U 130 Typ IXC

Stocznia: Deutsche Schiff- und Maschinenbau AG, (AG Weser) Bremen
Numer zamówienia: 993
Zamówienie: 07.08.1939
Położenie stępki: 20.08.1940
Wodowanie: 14.03.1941
Wcielenie do służby: 11.06.1941
Numer pocztowy: M 41 224

Przebieg służby:
11.06.1941 - 31.08.1941 - 4 Flotylla U-bootów, Stettin (szkolenie załogi),
01.09.1941 - 30.11.1941 - 2 Flotylla U-bootów, Lorient (szkolenie załogi)
01.12.1941 - 12.03.1943 - 2 Flotylla U-bootów, Lorient (okręt bojowy)
12.03.1943 - Zatopiony na zachód od Azorów (pozycja 37.10N, 40.21W) przez amerykański niszczyciel USS Champlin.

Dowódcy:
11.06.1941 - 01.01.1943 - KK Ernst Kals
07.02.1943 - 12.03.1943 - OL Siegfried Keller

Liczba patroli: 6

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 21 (127.608 ton)/1 (6.986 ton)

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 3 (34.407 ton)/0

Patrol 1 (01.12.1941 - 16.12.1941)
01.12. U 130 pod dowództwem Ernsta Kalsa wypłynął z bazy w Kiel, by zgodnie z rozkazem udać się do nowej bazy operacyjnej okrętu w Lorient. W trakcie tego rejsu Ernst Kals miał także przeprowadzić dodatkowe szkolenie załogi. W dniu 10 grudnia U 130 nawiązał na zachód od Rockall kontakt ze zmierzającym w kierunku wschodnim konwojem SC-57. W przeprowadzonych następnie pomiędzy godziną 23:54 a 23:57 atakach Ernst Kals zatopił trzy statki:
- o godzinie 23:54 w kwadracie marynarki AL 3962 należący do egipskiego armatora Alexandria Navigation Co Ltd (Red Rose Line) z Alexandrii frachtowiec Star of Luxor (5.298 ton),
- o godzinie 23:57 w kwadracie marynarki AL 3962 należący do brytyjskiego armatora Constantine Shipping Co Ltd z Middlesbrough frachtowiec Kirnwood (3.829 ton),
- o godzinie 23:57 w kwadracie marynarki AL 3962 należący do brytyjskiego armatora Common Brothers Ltd z Newcastle frachtowiec Kurdistan (5.844 ton).
W dniu 16.12. U 130 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad dwa tygodnie patrol (16 dni).

Patrol 2 (27.12.1941 - 25.02.1942)
27.12. U 130 pod dowództwem Ernsta Kalsa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem w ramach operacji Paukenschlag po dniu 12 stycznia zaatakować nieprzyjacielską żeglugę u wybrzeży Ameryki Północnej. Według rozkazów Ernst Kals miał operować w rejonie położonym pomiędzy Nową Funlandią a Nową Szkocją. Po przybyciu do swojego rejonu operacyjnego U 130 zajął pozycję w cieśninie Cabota, gdzie oczekiwał na rozpoczęcie operacji. W dniu 12 stycznia okręt Kalsa został wykryty i bezskutecznie zaatakowany przez kanadyjski samolot ze 119 Sqn RCAF. Następnego dnia U 130 w pierwszym dniu operacji Paukenschlag zatopił dwa statki:
- o godzinie 01:18 dwoma torpedami w kwadracie marynarki BB 5898 należący do norweskiego armatora Chr. J. Reim z Porsgrunn frachtowiec Frisco (1.582 ton),
- o godzinie 09:48 dwoma torpedami w kwadracie marynarki BB 5898 należący do amerykańskiego armatora Waterman Steamship Co z Mobile frachtowiec Friar Rock (5.427 ton)[1].
W godzinach wieczornych 16 stycznia Ernst Kals podpłynął na odległość 12 mil morskich od portu w Sydney, gdzie bez powodzenia poszukiwał statków oczekujących na sformowanie się konwoju. Na nieszczęście dowódcy U 130 alianci po wypłynięciu z Sydney konwoju SC-94 przesunęli miejsce formowania się konwojów do portu w Halifaxie. Następnego dnia przebywający na powierzchni w pobliżu Sydney okręt Ernsta Klasa został wykryty i zaatakowany przez dwa kanadyjskie niszczyciele. Dowódca U 130 widząc zbliżającego się przeciwnika wydał rozkaz alarmowego zanurzania. W trakcie jego trwania na skutek zalodzenia nie domknęły się klapy wydechu Diesli w wyniku czego zanim zatamowano przeciek okręt nabrał 8 ton wody morskiej. Dodatkowy balast pociągnął okręt Kalsa na dno, które w tym miejscu znajdowało się na głębokości 50 metrów. W międzyczasie kiedy na U 130 walczono z przeciekiem oba niszczyciele przepłynęły nad okrętem nie zrzucając jednak ani jednej bomby głębinowych, co spowodowane było najprawdopodobniej zalodzeniem zrzutni bomb głębinowych. Po odpłynięciu obu niszczycieli Ernst Kals wypompował wodę z zenz i wynurzył okręt a następnie nadał do dowództwa meldunek o trudnych warunkach atmosferycznych panujących w jego rejonie operacyjnym oraz o małym ruchu statków. W odpowiedzi na ten meldunek dowództwo dało Kalsowi swobodę działania, co ten wykorzystał na zmianę rejonu operacyjnego na cieplejszy, położony w pobliżu Cape Hatteras. W okresie od 21 do 27 stycznia U 130 storpedował cztery jednostki:
- 21.01. o godzinie 22:21 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki CB 1831 należący do norweskiego armatora Leif Hoegh & Co A/S z Oslo tankowiec Alexandra Hoegh (8.248 ton),
- 25.01. o godzinie 10:02 uszkodził jedną torpedą w kwadracie marynarki CA 5435 należący do norweskiego armatora A/S Westfal-Larsen & Co z Bergen tankowiec Varanger (9.305 ton), który został dobity dwiema wystrzelonymi o godzinie 10:13 i 10:24 torpedami[2],
- 27.01. o godzinie 09:43 storpedował i ciężko uszkodził jedną torpedą w kwadracie marynarki CA 5743 należący do amerykańskiego armatora Atlantic Refining Co z Filadelfii tankowiec Francis E. Powell (7.096 ton), który o godzinie 14:00 ostatecznie poszedł na dno,
- 27.01. uszkodził ogniem artyleryjskim należący do amerykańskiego armatora Cities Service Oil Co z Nowego Jorku tankowiec Halo (6.986 ton).
W dniu 28 stycznia Ernst Kals otrzymał polecnienie spotkania się następnego dnia z U 109 w celu przekazania potrzebnego mu paliwa. Zgodnie z pierwotnym rozkazem U 130 miał kierować się na U 109 namierzając wysyłane przez niego sygnały naprowadzające, ale ponieważ miał zepsuty radionamiernik Ernst Kals zaproponował, że to on będzie wysyłał sygnały naprowadzające a U 109 będzie sie na nie kierował. W wyniku sztormowej pogody U 130 spotkał się z U 109 dopiero 31 stycznia
Podczas przygotowywania się do operacji przekazania paliwa wachtowi na pomoście okrętu Kalsa zameldowali o zauważeniu masztów płynącego samotnie statku. Ponieważ U 130 nie posiadał już torped dowodzony przez Heinricha Bleichrodta U 109 ruszył w pościg za statkiem. Do ponownego spotkania obu okrętów doszło dopiero 3 lutego na północ od Bermudów a obaj dowódcy ustalili, że z powodu sztormowej pogody poczekają na jej poprawę. Wieczorem 4 lutego wachtowi U 130 po raz kolejny dostrzegli maszty wrogiej jednostki a Heinrich Bleichrodt po raz kolejny ruszył do pościgu za wrogiem. W godzinach porannych 5 lutego Kals odebrał prośbę U 109 o nadawanie sygnałów naprowadzających, którą natychmiast zaczął realizować. Rankiem tego samego dnia Kals ponownie spotkał się z okrętem Bleichrodta, a obaj dowódcy ustalili, że będą płynąć razem w kierunku bazy, by przy pierwszej dogodnej okazji uzupełnić paliwo. Tuż po południu tego samego dnia wachtowi obu okrętów dostrzegli smugę dymu.
a U 109 po raz kolejny skierował się do ataku. Po ponownym spotkaniu z okrętem Bleichrodta, które nastąpiło 6 lutego obaj dowódcy w związku z poprawą pogody postanowili, że nie będą tracić czasu i rozpoczęli przepompowywanie 19m3 ropy na U 109. Po uzupełnieniu zapasów, które trwało do wczesnych godzin porannych 7 lutego oba okręty rozeszły się, aby w pojedynkę kontynuować rejs do bazy. W dniu 18 lutego U 130 spotkał się z idącym na patrol U 587 (Typ IXC), który przekazał na okręt Kalsa pięciu członków załogi samolotu Fw 200 Condor, zmuszonego przez awarię do wodowania na wodach Zatoki Biskajskiej. W dniu 25.02. U 130 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający prawie dziewięć tygodni patrol (61 dni).

Patrol 3 (24.03.1942 - 06.06.1942)
24.03. U 130 pod dowództwem Ernsta Kalsa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę w rejonie Karaibów. Podczas tego rejsu na U 130 został zaokrętowany mający nabyć doświadczenie na stanowisku dowódczym OL Helmut Ellmenreich. W drodze do swojego rejonu operacyjnego Ernst Kals storpedował dwa statki:
- 11.04. o godzinie 18:55 zatopił w kwadracie marynarki DP 5418 należący do norweskiego armatora A/S Westfal-Larsen & Co z Bergen frachtowiec Grenanger (5.393 ton),
- 12.04. o godzinie 19:21 storpedował i ciężko uszkodził w kwadracie marynarki DP 4754 należący do amerykańskiego armatora Standard Oil Co of New Jersey z Nowego Jorku tankowiec Esso Boston (7.699 ton), który został dodatkowo ostrzelany z działa pokładowego (wystrzelono łącznie 25 pocisków kal. 10,5 cm). Na skutek odniesionych uszkodzeń tankowiec zatonął ostatecznie następnego dnia we wczesnych godzinach porannych.
Po przybyciu do swojego rejonu operacyjnego Ernst Kals otrzymał z dowództwa polecenie ostrzelania znajdującej się po południowej stronie holenderskiej wyspy Aruba, położonej nad brzegami zatoki Bullen rafinerii. W nocy z 18 na 19 kwietnia U 130 podpłynął w pobliże rafinerii i o godzinie 03:00 rozpoczął jej ostrzał z działa pokładowego. Na skutek kontrrostrzału prowadzonego przez 155 mm baterię artylerii nadbrzeżnej Ernst Kals zmuszony był po wystrzeleniu 5 pocisków przerwać i tak niecelny ostrzał i uciekać z miejsca zagrożenia. W dalszej części patrolu U 130 bez powodzenia operował we wschodniej części Karaibów i w rejonie Wielkich Antyli. W dniu 25 kwietnia Ernst Kals bezskutecznie zaatakował o godzinie 22:58 w kwadracie marynarki EC 5425 nieprzyjacielski frachtowiec o tonażu ca. 5.000 ton. W dniu 06.06. U 130 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający prawie jedenaście tygodni patrol (75 dni).

Patrol 4 (04.07.1942 - 12.09.1942)
04.07. U 130 pod dowództwem Ernsta Kalsa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Środkowym Atlantyku (rejon Freetown). Podczas tego rejsu na U 130 po raz kolejny został zaokrętowany mający nabyć doświadczenie na stanowisku dowódczym KL Helmut Ellmenreich. W dniu 14 lipca płynący do swojego rejonu operacyjnego okręt Kalsa nawiązał kontakt ze zmierzającym w kierunku północnym konwojem SL 115, o którym zameldował dowództwu. Tego samego dnia podążający za konwojem U 130 spotkał się z włoskim okrętem podwodnym Pietro Calvi. W trakcie gdy obaj dowódcy omawiali plan wspólnego ataku na statki płynące w konwoju SL 115, ich okręty zostały wykryte przez jeden z okrętów eskorty brytyjską kanonierkę HMS Lulworth, która po uzyskaniu namiaru aparatem HF-DF ruszyła natychmiast na miejsce kontaktu. Widząc zbliżającego się przeciwnika obaj dowozy zanurzyli swoje okręty. Na szczęście dla Kalsa i jego okrętu brytyjska jednostka skoncentrowała się na ataku na włoski okręt podwodny. Na jego skutki nie trzeba było długo czekać, bowiem dowódca Pietro Calvi wynurzył swój ciężko uszkodzony okręt. Chcąc pomóc towarzyszowi broni, który znalazł się potrzasku dowódca U 130 próbował zaatakować HMS Lulworth torpedami. Na jego nieszczęście jego okręt został wykryty przez obserwatorów na brytyjskiej jednostce, która następnie ruszyła do ataku na nowego wroga. W międzyczasie na miejsce akcji przybyły dwa kolejne okręty eskorty, które zajęły się ciężko rannym Pietro Calvi, który niedługo potem poszedł na dno. Po odwołaniu przez dowództwo akcji przeciwko konwojowi SL 115 Ernst Kals udał się do swojego rejonu operacyjnego. W dniach 25 i 27 lipca U 130 storpedował dwa statki:
- 25.07. o godzinie 16:53 storpedował i uszkodził dwoma torpedami w kwadracie marynarki ES 1262 należący do norweskiego armatora Sigurd Herolfson & Co A/S z Oslo tankowiec Tankexpress (10.095 ton), który zatonął o godzinie 18:37 po trafieniu wystrzeloną o 17:20 kolejną torpedą oraz 87 pociskami kal. 10,5cm,
- 27.07. o godzinie 17:40 zatopił w kwadracie marynarki ES 1541 należący do brytyjskiego armatora John I. Jacobs & Co Ltd z Londynu frachtowiec Elmwood (7.167 ton).
W dniu 28 lipca U 130 spotkał się z podwodnym tankowcem U 116 (Typ XB), z którego pobrał paliwo i prowiant. W okresie od 30 lipca do 26 sierpnia Ernst Kals storpedował pięć statków:
- 30.07. o godzinie 20:48 storpedował i uszkodził dwoma torpedami w kwadracie marynarki ES 5185 należący do brytyjskiego armatora United Baltic Co z Londynu frachtowiec Danmark (8.391 ton), który został dobity 74 pociskami kal. 10,5 cm i ostatecznie zatonął o godzinie 21:50[3],
- 09.08. o godzinie 22:37 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki ES 5143 należący do norweskiego armatora A/S Westfal-Larsen & Co z Bergen tankowiec Malmanger (7.078 ton)[4],
- 11.08. o godzinie 14:27 uszkodził jedną dwóch wystrzelonych torped w kwadracie marynarki ES 5198 należący do norweskiego armatora Wilh. Wilhelmsen z Oslo tankowiec Mirlo (7.455 ton), który został dobity wystrzeloną o godzinie 15:29 kolejną torpedą[5],
- 25.08. o godzinie 19:44 ciężko uszkodził dwoma torpedami w kwadracie marynarki ET 6446 należący do brytyjskiego armatora Blue Star Line Ltd z Londynu frachtowiec Viking Star (6.445 ton), który zatonął o godzinie 20:35 po trafieniu kolejną torpedą,
- 26.08. o godzinie 11:24 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki ET 6715 należący do brytyjskiego armatora John I. Jacobs & Co Ltd z Londynu frachtowiec Beechwood (4.897 ton).
W dniu 3 września dowódca U 130 otrzymał dwie adresowanie do niego depesze o następującej treści:
- Do Kalsa
Serdeczne gratulacje z okazji odznaczenia Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża. Jednocześnie przekazuję Panu i Pańskiej załodze wyrazy uznania za wybitną służbę
Głównodowodzący Marynarki,
- Serdeczne gratulacje
BdU.
W dniu 12.09. U 130 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad dziesięć tygodni patrol (71 dni).

Patrol 5 (29.10.1942 - 30.12.1942)
29.10. U 130 pod dowództwem Ernsta Kalsa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę Środkowym Atlantyku. W dniu 31.10. Ernst Kals otrzymał z dowództwa polecenie zaatakowania wykrytego przez samolot Fw 200 Condor konwoju SL-125, ale z powodu problemów z silnikami nie mógł tego rozkazu wykonać. W związku z meldunkami wywiadu o lądowaniu aliantów na wybrzeżu Francuskiej Afryki Zachodniej i Północnej dowództwo przydzieliło U 130 w dniu 8 listopada do zgrupowania Schlagetot, które miało atakować siły inwazyjne pomiędzy Gibraltarem a wybrzeżem Maroka. W nocy z 11 na 12 listopada Ernst Kals zbliżył się do kotwicowiska marokańskiego portu Fedala, aby zaatakować stojące tam na kotwicy statki i okręty. W celu zmylenia okrętów eskorty dowódca U 130 wpłynął na kotwicowisko nie od strony otwartego morza ale od strony brzegu, cały czas płynąc w zanurzeniu na małej głębokości. W przeprowadzonym w dniu 12 listopada o godzinie 18:28 w kwadracie marynarki DJ 2524 ataku Ernst Kals storpedował trzy statki:
- zatopił amerykański transportowiec wojska USS Edward Rutledge (9.360 ton),
- zatopił amerykański transportowiec wojska USS Hugh L. Scott (12.479 ton),
- ciężko uszkodził amerykański transportowiec wojska USS Tasker H. Bliss (12.568 ton), który trawiony przez pożar zatonął o godzinie 02:30 następnego dnia.
Wkrótce po tym ataku nie niepokojony przez nikogo Ernst Kals wymknął się na ocean. W okresie od 25 listopada do 25 grudnia U 130 bez powodzenia operował w ramach zgrupowania Westwall przeciwko nieprzyjacielskim konwojom płynącym z zaopatrzeniem dla sił inwazyjnych. W dniu 23 grudnia Ernst Kals spotkał się z podwodnym tankowcem U 463 (Typ XIV), z którego pobrał 9 m3 paliwa. W dniu 30.12. U 130 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający dziewięć tygodni patrol (63 dni).

Patrol 6 (28.02.1943 - 12.03.1943)
28.02. U 130 pod dowództwem Siegfrieda Kellera wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę u Wybrzeży Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej (rejon położony na zachód od Nowego Jorku). W dniu 4 marca Siegfried Keller odebrał meldunek samolotu Fw 200 Condor o kontakcie z płynącym z Gibraltaru w kierunku Wysp Brytyjskich konwojem XK-2. Następnego dnia U 130 nawiązał kontakt z meldowanym konwojem i w przeprowadzonym o godzinie 17:45 w kwadracie marynarki BE 9495 ataku zatopił cztery statki:
- należący do brytyjskiego armatora Counties Ship Management Co Ltd z Londynu frachtowiec Empire Tower (4.378 ton),
- należący do brytyjskiego armatora Glen & Co Ltd z Glasgow frachtowiec Fidra (1.574 ton),
- należący do brytyjskiego armatora Ambrose, Davies & Matthews Ltd ze Swansea frachtowiec Ger-Y-Bryn (5.108 ton),
- należący do brytyjskiego armatora The Hain Steamship Co Ltd z Londynu frachtowiec Trefusis (5.299 ton).
Drugi atak na konwój został udaremniony przez okręty eskorty, które odpędziły okręt Kellera. Jeszcze tego samego dnia dowódca U 130 po wymknięciu się prześladowcom przesłał do dowództwa raport z przebiegu ataku na konwój. W odpowiedzi na niego dowództwo nakazało mu zaniechać dalszych ataków i udać się do swojego rejonu operacyjnego. W dniu 12 marca U 130 został przydzielony do zgrupowania Unverzagt w ramach, którego miał atakować konwoje płynące na trasie USA - Gibraltar/Gibraltar - USA. Pierwszym celem zgrupowania był konwój UGS-6. Jeszcze tego samego dnia Siegfried Keller nawiązał z nim kontakt, o czym zameldował dowództwu. Te nakazało mu śledzić cel i wysyłać sygnały naprowadzające dla innych U-bootów. Stosując się do tego rozkazu dowódca U 130 rozpoczął podążanie za konwojem i wysyłanie sygnałów naprowadzających dla innych U-bootów. Niedługo potem jeden z okrętów eskorty, amerykański niszczyciel USS Champlin uzyskał kontakt radarowy z okrętem Kellera. Dowodzona przez Charlesa L. Melsona jednostka udała się natychmiast na miejsce kontaktu, otwierając w momencie dostrzeżenia U 130 ogień z dziobowych dział kalibru 12,7 cm. Ostrzał ten okazał się jednak nieskuteczny bowiem w tym samym czasie Siegfried Keller wydał rozkaz alarmowego zanurzenia. Po uzyskaniu namiaru azdykiem USS Champlin przystąpił do ataków bombami głębinowymi, które zatopiły U 130 wraz z całą załogą.

Członkowie załogi U 130 polegli w dniu 12.03.1943 (w kolejności alfabetycznej):
Auerswald Willy MaschGfr 19.02.1924
Becker Georg-Johann OMaschMt 23.09.1914
Becker Johannes MaschGfr 03.04.1924
Blech Helmuth Lt..ing.d.R 30.04.1917
Bracht Otto-Christian MtrOGfr 06.05.1922
Clasen Werner MaschMt 31.10.1919
Czehak Karl BtsMt 29.10.1918
Dachsbacher Karl MaschGfr 22.12.1923
Döbbelin Werner OFkMt 19.08.1919
Dross Heinz-Otto-Ernst MaschGfr 20.04.1923
Fast Theodor BtsmMstr 20.06.1910
Flämig Kurt OMaschMt 06.08.1917
Gabor Helmut FkGfr 19.08.1924
Gewalt Günter Lt.z.S 19.02.1922
Greif Herbert MaschMt 04.06.1921
Gross Ewald OMasch 19.04.1916
Hoos Walter OMasch 19.07.1915
Hubein Helmut MaschGfr 20.10.1920
Jahrmarkt Horst MaschOGfr 16.10.1919
Kästner Willi MaschGfr 28.06.1923
Keller Siegfried OLt.z.S.01.09.41 30.10.1917
Kiefhaber Heinrich-Adam MaschGfr 26.03.1924
Kleeberg Heinz MtrOGfr 17.03.1922
Knabe Karl MtrGfr 18.07.1923
Knop Erwin BtsMt 31.01.1920
Knopp Erwin MaschGfr 24.07.1923
Kopf Leopold MtrGfr 15.11.1923
Krafft Gunter MechGfr(T) 15.04.1922
Krug Willi Mtr.II 25.03.1924
Laws Helmut MechGfr 20.05.1924
Mätze Kurt MaschMt 09.02.1920
Meyer Rudolf MaschOGfr 22.05.1921
Opelka Josef MtrOGfr 07.12.1922
Pigors Wilhelm OLt.z.S 06.02.1906
Pohl Karl MtrGfr 20.10.1922
Poppel Wilhelm FkMt 13.11.1919
Porstner Karl Mtr 04.06.1925
Riebe Heinz MaschGfr 09.03.1924
Riener Alfred FkGfr 27.05.1922
Rösler Helmut MechMt 28.11.1916
Sanftenberg Walter MaschOGfr 26.01.1922
Sauerbier Erich KpLt.ing 08.01.1905
Schmitz Hans MechGfr 28.04.1922
Schrabback Heinz MaschGfr 09.08.1923
Schubert Theodor MtrOGfr 25.10.1921
Spielhofer Josef MtrGfr 15.03.1923
Stefaniak Paul MaschGfr 05.04.1923
Stolpner Paul OStrm 26.03.1910
Utech Willi MaschMt 25.03.1917
Warmbold Heinz MaschMt 02.03.1921
Wittmann Fritz MaschGfr 12.02.1923
Zaiser Karl MtrOGfr 08.02.1921
Zimmermann Josef MtrGfr 17.02.1923

Przypisy:
[1] Statek ten do 10 czerwca 1940 roku należał do włoskiego armatora Societa; Anonima di Navigazione Italia z Genoy i nosił nazwę Arsa. Tego dnia bowiem włoska jednostka została internowana w Nowym Jorku. W dniu 6 czerwca 1941 roku Arsa została zajęta przez amerykanów i przemianowana na Friar Rock a następnie oddana armatorowi Waterman SS Co z Mobile.
[2] Pierwszy strzał dobijający wykonany o godzinie 10:07 na skutek defektu torpedy okazał się bezskuteczny.
[3] U 130 ścigał ten statek przez 10 godzin zanim wykonał pierwszy atak.
[4] Z załogi zatopionego tankowca do niewoli wzięto kapitana statku Jana M. Jacobsena i inżyniera maszyn Pedera Johana Olsena.
[5] W trakcie przesłuchiwania kapitana tankowca Olava Reinertsena, ten jeszcze przed wykonaniem strzału dobijanego poprosił Ernst Kalsa o pozwolenie powrotu na statek w celu odnalezienia brakującego członka załogi. Dowódca U 130 wyraził zgodę na prośbę kapitana i ten niedługo potem powrócił ze statku do łodzi ratunkowej z odnalezionym poważnie rannym marynarzem Sverre Gustavsenem.

Bibliografia:
http://uboat.net
www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/BDUKTB30269.htm
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
http://usschamplin.com/index.html
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3
Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1

Być może to oczywiste, ale po zakończeniu piątego patrolu, dowódca U-130, Ernst Kals został mianowany dowódcą całej 2. Flotylli w Lorient. To zresztą kolejny przykład wzorcowej kariery weterana-podwodniaka, który dzięki swoim bojowym zasługom otrzymał intratne stanowisko, umożliwiające mu spokojne przeżycie reszty wojny.

Śledząc losy U-130 widać jak ważna była postać dowódcy. Po odwołaniu Kalsa, okręt pod nowym dowództwem poszedł na dno w swoim pierwszym patrolu.