U 663 Typ VIIC

Stocznia: Howaldtswerke Hamburg AG, Hamburg
Numer zamówienia: 812
Zamówienie: 15.08.1940
Położenie stępki: 31.03.1941
Wodowanie: 26.03.1942
Wcielenie do służby: 14.04.1942
Numer pocztowy: M 45 175

Przebieg służby:
14.05.1942 – 30.09.1942 – 5 Flotylla U-bootów, Kiel (szkolenie załogi)
01.10.1942 – 31.10.1942 – 11 Flotylla U-bootów, Bergen (służba frontowa)
01.11.1942 – 08.05.1943 – 9 Flotylla U-bootów, Brest (służba frontowa)
08.05.1943 – Zatonął na wodach Zatoki Biskajskiej na zachód od Brestu (pozycja 46.50N, 10.00W) na skutek uszkodzeń odniesionych od bomb głębinowych zrzuconych przez australijską łódź latającą Sunderland „W” należącą do 10 Sqn RAAF,

Dowódcy:
14.05.1942 – 08.05.1943 – KL ~ KK Heinrich Schmid

Liczba patroli: 3

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 2 (10.924 ton)/0

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 0/0

Zestrzelone/uszkodzone samoloty: 0/0

Okres służby U 663 przed rozpoczęciem wykonywania patroli bojowych:
15.05. – 17.05.1942 – Hamburg –rejsy ćwiczebne po Łabie.
19.05. – 03.06.1942 – Kiel – próby okrętu w ramach miejscowego oddziału UAK.
05.06. – 06.06.1942 – Rønne – próby sprawności hydrofonów na poligonie morskim w pobliżu Hasle, przeprowadzone w ramach miejscowego oddziału UAG-Schall.
07.06. – 10.06.1942 – Pillau – szkolenie indywidualne w ramach 26 Flotylli U-bootów.
11.06. – 14.06.1942 – Königsberg – pobyt w stoczni Schichau w celu przeprowadzenia przeglądu instalacji szasowania balastów.
15.06. – 17.06.1942 – Danzig – próby okrętu w ramach miejscowego oddziału UAG 1.
18.06. – 22.06.1942 – Gotenhafen – próby broni torpedowej w ramach miejscowego oddziału TEK.
23.06. – 12.07.1942 – Hela – szkolenie morzu w ramach miejscowego oddziału Agru-Front.
13.07. – 21.07.1942 – Danzig-Holm – szkolenie teoretyczne z zakresu taktyki
22.07. – 05.08.1942 – Pillau – ćwiczenia w strzelaniu torpedami w ramach 26 Flotylli U-bootów.
06.08. – 07.09.1942 – Königsberg – pobyt w stoczni Schichau w celu przeprowadzenia przeglądu oraz wykonania prac konserwacyjnych
08.09. – 18.09.1942 – Gotenhafen –ćwiczenia z zakresu taktyki w ramach 27 Flotylli U-bootów.
22.09. – 07.10.1942 – Kiel – prace konserwacyjne oraz przygotowanie okrętu do wyjścia na pierwszy patrol bojowy.

Patrol 1 (08.10.1942 – 31.12.1942)
08.10. U 663 pod dowództwem Heinricha Schmida wraz z U 522 (Schneider) o godzinie 07:10 opuścił Kiel, z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Północnego Atlantyku. Prawie trzy godziny później o 10:00 po wejściu na rutę nr 15 oba U-booty spotkały się z przydzielonym im jako eskorta przerywaczem zagród minowych, w towarzystwie którego obrały następnie kurs na Duży Bełt. O 21:00 po osiągnięciu punktu Schw.01 pieczę (w zakresie obrony przeciwlotniczej) nad oboma jednostkami objął przybyły z pobliskiej bazy dozorowiec. Dwa dni później 10 października o 02:15 U 663 wraz z U 522 zawinął do bazy w Kristiansand, którą po szybkim uzupełnieniu zapasów w towarzystwie eskorty oraz swojego dotychczasowego towarzysza opuścił o 07:00 kierując się w stronę Farsund, gdzie przybył o 18:30. Po spędzeniu tam nadchodzącej nocy rankiem następnego dnia próbowano wyruszyć w dalszą drogę ale ze względu na fatalne warunki pogodowe (eskortowiec który wypłynął wcześniej na rekonesans po dwóch godzinach zawrócił meldując o przepłynięciu zaledwie 2 mil morskich) U 663 pozostał na miejscu, podczas gdy U 522 podjął się ryzyka i wyruszył w morze. Po spędzeniu dnia i kolejnej nocy w Farsund 12 października o godzinie 11:45 okręt Schmidta wyruszył w dalszą drogę, dołączając o 12:05 (kwadrat marynarki AN 3524) do zmierzającego w stronę Egersund, składającego się z U 354 (Herbschleb) i U 624 (von Soden-Fraunhofen) oraz dwóch zapewniających osłonę dozorowców V 5309 i V5311 mini konwoju, w ramach którego przybył do w/w portu o 16:30. Po przenocowaniu w tamtejszej bazie o 06:00 następnego dnia okręt Schmida wraz U 354 oraz w towarzystwie eskorty opuścił Egersund kierując się już bezpośrednio w stronę Bergen, gdzie przybył jeszcze tego samego dnia o 19:40. Podczas odprawy w tamtejszym dowództwie Heinrich Schmidt poinformowany został o czasowym podporządkowaniu jego jednostki miejscowemu dowództwu. Czternastego października w trakcie wynurzania po próbnym zanurzeniu jakie miało miejsce na pobliskich wodach doszło do kolizji U 663 z podwodną skałą, w wyniku której, co stwierdzono dopiero po wynurzeniu uszkodzona została część dziobowa, która aż do wodoszczelnego baku uległa wygięciu. Następnego dnia wymagający napraw okręt trafił do doku miejscowej stoczni gdzie przebywał aż do 4 listopada. Dzień po powrocie do służby o 16:00 w towarzystwie eskorty (towarzyszyła ona U 663 do godziny 19:20) opuszczono Bergen kierując się w stronę Fejessen. Zgodnie z otrzymanymi rozkazami okręt Schmidta miał tworzyć część defensywnego zgrupowania broniącego Norwegii przed nieprzyjacielskimi siłami inwazyjnymi. Siódmego maja (kwadrat marynarki AF 4274) nękany od wyjścia z bazy przez przecieki w centrali oraz w przedziale silników diesla U 663 bez powodzenia próbował opróżnić zęzę w drugim z w/w pomieszczeń. Podczas szukania przyczyny tego problemu odkryto, że pochodzące z jednego ze zmagazynowanych w tymże przedziale worków kartofle zatkały kosz ssawny instalacji zęzowej i dopiero po ich usunięciu opróżnienie zęzy okazało się możliwe. Jedenastego listopada na krążącym w poszukiwaniu wroga okręcie Schmidta odebrano pochodzącą z miejscowego dowództwa depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Jacobs, Schmid, Franke jak najszybciej rozpocząć marsz na Atlantyk.”.
Stosując się do w/w polecenia Heinrich Schmidt postanowił przedostać się na ocean płynąc tzw. „Drogą Duńską. Trzynastego listopada okręt Schmidta, który dzień wcześniej osiągnął granicę pola lodowego o 08:00 w kwadracie AD 5833 spotkał się z U 611 (von Jacobs), z którym to wymieniono się informacjami. Dwa dni później 15 listopada na U 663 odebrano pozostawiony bez odzewu, pochodzący z U 521 (Bargsten) meldunek o kontakcie z wrogim konwojem, którym był składający się z 33 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej B6 ON.144. W dniu 23 listopada na wciąż bezskutecznie poszukującym wroga U 663 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Następujące okręty utworzą grupę Drachen i obsadzą do 25.11 godziny 8 w następującej kolejności sektory od AJ 8798 > BC 2571: U 663, U 445 (Fenn), U 623 (Schröder), U 261 (Franke), U 611 (von Jacobs), U 184 (Dangschat).”.
Dwudziestego szóstego listopada o 18:56 (kwadrat marynarki AJ 8845) z pomostu okrętu Schmida dostrzeżono sylwetkę samotnego statku w kierunku którego niezwłocznie się skierowano. Dostrzeżoną jednostką był wchodzący w skład konwoju SC.110 (44 statki, 20 eskortowców) statek komodora konwoju, należący do brytyjskiego armatora Walter Runciman & Co Ltd z Newcastle frachtowiec Barberrys (5.170 ton), który na skutek odniesionych w warunkach sztormowych uszkodzeń zmuszony był zawrócić do portu wyjścia. O 19:16 (kwadrat marynarki AJ 8844) po zmniejszeniu dystansu do zygzakującej jednostki schowano się pod wodę, po czym minutę później z wyrzutni nr I wystrzelono torpedę, która trafiła w cel powodując jego szybkie zatonięcie (wśród 31 ofiar znalazł się też komodor konwoju capt. A.H. Young). Po mającym miejsce pięć minut później wynurzeniu oczom obsady wachty ukazał się widok unoszącego się na powierzchni rumowiska szczątków, wśród których największe były trzy powoli tonące barki desantowe oraz umieszczony na pontonie samolot P-38 (w kierunku pontonu na polecenie dowódcy otworzono wkrótce potem ogień z karabinu maszynowego, w wyniku czego ten poszedł na dno wraz ze znajdującym się na nim samolotem). Przed odpłynięciem z miejsca ataku przesłuchano jeszcze obsadę dryfującej w pobliżu szalupy, od której uzyskano nieprawdziwe informację, że posłanym na dno statkiem, był brytyjski frachtowiec Clan Macquarrie o wyporności 6.500 ton. Następnego dnia na U 663 oraz pozostałych jednostkach grupy Drachen odebrano kolejne rozkazy z dowództwa o następującej treści:
„Jednostki grupy Drachen, nakazany marsz w kierunku południowym odwołany. Swoboda manewrów bez tworzenia zgrupowania.”.
Stosując się do w/w polecenia Heinrich Schmid postanowił poszukać wroga na północ od Ławicy Nowofundlandzkiej, co następnie przez kolejne trzy dni realizował. Trzydziestego listopada na U 663 odebrano następną depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Schmid, Schröder, Fenn i Jacobs w celu uzupełnienia zapasów od Schnoora udać się do BC 7415.”.
Czwartego grudnia zbliżając się do miejsca umówionego spotkania o 16:52 (kwadrat marynarki BD 7414) napotkano U 373 (Loeser), z którym to następnie wspólnie poszukiwano dowodzonego przez Ebe Schnoora podwodnego tankowca U 460. Prawie trzy godziny później o 19:45 w kwadracie BD 7451 dostrzeżono poszukiwany okręt oraz przebywające w jego pobliżu dwa inne U-booty – U 455 i U 605. Wkrótce potem dowódcy oczekujących na zaopatrzenie jednostek poinformowani zostali przez Ebe Schnoora, że ze względu na zapadłe ciemności oraz zbyt duże falowanie planowana na dzisiaj oraz dzień następny operacja uzupełniania zapasów zostaje zawieszona do czasu poprawy aury. Rankiem piątego grudnia na pozostawionym na noc w dryfie U 663 stwierdzono utratę kontaktu z U 460, którego poszukiwań niezwłocznie się podjęto (w trakcie ich trwania o 11:30 w kwadracie BD 7224 napotkano U 337). Ostatecznie kontakt z podwodnym tankowcem udało się odzyskać dopiero 7 grudnia, kiedy to o 11:45 w kwadracie BD 7457 dostrzeżono jego sylwetkę. Tego samego dnia pomiędzy 12:45 a 20:25 (kwadrat marynarki BD 7454) korzystając z dobrej pogody z U 460 pobrano 55 m3 paliwa oraz zapas prowiantu na dziesięć dni. Zanim jednak rozpoczęto w/w operację o 12:40 przy pomocy pontonu z wizytą medyczną na U 663 udał się doktor Omerzu (powrócił o 15:45) a na pokład U 460 tą samą drogą przybył II WO z jednostki Schmida. Jedenastego grudnia na zaopatrzonym U 663 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Schmid, Loeser i Fenn przebywać dnia 13.12, godzina 08:00 w linii dozoru od AL 9274 > 9538. Oczekiwać na idący kursem północny – wschód konwój.”.
W/w meldowanym przez B-Dienst konwojem, był składający się z 54 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej B3 konwój HX.218, z którym jako pierwszy w dniu 13 grudnia kontakt nawiązał dowodzony przez Loesera U 373, nadając odebrany o 13:05 na okręcie Schmidta meldunek o następującej treści:
„Konwój AJ 9257, prędkość 6 – 7 węzłów.”.
W odpowiedzi na niego ponad godzinę później o 14:15 na pokładach w/w trzech jednostek odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Loeser, Schmid i Fenn, grupa Büffel, osaczyć, atakować.”.
O 18:20 (kwadrat marynarki AJ 9232) poszukujący wroga U 663 wszedł w nim w kontakt wzorkowy, rozpoczynając podejście w celu zajęcia dogodnej do ataku pozycji. W trakcie jego trwania stwierdzono defekt peryskopów, który o 20:16 zmusił Schmidta do wydania polecenia wynurzenia. Wkrótce potem wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu na kursie 320˚, odległego o 2000 metrów niszczyciela, w kierunku którego jedenaście minut później Heinrich Schmid nakazał wystrzelić pojedyńczą torpedę, która jednak chybiła celu. Niedoszła ofiara nie świadoma faktu, że była celem ataku niemieckiego U-boota minęła następnie jego pozycję nie dostrzegając go. Nie podejmując już kolejnej próby wykonania ataku U 663 kontynuował swoje podejście w trakcie którego o 20:50 doszło na nim do awarii bakburtowego diesla. Półgodziny później (kwadrat marynarki AJ 6974) wciąż zmierzający w stronę konwoju okręt Schmidta został wykryty i zmuszony do wykonania alarmowego zanurzenia przez zbliżający się niszczyciel, który następnie przez jakiś czas przeszukiwał okolicę azdykiem, nie zrzucając jednak żadnych bomb. Kwadrans po północy następnego dnia (kwadrat marynarki AJ 6972) U 663 z powrotem znalazł się na powierzchni rozpoczynając pościg za konwojem, który w międzyczasie zdołał się już oddalić. O 03:24 (kwadrat marynarki AJ 6928) zbliżający się do ściganego konwoju okręt Schmidta ponownie został wykryty a następnie zmuszony do wykonania alarmowego zanurzenia przez nadpływający niszczyciel – którym był wchodzący w skład eskorty konwoju polski ORP Garland – który wykonanym następnie ataku (miało to miejsce po ca. 52 sekundach od rozpoczęcia w/w manewru) zrzucił serię trzech bomb głębinowych, które detonowały w sektorze rufowym w odległości (wg oceny dowódcy) ca. 20 – 40 metrów, powodując jak się później okazało następujące uszkodzenia: przemieszczenie podłużne sterburtowego wału napędowego, uszkodzenie łożyska oporowego, uszkodzenie bakburtowego wału w rejonie silnika elektrycznego (generujące hałas podczas marszu na nim), zerwanie z fundamentu sprężarki Junkersa, uszkodzenie odpowietrznika zbiornika balastowego nr 1 (rozerwana komora zaworu). Jedenaście minut po tym ataku na GHG zarejestrowano dźwięki przepływającego w pobliżu konwoju. O 08:08 po uprzednim usunięciu dających się usunąć dostępnymi na pokładzie środkami uszkodzeń na polecenie Schmida wynurzono okręt, rozpoczynając następnie odejście z miejsca akcji (po wynurzeniu stwierdzono też nieznaczny wyciek paliwa z jednego z uszkodzonych zbiorników). O 09:53 nadano do dowództwa meldunek o odniesionych uszkodzeniach, otrzymując o 12:31 polecenie powrotu do bazy. Szesnastego grudnia kierujący się do bazy okręt Schmida aż dwukrotnie zmuszony był schodzić w zanurzenie w celu przeprowadzenia koniecznych napraw: raz o 06:34 bakburtowego diesla (przy okazji wykonano też trymowanie okrętu) i drugi raz o 21:45 tego samego silnika. Ostatnie z w/w zanurzeń trwało aż do godziny 04:10 następnego dnia, kiedy to na polecenie Schmida wynurzono okręt. Tego samego dnia w trakcie marszu na powierzchni zauważono też, że przy panującym stanie morza okręt trudno utrzymać na powierzchni, co z kolei wiązało się z faktem, że z powodu uszkodzenia w/w zbiornika zanurzeniowego nr 1 okręt „siedział” zbyt głęboko w wodzie. Pomimo jednak tych problemów 31 grudnia osiągnięto punkt Bruno 1, gdzie o 08:00 U 663 spotkał się z wysłaną mu naprzeciw eskortą, w towarzystwie której o 13:00 dotarł bazę w Breście, kończąc trwający dziewięć tygodni patrol (7+56=63 dni – bez przerwy na remont po kolizji ze skałą). W trakcie jego trwania przepłynięto łącznie 7.877,2 mili morskiej na i pod powierzchnią.

W omówieniu do w/w patrolu znalazł się następujący komentarz BdU dotyczący kolizji z początku patrolu:
„Kolizja ze skałą w dniu 14.10. w pełni sprawnego okrętu, jaka miała miejsce w trakcie wynurzania po próbnym zanurzeniu świadczy o niskiej wiedzy i doświadczeniu dowódcy w dowodzeniu okrętem. Uszkodzenia, które wymagają trzytygodniowych napraw, odniesione z powodu nieostrożności dowódcy są dużą stratą dla prowadzącego wojnę dowództwa …”.

Patrol 2 (04.03.1943 – 04.04.1943)
04.03. U 663 pod dowództwem Heinricha Schmida o godzinie 16:00 opuścił Brest z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Północnego Atlantyku. Od 16:45 aż do 20:37, kiedy to osiągnięto punkt Bruno 1, okrętowi towarzyszyła eskorta, zapewniając mu zabezpieczeń przed zagrożeniem ze strony min oraz wrogiego lotnictwa. Następnego dnia w trakcie przeprowadzonego o 01:51 w kwadracie BF 5511 próbnego zanurzenia wykryto duży wyciek leju z jednego silników. Ze względu na niemożność usunięcia w/w usterki dostępnymi na pokładzie środkami zaraz po mającym miejsce o 02:15 wynurzeniu zawrócono do bazy, gdzie zacumowano o 16:40 dnia 6 marca. Po zakończeniu napraw 10 marca o 16:00 ponownie opuszczono Brest kierując się w towarzystwie eskorty (marsz 17:20 – 21:20) w stronę punktu Bruno 1. Następnego dnia po osiągnięciu kwadratu BF 5483 o godzinie 06:40 schowano się pod wodę, rozpoczynając podwodny marsz przez Biskaje. Dwunastego marca idący na powierzchni U 663 o godzinie 12:20 (kwadrat marynarki BF 4564) odparł atak nieprzyjacielskiego czterosilnikowego bombowca, który zrzucił na niego na szczęście niecelną serię sześciu bomb głębinowych, po czym schował się pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie. Dwa dni później 14 marca na U 663 odebrano pochodzącą z BdU depeszę o następującej treści:
„Kummetat, Neide, Purkhold, Borm, Trotha, Fiedler, Müller i Lüdden kierować się do kwadratu AK 83.”
Siedemnastego marca odebrano następną depeszę, tym razem jednak z rozkazami o następującej treści:
„Jako grupa Seeteufel przebywają dnia 21.03: U 306 (von Trotha), U 592 (Borm), U 188 (Lüdden), U 415 (Neide), U 663 (Schmid), U 572 (Kummetat), U 564 (Fiedler) i U 260 (Purkhold) w linii dozoru od AK 3152 do 3677.”.
Następnego dnia zmierzający w stronę nakazanej pozycji, idący w zanurzeniu U 663 o godzinie 13:15 (kwadrat marynarki AK 9657) uzyskał kontakt akustyczny z jednostką nawodną, którą po dokładnej lustracji przeprowadzonej przez peryskop okazał się być samotny frachtowiec, przeciwko któremu przystąpił on następnie do działania wychodząc na powierzchnię dwadzieścia minut później. Po wyprzedzeniu idącego z prędkością ca. 13 – 14 węzłów celu o 14:45 okręt Schmida ponownie schował się pod wodę, wystrzeliwując pięćdziesiąt minut później w jego kierunku potrójną salwę torpedową, która jednak spudłowała. W drugim ataku mającym miejsce o 15:40 w stronę statku z wyrzutni nr III wystrzelono torpedę, która tym razem po 53 sekundach swojego biegu trafiła w cel, powodując na nim silną eksplozję oraz szybkie jego zatonięcie. Posłaną na dno jednostką okazał się być maruder z konwoju SC.122, należący do brytyjskiego armatora Evan Thomas Radcliffe & Co z Cardiff frachtowiec Clarissa Radcliffe (5.754 ton). Dwudziestego marca o 18:14 na U 663 odebrano depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Jako nowa grupa Seeteufel przebywają dnia 22.3, godzina 08 U 306, U 592, U 188, U 415, U 663, U572, U 564, U 260, U 523 (Pietzsch) i U 598 Holtorf) w linii dozoru od AD 8765 do AK 3867. Oczekiwać na idący w kierunku zachodnim konwój.”.
W/w nieprzyjacielskim zgrupowaniem był składający się z 39 statków konwój ONS.1. Tego samego dnia korzystając z miarę dobrej aury pomiędzy 22:45 a 01:40 dnia następnego w kwadracie AK 3555 do wnętrza U 663 przeładowano umieszczoną w wodoszczelnym zasobniku pod górnym pokładem zapasową torpedę. Dwudziestego trzeciego marca o godzinie 09:00 okręt Schmida obsadził nakazaną mu a przypadającą na kwadrat AK 2459 pozycję, przystępując niezwłocznie do jej przemierzania w poszukiwaniu oczekiwanego wroga. Trzy dni później 26 marca na wciąż bezskutecznie poszukującym nieprzyjaciela U 663 o godzinie 18:40 (kwadrat marynarki AJ 3523) odebrano pochodzący z U 564 meldunek o kontakcie o następującej treści:
„Nieprzyjaciel widziany w AJ 3581, kurs 250˚).”.
W/w dostrzeżonym wrogiem, przeciwko któremu okręt Schmida niezwłocznie rozpoczął działania był składający się z 50 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej B2 konwój SC.123, który dodatkowo został wsparty jednostkami amerykańskiej 6 Grupy Wsparcia z lotniskowcem eskortowym USS Bogue w składzie. O 20:08 w kwadracie AJ 3525 nawiązano kontakt z wrogiem oraz z przebywającym w jego pobliżu lotniskowcem. Półgodziny później podążający w stronę celu U 663 zmuszony został do wykonania alarmowego zanurzenia przez szybko zbliżający się nieprzyjacielski niszczyciel (w momencie wykrycia odległy jeszcze o 6.000 metrów), który wkrótce potem rozpoczął przeszukiwanie akwenu przy pomocy azdyku. Po odpłynięciu prześladowcy o 21:45 okręt Schmida ponownie znalazł się na powierzchni, rozpoczynając poszukiwania wroga. Kwadrans później na kursie 180˚ dostrzeżono prowadzący poszukiwania inny U-boot, z którym wymieniono się sygnałami rozpoznawczymi (napotkany okręt użył do nadania sygnału przenośnej latarki, natomiast jednostka Schmida nierozważnie posłużyła się przenośnym reflektorem). O 22:12 (kwadrat marynarki AJ 3526) U 663 po raz drugi zmuszony był uciekać pod wodę przed napływającym niszczycielem (wyłonił się znienacka z mgły), którym był brytyjski HMS Vanessa. W momencie gdy osiągnięto głębokość A-20 (60 metrów) na polecenie dowódcy wypuszczono pozoratory Bold. Pomimo jednak zastosowania tego fortelu wkrótce potem w pobliżu okrętu detonowało osiem dobrze wycelowanych bomb głębinowych a jakiś czas później trzy kolejne serie. O 23:25 miał miejsce ostatni kontakt z wrogiem, który wkrótce potem podążył w ślad za oddalającym się konwojem. Na skutek w/w ataków HMS Vanessa na U 663 powstały następujące uszkodzenia: 25 centymetrowej długości rozdarcie wzdłuż zrębnicy włazu serwisowego zbiornika balastowego nr 3 (rozdarte krawędzie wepchnięte do wnętrza zbiornika), rozszczelnienie wewnętrznych zbiorników paliwa TB1 i TB2, które pozostają pod ciśnieniem oraz przeciek o wielkości 8 ton wody na 3 godziny w przedziale silników spalinowych poprzez instalację zęzową. Oprócz w/w zaraz po wynurzeniu stwierdzono też wyciek paliwa. Dwudziestego siódmego marca ze względu na odniesione uszkodzenia, których nie można było w większości usunąć na morzu o 16:40 (kwadrat marynarki AJ 3938) Heinrich Schmid podjął decyzję o przerwaniu patrolu i powrocie do bazy. Czwartego kwietnia po osiągnięciu punktu Bruno 1, o godzinie 06:00 spotkano się z eskortą, w towarzystwie której o 13:00 dotarto do bazy w Breście, kończąc trwający ponad cztery tygodnie patrol (31 dni). W trakcie jego trwania U 663 przepłynął łącznie 4.130 mil morskich na i pod powierzchnią

Patrol 3 (05.05.1943 – 08.05.1943)
05.05. U 663 pod dowództwem Heinricha Schmida wraz z U 603 (Baltz) oraz w eskorcie dwóch dozorowców tj. V 707 i V 704 o godzinie 07:30 opuścił bazę w Breście z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi an wodach Północnego Atlantyku. Przydzielona obu jednostkom eskorta towarzyszyła im aż do godziny 10:05, kiedy to po osiągnięciu linii wód o głębokości 60 metrów, zawróciła do bazy. O 18:39 przebywający w kwadracie BF 5517 U 663 zszedł w zanurzenie rozpoczynając podwodny marsz przez Biskaje. Dwa dni później 7 maja o 12:28 w kwadracie BF 4427 odparto atak należącej do 10 Sqn RAAF australijskiej łodzi latającej Sunderland, która w pobliżu okrętu zdołała zrzucić sześć 110 kg bomb głębinowych oraz ostrzelała jego pokład z broni pokładowej. Na skutek bliskich detonacji w/w bomb U 663 odniósł poważne uszkodzenia, które zmusiły jego dowódcę do nadania siedemnaście minut po północy następnego dnia sygnału alarmowego o następującej treści:
„Ciężko zbombardowany, ograniczona zdolność bojowa. Proszę o osłonę myśliwców. BF 4549, namiar nieznany.”.
Na wezwanie to BdU wkrótce odpowiedziało nadając do U 663 depesze o następującej treści:
„Osłona myśliwców około 09:00. Jeśli sytuacja pogodowa pozwala niezwłocznie meldować: czy potrzebna jest pomoc innego U-boota, gotowość do zanurzenia, kurs, prędkość.”.
O 03:16 w dowództwie odebrano odpowiedź z U 663 o następującej treści:
„Odpowietrzanie 3 działa niepewnie, dlatego gotowość do zanurzenia nieznana. Kurs 110 stopni, prędkość 5 węzłów. Utrzymanie powietrza (w zbiornikach) bezwzględnie potrzebne.”.
Jak się później okazało była to ostania wiadomość od okrętu Schmidta, który zaginał w nieznanych do końca okolicznościach wraz z całą załogą.

Członkowie załogi U 663 polegli w dniu 08.05.1943 (w kolejności alfabetycznej):
Nazwisko Imię Ranga Rok ur. Miejsce ur.
Bluhm, Alfred MaschMt 22.09.1917
Blut, Rudi-Georg OMaschMt 18.10.1916
Citek, Karl FkGfr 16.11.1923
Daiber, Albrecht-Gerhard Fähnr.z.S. 10.07.1924
Diekmann, Fritz-Karl OBtsm 09.01.1915 Minden
Dreller, Erwin MaschMt 29.04.1920
Fasold, Walter MtrOGfr 11.08.1921
Gareis, Rolf-Johannes OStrm 15.11.1917
Haas, Hermann MtrOGfr 01.01.1923
Hinz, Adolf OMaschMt 07.11.1914
Hoffmann, Reinhard Lt.z.S. 04.02.1920
Hollenbach, Magnus FkMt 15.08.1923
Huber, Josef BtsMt 09.10.1920
Kaden, Hans-Alfred MechGfr 19.01.1924
Kähler, Frank Lt.z.S. 08.07.1921
Klar, Gerhardt MtrOGfr 13.10.1921
Klatt, Johannes FkMt 26.10.1920
Klichowski, Alfred Mtr. 31.03.1922
Leihsner, Paul FkMt 27.01.1920
Lenk, Hans MtrGfr 13.05.1922
Lucks, Herbert MaschGfr. 28.01.1921
Mayer, Kurt MechOGfr. 28.05.1921
Messerschmidt, Hans MtrGfr 27.12.1924
Mikolajczyk, Franz MtrGfr 27.03.1924
Munz, Eugen OLt.ing. 14.01.1920
Ollermann, Kurt BtsMt 27.10.1919
Opel, Heinz MtrOGfr 26.12.1923
Peiser, Hans MaschMt 03.12.1918 Mittelstenahe-Cuxhaven
Petz, Werner MaschOGfr 29.09.1921
Pollex, Günther Reg.Rat. 19.07.1909
Schlarp, Helmut MechMt 04.09.1920
Schmid, Heinrich KpLt.01.04.42. 22.05.1915 Bad Reichenhall
Schubert, Heinz MaschOGfr 05.03.1921
Schulz, Joachim MaschOGfr 16.08.1922
Spindler, Ernst MaschGfr. 14.12.1922
Stein, Kurt MaschOGfr 29.03.1923
Stenzel, Heinz MaschGfr. 31.10.1923
Strecker, Wilhelm MaschMt 28.12.1920
Suchert, Hans MaschOGfr 15.03.1922
Thon, Heinz MaschGfr. 27.06.1924
Trzewik, Willi MtrOGfr 11.02.1922
Vandieken, Günther MaschGfr. 07.05.1924
Völkner, Rudolf MtrOGfr 18.08.1922
Vtelensky, Bertram Fähnr.z.S. 02.04.1924
Weber, Ernst MaschOGfr 25.08.1923
Wedemeyer, Werner MaschMt 24.04.1920
Wenzel, Fritz MaschOGfr 15.07.1923
Wintergerst, Hermann MaschOGfr 21.02.1923
Wolke, Horst MtrOGfr 03.12.1923

Bibliografia:
http://uboat.net
www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
http://historisches-marinearchiv.de/pro ... gebnis.php
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939 - 1945 Band 6 KTB U 223 - U 300
Rohwer Jürgen: Axis Submarine Successes 1939 - 1945
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1

Piękne ukoronowanie wspólnej współpracy. Łukasz - a możesz sprawdzić, czy Schmid w KTB spróbował w jakiś sposób opisać typ albo wygląd niszczyciela, do którego strzelał 13 grudnia 1942 r? Zastanawiam się, czy tej niecelnej torpedy nie posłał przypadkiem "Garlandowi" kilka godzin wcześniej, zanim od niego nie "oberwał", a o takiej ewentualności (torpedzie) żaden polski historyk dotąd nie wie. Nie wiem niestety na razie - ile niszczycieli dokładnie - osłaniało konwój HX-218.
Aha - czy czasem to okręcie Schmida przed atakiem "Vanessy" nie użyto przenośnej latarki? Tak chyba tłumaczył SnakeDoc.

Witam !

ted napisał :
Nie wiem niestety na razie - ile niszczycieli dokładnie - osłaniało konwój HX-218.

Dane o konwoju HX-218 :
http://www.warsailors.com/convoys/hx218.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Mid-Ocean_Escort_Force
http://www.ibiblio.org/hyperwar/ETO/Ultra/SRH-BA-Appendix/Appendix-4.html

Dzięki - czyli w grę wchodzą dwa niszczyciele dwukominowe i 2 "czterofajkowce" (eks-amerykańskie).

Witam
Jeśli chodzi o nieudany atak na niszczyciel z 13 grudnia to na stronie naval-history.net w części poświęconej niszczycielowi HMS Harvester pod tą datą znalazłem interesującą adnotację " Under attack by BUFFEL Group of U-Boats." (poniżej link na w/w stronkę).

http://www.naval-history.net/xGM-Chrono ... vester.htm

Odnośnie tej komunikacji to jak dostanę się do książki Ritschela (została w robocie) to jeszcze ją raz sprawdzę.

Pozdrawiam

Cześć
Właśnie sprawdziłem KTB pozostałych dwóch jednostek grupy Buffel i wychodzi z nich na to, że tylko okręt Schmida wykonywał w tym dniu atak na niszczyciel, którym mógłbyć HMS Harvester, który na polecenie admiralicji wzmocnił siły eskorty. Żeby jednak na 100% to potwierdzić przydałby się szczegółowy dziennik z niszczyciela.
Pozdrawiam

Dzięki Łukasz! Co do dziennika z niszczyciela (li) - nie zawsze jest on pomocny, a to dlatego, że obserwatorzy czasami nie zauważali strzelanych do ich okrętu niecelnych torped i nie mieli świadomości, że okręt w danym momencie był atakowany. W przypadku naszej "Błyskawicy" było tak przynajmniej dwa razy.