen. Według otrzymanych indywidualnych instrukcji okręt Brauela miał zająć pozycję w kwadracie marynarki BE 1415. Alianci wiedząc z przechwyconych i odszyfrowanych depesz Enigmy o tym zgrupowaniu zmienili trasę następujących konwojów HX-275 i ON-225 tak, że te minęły niebezpieczny rejon niezauważone. Dodatkowo brytyjska admiralicja skierowała w ten rejon złożoną z sześciu niszczycieli eskortowych 1 Grupę Wsparcia. W dniu 11 marca płynący na powierzchni okręt Brauela został wykryty o godzinie 21:50 w kwadracie marynarki AL 8438 przez kanadyjski samolot Wellington należący do 407 Sqn RCAF. Dowódca U 256 widząc nadlatującego przeciwnika rozkazał obsadzić działka przeciwlotnicze i otworzyć w jego kierunku ogień. Podczas wychodzenia na pozycję do ataku według relacji obsady pomostu okrętu Brauela kanadyjska maszyna zeszła zbyt nisko nad powierzchnię oceanu zahaczając skrzydłem o fale co doprowadziło do jej rozbicia. Cała załoga Wellingtona zginęła. W dniu 16 marca U 256 oraz U 741 otrzymały z dowództwa polecenie odnalezienia rozbitków z U 625 (typ VIIC), który na skutek uszkodzeń odniesionych podczas ataku samolotu Sunderland musiał zostać zatopiony przez własną załogę w obawie przed wpadnięciem w ręce wroga. Po bezskutecznych poszukiwania rozbitków i po poinformowaniu o tym fakcie BdU dowódcy obu okrętów zostali zwolnieli z wykonywania tego zadania. Dnia 19 marca płynący na powierzchni U 256 został wykryty przez brytyjski samolot B-24 Liberator należący do 224 Sqn RAF. Wilhelm Brauel widząc nadlatującego napastnika nakazał obsadzić działka przeciwlotnicze i otworzyć w jego kierunku ogień. Na skutek celnego ostrzału brytyjska maszyna została zestrzelona uderzając w powierzchnię oceanu w odległości 500 metrów od burty U 256. W dniu 22.03. U 256 spotkał się o godzinie 06:15 z eskortą poczym o godzinie 10:00 wpłynął do bazy w Breście, kończąc trwający ponad osiem tygodni patrol (57 dni). Podczas patrolu przepłynięto ~ 3.926,5 mil morskich na powierzchni i 1.595,9 mil morskich pod powierzchnią.

Tuż przed wypłynięciem na czwarty patrol U 256 został wyposażony w chrapy.

Patrol 4 (06.06.1944 - 08.06.1944)
06.06. U 256 pod dowództwem Wilhelma Brauela wypłynął o godzinie 21:42 z bazy w Breście, by zgodnie z rozkazem w ramach zgrupowania Landwirt jako jeden z ośmiu posiadających chrapy U-bootów operować w rejonie pomiędzy Lizzard a Hartland Point przeciwko nieprzyjacielskim siłom inwazyjnym. Zgodnie z otrzymanymi instrukcjami okręt Brauela razem z U 415, U 441, U 413, U 373, U 740, U 629 i U 821 miał płynąc w kierunku rejonu operacyjnego na powierzchni z jak największą prędkością. W razie wykrycia i ataku przez samoloty nieprzyjaciela wszystkie okręty miały postawić gęsta zaporę ogniową, która uniemożliwiłaby atak. O godzinie 01:20 w kwadracie marynarki BF 5224 od okrętów odłączyły się jednostki eskorty, które skierowały się z powrotem do Brestu. W nocy 7 czerwca podczas jednego z ataków nieprzyjacielskich samolotów artylerzyści U 256 zestrzelili o godzinie 01:41 w kwadracie marynarki BF 5213 atakujący ich okręt brytyjski samolot B-24 Liberator należący do 224 Sqn RAF. Niedługo potem przygotowujący się do wykonania manewru zanurzenia okręt Brauela został zaatakowany przez kolejny samolot B-24 Liberator tym, razem należący do 53 Sqn RAF. Na skutek tego ataku U 256 odniósł poważne uszkodzenia, które zmusiły Wilhelma Brauela do przerwania patrolu i powrotu do bazy. W dniu 08.06. U 256 wpłynął o godzinie 04:00 do bazy w Breście, kończąc trwający 32 godziny i 18 minut patrol.

W związku z brakiem jak pierwotnie uważano możliwości przywrócenia gotowości bojowej uszkodzonego okrętu gwarantującej mu pomyślne przerwanie się przez aliancką blokadę i dotarcie do bazy w Norwegii KL Wilhelm Brauel w dniu 27 czerwca zdał obowiązki dowódcy okrętu, obejmując następnego dnia dowództwo U 92 (typ VIIC). Pozbawiony dowództwa U 256 miał zgodnie z zamysłem FdU West służyć jako magazyn części zamiennych dla przygotowywanych do ewakuacji U-bootów typu VII. W sierpniu na podstawie znalezionych materiałów odtworzono gotowość operacyjną okrętu przygotowując go do ewakuacji. W dniu 2 sierpnia nowym dowódcą okrętu został dotychczasowy dowódca 9 Flotylli U-bootów z bazą w Breście KK Heinrich-Lehmann Willenbrock.

Patrol 5 (04.09.1944 - 17.10.1944)
04.09. U 256 pod dowództwem Heinricha-Lehmanna Willenbrocka wypłynął o godzinie 02:04 z bazy w Breście, by zgodnie z rozkazem przedrzeć się przez aliancką blokadę do jednej z baz w Norwegii. Dzień 5 września od godziny 06:55 do 21:30 okręt spędził na dnie co wykorzystano na sprawdzenie jego mechanizmów. Podobna sytuacja miała także miejsce następnego dnia gdzie okręt od godziny 06:55 do 21:30 przeleżał na dnie. W dniu 9 września o godzinie 04:02 na przebywającym w kwadracie marynarki BF 4273 U 256 doszło do awarii chrap. W celu ich naprawy Heinrich-Lehmann Willenbrock zmienił kurs na 24 stopnie na zachód by na spokojniejszych wodach dokonać prac naprawczych. W dniu 15 września od godziny 05:00 do 08:35 w kwadracie marynarki BE 4433 załoga prowizorycznie naprawiła chrapy a wkrótce potem okręt zszedł pod wodę. Pomimo tej naprawy chrapy do końca rejsu szwankowały m.in. w dniu 28 września naprawiano pływak umiejscowiony w głowicy chrap. Przez cały rejs Willenbrock utrzymywał też ciszę radiową co spowodowało, że BdU uznało go i jego okręt za utracony. W dniu 17.10. U 256 spotkał się o godzinie 10:10 z dozorowcem/patrolowcem V 5116 do którego dołączyły wkrótce dwa kolejne U-booty U 260 (typ VIIC) i U 1200 (Typ VIIC) a o godzinie 15:20 wpłynął do bazy w Bergen, kończąc trwający ponad sześć tygodni patrol (44 dni). Podczas patrolu przepłynięto ~ 1.072 mil morskich na powierzchni i 2.208 mil morskich pod powierzchnią

W dniu 23 października 1944 roku U 256 w związku ze zużyciem mechanizmów okrętowych został wycofany ze służby i skreślony z list floty. Po kapitulacji Niemiec kadłub wycofanego ze służby U 256 stał się zdobyczą brytyjską, którzy po wymontowaniu z niego wszystkich nadających się do dalszego użytku części pocięli go a złom.

Przypisy:
* A = 80 metrów

Bibliografia:
http://uboat.net
http://www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939 - 1945 Band 6 KTB U 223 - U 300
Rohwer Jürgen: Axis Submarine Successes 1939 - 1945
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1

Niszczycielem atakowanym 9 sierpnia 1942 r. przez U 256 była nasza "Błyskawica".