U 230 Typ VIIC historia rozszerzona

Stocznia: F.Krupp Germaniawerft AG, Kiel-Gaarden
Numer zamówienia: 660
Zamówienie: 07.12.1940
Położenie stępki: 25.11.1941
Wodowanie: 10.09.1942
Wcielenie do służby: 24.10.1942
Numer pocztowy: M 49 209

Przebieg służby:
24.01.1942 - 31.01.1943 - 5 Flotylla U-bootów, Kiel (szkolenie załogi)
01.02.1943 - 30.11.1943 - 9 Flotylla U-bootów, Brest (okręt bojowy)
01.12.1943 - 21.08.1944 - 29 Flotylla U-bootów, Tulon (okręt bojowy)
21.08.1944 - Po wejściu na mieliznę koło Tulonu (pozycja 43.07N, 06.00E) zatopiony przez własną załogę.

Dowódcy:
24.10.1942 - 11.08.1944 - KL Paul Siegmann
12.08.1944 - 21.08.1944 - OL Heinz-Eugen Eberbach

Liczba patroli: 7

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 1 (2.868 ton)/0

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 3 (3.585 ton)/0

Zestrzelone/uszkodzone samolotu" 1/0
12.05.1943 - Swordfish należący do 811FAA Sqn stacjonującego na pokładzie lotniskowca eskortowego HMS Bitter

Okres służby U 230 przed rozpoczęciem wykonywania patroli bojowych:
25.10. - 31.10.42 - Kiel - szkolenie wstępne załogi i próby morskie w ramach UAK Kiel.
01.11. - 03.11.42 - Kiel - pobyt w stoczni Germaniawerft w celu naprawy radaru (Fu.M.B).
04.11. - 11.11.42 - Kiel - przygotowanie do dalszego szkolenia w ramach UAK Kiel.
12.11. - 14.11.42 - R?nne/Borholm - próby hydrofonów w ramach UAG-Schall.
16.11. - 20.11.42 - Danzig - próby i ćwiczenia w ramach UAG I i TEK.
21.11. - 25.11.42 - Hela - ćwiczenia na morzu w ramach AGRU - Front.
26.11. - 29.11.42 - Pillau - ćwiczenia w strzelaniu torpedami w ramach 26 Flotylli U-bootów.
30.11. - 01.12.42 - Königsberg - pobyt w stoczni w celu montażu nowego nadajnika radiowego.
03.12. - 15.12.42 - Gotenhafen - ćwiczenia taktyczne w ramach 27 Flotylli U-bootów.
16.12 . - 21.12.42 - Pillau - drugie ćwiczenia w strzelaniu torpedami w ramach 26 Flotylli U-bootów.
24.12. - 26.01.43 - Kiel - pobyt w stoczni Germaniawerft w celu przeprowadzenia przeglądu i konserwacji okrętu.
27.01. - 30.01.43 - Kiel - pobyt przy molu Tirpitza w trakcie którego okręt przygotowywano do wyjścia na pierwszy patrol bojowy.

Patrol 1 (04.02.1943 - 31.03.1943)
04.02. U 230 pod dowództwem Paula Siegmanna wypłynął o godzinie 08:07 z bazy w Kiel, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. Tego samego dnia po wpłynięciu na Rutę 15 doszło o godzinie 13:00 do spotkania z U 638 i U 359 oraz mającym pełnić rolę eskorty trałowcem M 1906. Następnego dnia pomiędzy godzinami 04:28 a 06:55 (kwadrat marynarki AO 8476) i 10:01 a 13:32 (kwadrat marynarki AO 8473) z powodu gęstej mgły wszystkie okręty stały na kotwicach w oczekiwaniu na poprawę pogody. Tego samego dnia o 23:02 (kwadrat marynarki AO 4576) doszło do zmiany składu eskorty, pełniący do tej pory tę funkcję trałowiec M 1906 został zastąpiony przez jeden okręt dozorowy o nieustalonym numerze taktycznym. W dniu 6 lutego o godzinie 15:21 wpłynięto do bazy w Kristiansand cumując wzdłuż burty niszczyciela Richard Beitzen rozpoczynając następnie operację uzupełniania zapasów paliwa, oleju napędowego i smarów. O godzinie 08:03 następnego dnia U 230 ponownie w towarzystwie U 638, U 359 oraz dozorowca V 5308 opuścił Kristiansand. Tego samego dnia o 16:46 z powodu fatalnych warunków atmosferycznych zespół okrętów zmuszony były zawinąć do bazy w Egersund, którą opuścił następnego dnia o godzinie 08:00, płynąc w kierunku północnym. W trakcie tego marszu na skutek kolizji z dryfującym przedmiotem doszło do uszkodzenia prawo burtowej śruby U 230, co spowodowało, że o 17:30 (kwadrat marynarki AN 3131) U 638 i U 359 skierowały się w stronę swoich rejonów operacyjnych a okręt Paula Siegmanna wspólnie z V 5308 w stronę bazy w Stavanger, gdzie przybył jeszcze tego samego dnia o 19:21. W dniu 9 lutego o 06:24 opuszczono Stavanger w eskorcie dozorowca V 5308 kierując się na bazę w Bergen, gdzie przybyto o 17:47 i gdzie okręt trafił na dok w celu wykonania remontu/wymiany śruby. Dwa dni później 11 lutego o godzinie 16:09 wspólnie z U 546 w eskorcie patrolowca Unitas opuszczono Bergen. O godzinie 20:00 (kwadrat marynarki AN 2485) patrolowiec zawrócił do bazy a U 546 obrał kurs 300 stopni. W dniu 17 lutego z powodu złych warunków atmosferycznych chcąc zaoszczędzić paliwa dowódca U 230 wydał rozkaz zejścia w zanurzenie. Cztery dni później 21 lutego o godzinie 02:10 (kwadrat marynarki AL 3196) nawiązano kontakt wzrokowy z cieniem, prawdopodobnie patrolowcem, co wymusiło na Paulu Siegmannie wydanie rozkazu zmiany kursu i oddalenia się z tego miejsca. W trakcie wykonywania tego manewru ostatecznie zidentyfikowano cel jako dwumasztowy frachtowiec o tonażu ca. 4000 ton. Wkrótce potem z powodu nieoczekiwanego pogorszenia widoczności utracono kontakt wzrokowy. Chcąc go odzyskać U 230 zszedł w zanurzenie z zamiarem przesłuchania okolicy hydrofonami, co pozwoliło na odzyskanie kontaktu. Po ponownym wynurzeniu znając orientacyjny kurs jakim płynie statek rozpoczęto jego poszukiwanie zakończone niestety niepowodzeniem. W dniu 23 lutego odebrano pochodzącą z BdU depeszę nakazującą U 230, U 228, U 527, U 523, U 526, U 616, U 435 i U 615 utworzenie do godziny 08:00 dnia 25 lutego zgrupowania Burggraf, którego linia patrolowa miała być rozciągnięta od kwadratu marynarki AK 6289 do AK 9398. Trzy dni później 26 lutego o godzinie 04:00 osiągnięto kwadrat marynarki AK zajmując pozycję w zgrupowaniu. W dniu 28 lutego z powodu złej widoczności Paul Siegmann kilkakrotnie zmuszony był schodzić w zanurzenie w celu przesłuchania okolicy hydrofonami. Dnia 2 marca o godzinie 19:49 (kwadrat marynarki AJ 9224) U 230 został zmuszony do alarmowego zanurzenia przed nadlatującym samolotem. W trakcie wykonywania tego manewru doszło do awarii zamontowanego z przodu pomostu radaru. Po zbadaniu przyczyny uszkodzenia okazało się, że kabel prowadzący do radaru jest w dwóch miejscach pęknięty. Podjęta niedługo potem przez personel obsługujący radar próba jego naprawy okazała się nieskuteczna. Trzy dni później 5 marca o 19:45 (kwadrat marynarki AJ 9161) wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu samotnego frachtowca w stronę którego się skierowano korzystając z osłony jaką dawał padający śnieg. O godzinie 00:00 (kwadrat marynarki AJ 6873) już 6 marca z powodu utraty kontaktu z nieprzyjacielem Paul Siegmann podjął decyzje o zakończeniu pościgu. Tego samego dnia odebrano: o 13:40 (kwadrat marynarki AJ 6972) pochodzący z U 405meldunek o kontakcie w kwadracie marynarki AJ 6691 z nieprzyjacielskim konwojem, którym był SC-121 oraz o 14:15 pochodzącą z BdU depeszę z poleceniem zaatakowania nieprzyjaciela. Następnego dnia o godzinie 02:00 (kwadrat marynarki AK 4224) w zadymce śnieżnej nawiązano kontakt wzrokowy z frachtowcem płynącym w meldowanym i poszukiwanym przez U 230 konwoju, w stronę którego dziesięć minut później wystrzelono z wyrzutni nr V jedną torpedę, która trafiła i zatopiła należący do brytyjskiego armatora Ellerman & Papayanni Lines Ltd z Liverpoolu frachtowiec Egyptian (2.868 ton). Pięć minut później o 02:15 w kierunku dwóch kolejnych dostrzeżonych statków wystrzelono z dziobowych wyrzutni torpedowych po dwie torpedy, które jednak chybiły celu. Wkrótce potem w związku z dostrzeżeniem okrętu przez jeden z frachtowców, który skierował się jego stronę z zamiarem taranowania Paul Siegmann wydał rozkaz alarmowego zanurzenia. O godzinie 04:30 U 230 z powrotem znalazł się na powierzchni uzyskując kontakt wzrokowy z jednym z okrętów eskorty za którym następnie podążono. Wkrótce potem wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu czerwonych świateł na dwóch statkach handlowych. Prawie pięć godzin później o godzinie 09:10 (kwadrat marynarki AK 19:54) na podążającym za konwojem okręcie Siegmanna zaobserwowano storpedowanie dużego statku, którym okazał się należący do brytyjskiego armatora Mitchell, Cotts & Co Ltd z Londynu frachtowiec Empire Impala (6.116 ton), skierowany przez komodora konwoju na poszukiwanie rozbitków z zatopionego Egyptiana (sprawcą zatopienia tego statku był U 591). Dziesięć minut później zajęto pozycję do drugiego ataku a cztery minuty później wystrzelono w kierunku dwóch frachtowców z dziobowych wyrzutni torpedowych po dwie torpedy. Ze względu na utrudnioną przez śnieżycę obserwację Paul Siegmann słysząc odgłos eksplozji a nie mając potwierdzenia wzrokowego zgłosił zatopienie frachtowca o tonażu ca. 5.000 ton, co jednak nie znalazło potwierdzenia po stronie alianckiej. O 09:43 U 230 został wykryty i zmuszony do alarmowego zanurzenie przez nadpływającą korwetę, która w wykonanym następnie ataku zrzuciła tylko trzy bomby głębinowe. Po wynurzeniu na powierzchnię które miało miejsce o 11:52 mimo podjętych poszukiwań nie udało się już odzyskać kontaktu z konwojem. W dniu 8 marca o godzinie 11:51 (kwadrat marynarki AK 2887) odebrano pochodzący z U 526 meldunek o kontakcie w kwadracie marynarki AK 2691 z nieprzyjacielskim konwojem(był nim konwój SC-121), przeciwko któremu się następnie skierowano. Dwa dni później o 01:15 (kwadrat marynarki AL 1661) wachtowi zameldowali o zaobserwowaniu rozbłysków flar na horyzoncie, w stronę których się skierowano. Trzydzieści cztery minuty później o 01:49 zaobserwowano najpierw smugę światła a następnie dwie korwety oraz jeden frachtowiec. O godzinie 02:20 podążający za celem okręt Siegmanna z powodu nagłego pogorszenia widoczności utracił z nim kontakt. O 10:48 (kwadrat marynarki AL 2637) U 230 został zmuszony do alarmowego zanurzenia i pobytu pod wodą do godziny 12:00 przez nieprzyjacielską łódź latającą. Cztery godziny po wynurzeniu o godzinie 16:00 (kwadrat marynarki AL 3357) odebrano pochodzący z U 523 meldunek o kontakcie w kwadracie marynarki AK 3526 z samotnym frachtowcem. W związku z podejrzeniem, że zaobserwowany statek może stanowić część małego konwoju lub rozbitego na dużego Paul Siegmann wydał rozkaz skierowania się w stronę podanej w meldunku pozycji. Jeszcze tego samego dnia o 22:40 odebrano pochodzącą z BdU depeszę o zakończeniu operacji przeciwko temu konwojowi oraz polecenie skierowania się w kierunku zachodnim. Następnego dnia o godzinie 21:30 (kwadrat marynarki AL 2632 rozpoczęto marsz w kierunku punktu uzupełniania zapasów. Dnia 17 marca po odebraniu meldunku o kontakcie U 230 skierował się przeciwko wykrytemu przez U 600 konwojowi HX-229. Następnego dnia o godzinie 09:45 (kwadrat marynarki AK 9446) odebrano pochodzący z U 610 meldunek o kontakcie w kwadracie marynarki AK 9165 z konwojem, którym okazał się poszukiwany przez Siegmanna od wczorajszego dnia konwój HX-229, w stronę którego aktualnej pozycji się następnie skierowano. Po bezskutecznym poszukiwaniu w godzinach wieczornych tego samego dnia dowódca U 230 w związku z niskim stanem paliwa zrezygnował z pościgu i obrał z powrotem kurs na punkt uzupełniania zapasów. W dniu 19 marca o 16:00 (kwadrat marynarki AK 8977) okręt przepłynął przez pole unoszących się na wodzie szczątków, będących śladem po zatopionym statku. Dwa dni później 21 marca o 16:00 (kwadrat marynarki BD 2728) nawiązano kontakt wzrokowy z podwodnym tankowcem U 463 z którego pomiędzy 17:02 a 18:50 pobrano 15m3 paliwa oraz antenę odbiornika F.u.M.B. O godzinie 20:00 po wytrymowaniu okrętu rozpoczęto marsz powrotny w kierunku nowej bazy operacyjnej okrętu. W dniu 31 marca o godzinie 07:30 (kwadrat marynarki BF 5247) spotkano się z dwoma okrętami dozorowymi w towarzystwie których o godzinie 12:10 wpłynięto do Brestu, kończąc trwający osiem tygodni patrol (56 dni). Podczas jego trwania okręt przepłynął około 5.000 mil morskich na i około 780 mil morskich pod powierzchnią.

Patrol 2 (24.04.1943 - 24.05.1943)
24.04. U 230 pod dowództwem Paula Siegmanna o godzinie 14:50 odbił od kei bunkra bazy w Breście, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. Pomiędzy godziną 15:26 a 15:40 przebywający na redzie portu okręt Siegmanna przeprowadził próbne zanurzenie, poczym rozpoczął w eskorcie dwóch przerywaczy zagród minowych oraz dwóch okrętów dozorowych marsz w kierunku punktu Bruno 1. W trakcie jego trwania krótko po odpłynięciu jednego z przerywaczy zagród minowych na U 230 zauważono brak nabojów do wyrzutni celów pozornych Bold, po które jeden z okrętów dozorowych niezwłocznie zawrócił do bazy. O godzinie 18:20 po dotarciu do punktu Bruno 1 ostatni przerywacz zawrócił do bazy a pozostałe okręty eskorty zostały zastąpione przez nowe. O 22:00 osiągnięto punkt Pt.346 po czym skierowano się do położonego w zatoce Camaret kotwicowiska, gdzie miano dokonać próby przeładunku nabojów Bold z dozorowca na okręt Siegmanna. Pomiędzy godziną 00:50 a 07:55 (kwadrat marynarki BF 5223) następnego dnia na stojącym na kotwicy w w/w zatoce U 230 podejmowano zakończone niepowodzeniem próby przeładunku w/w nabojów, po czym na polecenie zirytowanego tym dowódcy skierowano się z powrotem do Brestu, gdzie przybyto o godzinie 11:00. Jeszcze tego samego dnia po zakończeniu załadunku nabojów Bold o 17:30 wspólnie z U 659 opuszczono bazę w eskorcie sił przeciwminowych i dozorowców. O godzinie 00:50 już dnia 26 kwietnia osiągnięto punkt Bruno1 w którym do bazy zawróciły jednostki przeciwminowe a o 02:30 punkt Pt.346 w którym do bazy zawróciły pozostałe jednostki eskorty. W dniu 27 kwietnia o 06:45 (kwadrat marynarki BF 5545) po osiągnięciu wód o głębokości 200 metrów podążające dotychczas wspólnie oba okręty rozpoczęły indywidualny marsz w kierunku swoich rejonów operacyjnych. Trzynaście minut później U 230 zszedł w zanurzenie rozpoczynając podwodny marsz przez wody zatoki Biskajskiej. Dwa dni później odebrano pochodzącą z BdU depeszę nakazującą Paulowi Siegmannowi oraz dowódcom U 607, U 456, U 659, U 406, U 600, U 89, U 437, U 332 utworzenie do godziny 08:00 dnia 30 kwietnia zgrupowania Drossel, którego linia patrolowa miała być rozciągnięta od kwadratu marynarki BE 9526 do BE ?. Następnego dnia o godzinie 08:20 (kwadrat marynarki BE 8625) doszło do spotkania z U 607 a o 19:30 osiągnięto pozycję w zgrupowaniu (kwadrat marynarki BE 8535). W dniu 3 maja o godzinie 14:24 (kwadrat marynarki BE 8616) odebrano pochodzący z U 89 meldunek o kontakcie w kwadracie marynarki BE 9526 z nieprzyjacielskim konwojem, w stronę którego się następnie skierowano. Następnego dnia odebrano pochodzący z dowództwa meldunek 0425/4/189 z informacją o konwoju złożonym z 27 jednostek, który według zwiadu lotniczego tworzą jednostki desantowe o tonażu ca. 250 ton. Oprócz tej informacji w/w meldunek zawierał też instrukcje odnośnie sposobów ataku na te mające małe zanurzenie jednostki oraz przypuszczenie, że meldowany przez U 89 konwój jest tym samym konwojem okrętów desantowych. O godzinie 06:02 (kwadrat marynarki CG 1211) uzyskano namiar radarowy na 140 centymetrach w stronę, którego się skierowano. Wkrótce potem zaobserwowano białe światła pochodzące nie od konwoju, ale prawdopodobnie od ławicy kutrów rybackich poławiających w tym rejonie. W dniu 5 maja o godzinie 04:40 osiągnięto kwadrat marynarki CF 6321 zajmując pozycje w nowej linii patrolowej zgrupowania Drossel, którego głównym celem w tym okresie był meldowany przez zwiad lotniczy konwój SL-128. Tego samego dnia o 14:30 (kwadrat marynarki CF 3979) nawiązano przelotny kontakt z płynącym z prędkością 20 węzłów nieprzyjacielskim okrętem zidentyfikowanym jako mały krążownik. Dwa dni później 7 maja o godzinie 07:40 (kwadrat marynarki CF 3487) wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu cieni, które wkrótce potem przerodziły się w poszukiwany konwój, o czym powiadomiono niezwłocznie dowództwo. O 10:38 (kwadrat marynarki CF 3486) U 230 został zmuszony do alarmowego zanurzenia na głębokość A+10 (90 metrów) przez nieprzyjacielski samolot, który w wykonanym następnie ataku zrzucił serię 4 bomb głębinowych, których eksplozje spowodowały powstanie drobnych uszkodzeń. O 11:28 ponownie znaleziono się na powierzchni rozpoczynając pościg za konwojem, który o 12:07 ponowne musiał zostać przerwany przez alarmowe zanurzenie tym razem na głębokość A+20 przed kolejnym nieprzyjacielskim samolotem, który tym razem zrzucił serię trzech bomb głębinowych, które spowodowały powstanie silnego przecieku w rejonie centrali. O 12:18 Paul Siegmann zarządził wynurzenie oraz pełne pogotowie dla obsady działek przeciwlotniczych. Ponad godzinę później o 13:44 ponownie wykonano alarmowe zanurzenie przed nadlatującym samolotem, który dziesięć minut później zrzucił serię sześciu bomb głębinowych. O 14:20 zaobserwowano kolejne serie bomb głębinowych. Dziewięćdziesiąt trzy minuty później o 15:53 ponownie pojawiono się na powierzchni. O 19:45 (kwadrat marynarki CF 3147) po uzyskaniu namiaru na pracujący w pobliżu nieprzyjacielski radar wykonano zanurzenie. Prawie dwie godziny później o 21:40 przebywający w zanurzeniu U 230 został wykryty a następnie zaatakowany bombami głębinowymi przez dwa nieprzyjacielskie eskortowce. Następnego dnia o 01:14 (kwadrat marynarki CE 3143) po odpłynięciu jednostek nieprzyjaciela U 230 z powrotem pojawił się na powierzchni ponownie rozpoczynając poszukiwanie konwoju, które ostatecznie zakończono o 16:15 (kwadrat marynarki BE 8535) obierając kurs na zachód. W dniu 11 maja o godzinie 16:15 (kwadrat marynarki BD 9294) odebrano pochodzący z należącego do zgrupowania Rhein U 436 meldunek o kontakcie w kwadracie marynarki BD 9554 z nieprzyjacielskim konwojem, którym był meldowany przez B-Dienst konwój HX-237. Wkrótce potem odebrano pochodzącą z BdU depeszę skierowaną do okrętów zgrupowania Drossel zawierającą polecenie zaatakowania wykrytego konwoju. Następnego dnia o 05:20 (kwadrat marynarki BD 6855) okręt Siegmanna został zmuszony do alarmowego zanurzenia i do pobytu pod wodą do godziny 06:00 przez nieprzyjacielski niszczyciel eskortowy. Dziesięć minut po wynurzeniu wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu poszukiwanego konwoju, w stronę, którego się następnie skierowano. Piętnaście minut później o 06:25 w stronę dwóch najbliższych statków wystrzelono dwie torpedy FAT, które jednak chybiły celu. O godzinie 09:20 (kwadrat marynarki BD 6831) przebywający w pobliżu konwoju U 230 został wykryty przez brytyjski samolot pokładowy Swordfish należący do 811 Sqn FAA stacjonującego na pokładzie lotniskowca eskortowego HMS Bitter wchodzącego w skład 5 Grupy Wsparcia, która wzmocniła siły eskorty HX-237. W kierunku nadlatującego z zamiarem wykonania ataku nieprzyjaciela na polecenie Siegmanna otworzono ogień z działek przeciwlotniczych, powodując jego zestrzelenie. Cała załoga samolotu na skutek eksplozji własnych odbezpieczonych bomb głębinowych nastawionych na wybuchy na małych głębokościach zginęła. O 14:22 (kwadrat marynarki BD 6661) po uzyskaniu namiaru na pracujący radar wykonano alarmowe zanurzenie na głębokość A+20 a dziewięć minut później w bezpiecznej odległości od burt okrętu rozerwały się cztery lotnicze bomby głębinowe. Ponad półtorej godziny później o 16:00 w rejon gdzie przebywał U 230 przybyły zawiadomione przez załogę samolotu nieprzyjacielskie okręty nawodne, rozpoczynając zaraz po uzyskaniu kontaktu polowanie z wykorzystaniem bomb głębinowych, w trakcie którego Paul Siegmann zmuszony był manewrować swoją jednostka na głębokości od A+60 (140 metrów) do 2A (160 metrów). Na skutek bliskich eksplozji okręt doznał poważnych uszkodzeń m.in. zwichrowany został prawo burtowy wał napędowy, który podczas pracy emitował hałas ułatwiający lokalizację zanurzonej jednostki. O godzinie 02:45 (kwadrat marynarki BD 6669) w związku z brakiem przez godzinę jakiegokolwiek namiaru na pracujące śruby okrętowe Paul Siegmann wydał rozkaz wynurzenia i nadania do dowództwa meldunku o stanie okrętu. Następnego dnia o 16:30 (kwadrat marynarki BD 6568) odebrano pochodzącą z BdU depeszę z poleceniem zakończenia operacji przeciwko konwojowi HX-237 oraz prawdopodobnie zawierającą skierowane do Siegmanna polecenie przekazania nadwyżki paliwa na U 634. W dniu 15 maja o godzinie 12:00 (kwadrat marynarki BD 9214) rozpoczęto marsz kierunku znajdującego się w kwadracie marynarki BD 6643 punktu uzupełnienia zapasów. Następnego dnia o godzinie 09:25 (kwadrat marynarki BD 6643) doszło do planowanego spotkania z U 634 na którego dopiero w dniu 17 maja pomiędzy 09:00 a 12:00 (kwadrat marynarki BD 6387) pomimo problemów z prowizorycznym wężami udało się przepompować około 10m3 paliwa. Dwa dni później o 20:10 (kwadrat marynarki BE 5888) doszło do spotkania i wymiany informacji za pomocą flag sygnałowych z U 608. Dnia 21 maja o godzinie 14:20 (kwadrat marynarki BF 4471) płynący na powierzchni okręt Siegmanna został zaskoczony przez nieprzyjacielski samolot zidentyfikowany jako Sunderland, w stronę, którego otworzono ogień z działek przeciwlotniczych. Cztery minuty później wykonano alarmowe zanurzenie na głębokość A (80 metrów) w trakcie którego trwania wroga maszyna zrzuciła w wir po zanurzającym się okręcie serię czterech bomb głębinowych, których eksplozje spowodowały powstanie drobnych uszkodzeń. O 16:50 znaleziono się z powrotem na powierzchni, ale godzinę później ponownie musiano wykonać alarmowe zanurzenie przed nadlatującym samolotem zidentyfikowanym jako Sunderland, który zrzucił serię dwóch bomb głębinowych. Następnego dnia o godzinie 6:46 (kwadrat marynarki BF 4591) okręt wyszedł na powierzchnię w celu przewentylowania wnętrza i doładowania akumulatorów, po czym o 07:10 zszedł ponownie w zanurzenie kontynuując rejs w kierunku bazy. W dniu 24 maja o godzinie 18:27 w punkcie Bruno 1 doszło do spotkania z jednostkami eskorty w towarzystwie, których o 22:00 jeszcze tego samego dnia wpłynięto do w bazie w Breście, kończąc trwający ponad cztery tygodnie patrol (30 dni). Podczas jego trwania okręt przepłynął 3.875 mil morskich na i 1.600 mil morskich pod powierzchnią.

W trakcie pobytu w stoczni oprócz naprawy uszkodzeń pomost U 230 został dodatkowo opancerzony.

Patrol 3 (04.07.1943 - 08.09.1943)
05.07. U 230 pod dowództwem Paula Siegmanna o godzinie 07:20 wypłynął z bazy w Breście, by zgodnie z rozkazem postawić złożone z 8 min typu TMC pole minowe na podejściach do portu w Norfolk. O godzinie 08:34 okręt spotkał się z także idącymi na patrol U 709 i U 566 oraz mającymi tworzyć eskortę trzema trałowcami M 475, M 412 i M 422. O godzinie 13:46 po dotarciu do punktu 346 jednostki eskorty zawróciły do bazy a trzy okręty podwodne rozpoczęły marsz w kierunku punktu Kern (osiągnięto go o 20:00) a następnie w kierunku kwadratu marynarki BE 64. O godzinie 20:40 wszystkie trzy jednostki zeszły w zanurzenie aby kontynuować marsz pod wodą. Dwa dni później 6 lipca o 20:22 (kwadrat marynarki BF 4658) zgubiono kontakt z pozostałymi okrętami. W dniu 8 lipca płynący na powierzchni U 230 został wykryty i zmuszony do alarmowego zanurzenia na głębokość A+0 (80 metrów) przez nieprzyjacielski samolot, który podczas wykonanego ataku zrzucił serię czterech bomb głębinowych, których eksplozje spowodowały powstanie drobnych uszkodzeń. W dniu 19 lipca podczas przeprowadzonej próby sprawności 12 egzemplarzy pozoratorów radarowych Aphrodite stwierdzono, że pięć z nich jest wadliwe. W dniu 23 lipca o godzinie 01:15 (kwadrat marynarki CC 4742) wachtowi zameldowali o zauważeniu samotnego statku płynącego z prędkością 19 - 20 węzłów w stronę którego się następnie skierowano. O 02:47 w związku z brakiem możliwości dogonienia samotnej jednostki (było to spowodowane wadami nowych śrub zamontowanych podczas remontu w wyniku których okręt mógł płynąć nie więcej niż 16 węzłów) operację przerwano obierając z powrotem pierwotny kurs na rejon minowania. Następnego dnia o 21:10 (kwadrat marynarki CB 5763) zaobserwowano czubki masztów samotnego statku w stronę którego się skierowano. Czterdzieści dwie minuty później o 21:52 na skutek wykrycia przez czterosilnikowy samolot Paul Siegmann zmuszony był przerwać podejście do celu i wykonać alarmowe zanurzenie. Od godziny 00:08 dnia 25 lipca (kwadrat marynarki CB 5733) U 230 z powrotem płynął na powierzchni poszukując zauważonego kilka godzin wcześniej frachtowca. Wkrótce potem wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu na kursie 140 stopni smugi dymu, w którego stronę się następnie skierowano. Osiem minut później płynący w kierunku statku U 230 po raz drugi został wykryty i zmuszony do wykonania alarmowego zanurzenia przez nadlatujący czterosilnikowy samolot. Po ponownym wynurzeniu, które miało miejsce o 03:02 Paul Siegmann ostatecznie zaniechał dalszych operacji przeciwko tej jednostce i powrócił na stary kurs. Dwa dni później 27 lipca o godzinie 21:45 (kwadrat marynarki CA 8213) nawiązano kontakt wzrokowy z płynącym kursem północnym nieprzyjacielskim konwojem. Ze względu jednak na główne zadanie dowódca U 230 zaniechał ataku i wkrótce potem nakazał zejść na głębokość A+0 (80 metrów) kontynuując marsz starym kursem. O godzinie 22:04 w bezpiecznej odległości od okrętu rozerwały się cztery bomby głębinowe powodując powstanie drobnych uszkodzeń. W dniu 28 lipca o 03:40 okręt znalazł się na powierzchni w celu dokonania naprawy okularu jednego z peryskopów. Prawie osiem godzin później o 11:30 U 230 zszedł w zanurzenie kierując się w kierunku linii głębokości 200 metrów, którą przekroczono następnego dnia o godzinie 08:00 (kwadrat marynarki CA 8128). Tego samego dnia o godzinie 11:20 (kwadrat marynarki CA 8119) płynący dotychczas na powierzchni U 230 zszedł w zanurzenie, po czym położył się na dnie znajdującym się w tym miejscu na głębokości 60 metrów w celu załadowania do wyrzutni nr II, III i IV min morskich. W dniu 30 lipca o 03:20 (kwadrat marynarki CA 8119) rozpoczęto marsz kierunku miejsca stawiana min, przerwany wkrótce potem przez pojawienie się nieprzyjacielskiej łodzi pilotowej, co wymusiło na Siegmannie podjęcie decyzji o ponownym położeniu się na dnie. Następnego dnia o 06:25 (kwadrat marynarki CA 8115) osiągnięto wschodnią granicę obszaru minowania. Trzy minuty później zaobserwowano płynący do Norfolku samotny statek a dwanaście minut później o 06:40 na kursie 271 stopni rozbłyski światła położonej na półwyspie Charles latarni morskiej. Wkrótce potem pomiędzy 06:40 a 07:04 (kwadrat marynarki CA 7353) na kursie 310 stopni postawiono cztery miny TMC, pomiędzy 07:09 a 07:15 na kursie 270 stopni dwie miny i pomiędzy 07:21 a 07:25 na kursie 130 stopni kolejne dwie. Pięć minut po postawieniu ostatniej miny o 07:30 obrano kurs na głębokie wody cały czas pozostawiając nie wykrytym. Przez krótki okres czasu okręt Siegmanna operował w pobliżu wybrzeży Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu celów dla ograniczonej liczby torped jaką posiadał na swoim pokładzie. W dniu 12 sierpnia o 17:50 (kwadrat marynarki DF 2354) wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu czubków masztów samotnego statku w stronę którego się następnie skierowano. O 21:40 po zbliżeniu się do celu, który zidentyfikowano jako portugalski frachtowiec Gaza odstąpiono od ataku, poza tym w trakcie śledzenia statku na U 230 zaobserwowano defekt hydrofonów, którego nie można było usunąć dostanymi na pokładzie środkami. Dwa dni później 14 sierpnia odebrano pochodzącą z BdU depeszę zakazującą używania detektora fal radarowych Metox na wszystkich akwenach morskich. Jak zapisał w KTB okrętu Paul Siegmann z powodu awarii oscylografu, który od dwóch tygodni był zepsuty detektor Metox na długo przed otrzymaniem tej depeszy i tak nie był używany. Następnego dnia odebrano kolejną pochodzącą z BdU depeszę zawierającą informację, że z powodu problemów z podwodnymi tankowcami funkcję tą przejmują pomocnicze tankowce U-Drewitz (U 525) i U-Harpe (U 129). Tego samego dnia spotkano się z trzema okrętami podwodnym o 03:28 (kwadrat marynarki DF 6357) z U 333 i o 21:30 (kwadrat marynarki DF 5933) z U 415 i U 653, które oczekiwały na przybycie pomocniczego tankowca. Ponieważ U-Drewitz nie przybywał na miejsce spotkania Paul Siegmann na którego okręcie znajdowało się tylko 3m3 paliwa rozpoczął oczekiwanie na dowodzony przez OL Dahlhausa U 634, który miał mu przekazać trochę paliwa. Dwa dni później 17 sierpnia o godzinie 05:00 (kwadrat marynarki DF 5936) spotkano się z U 634 z którego pomiędzy 06:00 a 10:00 pobrano 12m3 paliwa. Po zakończonej operacji mając zapewnioną możliwość manewru U 230 wspólnie z U 634 krążył z ekonomiczną prędkością w oczekiwaniu na przybycie spóźnionego U 525, który o czym nie wiedzieli obaj dowódcy od 11 sierpnia spoczywał na dnie zatopiony przez samoloty z amerykańskiego lotniskowca eskortowego USS Card. W dniu 20 sierpnia oba okręty na polecenie dowództwa, powiadomionego o spóźnianiu się U 525 zakończyły oczekiwanie na jego przybycie i skierowały się o godzinie 13:02 do kwadratu marynarki DF 8735, gdzie miały spotkać się z płynącym na Daleki Wschód U 847, który miał przekazać im trochę paliwa. Dwa dni później o godzinie 10:00 (kwadrat marynarki DF 8635) nawiązano kontakt wzrokowy z U 847 z którego pomiędzy godziną 17:30 a 22:10 U 230 pobrał ca 24,5m3 paliwa. Dwadzieścia sześć minut po zakończeniu tej operacji Paul Siegmann skierował swój okręt na kurs powrotny do bazy. Siedem dni później 29 sierpnia od godziny 20:00 (kwadrat marynarki CF 2527) na przebywającym w zanurzeniu U 230 zarejestrowano odległe odgłosy intensywnego polowania z wykorzystaniem bomb głębinowych (atakowanym i w efekcie tego zatopionym okrętem był towarzysz z patrolu U 634). W dniu 4 września o 06:41 (kwadrat marynarki BE 6998) okręt Siegmanna został wykryty i zmuszony do alarmowego zanurzenia przez dwusilnikowy samolot, który jednak nie zrzucił żadnych bomb głębinowych. Tego samego dnia o 23:40 w centrali doszło do zwarcia kabli i w następstwie tego do pożaru, który został szybko opanowany przez załogę przy pomocy gaśnic. Cztery dni później 8 września o 09:36 w punkcie Liebe doszło do spotkania z okrętami eskorty wysłanymi na spotkanie wracającemu do bazy U 415. O 18:55 w punkcie Pt.346 doszło do spotkania z eskortą przeciwminową w towarzystwie której o 21:20 wpłynięto do bazy w Breście, kończąc trwający prawie dziesięć tygodni patrol (67 dni). Podczas jego trwania okręt przepłynął 7.258 mil morskich na i 1.270 mil morskich pod powierzchnią.

W trakcie pobytu w stoczni na U 230 zainstalowano automatyczne działko przeciwlotnicze kal. 3.7 cm, poza tym zaplanowane na 16 listopada kolejne wyjście na patrol zostało przesunięte na inny termin w związku z planowanym przebazowaniem na Morze Śródziemne.

Patrol 4 (22.11.1943 - 16.12.1943)
22.11. U 230 pod dowództwem Paula Siegmanna w towarzystwie eskorty założonej z dwóch ścigaczy okrętów podwodnych i trałowca o godzinie 17:12 wypłynął z bazy w Breście, by zgodnie z rozkazem przedrzeć się przez cieśninę Gibraltarską na Morze Śródziemne, gdzie w oparciu o bazy w okupowanej Francji miał atakować nieprzyjacielską żeglugę w tamtym rejonie. Podczas pierwszego etapu rejsu na pokładzie U 230 przebywał personel z NEK pod którego nadzorem miano przeprowadzić próby działania radaru. O godzinie 20:00 po przeprowadzeniu prób w punkcie Bruno 1 personel NEK został przekazany na trałowiec. Następnego dnia po pomyślnym przeprowadzeniu w kwadracie marynarki BF 5548 pomiędzy godziną 07:30 a 10:23 próbnego zanurzenia towarzyszące jednostce Siegmanna okręty eskorty zawróciły do bazy a on sam rozpoczął podwodny marsz płynąc drogą Pieninga, wynurzając się na powierzchnię tylko w celu naładowania baterii akumulatorów i przewentylowania wnętrza. W dniu 4 grudnia (kwadrat marynarki CG 9514) w związku z wpłynięciem w rejon gdzie odbywały się manewry marynarki wojennej Hiszpanii U 230 zmuszony był pomiędzy godziną 08:30 a 20:50do pobytu na dnie. Następnego dnia o godzinie 05:56 osiągnięto rejon przylądka Espartel a wkrótce potem rozpoczęto podwodny marsz na głębokości A-30 (50 metrów) płynąc z prędkością 2 mil morskich na godzinę. O godzinie 16:30 podczas obserwacji przeprowadzonej przez peryskop mającej na celu określenie aktualnej pozycji zaobserwowano hiszpański port Ceuta, będący położoną na wybrzeżu Maroka hiszpańską enklawą, co dla Paula Siegmanna było zaskoczeniem, który zapisał w KTB okrętu, że podczas 10 godzinnego marszu w zanurzeniu jego jednostka pokonała dystans 45 mil morskich płynąc z prędkością, co najmniej 4.3 mili na godzinę. W dniu 7 grudnia (kwadrat marynarki CH 7512) w związku z problemami ze sterem głębokości podjęto marsz w kierunku Tulonu. Dziewięć dni później 16 grudnia o godzinie 08:00 w rejonie C.Cepat doszło do spotkania z jednostkami eskorty w towarzystwie których o godzinie 09:30 wpłynięto do bazy w Tulonie, kończąc trwający ponad trzy tygodnie patrol (24 dni). Podczas jego trwania okręt przepłynął 1.132 mile morskie na i 797 mil morskich pod powierzchnią.

Patrol 5 (19.01.1944 - 24.02.1944)
19.01. U 230 pod dowództwem Paula Siegmanna o godzinie 16:50 odbił od kei, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielskie siły inwazyjne we wschodniej części Morza Śródziemnego. Pomiędzy godziną 17:42 a 18:12 na terenie portu przeprowadzono trymowanie, poczym o 18:21 minięto główki falochronu opuszczając Tulon. Następnego dnia w związku sytuacją na froncie włoskim odebrano z FdU depeszę z poleceniem skierowania się na wody Morza Tyrreńskiego. Dwa dni później 22 stycznia odebrano z FdU kolejną depeszę informującą o alianckim lądowaniu w rejonie położonym pomiędzy ujściem rzeki Garigliano a miastem Gaeta oraz nakazującą U 230 skierowanie się do kwadratu marynarki CJ 59 i 56 oraz U 223 do kwadratu marynarki CJ 91. Następnego dnia Paul Siegmann oraz Peter Gerlach dowódca bliźniaczego U 223 otrzymali z dowództwa flotylli kolejną depeszę nakazującą im atakowanie nieprzyjacielskich konwoi inwazyjnych pływających na trasie Nettuno - Anzio - Nettuno. W dniu 25 stycznia o godzinie 10:20 (kwadrat marynarki CJ 5941) okręt zszedł na peryskopową z zamiarem zaatakowania dostrzeżonej grupy trzech nieprzyjacielskich niszczycieli. O 11:08 (kwadrat marynarki j/w) w kierunku dwóch niszczycieli wystrzelono z wyrzutni nr I i II po torpedzie FAT-II a minutę później w kierunku trzeciego niszczyciela z wyrzutni nr V torpedę akustyczną T-V. Po pięciu minutach usłyszano odgłos trzech eksplozji. O 11:24 zarejestrowano odgłosy tonięcia niszczyciela rzekomo trafionego torpedą T-V a o 12:19 drugiego niszczyciela trafionego torpedą FAT-II. Sukces ten jednak nie został potwierdzony przez stronę aliancką a rzekome odgłosy tonięcia pochodziły najprawdopodobniej od błędnej interpretacji hydroakustyka, bowiem w tym dniu w tym rejonie nie zatonęła żadna jednostka. Cztery dni później 29 stycznia w kwadracie marynarki CJ 5590 usłyszano odgłos pracującego azdyku i eksplozji bomb głębinowych ale przeprowadzona obserwacja rejonu przez peryskop nie wykazała obecności nieprzyjaciela w zasięgu wzroku. W dniu 31 stycznia o godzinie 23:44 (kwadrat marynarki CJ 5868) okręt został oświetlony reflektorem Leigha przez nieprzyjacielski samolot, który rozpoczął podejście w celu wykonania ataku. Ponieważ w tym momencie działka przeciwlotnicze były gotowe do otwarcia ognia Paul Siegmann wydał polecenie ostrzelania napastnika. W trakcie pierwszego ataku wroga maszyna pomimo trafień w kadłub zrzuciła serię trzech bomb głębinowych, które eksplodowały w bezpiecznej odległości, po czym rozpoczęła manewr w celu wyjścia na pozycję do ponownego ataku. Drugie i trzecie podejście wykonane przez załogę samolotu odbyło się już bez udziału reflektora, który na skutek ostrzału uległ uszkodzeniu, oba ataki zresztą zakończyły się niepowodzeniem na skutek skutecznego ognia przeciwlotniczego. O 24:00 nie chcąc kusić dalej losu dowódca U 230 wydał rozkaz zanurzenia. W dniu 1 lutego o 20:30 (kwadrat marynarki CJ 5892) wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu nieprzyjacielskiego samolotu, którego atak został udaremniony przez obsadę działek przeciwlotniczych. Sześć dni później 7 lutego Paul Siegmann zapisał w KTB, że w nowym rejonie położonym na zachód od Civitaveccia nie napotkano żadnych celów. W dniu 16 lutego o godzinie 00:00 osiągnięto nowy rejon operacyjny położony w kwadracie marynarki CJ 59. O 11:30 (kwadrat marynarki CJ 5912) wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu nieprzyjacielskiej fregaty w stronę której w zanurzeniu się następnie skierowano. Półtorej godziny później o 13:00 ze względu na zbyt duży dystans dzielący obie jednostki oraz nie możność jego zmniejszenia zrezygnowano z wykonania ataku. O 14:30 nawiązano kontakt wzrokowy z pojedynczym okrętem desantowym do przewozu czołgów, którym był brytyjski HMS LST-418 (1.625), w stronę którego się następnie skierowano. Czterdzieści jeden minut później o 15:11 (kwadrat marynarki CJ 5678) w kierunku nieprzyjacielskiej jednostki wystrzelono z wyrzutni rufowej nr V torpedę, która trafiła ją w część rufową powodując jej zastopowanie. Pięć minut później o 15:36 w kierunku uszkodzonego okrętu, w pobliżu którego w międzyczasie pojawiły się dwa patrolowce wystrzelono kolejną torpedę, która trafiła podobnie jak pierwsza w część rufową, powodując jego zatonięcie przez rufę po 30 sekundach od trafienia. O 15:40 w kierunku jednego z dostrzeżonych wcześniej patrolowców wystrzelono pojedynczą torpedę, która chybiła jednak celu. W dniu 17 lutego o godzinie 16:00 (kwadrat marynarki CJ 5916) nawiązano kontakt akustyczny z nieprzyjacielem ale zarządzone wkrótce potem wyjście na peryskopową i obserwacja rejonu przez peryskop nie przyniosła potwierdzenia tego kontaktu. Trzy dni później 20 lutego o godzinie 17:10 (kwadrat marynarki CJ 5678) Paul Siegmann po zameldowaniu mu o kontakcie z dwoma niszczycielami i okrętem desantowym do przewozu czołgów, wydał rozkaz zanurzenia na peryskopową w celu zaatakowania zaobserwowanych wrogich jednostek. Czterdzieści pięć minut później w kierunku okrętu desantowego którym był brytyjski HMS LST-305 (1.625 ton) wystrzelono z wyrzutni nr V torpedę, która spowodowała jego zastopowanie. Prawie godzinę później o 18:51 w kierunku uszkodzonej jednostki wystrzelono drugą torpedę, która podobnie jak pierwsza trafiła w cel powodując jego eksplozję a wkrótce potem zatonięcie. W dniu 21 lutego odebrano pochodzącą z FdU depeszę nakazującą U 230 powrót do bazy w La Spezia. Trzy dni później 24 lutego o godzinie 18:00 (kwadrat marynarki CL 1358) spotkano się z jednostkami eskorty w towarzystwie których o godzinie 20:45 wpłynięto do bazy w La Spezia, kończąc trwający ponad pięć tygodni patrol (36 dni). Podczas jego trwania okręt przepłynął 1.155 mil morskich na i 1.637 mil morskich pod powierzchnią.

Patrol 6 (06.04.1944 - 21.05.1944)
06.04.1944 U 230 pod dowództwem Paula Siegmanna o godzinie 20:35 wypłynął z bazy w La Spezia, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Morzy Tyrreńskim. Trzy dni później 9 kwietnia o godzinie 07:15 wpłynięto do bazy w Tulonie w celu przyjęcia na pokład świeżego prowiantu oraz załadunku torped. W dniu 11 maja o godzinie 20:55 odbito od kei, przeprowadzając na wodach zewnętrznego portu o godzinie 21:33 próbne zanurzenie połączone z trymowaniem okrętu, po czym o 21:45 ruszono na patrol. W dniu 17 kwietnia o 08:10 (kwadrat marynarki CJ 7538) nawiązano kontakt wzrokowy z płynącym w kierunku wschodnim amerykańskim statkiem szpitalnym Seminole oraz płynącym w kierunku zachodnim szwedzkim statkiem Akka. Trzy dni później 20 maja o 00:00 (kwadrat marynarki CJ 8654) osiągnięto rejon operacyjny położony pomiędzy Usticą a Sycylią, rozpoczynając poszukiwanie konwojów płynących do i z Neapolu. Następnego dnia o godzinie 19:15 (kwadrat marynarki CJ 8922) nawiązano kontakt z płynącymi w kierunku północno - zachodnim dwoma niszczycielami. W dniu 23 lutego o godzinie 00:00 (kwadrat marynarki CJ 8696) rozpoczęto marsz w kierunku Neapolu. Dwa dni później 25 kwietnia o godzinie 14:00 przebywający w pobliżu półwyspu Ventotene (kwadrat marynarki CJ 6747) U 230 został zmuszony do zanurzenia zaraz po uzyskaniu silnego namiaru na pracujący radar nieprzyjacielskiego okrętu, który pod dokładnym jego zidentyfikowaniu przez peryskop okazał się korwetą, która jednak nie przystąpiła do ataku . W dniu 28 kwietnia o godzinie 11:30 (kwadrat marynarki CJ 5953) zaobserwowano zbliżająca się od strony Ponzy nieprzyjacielską korwetę, z ataku na którą niedługo potem musiano zrezygnować ze względu na zbyt duży dystans dzielący obie jednostki. W dniu 29 kwietnia przebywający na zachód od Ventotene okręt Siegmanna nawiązał kontakt akustyczny z niezidentyfikowanym celem. Zarządzone wkrótce potem wynurzenie przyniosło potwierdzenie uzyskanego kontaktu poprzez wykrycie emisji radarowej przez detektory Wanze i Naxos, co z kolei spowodowało, że dowódca U 230 wydał rozkaz odejścia na otwarte wody w celu uniknięcia osaczenia przez nieprzyjaciela na płytkim akwenie jaki się w tym miejscu znajdował. Następnego dnia o 23:00 (kwadrat marynarki CJ 5969) uzyskano kontakt wzrokowy z płynącym w kierunku Nettuno nieprzyjacielskim konwojem, w kierunku którego się skierowano. O 24:00 przebywający w pobliżu konwoju U 230 został wykryty i odpędzony od niego przez nieprzyjacielską korwetę, tracąc w wyniku tego kontakt. W dniu 7 maja o 07:30 (kwadrat marynarki CJ 9447) na przebywającym w zanurzeniu na głębokości A-60 (20 metrów) okręcie Siegmanna uzyskano kontakt akustyczny z jednostkami nawodnymi, którymi po obserwacji przez peryskop okazały się dwa frachtowce płynące w eskorcie dwóch niszczycieli. Ze względu na małe szanse wyjścia na dogodną do ataku pozycję odstąpiono od próby jego wykonania. Dwa dni później 9 maja o godzinie 00:15 (kwadrat marynarki CJ 8695) po uzyskaniu silnego namiaru na pracujący radar wykonano manewr zanurzenia. O godzinie 04:00 (kwadrat marynarki CJ 8693) wkrótce po wynurzeniu uzyskano kontakt wzrokowy z nieprzyjacielską jednostka zidentyfikowaną jako korweta znajdującą się na kursie 200 stopni w odległości 25 hektometrów. Powiadomiony o kontakcie Paul Siegmann wydał rozkaz zmiany kursu w celu oddalenia się od nieprzyjaciela, który mimo to skierował się w stronę U 230. Dwadzieścia sześć minut później o 04:26 w kierunku nieprzyjaciela zidentyfikowanego tym razem jako patrolowiec (był nim najprawdopodobniej amerykański USS PC-1235) wystrzelono z wyrzutni nr V torpedę, której detonację zarejestrowano na hydrofonie bez potwierdzenia jednak wzrokowego rezultatu jej trafienia. Trzydzieści minut później o 04:56 w kierunku kolejnego dostrzeżonego nieprzyjacielskiego patrolowca wystrzelono z wyrzutni nr II torpedę a wkrótce potem wykonano alarmowe zanurzenie, w trakcie którego trwania usłyszano detonację torpedy nie mogąc jednocześnie potwierdzić rezultatu jej trafienia. W rzeczywistości atak ten okazał się skuteczny w wyniku czego amerykański kuter patrolowy USS PC-558 (355 ton) poszedł na dno wraz z 20 członkami załogi. W dniu 10 maja po uzyskaniu o godzinie 00:00 (kwadrat marynarki CJ 9425) namiarów na pracujący radar na polecenie Paula Siegmanna wysłano w powietrze dwa pozoratory radarowe Aphrodite, w celu zmylenia przeciwnika. Godzinę później prześladowca podążający za U 230 zastopował, co spowodowało, że Paul Siegmann wydał rozkaz zmiany kursu. Czterdzieści dziewięć minut później o 01:49 wykonano zanurzenie, uzyskując wkrótce potem dwa kontakty akustyczne dochodzące z kierunku północny - wschód. Po wyjściu na peryskopową nawiązano kontakt ze zbliżającym się nieprzyjacielem, który wkrótce potem zastopował w celu przeszukania okolicy hydrofonem. Paul Siegmann korzystając ze swojego doświadczenia rozpoczął zabawę w kotka i myszkę wymykając się w końcu przeciwnikowi. W dniu 12 maja odebrano pochodzącą z FdU depeszę nakazującą Brandiemu powrót do Tulonu a Siegmannowi do La Spezia, gdzie obaj mieli się udać płynąc w pobliżu Korsyki i Sardynii. Dwa dni później 14 maja o godzinie 00:00 (kwadrat marynarki CJ 8487) rozpoczęto marsz powrotny do bazy. Następnego dnia o godzinie 05:45 (kwadrat marynarki CJ 7128) zmuszony był wykonać alarmowe zanurzenie przed nadlatującym samolotem zidentyfikowanym jako Lerwick, który w dwóch podejściach zrzucił cztery bomby głębinowe. W dniu 20 maja o godzinie 23:30 (kwadrat marynarki CJ 1358) U 230 spotkał się z jednostkami eskorty w towarzystwie których o godzinie 03:15 w płynął do bazy w La Spezia, kończąc trwający ponad sześć tygodni patrol (45 dni). Podczas jego trwania okręt przepłynął 1.619,7 mili morskiej na i 1.627,3 mili morskiej pod powierzchnią.

27.06.1944 U 230 pod dowództwem Paula Siegmanna o godzinie 21:25 wypłynął z bazy w La Spezia, by zgodnie z rozkazem udać się do bazy w Tulonie, gdzie miał przejść remont. Trzy dni później 30 czerwca o godzinie 23:20 wpłynięto do Tulonu, gdzie po wyładunku amunicji i prowiantu okręt skierowano do miejscowej stoczni.

11.08.1944 KL Paul Siegmann zdał obowiązki dowódcy okrętu, udając się do kraju w celu objęcia dowództwa nad nowym okrętem a na jego miejsce przybył następnego dnia OL Hein-Eugen Eberbach, dotychczasowy dowódca U 967. Wraz z dowódcą okręt opuściło około połowy załogi, która udała się do kraju na urlop, co doprowadziło do sytuacji, że w momencie wyjścia na kolejny patrol obsada części stanowisk musiała być kompletowana z załóg zatopionych U 466, U 380 i U 967.

Patrol 7 (17.08.1944 - 21.08.1944)
17.08. U 230 pod dowództwem Heinza-Eugena Ebberbacha o godzinie 16:50wypłynął z bazy w Tulonie, by zgodnie z rozkazem patrolować wody zewnętrznej redy Tulonu i atakować nieprzyjacielskie siły inwazyjne, które w związku z lądowaniem mającym miejsce dwa dni wcześniej na południu Francji (operacja Neptune) mogły się pojawić w tym rejonie. Poza tym Heinz-Eugen Eberbach otrzymał też instrukcje co do dalszego postępowania w przypadku zakończenia zadania lub jego odwołania, które nakazywały mu marsz w rejon Marsylii lub na akwen o głębszych wodach a po wyczerpaniu możliwości ofensywnych zatopienie okrętu w pobliżu hiszpańskich wybrzeży a samemu z załogą dostanie się na jej brzeg, skąd poprzez zabiegi dyplomatyczne mieli wrócić do kraju. Przez najbliższe dwa dni okręt spoczywał na dnie zewnętrznej redy, prowadząc nasłuch hydrofonami. W dniu 20 sierpnia (kwadrat marynarki CH 3380) U 230 spróbował zakraść się w pobliże wrogiego zespołu okrętów w celu jego zaatakowania, co zostało jednak udaremnione przez liczne płycizny, które wykluczały możliwość marszu w zanurzeniu. Tego samego dnia odebrano pochodzący z FdU meldunek o zablokowaniu portu w Marsylii i w związku z tym faktem brakiem możliwości zawinięcia do niego. Następnego dnia o godzinie 00:30 (kwadrat marynarki CH 3385) przebywający nadal na redzie Tulonu koło St. Mandrier U 230 wszedł na mieliznę, z której pomimo podejmowanych licznych prób nie udało się już zejść. W związku z tym faktem Heinz-Eugen Eberbach nadał o godzinie 02:28 do dowództwa flotylli meldunek o sytuacji w jakiej znalazła się jego jednostka oraz o podjętej przez niego decyzji o wyokrętowaniu załogi na brzeg i wysadzeniu okrętu. Podczas wykonywania tych czynności U 230 został dodatkowo ostrzelany przez nieprzyjacielską artylerię. W dniu 22 sierpnia bezdomna załoga U 230 zarekwirowała francuski kuter rybacki o numerze burtowym F 26T na pokładzie którego przez Marsylię miała zamiar dostać się do jednego z hiszpańskich portów. Następnego dnia przybyto do położonej w pobliżu Marsylii wyspy If, gdzie ustalono dalszą marszrutę rejsu oraz zregenerowano siły. Trzy dni później 26 sierpnia opuszczono wyspę z prowiantem na dwa dni, obierając kurs na północne Włochy. Z powodu silnego sztormu nie udało się jednak utrzymać kursu i kuter zmuszony był dobić do bezludnej wysepki Hagun, którą opuszczono następnego dnia kontynuując marsz w kierunku północnych Włoch. W dniu 28 sierpnia o godzinie 01:40 kuter z uciekinierami został wykryty i oświetlony a trzynaście minut później wzięty na hol przez amerykański niszczyciel USS Ericsson, na którego pokład wkrótce potem przeszło 46 żołnierzy i czterech oficerów. O godzinie 09:00 tego samego dnia amerykańska jednostka ze zdobycznym kutrem na holu dotarła na wody zatoki de Cavalliare, gdzie przekazała jeńców na okręt desantowy LCT-954.

Uwagi:
a.) Po wojnie wrak okrętu spoczywający na mieliźnie został do 1953 roku pocięty na złom.

Bibliografia:
http://uboat.net
http://www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939-1945, KTB U 223-U 300, tom 6,
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1

Witam
Zapraszam do lektury poprawionej i rozszerzonej historii operacyjnej U 230.
Pzdr. Brodołak