U 468 Typ VIIC

Stocznia: Deutsche Werke AG, Kiel
Numer zamówienia: 299
Zamówienie: 15.08.1940
Położenie stępki: 01.07.1941
Wodowanie: 16.05.1942
Wcielenie do służby: 12.08.1942
Numer pocztowy: M 49 533

Przebieg służby:
12.08.1942 – 31.01.1943 – 5 Flotylla U-bootów, Kiel (szkolenie załogi)
01.02.1943 – 11.08.1943 – 3 Flotylla U-bootów, La Pallice (służba frontowa)
11.08.1943 – Zatopiony w pobliżu Bathurst (pozycja 12.20N, 20.07W) bombami głębinowymi przez brytyjski bombowiec B-24 Liberator „D” (BZ832) należący do 200 Sqn RAF.

Dowódcy:
12.08.1942 – 11.08.1943 – OL Klemens Schamong

Liczba patroli: 3

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 1 (6.537 ton)/0

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 0/0

Zestrzelone/uszkodzone samoloty: 1/0
- 11.08.1943 – bombowiec B-24 Liberator „D” (BZ832) należący do 200 Sqn RAF

Okres służby U 468 przed rozpoczęciem wykonywania patroli bojowych:
- 12.08. – 31.08.1942 – Kiel – próby morskie okrętu w ramach miejscowego oddziału UAK.
- 31.08. – 10.09.1942 – Kiel – udział testach nowego radaru o kodowej nazwie Lichtenstein.
- 11.09. – 14.09.1943 – Rønne/Bornholm – próby hydrofonów w ramach miejscowego oddziału UAG-Schall.
- 16.09. – 20.09.1942 – Danzig – próby okrętu w ramach miejscowego oddziału UAG I.
- 21.09. – 28.09.1942 – Gotenhafen – próby broni torpedowej w ramach miejscowego oddziału TEK.
- 29.09. – 26.10.1942 – Hela – rejsy szkoleniowe w morzu w ramach miejscowego oddziału Agru-Front.
- 27.10. – 12.11.1942 – Pillau – szkolenie a następnie ćwiczebne strzelanie torpedami w ramach 25 Flotylli U-bootów.
- 12.11. – 18.11.1942 – Gotenhafen – przygotowywanie okrętu do szkolenia i ćwiczeń z zakresu taktyki.
- 19.11. – 29.11.1942 – Gotenhafen – ćwiczenia z zakresu taktyki w ramach 24 Flotylli U-bootów.
- 05.12. – 23.01.1943 – Kiel – pobyt okrętu w stoczni Deutsche Werke AG w celu przeprowadzenia na nim przeglądu oraz prac konserwacyjnych.
- 24.01. – 27.01.1943 – Kiel-Wik – przygotowywanie okrętu do wyjścia na pierwszy patrol.

Patrol 1 (28.01.1943 – 27.03.1943)
28.01. U 468 pod dowództwem Klemensa Schamonga o godzinie 08:00 opuścił bazę w Kiel, by zgodnie z otrzymanym rozkazem w drodze do swojej nowej bazy operacyjnej w La Pallice przeprowadzić ofensywny patrol na wodach Północnego Atlantyku. Trzy godziny później w związku koniecznością oczekiwania na przybycie przydzielonej na pierwszy etap rejsu eskorty, pomiędzy 11:00 a 13:25 okręt Schamonga stał na kotwicy. Dwa dni później 30 stycznia w celu uzupełnienia zapasów paliwa oraz wymiany posiadanych torped na nowe o godzinie 17:30 zawinięto do bazy w Kristiansand, którą opuszczono dopiero 1 lutego o 10:30 w eskorcie dozorowca V 5307 z poleceniem skierowania się do Egersund, gdzie dotarto o 16:00. Po spędzeniu tam nocy o 11:48 następnego dnia w towarzystwie eskorty ruszono w dalszą drogę kierując się w stronę kwadratu AN 3131. Po jego osiągnięciu, co miało miejsce jeszcze tego samego dnia pożegnano się z nią, po czym już samotnie rozpoczęto marsz w stronę otwartych przestrzeni Północnego Atlantyku. Ósmego lutego o 03:17 (kwadrat marynarki AE 8361) zgodnie z poleceniem dowództwa U 468 nadał meldunek pogodowy. Następnego dnia o 04:15 w kwadracie AE 8825 okręt Schamonga spotkał się z U 377 (Köhler) z którym to następnie wymienił się sygnałami rozpoznawczymi. Dwa dni później 11 lutego o 11:44 na U 468 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„U 529 (Fraatz), U 468, U 377 (Köhler), U 225 (Leimkühler), U 653 (Feiler), U 628 (Hasenschar), U 623 (Schröder), U 621 (Kruschka), U 753 (von Mannstein), U 332 (Hüttemann), U 92 (Oelrich) utworzyć grupę Ritter i obsadzić do dnia 14 lutego, godziny 12:00 linię rozpoznania od AK 3785 do AL 4711.”.
Głównym celem w/w grupy był meldowany przez B-Dienst składający się z 43 statków, osłaniany przez Grupę Eskortową C3 konwój HX.226. Czternastego lutego zgodnie z w/w rozkazem o godzinie 12:00 obsadzono nakazaną pozycję, która w przypadku okrętu Schamonga przypadała na kwadrat AK 3925. W trakcie oczekiwania na w/w konwój w nocy z 15 na 16 lutego pozycje zgrupowania Ritter od północy opłynął inny konwój, składający się z 39 statków, osłaniany przez Grupę Eskortową B1 SC.119. Szesnastego lutego o godzinie 19:36 odebrano kolejną depeszę z dowództwa zawierającą rozkazy o następującej treści:
„Grupa Ritter, od 17.02 z linii wyczekiwania rozpocząć marsz kursem 235 stopni przez około 80 mil morskich. Dnia 18 osiągnąć AK 5427.”.
Także i tym razem głównym celem w/w grupy był konwój HX.226, który jednak dzięki przechwyceniu i rozszyfrowaniu w/w rozkazu otrzymał z Admiralicji polecenie zmiany swojego dotychczasowego kursu, dzięki czemu opłynął on niebezpieczny rejon niewykryty przez żaden z czatujących na niego okrętów. Po nim kolejnym celem zgrupowania Ritter był wykryty przez B-Dienst, składający się z 48 statków, osłaniany przez Grupę Eskortową A3 konwój ON.166. Dwudziestego lutego o 04:00 U 468 obsadził przypadającą na kwadrat AK 2949 nakazaną pozycję, gdzie natknął się na fatalne warunki pogodowe, utrudniające prowadzenie obserwacji wzrokowej (opady deszczu i gradu). Po południu tego samego dnia o 13:13 na poszukującym wroga okręcie Schamonga odebrano pochodzący z U 604 (Höltring) meldunek o kontakcie z wrogiem, w stronę którego pozycji niezwłocznie się on skierował (wykrytym nieprzyjacielem był oczekiwany konwój ON.166). Pomimo podjętego pościgu okrętowi Schamonga nie udało się jednak odnaleźć nieprzyjaciela, co spowodowane głównie było przez fakt, że utrzymujący dotąd z nim kontakt U 604 w nocy z 20 na 21 lutego został od niego skutecznie odpędzony przez okręty eskorty. Dwudziestego drugiego lutego na poszukującym wciąż bez powodzenia wroga okręcie Schamonga o 18:17 (kwadrat marynarki BD 5135) odebrano pochodzący z U 752 meldunek o dostrzeżeniu w kwadracie BD 5255 samotnego statku. Następnego dnia także i U 468 uzyskał kontakt z wrogiem dostrzegając o godzinie 13:50 w kwadracie BD 4656 znajdujący się na kursie 250˚ samotny parowiec, który jednak zanim zdołano wyjść na dogodną do ataku pozycję został zatopiony przez inny przebywający w pobliżu U-boot. Niecałą godzinę po tym zdarzeniu o 14:47 wymieniono się sygnałami rozpoznawczymi z napotkanym U-bootem, którym okazał się być U 186 (Hesemann). Następnego dnia z pomostu idącego na powierzchni U 468 o godzinie 01:30 (kwadrat marynarki BC 6995) na kursie 250˚ dostrzeżono rozbłyski flar, w stronę których niezwłocznie się skierowano. Dwadzieścia minut później w szkwale deszczowym uzyskano przelotny kontakt wzrokowy z idącym kursem południowym samotnym parowcem a o 05:35 (kwadrat marynarki BC 9339) odnaleziono poszukiwany konwój, podejmując się następnie roli okrętu kontaktowego. W trakcie wykonywania tej czynności, podążający za celem U 468 o godzinie 08:13 w kwadracie BC 9367 stał świadkiem detonacji trzech torped, które trafiły w kilka jednostek oraz polowania na zanurzony okręt podwodny w wykonaniu jednego z niszczycieli eskorty konwoju. Siedemnaście minut później w ucieczce przed nadpływającym i prowadzącym ostrzał niszczycielem wykonano alarmowe zanurzenie. O 08:40 w pobliżu okrętu Schamonga detonowały pierwsze bomby głębinowe a wkrótce potem hydroakustyk zameldował o zbliżaniu się kolejnego eskortowca, który następnie dołączył do polującego już okrętu. Zrzucone przez obie jednostki w kolejnych atakach bomby spowodowały na U 468 na szczęście tylko lekkie uszkodzenia, dzięki czemu zaraz po mającym miejsce o 14:09 wynurzeniu mógł się on ponownie podjąć pościgu za nieprzyjacielem Zanim jednak go rozpoczęto wymieniono się sygnałami rozpoznawczymi z dostrzeżonym w pobliżu U-bootem, którym okazał się być U 707 (Gretschel). Po trwającym niemal dobę pościgu 25 lutego o godzinie 12:15 (kwadrat marynarki BC 8253) ponownie odnaleziono nieprzyjaciela ale zanim zdołano wyjść na dogodną do ataku pozycję o 13:35 nad akwenem pojawiła się gęsta mgła w wyniku której utracono z nim kontakt. Rankiem następnego dnia w związku z brakiem jakiegokolwiek kontaktu z wrogiem dowództwo zakończyło operację przeciwko ON.166. Tego samego też dnia o 13:32 na polecenie dowództwa przebywający aktualnie w kwadracie CC 3155 U 468 rozpoczął marsz w stronę punktu spotkania z podwodnym tankowcem U 462 (Vowe), który ostatecznie osiągnął 2 marca o godzinie 08:00 (kwadrat marynarki BD 8111). W trakcie oczekiwania na pojawienie się jednostki zaopatrzeniowej jeszcze tego samego dnia o 20:09 wymieniono się sygnałami rozpoznawczymi z U 180 (Musenberg). Następnego dnia z pomostu krążącego po nakazanym kwadracie okrętu Schamonga dostrzeżono zbliżanie się kolejnego U-boota, którym po przeprowadzonej wymianie haseł okazał się być oczekiwany U 462, z którego to następnie pomiędzy 19:22 a 02:56 dnia następnego pobrano: 2 m3 oleju silnikowego, prowiant na 21 dni oraz 85 m3 paliwa. Po zakończeniu w/w operacji i uporządkowaniu pokładu o 03:15 pożegnano się z załogą podwodnego tankowca rozpoczynając następnie zgodnie z poleceniem dowództwa marsz w stronę wyznaczonej pozycji w zgrupowaniu Burggraf, którego głównym celem w tym okresie był osłaniany przez Grupę Eskortową B5, składający się z 52 statków konwój ON.168, który jednak minął niebezpieczny rejon niewykryty. Szóstego marca o 16:49 na U 468 odebrano kolejną depeszę z rozkazami o następującej treści:
„U 638 (Bernbeck), U 89 (Lohmann), U 529 (Fraatz), U 432 (Eckhardt), U 758 (Manseck), U 664 (Graef), U 615 (Kapitzky), U 332 (Hütteman), U 603 (Bertelsmann), U 91 (Walkerling), U 653 (Feiler), U 621 (Kruschka), U 600 (Zurmühlen) i U 468 obsadzić linię dozoru od AJ 5945 > AK 7757. Okręty tworzą nową grupę Raubgraf.”.
Głównym celem w/w zgrupowania był składający się z 60 statków konwój HX.228, który jednak dzięki przechwyconym i odszyfrowanym depeszom Enigmy otrzymał polecenie zmiany swojego dotychczasowego kursu, dzięki czemu opłynął on niebezpieczny rejon od południa nie wykryty przez żaden z okrętów. Wracając do U 468 to dnia 7 marca o godzinie 12:00 obsadził on przypadającą na kwadrat AK 7775 nakazaną pozycję w linii dozoru, przystępując niezwłocznie do jej przemierzania w poszukiwaniu wroga. W tym też czasie przy szalejącym sztormie przez zajmowany przez okręty grupy Raubgraf akwen przepłynęły dwa kolejne konwoje ON.168 (52 statki, Grupa Eskortowa B5) i ONS.169 (36 statków, Grupa Eskortowa B4) a jedyny sukces odniósł U 638, który dnia 7 marca storpedował i ciężko uszkodził marudera z pierwszego z w/w konwoi – brytyjski tankowiec Empire Light (6.537 ton). Ponieważ żaden z w/w okrętów za wyjątkiem jednostki Bernbecka nie miał już kontaktu z nieprzyjacielem dziewiątego marca BdU nakazało grupie przemieścić się w kierunku północnym, gdzie utworzyć miała ona nową linię dozoru a jej głównym celem miał być meldowany przez B-Dienst osłaniany przez Grupę Eskortową B2 składający się z 51 statków konwój ON.170. Jedenastego marca kierując się ostatnimi rozkazami okręt Schamonga o 04:00 obsadził przypadającą na kwadrat AJ 9383 wyznaczoną mu pozycję. Tego samego dnia w związku z meldunkiem B-Dienst o wykryciu części rozproszonego konwoju ON.168 zgrupowanie Raubgraf otrzymało polecenie przemieszczenia się kierunku zachodnim w celu jego przechwycenia (w rzeczywistości jednak w/w część konwoju minęła już niebezpieczny rejon). Kolejnym celem po nim był meldowany przez B-Dienst, osłaniany przez 40 Grupę Eskortową, składający się z 38 statków konwój HX.229a. W trakcie poszukiwań w/w wrogów 12 marca U 468 o godzinie 09:15 w kwadracie AJ 9282 natknął się na idący z nieznaczną prędkością samotny tankowiec. Ze względu na problemy z peryskopem, które uniemożliwiały wykonanie ataku z podwody Klemens Schamong postanowił śledzić cel aż do zapadnięcia ciemności i dopiero wtedy wykonać atak (zadanie to jak się potem okazało było mocno utrudnione przez intensywne opady śniegu i gradu). Wieczorem o 22:12 (kwadrat marynarki AJ 9585) w kierunku śledzonego statku z wyrzutni nr III wystrzelono torpedę, która trafiła w cel powodując wytracanie przez niego prędkości. Trzynaście minut później tym razem z wyrzutni nr IV odpalono drugą już torpedę, która także trafiła w cel, powodując zwiększenie jego przechyłu na storpedowaną burtę (poza tym dostrzeżono też, że załoga tankowca opuszcza jego pokład). O 22:38 w kierunku tankowca z wyrzutni nr I oddano pierwszy strzał dobijający, który podobnie jak drugi wykony minutę później z wyrzutni nr II na skutek defektu torpedy chybił jednak celu. Po ponownym załadowaniu wyrzutni nr I o 23:30 zirytowany poprzednimi dwoma pudłami Klemens Schamong nakazał odpalić piątą już torpedę, po której to trafieniu tankowiec przełamał się na dwie części, które w krótkim odstępie czasu poszły na dno. Podjęta wkrótce po ich zniknięciu próba odnalezienia i przesłuchania rozbitków nie przyniosła jednak żadnego efektu, bowiem nie tylko nie odnaleziono ani jednego żywego ale też nie dostrzeżono żadnej z łodzi bądź tratew ratunkowych. Zatopionym statkiem okazał się być ciężko uszkodzony 7 marca przez U 638, należący do brytyjskiego armatora H.E. Moss & Co z Liverpoolu motorowy zbiornikowiec Empire Light (6.537 ton). W czasie kiedy U 468 topił brytyjski tankowiec do zajmowanych przez okręty zgrupowania Raubgraf pozycji zbliżał się oczekiwany konwój ON.170. Trzynastego marca przebywający aktualnie w kwadracie AJ 9165 idący na powierzchni okręt Schamonga o 15:05 dostrzegł znajdujący się na kursie 60˚ eskortowiec zidentyfikowany jako niszczyciel, o którym to niezwłocznie zameldował dowództwu. Podążając następnie za w/w jednostką U 468 nawiązał kontakt wzrokowy z wrogim konwojem, którym był ON.170, którego śledzenia wkrótce potem się podjął nadając cyklicznie meldunki pozycyjne dla innych jednostek (niestety zawierały one błąd sugerując, że nieprzyjaciel idzie kursem południowo – zachodnim a nie południowym jak było w rzeczywistości). Wieczorem tego samego dnia podążający wciąż za konwojem U 468 o godzinie 22:35 (kwadrat marynarki AJ 8395) na kursie 305˚ dostrzegł zbliżający się wrogi niszczyciel, który wkrótce potem zmusił go do wykonania alarmowego zanurzenia. W rzeczywistości w/w okrętem był nie niszczyciel tylko brytyjska korweta HMS Gentian, która zaraz po uzyskaniu silnego kontaktu podwodnego przystąpiła do zrzucania bomb, które według Klemensa Schamonga były dobrze wycelowane. O 01:10 (kwadrat marynarki AJ 8376) następnego dnia w pobliżu U 468 detonowały ostatnie bomby głębinowe ale pomimo to pozostał on jeszcze pod wodą do 02:30. W wyniku przeprowadzonych przez brytyjską jednostkę ataków na okręcie Schamonga uszkodzeniu uległy oba peryskopy, pomocnicza pompa zenzowa, bakburtowy wał napędowy (który podczas pracy emitował głośny hałas) oraz sterburtowe sprzęgło (które podczas pracy mocno tarło). W związku z w/w uszkodzeniami o 04:40 Klemens Schamong zaprzestał poszukiwań nieprzyjaciela, koncentrując się na przeprowadzeniu koniecznych napraw. Prawie siedem godzin później o 11:30 (kwadrat marynarki AJ 9444) po przywróceniu okrętowi pełnej sprawności ponownie podjęto się działań przeciwko ON.170, które jednak jak pokazał czas okazały się bezskuteczne. Szesnastego marca w związku z niezadowalającą pracą silników, po konsultacji z głównym mechanikiem Klemens Schamong podjął decyzję o przerwaniu patrolu i rozpoczęciu marszu powrotnego, o czym też powiadomił dowództwo. Tego samego dnia wracający do bazy U 468 o godzinie 20:13 spotkał się w kwadracie BD 1271 z U 600. Następnego dnia na okręcie Schamonga odebrano dwa pochodzące z innych jednostek meldunki o następujących treściach:
- 09:05 z U 91 „BD 1334 pozostały jeszcze trzy duże uszkodzone, proszę o okręt.”,
- 10:20 z U 603 „BD 1391 dwa uszkodzone nie są już do odstrzału.”.
Dwudziestego siódmego marca po nieobfitującym już w żadne znaczące wydarzenia rejsie o 10:00 U 468 osiągnął punkt Pilz, gdzie spotkał się z wysłaną mu naprzeciw eskortą, w towarzystwie której o godzinie 14:00 wpłynął do bazy w La Pallice. W trakcie trwającego ponad osiem tygodni patrolu (59 dni) okręt Schamonga przepłynął 8.896 mil morskich na i pod powierzchnią.

Patrol 2 (19.04.1943 – 29.05.1943)
19.04. U 468 pod dowództwem Klemensa Schamonga wraz z U 569 (Johannsen) o godzinie 21:15 opuścił bazę w La Pallice z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Północnego Atlantyku. Niecałą godzinę później o 22:05 obie jednostki spotkały się z mającymi tworzyć eskortę trałowcami M 152 i M 24, które następnie osłaniały je aż do punktu Schloβ, który osiągnięto następnego dnia o 06:24. Po pożegnaniu się tam z eskortą obie jednostki schowały się pod wodę rozpoczynając następnie podwodny marsz przez Biskaje. Dwudziestego drugiego kwietnia o 23:10 na okręcie Schamonga odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:
„Nowy punkt docelowy dla Dautera, Thätera, Clausena, Schamonga, Förstera, Johannsena to AK 53.”.
Cztery dni później 26 kwietnia z pomostu idącego na powierzchni U 468 o godzinie 12:10 (kwadrat marynarki BE 1658) dostrzeżono samotny statek, w którego stronę niezwłocznie się skierowano. Ze względu jednak na znaczną prędkość celu ocenianą na ca. 16 węzłów, wkrótce potem Klemens Schamong zrezygnował z pościgu za nim, nakazując sternikowi powrócić na poprzedni kurs. Dwudziestego dziewiątego marca o 13:25 odebrano kolejne rozkazy o następującej treści:
„Nowa grupa Amsel w kolejności: U 634 (Dahlhaus), U 223 (Wächter), U 266 (von Jessen), U 377 (Köhler), U 383 (Kremser), U 709 (Weber), U 569 (Johannesen), U 525 (Drewitz), U 468, U 448 (Dauter), U 466 (Thäter), U 454 (Hackländer), U 359 (Förster), U 186 (Hesemann), U 403 (Clausen) dnia 1 maja, godzina 08:00 przebywać w linii dozoru od BC 2632 przez 3875 do 6853. Odstępy pomiędzy okrętami 20 mil morskich. Cisza radiowa do momentu nadania ważnego taktycznego meldunku.”.
Głównym celem w/w jednostek w tym okresie były dwa konwoje: ONS.5 (42 statki, Grupa Eskortowa B7) i SC.128 (31 statków, 40 Grupa Eskortową). Pierwszego maja zgodnie z w/w rozkazem o 14:00 U 468 obsadził przypadającą na kwadrat BC 6527 nakazaną mu pozycję w linii dozoru. Następnego dnia w celu porównania zliczonej pozycji o 23:45 (kwadrat marynarki BC 6627) wymieniono się namiarami z przebywającym w pobliżu U 466, dzięki czemu udało się wykryć błąd w dotychczasowych obliczeniach. Trzeciego maja o godzinie 09:30 okręt Schamonga obsadził już właściwą pozycję, która w jego przypadku przypadała na kwadrat BC 6922. Tego samego dnia po południu na jednostkach zgrupowania Amsel (w tym i U 468) o godzinie 16:57 odebrano kolejną depeszę z dowództwa z rozkazami o następującej treści:
„Podgrupy Amsel I – IV z oszczędną prędkością marszową obsadzić nowe linie dozoru:
Amsel I: U 638 (Staudinger), U 621 (Schünemann), U 402 (von Forstner), U 574 (Gengelbach), U 504 (Luis) od AJ 7944 do 8838.
Amsel II: U 634 (Dahlhaus), U 223 (Wächter), U 266 (von Jessen), U 377 (Köhler), U 383 (Kremser) od AJ 976 do BC 3247.
Amsel III: U 709 (Weber), U 569 (Johannsen), U 525 (Drewitz), U 468, U 448 (Dauter) od BC 3765 do 6541.
Amsel IV: U 466 (Thäter), U 454 (Häcklander), U 359 (Förster), U 186 (Hesemann), U 403 (Clausen) od BC 6949 do 9646.”.
Głównym celem w/w podgrup był wspomniany już wyżej konwój ONS.5. Czwartego maja o 09:30 obsadzono przypadającą na kwadrat BC 6277 nakazaną pozycję, przystępując następnie do jej przemierzania w poszukiwaniu wroga. Dwa dni później 7 maja o 11:47 na U 468 odebrano następną depeszę z dowództwa z rozkazami o następującej treści:
„Okręty byłych podgrup Amsel III i IV w znanej im kolejności jako nowa grupa Rhein przebywać 8 maja, godzina 08:00 w linii dozoru od BC 6284 do 9596.”.
Głównym celem w/w grupy w nadchodzących dniach był meldowany przez B-Dienst, osłaniany przez Grupę Eskortową C2, składający się 46 statków konwój HX.237. Następnego dnia jako pierwszy z grupy Rhein kontakt z nim o 13:06 nawiązał przebywający w kwadracie CD 3598 U 359, który o tym fakcie niezwłocznie zameldował dowództwu. Meldunek ten został odebrany m.in. i na okręcie Schamonga, który niezwłocznie nakazał obrać kurs na przechwycenie wroga. Pomimo podjętych starań U 468 nie udało się jednak odnaleźć meldowanego konwoju, czego jedną z przyczyną był fakt, że okręt Förstera (U 359) wkrótce po nadaniu swojego meldunku został zapędzony pod wodę przez okręty eskorty. Dziesiątego maja odebrano nowe rozkazy o następującej treści:
„Jako grupa Elbe I: U 634 (Dahlhaus), U 575 (Heydemann), U 584 (Deecke), U 650 (von Witzendorff), U 752 (Schroeter), U 614 (Sträter), U 709 (Weber), U 533 (Henning), U 569 (Johannsen), U 231 (Wenzel), U 525 (Drewitz), U 514 (Auffermann), U 468, U 267 (Tinschert) dnia 11 maja przebywać w linii dozoru od BD 5711 do 8797.”.
Głównym celem w nadchodzących dniach dla grupy Elbe I oraz bliźniaczej Elbe II miał być osłaniany przez Grupę Eskortową B2, składający się z 26 statków konwój SC.129, z którym jako pierwszy dnia 11 maja kontakt nawiązał U 504 (Luis). Dwunastego maja poszukujący wroga okręt Schamonga o 15:18 wymienił się sygnałami rozpoznawczymi z napotkanym U 650 a prawie dwie i pół godziny później o 17:42 w kwadracie CE 2132 nawiązał kontakt wzrokowy z pochodzącą prawdopodobnie z konwoju chmurą dymu o której to niezwłocznie zameldował dowództwu. O 19:21 (kwadrat marynarki BD 8976) idący na powierzchni w kierunku celu U 468 wykryty został przez jeden z okrętów eskorty zidentyfikowany jako niszczyciel, który następnie zmusił go do ucieczki, w wyniku czego ten utracił kontakt. Dwa dni później 14 maja o 09:20 (kwadrat marynarki BD 6677) wymieniono się sygnałami rozpoznawczymi z napotkanym U 267 (Tinschert), z którym to następnie przeprowadzono wspólne przesłuchanie okolicy hydrofonami, nie uzyskując jednak żadnego kontaktu. Tego samego dnia po południu o 15:21 na polecenie dowództwa zakończono operację przeciwko SC.129, rozpoczynając następnie marsz w stronę punktu spotkania z U 504 (Louis), który na polecenie dowództwa wracając przedwcześnie do bazy (choroba dowódcy uniemożliwiająca pełnienie mu swoich obowiązków) miał przekazać na inne U-booty nadwyżkę swojego paliwa. Dwa dni później 16 maja przy panujących fatalnych warunkach pogodowych o godzinie 10:00 w kwadracie BD 8357 U 468 spotkał się z okrętem Louisa. Prawie dziesięć godzin później o 19:52 do obu okrętów dołączyły kolejne mające uzupełnić zapasy jednostki tj. U 107 (Gelhaus), U 231 (Wenzel) oraz U 650 (von Witzendorff). Następnego dnia po poprawie aury o 08:30 w kwadracie BD 8325 okręt Schamonga rozpoczął pobieranie z U 504 aż 83 m3 paliwa. Dwudziestego maja na zaopatrzonym w paliwo U 468 odebrano pochodzącą z BdU depesze z nowymi rozkazami o następującej treści:
„Jako grupa Mosel przebywają: U 552 (Popp), U 264 (Looks), U 378 (Mäder), U 607 (Jeschonnek), U 218 (Becker), U 221 (Trojer), U 666 (Engel), U 752 (Schroeter), U 558 (Krech), U 336 (Hunger), U 650 (von Witzendorff), U 642 (Brünning), U 603 (Baltz), U 228 (Christophersen), U 575 (Heydemann), U 621 (Kruschka), U 229 (Schetelig), U 641 (Rendtel), U 305 (Bahr), U 569 (Johannsen), U 468 i U 231 (Wenzel) dnia 21 maja, godzina 20:00 w linii dozoru od AJ 6417 do AK 7592.”.
Głównym celem w/w zgrupowania pierwotnie miał być meldowany przez B-Dienst osłaniany przez Grupę Eskortową B3, składający się z 42 statków konwój HX.239 ale w związku z namierzeniem przez ten sam B-Dienst znajdującego się bliżej innego konwoju, którym był osłaniany przez grupę eskortową C1, składający się z 39 statków ON.184 to właśnie on w pierwszej kolejności stał się celem w/w zgrupowania. Alianci wiedząc z przechwyconych i odszyfrowanych depesz Enigmy o miejscu koncentracji wrogich okrętów podwodnych, nie mogąc już zmienić trasy konwoju wysłali mu na pomoc amerykańską 6 Grupę Wsparcia z lotniskowcem eskortowym USS Bogue w składzie. Dwudziestego drugiego maja jeden ze stacjonujących na jego pokładzie samolotów – odbywający swój lot patrolowy bombowiec TBF-1 Avenger (pilot Roger C. Kuhn) w odległości 50 mil morskich od lotniskowca po godzinie ósmej (kwadrat marynarki AK 8794) nawiązał kontakt wzrokowy z idącym na powierzchni okrętem Schamonga. W przeprowadzonym o 08:30 ataku amerykańska maszyna pomimo postawionej zapory ogniowej zdołała zrzucić na U 468 serię czterech bomb głębinowych, których bliskie detonacje spowodowały na nim rozszczelnienie zbiornika zanurzeniowego nr 1 i baku oraz uszkodzenie obu sprzęgieł, które podczas pracy zaczęły mocno trzeć. Drugi atak, który miał miejsce dziewięć minut później został już skutecznie odparty przez artylerzystów okrętu Schamonga. O 09:43 wciąż idący na powierzchni U 468 w związku meldunkiem o dostrzeżeniu kolejnej zbliżającej się maszyny wykonał alarmowe zanurzenie, wymykając się w ten sposób przeciwnikom. Prawie sześć godzin później o 15:30 (kwadrat marynarki BD 1333) okręt Schamonga z powrotem pojawił się na powierzchni rozpoczynając następnie marsz w kierunku spokojniejszych wód, gdzie można byłoby przeprowadzić konieczne prace naprawcze. W trakcie jego trwania o 15:55 (kwadrat marynarki BD 1336) przebywający na pomoście wachtowi zameldowali o dostrzeżeniu na horyzoncie licznych smug dymu, w kierunku, których pomimo w/w uszkodzeń niezwłocznie się skierowano. Dwie minut później U 468 wykryty został przez jeden z samolotów pokładowych z USS Bogue w ucieczce przed którym schował się on pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie. O 16:20 na bezpiecznej dla okrętu głębokości detonowały dwie bomby głębinowe. Ponad półtorej godziny później o 18:00 hydroakustyk na wciąż przebywającym pod wodą U 468 zameldował o kontakcie akustycznym z dwoma zbliżającymi się eskortowcami zidentyfikowanymi jako niszczyciele, które wkrótce potem po uchwyceniu z nim kontaktu, przystąpiły do polowania na niego, zrzucając w dużych odstępach czasu serie bomb głębinowych. Po odpłynięciu napastników już następnego dnia o godzinie 01:13 (kwadrat marynarki BD 2148) okręt Schamonga z powrotem pojawił się na powierzchni ale ze względu na odniesione uszkodzenia zmuszony był przerwać patrol i rozpocząć marsz powrotny do bazy o czym też Klemens Schamong zameldował dowództwu. Dwudziestego dziewiątego maja po nieobfitującym już w żadne znaczące wydarzenia rejsie o 13:50 U 468 osiągnął punkt Pilz, gdzie spotkał się z eskortą, w towarzystwie której o 18:00 wpłynął do bazy w La Pallice. W trakcie trwającego prawie sześć tygodni patrolu (40 dni) okręt Schamonga przepłynął 6.596 mil morskich na i pod powierzchnią.

Patrol 3 (07.07.1943 – 11.08.1943)
07.08. U 468 pod dowództwem Klemensa Schamonga o godzinie 09:10 opuścił bazę w La Pallice z poleceniem zwalczania nieprzyjacielskiej żeglugi na wodach Środkowego Atlantyku w rejonie Freetown (kwadrat marynarki ET 38). Po spotkaniu się na redzie z U 373 (Loeser) i U 613 (Köppe) oraz mającymi pełnić rolę eskorty patrolowcami SG 3 i SG 1 pięćdziesiąt minut później w ich towarzystwie rozpoczęto marsz w stronę pozycji wyjściowej na Biskaje. O 13:00 nawiązano kontakt wzrokowy z idącym w eskorcie od strony Bordeaux U 340 (Klaus), który wkrótce potem wraz ze swoją osłoną dołączył się do grupy Schamonga. O 22:35 (kwadrat marynarki BF 9123) konwój powiększył się o kolejną jednostkę a mianowicie o przybyłego z St. Nazaire U 757 (Deetz). Wkrótce potem wszystkie okręty (za wyjątkiem U 613, który odłączył się) utworzyły dwie kolumny marszowe: pierwszą w składzie U 373 i U 468 i drugą U 340 i U 757. Następnego dnia po osiągnięciu kwadratu BF 6778 w/w okręty o 01:31 schowały się pod wodą, rozpoczynając następnie marsz w zanurzeniu, kierując się na kwadrat BE 91. Dziesiątego lipca o 11:25 (kwadrat marynarki BF 7231) idące na powierzchni U 468 i U 373 skutecznie odparły atak wrogiego samolotu, po czym cztery minuty później schowały się pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie. Po mającym miejsce o 14:15 wynurzeniu (kwadrat marynarki BE 7222) kontynuowano dalej wspólny marsz w stronę nakazanej pozycji. Cztery dni później 14 lipca po osiągnięciu o godzinie 09:50 kwadratu BE 8211 okręt Schamonga pożegnał się ze swoim dotychczasowym towarzyszem podróży, po czym już samotnie rozpoczął marsz w stronę nakazanego mu obszaru operacyjnego. Ósmego sierpnia poszukujący celów dla swoich torped U 468 o godzinie 19:26 w kwadracie ET 1119 spotkał się z U 340, z którego to dowódcą Klemensa Schamong wymienił się informacjami oraz spostrzeżeniami. Trzy dni później 11 sierpnia idący na powierzchni okręt Schamonga wykryty został przez odbywający patrol, należący do 200 Sqn RAF bombowiec B-24 Liberator „D” (pilot Lloyd Allan Trigg). Dowódca U 468 widząc nadlatującego napastnika, nie mając już czasu na wykonanie alarmowego zanurzenia nakazał obsadzić wszystkie działka przeciwlotnicze a następnie otworzyć w jego kierunku ogień zaporowy. Pomimo jednak skutecznego ostrzału pilotowana przez Trigga paląca się maszyna zdołała zrzucić sześć bomb głębinowych, po czym rozbiła się o powierzchnię oceanu grzebiąc w swoim wnętrzu cała załogę. Jej bomby obramowały okręt Schamonga powodując jego szybkie zatonięcie. Z liczącej 49 osób załogi U 468 uratować się zdołało jedynie siedmiu (w tym i dowódca), którzy następnie obsadzili unoszący się na wodzie, pochodzący z brytyjskiej maszyny ponton. Na niego to dwa dni później natknęła się odbywająca swój patrol łódź latająca Sunderland, która następnie zrzuciła rozbitkom nowy ponton oraz nakierowała na miejsce ich pobytu brytyjską korwetę HMS Clarkia, która jeszcze tego samego dnia podniosła ich z wody.

Na podstawie złożonych przez Klemensa Schamonga i I WO U 468 zeznań Admiralicja Brytyjska dowiedziała się o bohaterskiej śmierci załogi Liberatora, przyznając jego dowódcy – Lloydowi Allanowi Triggowi zatopienie U-boota oraz pośmiertnie odznaczając go jako pierwszego pilota Costal Command Krzyżem Wiktorii.

Członkowie z załogi U 468 polegli w dniu 11.08.1943 r (w kolejności alfabetycznej):
Nazwisko i Imię Ranga Rok ur.
Bachmann, Johann MaschGfr. 11.12.1923
Barbian, Nikolaus MaschMt 04.11.1923
Bergmann, Heinz MtrGfr 15.10.1923
Bialkowsky, Hans-Joachim BtsMt 17.09.1920
Blaha, Josef MaschOGfr 15.12.1923
Breiding, Oskar MaschMt 14.02.1920
Bungert, Reinhold OBtsMt 16.04.1919
Burre, Fritz-Walter MtrOGfr 21.08.1924
Butzbach, Eugen ObGfr 30.12.1923
Garske, Johann MechGfr 12.07.1924
Gebensleben, Gustav Gfr. 19.12.1923
Grün, Julius MaschMt 22.01.1921
Harig, Helmut Mtr 27.03.1923
Hinrichsen, Hans-Broder MechMt 13.11.1921
Janz, Helmut OMasch. 21.02.1914
Kleinen Dr., Karl Mar.Ob.Ass.Arzt 10.07.1913
Korn, Friedrich-Georg FkMt 08.05.1921
Krüger, Günter MaschMt 02.07.1918
Kuhn, Erich-Carl MaschMt 01.04.1920
Leisner, Georg MaschOGfr 22.08.1923
Martens, Werner FkMt 11.03.1918
Nagel, Herbert Maat. 18.12.0000
Pamwinkler, Johann ObGfr 28.04.1923
Papenfuss, Fritz Gfr. 05.11.1923
Pfaff, Wilhelm Maat. 10.08.0000
Prasse, Werner OStrm 30.08.1918
Przybyla, Kurt ObGfr 22.01.1923
Quade, Gerhard Gfr. 11.09.0000
Rennert, Günter Gfr. 13.05.1925
Renz, Arnold ObGfr 06.02.1923
Ritzenhoff, Johann ObGfr 20.03.?
Schöppl, Josef Gfr. 14.02.1925
Schwab, Otto ObGfr 05.11.1923
Steinhauser, Josef ObGfr 04.12.0000
Strödecke, Fritz ObGfr 01.01.1924
Stwora, Friedrich Gfr. 17.03.1923
Vietz, Reinhold ObGfr 03.08.0000
Willmann, Ulrich Lt.z.S. 16.11.1922
Zappen, Alfred ObGfr 19.11.1922
Zeier, Willi OMasch 29.01.0000
Zimmermann, Johannes MtrGfr. 13.01.1924

Członkowie załogi U 468 wzięciu do niewoli 13.08.1943 r. (w kolejności alfabetycznej):
Nazwisko Imię Ranga Rok ur. Miejsce ur. Rok zgonu
Friedrich, Max MaschOGfr. 04.09.1923
Gerke, Rudolf MechOGfr. 29.06.1923
Giesbert, Emil OLt.ing. 01.08.1920
Hamm, Heinz OMasch 26.04.1915 29.10.1985
Heimannsberg, Alfons Lt.z.S. 04.06.1921
Mahns, Erno MtrGfr. 04.06.1924
Schamong, Klemens KpLt.01.06.44. 15.04.1917 Cologne

Bibliografia:
http://uboat.net
http://www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939 - 1945 Band 6 KTB U 436 - U 500
Rohwer Jürgen: Axis Submarine Successes 1939 - 1945
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1

Dzięki za "następnego" fajnie opracowanego. Skoryguj miesiąc w trzecim patrolu.

Daj lipiec i sierpień

Dzięki chyba dopadł mnie "piątkowy kryzys pracowy"

Jakbyś mógł - dołącz U 468 do listy całościowej .