1. Skip to Menu
  2. Skip to Content
  3. Skip to Footer>

U 662 Typ VIIC

Moderatorzy: Jatzoo, Brodołak

Posty: 1 • Strona 1 z 1

U 662 Typ VIIC

Postprzez Brodołak » 24.04.15, 05:10

U 662 Typ VIIC

Stocznia: Howaldtswerke Hamburg AG, Hamburg
Numer zamówienia: 831
Zamówienie: 25.08.1941
Położenie stępki: 21.12.1942
Wodowanie: 07.03.1944
Wcielenie do służby: 17.04.1944
Numer pocztowy: M 43 109

Przebieg służby:
09.04.1944 – 30.09.1942 – 5 Flotylla U-bootów, Kiel (szkolenie załogi)
01.01.1942 – 21.07.1943 – 7 Flotylla U-bootów, St. Nazaire (służba frontowa)
21.07.1943 – Zatopiony na wodach Południowego Atlantyku w rejonie ujścia Amazonki (pozycja 03.56N, 48.46W) bombami głębinowymi zrzuconymi przez amerykańską łódź latającą Catalina P-4 z VP-94 Sqn USN.

Dowódcy:
09.04.1942 – 14.02.1943 – KL ~ KK Wolfgang Hermann
10.03.1943 – 21.07.1943 – KL Heinz-Eberhard Müller

Liczba patroli: 4

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 3 (18.609 ton)/1 (7.174 ton)

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 0/0

Zestrzelone/uszkodzone samoloty: 0/1
- 19.07.1943 – EP 5765 – bombowiec B-24 należący do 35 Sqn USAAF.

Okres służby U 662 przed rozpoczęciem wykonywania patroli bojowych:
01.04. – 28.04.1942 – Hamburg – zapoznanie załogi z okrętem oraz rejsy ćwiczebne.
30.04. – 19.05.1942 – Kiel – próby okrętu w ramach miejscowego oddziału UAK.
20.05. – 26.05.1942 – Flensburg – rejsy ćwiczebne.
28.05. – 30.05.1942 – Rønne – próby sprawności hydrofonów na poligonie morskim w pobliżu Hasle, przeprowadzone w ramach miejscowego oddziału UAG-Schall.
31.05. – 08.06.1942 – Danzig – próby okrętu w ramach miejscowego oddziału UAG 1.
08.06. – 11.06.1942 – Gotenhafen – próby broni torpedowej w ramach miejscowego oddziału TEK.
12.06. – 16.06.1942 – Danzig – próby okrętu w ramach miejscowego oddziału UAG.
17.06. – 13.07.1942 – Hela – szkolenie morzu w ramach miejscowego oddziału Agru-Front.
14.07. – 03.08.1942 – Danzig – strzelanie torpedami w ramach 25 Flotylli U-bootów.
04.08. – 12.08.1942 – Gotenhafen – szkolenie i ćwiczenia z zakresu taktyki w ramach 27 Flotylli U-bootów.
18.08. – 15.09.1942 – Hamburg – przegląd okrętu (wraz z pracami konserwacyjnymi) realizowany przez miejscową stocznię Howaldtswerke.
17.09. – 29.09.1942 – Kiel – przygotowanie okrętu do wyjścia na pierwszy patrol bojowy.

Patrol 1 (22.09.1942 – 18.11.1942)
22.09. U 662 pod dowództwem Wolfganga Hermanna wraz z U 353 (Römer) I U 706 (von Zitzewitz) o godzinie 07:00 opuścił Kiel z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Północnego Atlantyku. Tego samego dnia pomiędzy 08:20 a 14:10 przebywające na rucie nr 01 w/w okręty zmuszone zostały do postoju na kotwicy w oczekiwaniu na zakończenie operacji rozminowywania pobliskiego akwenu. O 15:58 po wejściu na rutę nr 15 pieczę nad w/w jednostkami przejął przerywacz zagród minowych Spbr 131, do którego to już następnego dnia o 01:57 (kwadrat marynarki AO 7241) dołączyły dwa dozorowce. Ponad osiem godzin później o 10:10 po osiągnięciu kwadratu AO 4846 przerywacz zawrócił do bazy zaś pozostałe jednostki kontynuowały dalej swój marsz w stronę Kristiansand, gdzie zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami na wszystkich trzech U-bootach uzupełnić miano zapasy paliwa oraz prowiantu. Dwudziestego czwartego września o 07:35 dotarto na miejsce, które po zakończeniu w/w operacji U 662 opuścił następnego dnia o godzinie 07:10 ponownie w towarzystwie U 353 i U 706 oraz w eskorcie jednostek z.o.p. – UJ 1703 i UJ 1702. O 19:45 po osiągnięciu kwadratu AN 3153 eskorta zawróciła do bazy zaś U 662 po uprzednim pożegnaniu się z pozostałym jednostkami w związku z problemami ze sprzęgłem jednego z silników diesla zmuszony był obrać kurs na bazę w Stavanger, gdzie przybył jeszcze tego samego dnia o 22:45. Po spędzeniu tam nadchodzącej nocy rankiem 26 września o 08:45 w towarzystwie eskorty rozpoczęto marsz w stronę Bergen, gdzie przybyto o 17:30 cumując przy pirsie miejscowej stoczni. Następnego dnia po zakończeniu wszystkich prac o 18:00 ponownie wyruszono w morze by kontynuować przerwany defektem patrol. Drugiego października przebywający aktualnie w kwadracie AE 8646 U 662 ze względu na fatalne warunki atmosferyczne o 01:45 zmuszony był schować się pod wodę na głębokość 80 metrów, gdzie następnie przebywał aż do godziny 21:40. W trakcie tego pobytu pomiędzy 12:00 a 13:45 na okręcie utrzymywano kontakt akustyczny z wieloma jednostkami nadwodnymi, których ze względu na w/w warunki pogodowe nie próbowano nawet zidentyfikować. Dwa dni później 4 października o 20:00 na przebywającym aktualnie w kwadracie AL 3611 U 662 odebrano pochodzący z U 619 (Makowski) meldunek o kontakcie w kwadracie AK 3198 z płynącym kursem 90˚ wrogim konwojem (najprawdopodobniej był nim składający się z 31 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej B4 – HX.209), w kierunku którego ten niezwłocznie się skierował zamierzając go przechwycić w pobliżu Kanału Północnego. Szóstego października na poszukującym wciąż wroga okręcie Hermanna odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
U 619, U 620 (Stein), U 582 (Schulte), U 602 (Schüler), U 662, U 382 (Juli) przerwać operację konwojową, z najwyższą prędkością marszową kierować się do AK 38.”.
Następnego dnia o 11:10 odebrano kolejną depeszę zawierającą rozkazy o następującej treści:
Grupa Panther przebywać w linii dozoru od AK 3819 do AL 7555 po dotarciu wszystkich okrętów w następującej kolejności: U 582, U 441 (Hartmann), U 662, U 620, U 382 U 602, U 575 (Heydemann) , U 753 (von Mannstein), U 505 (Zschech), U 353, U 437 (Schulz), U 442 (Hesse), U 597 (Bopst), U 610 (von Freyberg), U 706, U 260 (Purkhold), U 757 (Deetz), U454 (Hackländer), U 84 (Uphoff).”.
Dziesiątego października o 16:00 zgodnie z w/w rozkazem obsadzono przypadającą na kwadrat AK 6631 wyznaczoną pozycję, przystępując niezwłocznie do jej przemierzania w poszukiwaniu wroga. Zadanie to jednak było mocno utrudnione przez fatalne warunki pogodowe – ograniczoną do 100 metrów widoczność oraz wzburzone morze, w wyniku którego do wnętrza okrętu przez szachty wentylacyjne i czerpnie powietrza dostały się duże ilości wody zalewając przedział silników diesla, gdzie zamoknięciu uległa część ze zmagazynowanego tam prowiantu oraz baterię akumulatorów z których to poczęły się wydzielać opary chloru (do czasu opanowania sytuacji okręt miał ograniczoną zdolność zanurzania). Poza tym tego samego dnia na okręcie awarii uległ nadajnik KW. Od 11 października głównym celem zgrupowania Panther był wykryty przez U 620 składający się z 36 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej B3 konwój ONS.136. Dwunastego października U 662 wraz z U 353, U 437, U 597, U 442, U 254 (Gilardone), U 382 i U 620 wszedł w skład nowego zgrupowania o nazwie Leopard, którego celem był w/w konwój. Szesnastego października na poszukującym nieprzyjaciela, operującym tak jak i inne jednostki w fatalnych warunkach pogodowych U 662 o godzinie 05:00 (kwadrat marynarki AK 6730) odebrano pochodzący z U 353 meldunek o kontakcie w kwadracie AK 9112 z płynącym kursem 90˚ wrogiem, w kierunku którego pozycji niezwłocznie się skierowano (według zapisów poczynionych tego dnia przez Wolfganga Hermanna w KTB okrętu jakikolwiek kontakt wzrokowy z nieprzyjacielem ze względu na fatalną widoczność był skrajnie utrudniony, płynięcie według wskazań Fu.M.B. nie możliwe a jedyny efektywny sposób na zlokalizowanie nieprzyjaciela to zanurzenie i uchwycenie z nim kontaktu akustycznego). Następnego dnia przebywający w kwadracie BD 3282 okręt Hermanna o godzinie 15:10 zmuszony został do alarmowego zanurzenia oraz trwającego do 16:20 pobytu pod wodą przez dwa nieprzyjacielskie niszczyciele. Dziewiętnastego października o 13:00 na polecenie dowództwa zakończono operację konwojową, rozpoczynając zamiast tego marsz w stronę kwadratu BD 5755, gdzie zgodnie z w/w poleceniem spotkać się miano z podwodnym tankowcem U 463 (Wolfbauer). Następnego dnia o 16:30 (kwadrat marynarki BD 5728) nawiązano kontakt wzrokowy z jednostką Wolfbauera ale ze względu na wzburzone morze (stan od 5 do 6 stopni) nie możliwe było rozpoczęcie operacji pobierania z niego paliwa - z tego samego też powodu nie można było przekazać na pokład podwodnego tankowca – pod opiekę tamtejszego lekarza – cierpiącego na wrzód żołądka Gfr Donatha. Dwa dni później 22 października oczekujący wciąż na poprawę warunków pogodowych okręt Hermanna o 19:30 spotkał się w kwadracie BD 5755 z U 382 na którego to pokład udało mu się przekazać chorego członka załogi. Następnego dnia korzystając z poprawy aury pomiędzy 10:15 a 15:30 z pokładu U 463 udało się wreszcie pobrać 55 m3 paliwa. Tego samego dnia wieczorem o 20:00 rozpoczęto operację przeciwko meldowanemu przez U 706 konwojowi, którym był osłaniany przez kanadyjską Grupę Eskortową C2 konwój ON.139. Dwudziestego czwartego października kierujący się sygnałami naprowadzającymi U 662 o godzinie 22:50 (kwadrat marynarki CD 3389) zajął pozycję przed konwojem. Dwadzieścia minut później pomimo jasnej nocy w kierunku znajdującego się najbliżej niszczyciela odpalono salwę czterech jak się później okazało niecelnych czterech torped, po czym schowano się pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie. Wkrótce potem w pobliżu okrętu rozległy się impulsy pracującego azdyku a chwilę później detonowały dwie bomby głębinowe. Po zgubieniu prześladowcy 25 października o 04:00 Wolfgang Hermann zarządził wynurzenie a następnie rozpoczęcie pościgu za nieprzyjacielem. Tego samego dnia przed południem o 11:13 na U 662 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
U 620, U 260, U 706, U 662 i U 301 (Korner) utworzyć grupę Südwärts.”.
Prawdopodobnie celem w/w grupy mógł być albo ścigany już konwój ON.137 albo kolejny konwój – składający się z 22 jednostek OS.42. Następnego dnia o 12:33 odebrano kolejne rozkazy o następującej treści:
Przerwać operację. Purkhold i Hermann skierować się do CE 6972.”.
Trzydziestego pierwszego października o 08:00 U 662 osiągnął w/w kwadrat zajmując pozycję w pobliżu położonego na Azorach portu Sao Miguel, gdzie w nadchodzących godzinach nawiązał kontakt z operującymi w jego pobliżu dwoma eskortowcami. Pierwszego listopada o godzinie 14:15 w kwadracie CE 9347 wymieniono się informacjami z napotkanym U 514 (Auffermann) a dwa dni później 3 listopada o 15:41 odebrano depeszę z rozkazami o następującej treści:
Herman jak najszybciej iść ku Witte i po 04.11 w DG 3355 jak najszybciej zaopatrzyć się w 30 cbm. Witte meldować krótkim sygnałem, jeżeli zaopatrzenie z powodu pogody nie jest możliwe.”.
Piątego listopada o 13:30 w kwadracie DG 3387 napotkano U 509 ale ze względu na wysoki stan morza nie morza było przystąpić do operacji zaopatrzeniowej. W tym też okresie na skutek warunków atmosferycznych na okręcie uwidoczniły się liczne defekty m.in. w pedałach napędu peryskopu oraz nieszczelności sterburtowego wydechu który na dużych głębokościach przepuszczał duże ilości wody. Ponieważ także i w kolejnych dniach aura nie pozwalała na przeprowadzenie w/w operacji 8 listopada na U 662 odebrano kolejne rozkazy z BdU, które miały następującą treść:
Stein i Hartmann, zaopatrzenie nie jest możliwe. Oba okręty rozpocząć marsz powrotny.”.
Szesnastego listopada U 662 dotarł do punktu Lucie 2, gdzie o 09:00 spotkał się z przerywaczem zagród minowych, w towarzystwie którego o 10:30 przybył do Lorient, kończąc trwający ponad osiem tygodni patrol (58 dni). W trakcie jego trwania jednostka Hermanna przepłynęła ca. 6.800 mil morskich na i pod powierzchnią.

Patrol 2 (19.12.1942 – 07.02.1943)
19.12. U 662 pod dowództwem Wolfganga Hermanna o godzinie 16:30 opuścił Lorient z rozkazem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Północnego Atlantyku. Półgodziny później okręt Hermanna spotkał się z przydzielonym mu jako eskorta przerywaczem zagród minowych w towarzystwie którego skierował się w stronę pozycji Eisleben (wspólny marsz do 19:00). Od 24 grudnia U 662 wraz z U 260 (Purkhold), U 123 (v Schroeter), U 659 (Stock), U 225 (Leimkühler), U 406 (Dieterichs), U 440 (Geissler), U 203 (Kottmann), U 664 (Graef) i U 356 (Ruppelt) operował we wschodniej części Północnego Atlantyku w ramach zgrupowania Spitz. Dwudziestego szóstego grudnia jeden z okrętów w/w grupy – U 664 wszedł w kontakt ze składającym się z 45 statków, osłanianym przez jednostki kanadyjskiej Grupy Eskortowej C1 konwojem ONS.154, o którym niezwłocznie zameldował dowództwu. Tego samego dnia kierujący się w stronę podanej w/w meldunku pozycji okręt Hermanna o 15:01 (kwadrat marynarki BE 1767) wszedł w kontakt z wrogiem o czym też powiadomił dowództwo. Jedenaście minut później w związku z wykryciem przez wachtowych szybko zbliżającej się łodzi latającej musiano schować się pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie, w trakcie którego trwania w pobliżu okrętu detonowały trzy bomby głębinowe. O 17:40 na przebywającym wciąż pod wodą U 662 zarejestrowano odlegle detonacje bomb głębinowych (podjęta przez Hermanna – przy pomocy peryskopu w centrali – próba zidentyfikowania źródła ich pochodzenia ze względu na stan morza okazała się jednak niemożliwa do wykonania). O 19:45 okręt znalazł się na powierzchni ponownie rozpoczynając poszukiwania konwoju. Dwudziestego ósmego grudnia po dostrzeżeniu czerwonego światła o 01:35 (kwadrat marynarki BE 6953) wykonano alarmowe zanurzenie uzyskując chwilę później po stronie bakburty kontakt akustyczny z pracującą śrubą okrętową. O 03:50 U 662 z powrotem znalazł się na powierzchni kontynuując dalej swój pościg za konwojem, z którym to ostatecznie kontakt ponownie odzyskał o 20:00 w kwadracie BE 9829. Następnego dnia o godzinie 00:55 (kwadrat marynarki BD 9843) okręt Hermanna rozpoczął podejście z zamiarem wykonania ataku na cienie dwóch wykrytych nieco wcześniej przez wachtowych jednostek handlowych. Trzydzieści pięć minut później w kierunku pierwszej z nich zidentyfikowanej jako frachtowiec odpalono salwę dwóch torped rejestrując na GHG odgłos trafienia i dźwięki pękania kadłuba. Zaraz po tym ataku U 662 skierował się w stronę drugiej jednostki w kierunku której o 01:48 odpalił pojedynczą torpedę obserwując moment jej detonacji. Ponieważ atakowany cel wciąż szedł naprzód w jego kierunku odpalono następną torpedę, po której to trafieniu stanął on w miejscu (zatonięcia nie zaobserwowano). Jak się później okazało na skutek w/w ataków na dno poszedł tylko jeden statek – uprzednio już storpedowany przez U 225 – maruder ze ściganego konwoju, należący do brytyjskiego armatora Alfred Holt & Co z Liverpoolu frachtowiec Ville de Rouen (5.598 ton), który po otrzymaniu dwóch kolejnych trafień zatonął bez strat w załodze. Trzydziestego grudnia na okręcie Hermanna, który w międzyczasie po raz drugi utracił kontakt z konwojem o 18:58 (kwadrat marynarki CE 2435) odebrano pochodzący z U 455 meldunek o kontakcie w kwadracie BD 9756 z płynącym kursem 270˚ wrogiem. Pomimo niezwłocznie podjętej przez Wolfganga Hermanna próby jego przechwycenie, nie udało się mu już go ponownie odnaleźć a o godzinie 04:00 (kwadrat marynarki CE 1936) na polecenie dowództwa zakończono prowadzoną od kilku dni operację konwojową. W nowy rok na U 662 odebrano kolejne rozkazy, tym razem nakazujące mu aby dnia 3 stycznia w kwadracie CD 3756 spotkał się z U 664 i przekazał mu 30 m3 paliwa z własnych zapasów, które to następnie miał uzupełnić w trakcie spotkania z podwodnym tankowcem U 117 (Neumann). Dwa dni później 3 stycznia zgodnie z w/w rozkazem na nakazanej pozycji o 14:10 spotkano się z jednostką Graefa ale ze względu na fatalne warunki pogodowe planowaną na ten dzień operację przekazania paliwa musiano przesunąć do czasu poprawy aury. Ta nastąpiła dopiero 5 stycznia dzięki czemu pomiędzy 12:25 a 18:20 w kwadracie CD 6135 na U 664 przekazano wymienioną w w/w rozkazie ilość paliwa, po czym obrano kurs na miejsce spotkania z U 117 (Neumann). Ósmego stycznia o 17:10 w kwadracie CD 7755 napotkano U 455 (Scheibe) i U 123 z którymi to następnie U 662 poszukiwał podwodnego tankowca. Następnego dnia o 14:45 odnaleziono poszukiwany U 117, z którego to dnia 10 stycznia pomiędzy 13:35 a 17:10 w kwadracie BD 7757 pobrano 50 m3 paliwa (w trakcie trwania w/w operacji za burtę wypadł jeden z członków załogi, którego na szczęście dzięki szybko podjętej akcji ratunkowej udało się uratować). Trzynastego stycznia świeżo zaopatrzony w paliwo U 662 otrzymał z dowództwa polecenie dołączenia do zgrupowania Jaguar i zajęcia w nim pozycji jako nr VI. W tym okresie głównym celem w/w grupy były dwa konwoje: ONS.160 (Grupa Eskortowa C2) i ON.161 (Grupa Eskortowa B4), które jednak dzięki zmianom swojego dotychczasowego kursu opłynęły niebezpieczny akwen nie wykryte przez żaden z U-bootów. Osiemnastego stycznia w związku z w/w brakiem jakiegokolwiek kontaktu z wrogiem o godzinie 18:36 na U 662 oraz innych jednostkach zgrupowania Jaguar odebrano pochodzącą z dowództwa depeszę z rozkazami o następującej treści:
Grupa Jaguar w kolejności: U 337 (Ruwiedel), U 413 (Poel), U 598 (Holtorf), U 594 (Mumm), U 96 (Hellriegel), U 266 (von Jessen), U 752 (Schroeter), U 706 (von Zitzewitz), U 662 dnia 19 stycznia przebywać w linii dozoru AJ 7915 do BC 2135. Kierujący się na północny – wschód konwój jest oczekiwany rankiem 20.”.
W/w spodziewanym konwojem był najprawdopodobniej składający się z 48 statków HX.223. Równo o północy 19 stycznia obsadzono przypadającą na kwadrat BC 2139 wyznaczoną pozycję, rozpoczynając krążenie w oczekiwanie na pojawienie się meldowanego konwoju (obserwacja wzrokowa była w tym dniu mocno utrudniona przez fatalną widoczność ograniczoną jedynie do 100 metrów). Dobę później obsadzono kolejną pozycję – tym razem przypadającą na kwadrat AJ 8884. Cztery dni później 24 stycznia o 08:00 (kwadrat marynarki BD 1794) po bezskutecznych próbach odnalezienia wroga rozpoczęto marsz w stronę pozycji, gdzie przewidziane było powtórne spotkanie z podwodnym tankowcem, którym ponownie był U 117. Trzy dni później 27 stycznia w kwadracie BD 6855 o 10:05 nawiązano kontakt wzrokowy z jednostką Neumanna i pomimo trudnych warunków pogodowych przystąpiono do operacji uzupełniania zapasów, która jednak zaraz po tym jak pękła robocza linia łącząca obie jednostki została przerwana do czasu poprawy aury. Trzydziestego stycznia pomiędzy 18:45 a 20:50 w kwadracie BD 9185 udało się wreszcie przekazać 8 m3 paliwa na U 662, który następnie wraz z U 117 rozpoczął marsz powrotny do bazy. Siódmego lutego o 07:00 w kwadracie BF 6435 doszło do spotkania z eskortą, w towarzystwie której o 10:10 przybyto do bazy w St. Nazaire. W trakcie trwającego ponad siedem tygodni patrolu 50 dni) U 662 przepłynął łącznie 6.588, 5 mili morskiej na i pod powierzchnią.

14.02.1943 ze względu na problemy ze wzrokiem stanowisko dowódcy U 662 musiał zdać KK Wolfgang Hermann, który następnie przeszedł do służby na lądzie w sztabie OKM.

10.03.1943 nowym dowódcą U 662 zostaje dotychczasowy I WO z U 69 KL Heinz-Eberhard Müller.

Patrol 3 (23.03.1943 – 19.05.1943)
23.03. U 662 pod dowództwem Heinza-Eberharda Müllera wraz z U 267 (Tinschert), U 455 (Scheibe) i U 594 (Mumm) o godzinie 14:00 opuścił St. Nazaire z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Północnego Atlantyku. Ponad dwie godziny później o 16:20 pieczę nad w/w U-bootami przejęły jednostki przeciwminowe, które następnie towarzyszyły im do godziny 20:30, kiedy to po osiągnięciu punktu Pt. 438 zawróciły do bazy. Tego samego dnia pomiędzy 21:00 a 21:50 U 662 przeprowadził próbne zanurzenie oraz trymowanie, po którym to nie udało mu się już nawiązać kontaktu z U 267 i U 455. Dwa dni później 25 marca na jednostce Müllera odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
Nowy punkt docelowy dla Müllera to AK 69.”.
Od 27 marca U 662 wraz z U 267, U 571 (Möhlmann), U 181 (Lüth) i U 404 (Von Bülow) w ramach nieposiadającego nazwy zgrupowania operował przeciwko meldowanemu przez zwiad lotniczy składającemu się z 37 statków, osłanianemu przez jednostki 30 Grupy Eskortowej konwojowi SL.126, z którym to dwa dni później 29 marca o 17:37 w kwadracie BE 5919 nawiązał kontakt wzrokowy. Trzynaście minut później w związku z wykryciem zbliżającego się samolotu zidentyfikowanego jako typ „Liberator” musiano wykonać alarmowe zanurzenie, w trakcie którego trwania w pobliżu okrętu detonowały trzy dobrze ulokowane bomby głębinowe. Po godzinnym pobycie w zanurzeniu U 662 ponownie pojawił się na powierzchni obierając równoległy kurs do kursu konwoju. Po zapadnięciu ciemności o 22:00 rozpoczęto podejście w stronę nieprzyjacielskiego zgrupowania z zamiarem jego zaatakowania. Pięćdziesiąt dwie minuty później (kwadrat marynarki BE 5658) przed dziobem okrętu dostrzeżono liczne cienie, które Heinz-Eberhard Müller postanowił zaatakować przy pomocy torped FAT, nadając w tym celu ostrzeżenie dla innych U-bootów. O 22:56 w kierunku nakładających się na siebie sylwetek dwóch frachtowców odpalono salwę czterech torped, rejestrując detonacje dwóch z nich oraz przechwytując komunikację radiową pochodzącą z jednego z zaatakowanych celów. Cztery minuty po tym ataku w kierunku kolejnego, idącego na czele kolumny statku z wyrzutni rufowej odpalono torpedę, rejestrując jej trafienie w cel. Chwilę później w związku z oświetleniem akwenu przez liczne race rozpoczęto odejście na bezpieczny dystans w celu ponownego załadowania wyrzutni torpedowych. W wyniku w/w ataków trafieniu uległy dwie jednostki:
- należący do brytyjskiego armatora Donaldson Brothers Ltd z Glasgow frachtowiec Empire Whale (6.159 ton), który poszedł na dno wraz 47 członkami liczącej 57 osób załogi,
- należący do brytyjskiego armatora P. Henderson & Co z Glasgow frachtowiec Ocean Viceroy (7.174 ton), który pomimo odniesionych uszkodzeń dotarł o własnych siłach do portu przeznaczenia.
Pięć minut po północy 30 marca (kwadrat marynarki BE 5635) U 662 wszedł w kontakt wzrokowy z cieniami należącymi do pojedynczego statku, którego następnie bez powodzenia próbował zaatakować (atak został udaremniony przez zmianę kursu jaką wykonała niedoszła ofiara). O 04:00 U 662 nawiązał kontakt wzrokowy prawdopodobnie z tą samą jednostką co kilka godzin wcześniej i w przeprowadzonym siedem minut później ataku w jej kierunku odpalił salwę dwóch torped rejestrując trafienie w śródokręcie, po którym to nastąpiła silna eksplozja. Zaatakowanym statkiem, który w wyniku otrzymanego trafienia poszedł na dno był należący do brytyjskiego armatora British India Steam Navigation Co Ltd z Londynu frachtowiec Umaria (6.852 ton). Prawdopodobnie w/w jednostka otrzymała już raz trafienie torpedą wystrzeloną przez okręt Müllera podczas mającego miejsce pomiędzy 22:56 a 23:00 poprzedniego dnia pierwszego ataku i w momencie zatopienia jako maruder podążała za konwojem. Około południa poszukujący nowych ofiar U 662 o 11:05 (kwadrat marynarki BE 4611) wszedł w kontakt z kolejnym – uszkodzonym statkiem, w kierunku którego niezwłocznie się skierował schodząc w zanurzenie z zamiarem wykonania ataku z pod wody. Choć pierwotny zamysł został udaremniony przez wzburzone morze, niezrażony tym niepowodzeniem Heinz-Eberhard Müller postanowił zaczekać do nadejścia nocy i dopiero wtedy po wynurzeniu podjąć się ponownej próby zaatakowania celu. W trakcie oczekiwania na jej nadejście na krążącym przez cały czas w zanurzeniu U 662 rejestrowano odgłosy pracy śruby należącej do asystującego uszkodzonej jednostce eskortowca oraz dźwięki świadczące o prowadzonych na statku pracach naprawczych. Po zapadnięciu ciemności zgodnie z planem okręt Müllera o 21:50 pojawił się na powierzchni nie odnajdując już jednak niedoszłej ofiary. Po prawie dwóch godzinach bezskutecznych poszukiwań o 23:30 na polecenie dowódcy zanurzono U 662 w celu przesłuchania okolicy hydrofonami, co jednak nie przyniosło pożądanego efektu. Niezrażony tym niepowodzeniem Heinz-Eberhard Müller kontynuował poszukiwania aż do godziny 04:00, kiedy to po dotarciu do kwadratu BE 6181 rozpoczął marsz w stronę kwadratu AJ. Piątego kwietnia o 18:53 na U 662 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
W w/w kolejności przebywają: U 188 (Lüdden), U 257 (Rahe), U 86 (Schug), U 84 (Uphoff), U 615 (Kapitzky), U 267, U 404, U 662, U 571, U 613 (Köppe) jako grupa Adler dnia 07.04. godzina 08:00 w linii dozoru od AJ 5693 do AK 7174. Kurs 210˚, przez około 100 mil morskich.”.
W tym okresie głównym celem zgrupowania był składający się z 34 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej B6 konwój SC.125, który jak się później okazało dnia 7 kwietnia opłynął zgrupowanie od zachodu. Po tym niepowodzeniu kolejnym celem zgrupowania był składający się z 47 (51 wg P. Arnolda Hague`a) jednostek, osłaniany przez Grupę Eskortową B3 konwój HX.232. Dziesiątego kwietnia o 09:20 (kwadrat marynarki BD 2554) poszukujący wroga okręt Müllera wymienił się sygnałami namiarami z dowodzonym przez Uphoffa U 84. Ponad trzy godziny później o 12:25 z pomostu U 662 dostrzeżono znajdujący się na kursie przeciwnym prowadzący poszukiwania U 404, który o 14:45 nadał meldunek o kontakcie z wrogim konwojem, przeciwko któremu niezwłocznie podjęto działania. Wykrytym przez von Bülowa zgrupowaniem był składający się z 46 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej B4 konwój ON.176. O 16:45 w kwadracie AK 7132 z pomostu poszukującego wroga U 662 dostrzeżono czubki masztów jednostki wojennej, której próby ominięcia niezwłocznie się podjęto. Kwadrans później ze względu na szybko zbliżający się nieprzyjacielski niszczyciel musiano wykonać alarmowe zanurzenie. Wkrótce potem w pobliżu okrętu rozległy się impulsy pracującego azdyku oraz spadły pierwsze bomby głębinowe (w celu zmylenia wroga na polecenie dowódcy wypuszczono pozoratory Bold). Po zgubieniu prześladowcy o 22:47 U 662 ponownie znalazł się na powierzchni rozpoczynając poszukiwania meldowanego przez U 188 konwoju – wciąż był to ON.176. Jedenastego kwietnia o 10:13 (kwadrat marynarki AJ 9658) z pomostu poszukującego wroga okrętu Müllera dostrzeżono wyłaniające się za linii horyzontu smugi dymu oraz czubki masztów. Siedem minut później pomyślnie wymanewrowano dostrzeżony w porę przez wachtowych niszczyciel a 10:34 wykonano zanurzenie w celu przesłuchania okolicy hydrofonami. Pomimo ponawianych prób ze względu na brak kontaktu akustycznego o 12:31 U 662 ponownie pojawił się na powierzchni kontynuując dalej poszukiwania wroga, które ostatecznie zmuszony był zakończyć o 20:00 (kwadrat marynarki AJ 9863) w związku z problemami z gubiącym olej jednym z silników diesla. Trzynastego kwietnia o 16:23 odebrano następną depeszę z dowództwa o następującej treści:
Jako nowa grupa Meise przebywają od 14.04., godziny 10:00 w linii dozoru od AJ 9777 przez BC 3579 do 3679: U 267, U 257, U 188, U 71 (Rodler), U 84, U 613, U 404, U 571, U 415 (Neide), U 413 (Poel), U 598 (Holtorf), U 438 (Heinsohn), U 662, U 381 (von Pückler), U 618 (Baberg), U 108 (Wolfram), U 258 (von Mäβenhausen) i U 610 (von Freyberg).”.
Trzy dni później tuż po północy 16 kwietnia obsadzono przypadającą na kwadrat BD 3927 wyznaczoną pozycję w zgrupowaniu, przystępując niezwłocznie do jej przemierzania w poszukiwaniu wroga. Osiemnastego kwietnia idący zgodnie z ostatnim poleceniem dowództwa do punktu spotkania z podwodnym tankowcem – U 487 (Metz) – U 662 o godzinie 16:00 w kwadracie BD spotkał się z dowodzonym przez Winklera U 630, od którego to Heinz-Eberhard Müller dowiedział się, że poszukiwana jednostka według jego przypuszczeń musi przebywać w kwadracie BD 2525. Dwa dni później 20 kwietnia wciąż poszukujący podwodnego tankowca U 662 o godzinie 12:45 w kwadracie BD 2641 wszedł w nim kontakt i w trakcie dwudniowej operacji zaopatrzeniowej pobrał:
- 20.04. pomiędzy 15:00 a 24:00: 45 m3 paliwa, 2 m3 oleju silnikowego oraz prowiant na 45 dni,
- 21.04. pomiędzy 16:00 a 20:00 w kwadracie BD 2545: pojedynczy egzemplarz torpedy (dokonano tego pomimo wzburzonego morza oraz problemów z żurawikiem).
Dwie i półgodziny po zakończeniu ostatniej z w/w operacji, po uprzednim uporządkowaniu okrętu rozpoczęto marsz w stronę nowego rejonu operacyjnego, który ostatecznie osiągnięto dnia 23 kwietnia zajmując o godzinie 12:00 pozycję w kwadracie BD 3647 (po południu nastąpiło załamanie pogody ograniczające zasięg widoczności do zaledwie 500 metrów). Tego samego też dnia o 17:32 na U 662 odebrano kolejną pochodzącą z dowództwa depeszę z rozkazami o następującej treści:
Dnia 25 kwietnia, godzina 14:00 przebywają jako nowa grupa Specht: U 203 (Kottmann), U 438, U 706 (von Zitzewitz), U 630, U 662, U 584 (Deecke), U 168 (Pich), U 270 (Otto), U 260 (Purkhold), U 92 (Oelrich), U 628 (Hasenschar), U 707 (Gretschel), U 358 (Manke), U 264 (Looks), U 614 (Sträter), U 226 (Borchers) i U 125 (Folkers) w linii dozoru od AJ 6762 do AK 7791, kurs 40˚, przez około 150 mil morskich.”.
Głównym celem w/w zgrupowania w nadchodzących dniach były dwa konwoje: ON.179 (51 statków, Grupa Eskortowa C2) i ONS.4 (32 statki, Grupa Eskortowa B4), które jednak jak się później okazało dzięki przechwyconym i odszyfrowanym depeszom Enigmy otrzymały polecenie opłynięcia zgrupowania od północy. Dwudziestego szóstego kwietnia o 09:00 obsadzono przypadającą na kwadrat AJ 6945 wyznaczoną pozycję, przystępując niezwłocznie do jej przemierzania w poszukiwaniu wroga (widoczność tego dnia był ograniczona do 3 – 4 mil morskich). Od 27 kwietnia nowym celem zgrupowania Specht był meldowany przez B-Dienst, składający się z 36 statków, osłaniany przez jednostki Grupy Eskortowej C4 konwój HX.235, który także i tym razem dzięki przechwyconym i odszyfrowanym depeszom Enigmy zmienił swoją dotychczasową trasę opływając niebezpieczny rejon od południa. Poza tym jakby tego było mało eskorta w/w konwoju została dodatkowo wzmocniona przez okręty 6 Grupy Wsparcia z amerykańskim lotniskowcem eskortowym USS Bogue w składzie. Dwudziestego ósmego kwietnia ze względu na fakt, że na stosunkowo małym akwenie znalazły się aż trzy zgrupowania U-bootów, BdU skierowało do ich dowódców depeszę z instrukcjami o następującej treści:
Dla lepszej orientacji wszystkich okrętów, które rankiem 28.04. przebywają w rejonie operacyjnym:
1.) Grupa Star z 16 okrętami operuje przeciwko idącemu w kierunku południowy - zachód konwojowi,
2.) Grupa Specht z 20 okrętami.
3.) Grupa Amsel z 13 okrętami.
Grupa Specht i Amsel zasadzić się na idący kursem północny – wschód (NO) konwój.
”.
W/w konwojem NO był meldowany przez B-Dienst, składający się z 33 jednostek, osłaniany przez okręty 40 Grupy Eskortowej konwój SC.128, który jednak dzięki przechwyconym i odszyfrowanym depeszom enigmy zmienił swoją dotychczasową trasę opływając niebezpieczny akwen od zachodu. Wieczorem 1 maja pochodzące z w/w konwoju smugi dymu dostrzegł należący do zgrupowania Specht U 628, ale na nadany przez niego meldunek nie odpowiedział żaden z pozostałych okrętów a on sam zresztą wkrótce potem utracił z nim kontakt. Czwartego maja na U 662 odebrano kolejną pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
Jako nowa grupa Fink w kolejności: U 438, U 630, U 662, U 584, U 168, U 514 (Auffermann), U 270, U 260, U 732 (Carlsen), U 628, U 707, U 358, U 264, U 226, U 125, U 378 (Mader), U 192 (Happe), U 648 (Stahl), U 533 (Henning), U 531 (Neckel), U 954 (Loewe), U 413, U 381, U 231 (Wenzel), U 552 (Popp), U 209 (Brodda), U 650 (von Witzendorff) i U 614 dnia 05.05. o 10:00 przebywać w linii dozoru od AJ 2758 do AK 4944. Oczekiwać rankiem idącego na południowy – zachód konwoju.”.
Tego samego dnia o 18:20 (kwadrat marynarki AJ 6241) po uzyskaniu kontaktu z nieprzyjacielskim samolotem wykonano alarmowe zanurzenie pozostając pod wodą do 19:00. Nieco ponad półtorej godziny później o 21:35 na przebywającym w kwadracie AJ 6157 okręcie Müllera odebrano pochodzący z U 628 meldunek o kontakcie z wrogiem o następującej treści:
Konwój AJ 6272, kurs 190˚, prędkość 7 węzłów.”.
O 22:18 odebrano kolejną wiadomość tym razem pochodzącą z BdU, która miała następująca treść:
Grupa Fink. Jestem pewien, ze będziecie walczyć z pełną zawziętością. Nie przeceniać przeciwnika lecz śmiertelnie weń uderzyć. Pozostałe okręty jak najszybciej meldować o kontakcie, wtedy Hasenschar będzie mógł przystąpić do ataku.”.
W/w meldowanym konwojem był składający się z 42 statków, osłaniany przez Grupę Eskortową B7 konwój ONS.5. O 22:40 zmierzający w kierunku wroga U 662 zmuszony był wykonać alarmowe zanurzenie uciekając pod wodę przez nadlatującym nieprzyjacielskim samolotem (w trakcie jego trwania zarejestrowano 3 detonację). Od 23:15 okręt Müllera z powrotem szedł na powierzchni kontynuując dalej poszukiwania meldowanego wroga. Już następnego dnia o 02:16 w kwadracie AJ 6431 po stronie bakburty dostrzeżono cienie jednostki zidentyfikowanej jako niszczyciel, którą Heinz-Eberhard Müller postanowił zaatakować torpedą z wyrzutni rufowej, zmieniając w tym celu kurs swojej jednostki. O 02:57 nieprzyjaciel dostrzegł manewrującego w pobliżu U 662, w kierunku którego niezwłocznie otworzył ogień. Trzy minuty później w stronę zbliżającego się szybko niszczyciela wystrzelono torpedę T-III, po czym gdy ta spudłowała o 03:03 wykonano alarmowe zanurzenie szykując się na spodziewany kontratak niedoszłej ofiary. Pierwsze bomby głębinowe wybuchły w momencie gdy U 662 osiągnął głębokość zaledwie 40 metrów. Wkrótce potem Heinz-Eberhard Müller nakazał sprowadzić okręt na głębokość A+60 (140 metrów), gdzie następnie przeczekał on kolejne ataki (według komentarza dowódcy jego załoga w pierwszym pod jego dowództwem poważnym ataku bombami głębinowymi spisała się bardzo dobrze). O 06:45 U 662 ponownie znalazł się na powierzchni kontynuując dalej poszukiwanie wroga. O 12:45 w kwadracie AJ 6452 dostrzeżono samotny statek w kierunku którego niezwłocznie się skierowano schodząc o 13:06 w zanurzenie z zamiarem przeprowadzenia skrytego ataku. O 17:50 przebywający w zanurzeniu okręt Müllera nawiązał kontakt z wrogim eskortowcem, w kierunku którego o 18:44 wystrzelił salwę trzech torped, które jednak chybiły celu. Od 22:18 (kwadrat marynarki AJ 6446) U 662 prowadził dalsze poszukiwania wroga idąc na powierzchni. Siódmego maja po bezskutecznych próbach odnalezienia konwoju o 09:30 (kwadrat marynarki AJ 9499) zakończono jego poszukiwania obierając kurs na punkt spotkania z podwodnym tankowcem. Dwa dni później 9 maja o 15:30 w kwadracie AK 8769 spotkano się z U 461 (Stiebler), z którego to następnie pomiędzy 17:30 a 23:00 pobrano 12 m3 paliwa oraz zapas prowiantu na 10 dni. Po zakończeniu w/w operacji oraz pożegnaniu się z załogą podwodnego tankowca U 662 rozpoczął marsz powrotny do bazy, w trakcie którego trwania dnia 16 maja aż trzykrotnie był celem ataków nieprzyjacielskiego lotnictwa i tak:
- pierwszy raz o 09:00 (kwadrat marynarki BE 6996) – 4 dobrze ulokowane bomby, pobyt w zanurzeniu do 10:38
- drugi raz o 13:58 – 1 bomba, pobyt w zanurzeniu do 14:10,
- trzeci raz o 16:47 (kwadrat marynarki BF 4797) – 1 bomba, pobyt w zanurzeniu do 20:08.
Dziewiętnastego maja osiągnięto punkt Pt.438, gdzie o 10:55 okręt Müllera spotkał się z wysłaną mu naprzeciw eskortą, w towarzystwie której o 16:10 dotarł do bazy w St. Nazaire. W trakcie trwającego równo osiem tygodni patrolu (56 dni) U 662 przepłynął łącznie ca. 9.500 mil morskich na i pod powierzchnią.

W trakcie dziesięciodniowego pobytu w doku jaki miał miejsce po ostatnim patrolu na okręcie zdemontowano nieprzydatne w obecnych warunkach wojny na morzu działo pokładowe kal. 88 mm oraz zamontowano nowy detektor fal radarowych. Poza tym w trakcie przerwy pomiędzy patrolami dziesięciu członków załogi zostało wysłanych do Mimizan na szkolenie oraz intensywne ćwiczenia z zakresu obrony przeciwlotniczej.

Patrol 4 (26.06.1943 – 21.07.1943)
26.06. U 662 pod dowództwem Heinza-Eberharda Müllera o godzinie 09:00 opuścił St. Nazaire z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Południowego Atlantyku. Po wyjściu na redę okręt Müllera dołączył do kierującego się w stronę punktu Pt.438 mini konwoju, którego skład tworzyły dwie grupy:
- pierwsza w skład której wchodziły U 598 (Holtorf), U 270 (Otto), U 591 (Ziesmer) eskortowane przez przerywacza zagród minowych Spbr.136 i trałowiec M 403,
- druga w skład której wchodziły U 406 (Dieterichs) i U 662 eskortowane przez trałowce M 495 i M 404.
O 21:30 po osiągnięciu kwadratu BF 6778 eskorta zawróciła do bazy, zaś dziesięć minut później U 662 wraz z pozostałymi jednostkami schował się pod wodę rozpoczynając marsz w zanurzeniu przez wody Zatoki Biskajskiej. Dwudziestego ósmego czerwca na okręcie Müllera odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
Otto, Müller, Holtorf, Dieterichs kierować się do kwadratu CG 17.”.
Następnego dnia odebrano kolejną depeszę z rozkazami zmieniającymi poprzednie, która miała następującą treść.
Nowy punkt docelowy to DF 60. Tam przewidziane jest zaopatrzenie.”.
Dziewiątego lipca o 15:18 w kwadracie DF 6885 U 662 spotkał się z podwodnym tankowcem U 487 (Metz) oraz pozostałymi mającymi uzupełnić z niego zapasy okrętami tj.: U 195 (Bucholz), U 598 (Holtorf), U 591 (Ziesmer), U 604 (Höltring) i U 406 (Dieterichs). Następnego dnia po odczekaniu na swoją kolejkę uzupełniono zapasy, po czym rozpoczęto marsz do wyznaczonego sektora operacyjnego położonego w pobliżu brazylijskich wybrzeży (rejon ujścia Amazonki). W dniach 20 – 21 lipca operujący w tamtejszym rejonie U 662 nadał dowództwa dwie depesze o atakach nieprzyjacielskiego lotnictwa, które miały następującą treść:
-„Dnia 19.7. godzina 16:00 w EP 5765 Lancaster wyskoczył z chmur, seria zrzucona przed dziób, żadnych uszkodzeń, 2 kolejne naloty bez bomb, trafienie w bakburtowy silnik, po 30 minutach ognia przeciwlotniczego odparto przeciwnika. Zanurzenie.
Godzina 23:15 w EP 8132 przez 20 minut odpierano atak „Mosquito”. Zanurzenie. Po pięciu minutach wiele bomb. Żadnych uszkodzeń. 96 cbm.
”.
- "Dnia 20.07. godzina 18:40 w EP 8552 Catalina zrzuciła serię przed dziób. Po godzinnej wymianie ogniowej napastnik odleciał, zanurzyłem okręt. Uszkodzenia: Metox, proszę o amunicję kal. 2 cm, Catalina pożarła 1600 pocisków.”.
W rzeczywistości oba pierwsze ataki wykonane zostały odpowiednio przez: należący do 35 Sqn USAAF bombowiec B-24 Liberator oraz także należący do Sqn USAAF bombowiec B-18. Z pierwszego z w/w ataków napastnik wyszedł z uszkodzeniami, pomimo których zdołał jednak powrócić do swojej bazy (według C. Blaira także i drugi samolot odniósł uszkodzenia jednak brak potwierdzenia tego faktu w w/w meldunkach U 662). Sprawcą trzeciego z w/w ataków była poprawienie zidentyfikowana przez wachtowych łódź latająca Catalina, która wchodziła w skład dywizjonu VP 94 USN. Dwudziestego pierwszego lipca przebywający w aktualnie kwadracie EP 8439 U 662 około godziny 06:04 (wg zeznań jeńców 06:45 ) czasu miejscowego stał się celem kolejnego - czwartego już w ciągu ostatnich dni ataku nieprzyjacielskiego samolotu, którym była inna, także należąca do dywizjonu VP 94 USN Catalina. Pilotowana przez R. H. Howlanda maszyna w przeprowadzonym od strony rufy nalocie pomimo krótkotrwałej zapory ogniowej postawionej przez Niemców (spowodowane to było małą ilością amunicji kal. 20 mm oraz zacięciem działek) ostrzelała pomost okrętu Mullera zabijając całą obsadę wachty oraz zrzucając serię 3 z 4 posiadanych bomb (jedna na skutek defektu mechanizmu zwalniającego pozostała na swoim miejscu) z których jedna miała bezpośrednio trafić w cel zaś pozostałe dwie upaść do wody po stronie sterburty na wysokości zbiornika siodłowego. Heinz-Eberhard Muller który w międzyczasie pojawił się na pomoście aby kierować ogniem przeciwlotniczym na skutek podmuchu detonujących bomb został wyrzucony za burtę doznając poważnych obrażeń. Na skutek w/w trafień według zeznań jeńców w centrali doszło do eksplozji, wyciekające ze zbiorników paliwo stanęło w ogniu a strumienie wody zaczęły dostawać się do wnętrza okrętu przez zbiorniki zanurzeniowe oraz właz prowadzący na pomost. W tych warunkach według zeznań tej samej osoby radiotelegrafista zdołał jeszcze nadać sygnał alarmowy, który niestety nie został odebrany zarówno w kraju jak i przez inne operujące w pobliżu U-booty. Wkrótce potem U 662 znikł pod powierzchnią a oprócz dowódcy jego zatonięcie przeżyło tylko czterech członków załogi, z których jeden zmarł wkrótce na skutek odniesionych obrażeń. Widząc unoszących się na wodzie rozbitków Catalina przed odlotem do bazy zrzuciła im dwie gumowe tratwy, do jednej z których Henz-Eberhard Muller oraz trzech członków załogi jego okrętu następnie się dostali (drugą z tratew wykorzystano jako osłonę przed palącym słońcem oraz do zbierania deszczówki - obie tratwy nie posiadały zapasów wody oraz suchego prowiantu). Przez kolejne 16 dni rozbitkowie z U 662 dryfowali po oceanie aż ich tratwę wykryły przebywające na patrolu samoloty B-24, które następnie nakierowały na miejsce jej pobytu uzbrojony jacht Siren, pełniący w tym czasie rolę eskorty konwoju TJ.4. Ze względu na odniesione obrażenia oraz 17 dni dryfowania po oceanie jeden z uratowanych marynarzy – MtrOGfr Willy Lübke zmarł wkrótce potem na pokładzie jachtu. W międzyczasie niemieckie dowództwo nie wiedząc nic o losie U 662 w odpowiedzi na jego prośbę o uzupełnienie amunicji nakazało mu by spotkał się na wodach Środkowego Atlantyku z pomocniczym tankowcem U 516 (Tillessen). Ponieważ w umówionym terminie okręt Müllera nie pojawił się na miejscu spotkania dnia 31 lipca oczekujący na niego U 516 poinformował BdU o braku z nim jakiegokolwiek kontaktu. Na podstawie tego meldunku oraz braku odpowiedzi na nadawane wezwania dowództwo uznało U 662 za utracony wraz z całą załogą.

Uwagi:
a.) Ze względu na problemy ze zdrowiem na skutek odniesionych ran, przebywający w obozie jenieckim Heinz-Eberhard Müller za pośrednictwem Czerwonego Krzyża w ramach wymiany rannych jeńców w lutym 1944 r. powrócił do kraju trafiając do położonego w Glücksburgu szpitala, gdzie do czerwca kontynuował swoją rekonwalescencję, po czym podjął pracę w sztabie BdU.

Członkowie załogi U 662 polegli w dniu 21.07.1943 i później r. (w kolejności alfabetycznej):
NAZWISKO IMIĘ RANGA ROK UR. MIEJSCE UR.
Bacher, Josef MaschMt. 26.11.1919
Blumenthal, Karl-Bartholom MaschGfr. 26.03.1924
Bollenhoff, Wilhelm MtrGfr. 03.01.1925
Burger, Hans MechGfr. 31.03.1923
Dorweiler, Paul BtsMt. 10.05.1919
Flasche, Paul MechMt. 11.02.1920
Förster, Erwin MaschOGfr. 28.07.1923
Gessler, Rudolf MtrGfr. 26.12.1924
Gross, Henry-Philipp MechGfr. 12.03.1925
Heid, Gerhard MtrGfr. 04.04.1924
Heil, Ludwig MaschOGfr. 24.02.1923
Heller, Walter OLt.ing. 16.11.1919
Husung, Helmut MtrOGfr. 05.09.1923
Janßen, Karl Lt.z.S. 01.08.1921
Käller, Albert MaschOGfr. 04.07.1922
Klöpfel, Kurt BtsMt. 20.02.1922
Koinzer Dr., Eberhard Mar.Ob.Ass.Arzt 28.12.1913 Beverstedt
Kokoska, Willi MaschGfr. 04.11.1923
Kopka, Alfred-Paul MtrOGfr. 11.06.1922
Krey, Friedrich MaschGfr. 23.08.1922 Rüstringen
Kuhr, Gerd-Willi-Heinz MaschMt. 02.09.1920
Lasogga, Karl MaschMt. 23.06.1922
Lisse, Alfons MaschMt. 30.07.1920
Lojewski, Otto MtrOGfr. 08.07.1921
Lübke, Willy MtrOGfr. 16.08.1923
Mohrherr, Cyprian BtsMt. 23.06.1916
Möller, Hermann FkMt. 20.06.1919 Sipsdorf / Holstein
Oberst, Walter MtrOGfr. 08.09.1923
Obiera, Herbert MaschOGfr. 15.02.1923
Oelschläger, Gerhard MaschMt. 23.03.1915
Oelsner, Christoph MaschOGfr. 02.08.1923
Pickenbrock, Otto FkMt. 01.11.1920
Reuland, Johann OStrm 16.01.1915
Schicke, Otto MaschOGfr. 01.09.1921
Schremer, Alfred FkGfr. 23.12.1923
Schröder, Herbert OMasch. 17.12.1913
Seysen, Wolfgang Lt.z.S. 18.03.1922
Steiner, Herbert OMasch. 12.06.1915
Stephan, Herbert MaschOGfr. 26.10.1921
Strahler, Gerhard FkGfr. 22.10.1922
Weiler, Willy MaschMt. 01.01.1921
Willumeit, Franz MaschGfr. 03.03.1924
Wrigge, Heinrich MaschOGfr. 27.10.1922
Zelter, Erich MaschOGfr. 27.03.1922

Członkowie załogi U 662 wzięci do niewoli (w kolejności alfabetycznej):
NAZWISKO IMIĘ RANGA ROK UR. MIEJSCE UR. ROK ŚMIERCI
Dobbs, Günter 00.01.2009
Grauf, BtsMt.
Marx, Btsm
Müller, Heinz-Eberhard KpLt.01.04.43. 14.03.1916 Stuttgart 03.05.1988

Bibliografia:
http://uboat.net
http://www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939 - 1945 Band 6 KTB U 223 - U 300
Rohwer Jürgen: Axis Submarine Successes 1939 - 1945
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1
Nie masz wystarczających uprawnień, aby zobaczyć pliki załączone do tego postu.
Brodołak
Admiral
Admiral
Moderator Team
 
Tonaż: 1.770.000 BRT

Dołączył(a): 04.01.06, 13:36
Lokalizacja: Piastów

Posty: 1 • Strona 1 z 1

Powrót do Typ VII



Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości