U 66 Typ IXC

Stocznia: Deutsche Schiff- und Maschinenbau AG, (AG Weser) Bremen
Numer zamówienia: 985
Zamówienie: 07.08.1939
Położenie stępki: 20.03.1940
Wodowanie: 10.10.1940
Wcielenie do służby: 02.01.1941
Numer pocztowy: M 21 181

Przebieg służby:
02.01.1941 - 30.04.1941 - 2 Flotylla U-bootów, Wilhelmshaven (szkolenie załogi)
01.05.1941 - 06.05.1944 - 2 Flotylla U-bootów, Lorient (okręt bojowy)
06.05.1945 - Zatopiony na zachód od Wysp Zielonego Przylądka (pozycja 17.17N, 32.29W) przez samolot Avenger z lotniskowca eskortowego USS Block Island i niszczyciel eskortowy USS Buckley.

Dowódcy:
02.01.1941 - 21.06.1942 - KL ~ KK Richard Zapp (KR)
22.06.1942 - 01.09.1943 - KL Friedrich Markworth (KR)
06.08.1943 - 01.09.1943 - OL Paul Frerks (w zastępstwie oddelegowany na U 68 z U 117)
02.09.1943 - 06.05.1944 - OL Gerhard Seehausen

Liczba patroli: 9 (10)

Zatopione/uszkodzone statki handlowe: 33 (200.021)/2 (22.674 ton)

Zatopione/uszkodzone okręty wojenne: 0/2 (3) (64 tony)

Patrol 1 (13.05.1941 - 11.06.1941)
13.05. U 66 pod dowództwem Richard Zappa wypłynął z bazy w Kiel, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Północnym Atlantyku. Od 22 maja Richard Zapp bez powodzenia operował przeciwko wykrytemu przez U 94 konwojowi HX-126. W dniu 24 maja dowódca U 66 podobnie jak dowódcy U 93, U 43, U 557, U 46, U 94 i U 111 otrzymał rozkaz utworzenia w kwadracie marynarki AJ 58 zasadzki na tropiące pancernik Bismarck okręty brytyjskie. Według pierwotnego planu Bismarck miał wprowadzić brytyjskie okręty pod wyrzutnie torpedowe niemieckich okrętów podwodnych, jednak na skutek ataku lotniczego dokonanego w dniu 25 maja przez samoloty Swordfish z lotniskowca HMS Victorious, dowódca pancernika zmienił kurs, powodując, że utworzona zasadzka stała się bezużyteczna. Dönitz chcąc pomóc pancernikowi rozkazał okrętom grupy West przemieścić się na wschód, aby zająć pozycję na jego przewidywanej trasie. Po zatopieniu Bismarcka w dniu 27 maja Richard Zapp nadal w ramach grupy West bez powodzenia operował przeciwko nieprzyjacielskim konwojom. Z powodu problemów z zewnętrznymi klapami dziobowych wyrzutni torpedowały dowódca U 66 zmuszony był przerwać patrol i udać się do bazy w Lorient, gdzie przybył 11 czerwca, kończąc trwający ponad cztery tygodnie patrol (30 dni).

Patrol 2 (23.06.1941 - 05.08.1941)
23.06. U 66 pod dowództwem Richard Zappa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Środkowym Atlantyku (rejon Freetown i Wysp Zielonego Przylądka). W drodze do swojego rejonu operacyjnego Richard Zapp otrzymał w dniu 26 czerwca rozkaz zaatakowania wykrytego przez U 69 konwoju SL-78. Trzy dni później U 66 zatopił dwóch maruderów należących do tego konwoju:
- o godzinie 11:06 dwiema torpedami w kwadracie marynarki DG 9258 należący do greckiego armatora Goulandris Bros z Pireusu frachtowiec George J. Goulandris (4.345 ton),
- o godzinie 18:50 jedną torpedą w kwadracie marynarki DG 6581 należący do greckiego armatora Eptanisos Steamship Co Ltd z Aten frachtowiec Kalypso Vergotti (5.686 ton).
O godzinie 19:30 Richard Zapp zauważył kolejnego marudera za którym podążył. W przeprowadzonych już następnego dnia o godzinach 01:10, 01:46 i 03:28, 03:30 i 03:32 atakach wystrzelono do statku, którym był należący do brytyjskiego armatora Saint Line Ltd (Gilmore Rankin & Co Ltd) z Liverpoolu frachtowiec Saint Anselm (5.614 ton) pięć torped, które bądź minęły cel bądź nie wybuchły. Po załadowaniu wyrzutni torpedowych U 66 zaatakował ponownie o godzinie 05:58 wystrzeliwując szóstą torpedę, która okazała się niewypałem. Dopiero wystrzelona minutę później siódma torpeda trafiła i posłała statek na dno w kwadracie marynarki DG 6214. Po zakończeniu operacji przeciwko SL-78 Richard Zapp udał się do swojego rejonu operacyjnego, gdzie w dniu 19 lipca zatopił o godzinie 10:42 w kwadracie marynarki DT 9515 należący do brytyjskiego armatora Burnett SS Co Ltd z Newcastle frachtowiec Holmside (3.433 ton), będący maruderem z konwoju OG-67. Od 28 lipca U 66 bezskutecznie operował przeciwko meldowanym przez agentów konwojom HG-68 i OG-69. W dniu 05.08. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad sześć tygodni patrol (44 dni).

Patrol 3 (28.08.1941 - 09.11.1941)
28.08. U 66 pod dowództwem Richard Zappa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Środkowym i Południowym Atlantyku (rejon wybrzeży Brazylii). W dniu 26 września Richard Zapp storpedował i uszkodził o godzinie 23:10 w kwadracie marynarki FK 5683 należący do panamskiego armatora Panama Transport Co (Standard Oil Co) z Panamy tankowiec I.C. White. Ponieważ statek nie wykazywał tendencji do zatonięcia U 66 wystrzelił w jego kierunku w pewnych odstępach czasu trzy torpedy, po których trafieniu poszedł on o godzinie 07:40 w kwadracie marynarki FK 6745 na dno. Atak na neutralną jednostkę został wykonany przez Richarda Zappa z pełną premedytacją, bowiem statek płyną jasno oświetlony z widocznymi oznaczeniami przynależności państwowej. W drodze powrotnej do bazy U 66 od 31 października bez powodzenia operował przeciwko wykrytemu przez U 96 konwojowi OS-10. W dniu 09.11. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad dziesięć tygodni patrol (74 dni).

Patrol 4 (25.12.1941 - 10.02.1941)
25.12. U 66 pod dowództwem Richard Zappa wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem w ramach operacji Paukenschlag atakować nieprzyjacielską żeglugę u wybrzeży Stanów Zjednoczonych (rejon pomiędzy Nowym Jorkiem a przylądkiem Hatteras). Zgodnie z rozkazem Richard Zapp miał przybyć do swojego rejonu operacyjnego do 12 stycznia, po drodze zachowując ciszę radiową. W okresie od 18 do 24 stycznia U 66 storpedował pomiędzy Nowym Jorkiem a przylądkiem Hatteras pięć statków:
- 18.01. o godzinie 08:33 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki CA 8779 należący do amerykańskiego armatora Standard Oil Co of New Jersey z Nowego Jorku tankowiec Allan Jackson (6.635 ton),
- 19.01. o godzinie 07:43 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki CA 8997 należący do kanadyjskiego armatora Canadian National Steamships Ltd z Montrealu statek pasażerski Lady Hawkins (7.988 ton)*,
- 22.01. o godzinie 12:39 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki należący do panamskiego armatora Olympic SS Co Ltd z San Fransisco stary bo pochodzący z 1907 roku tankowiec Olympic (5.335 ton),
- 24.01. o godzinie 02:40 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki CA 7698 należący do brytyjskiego armatora British Tanker Co Ltd z Londynu tankowiec Empire Gem (8.139 ton),
- 24.01. o godzinie 02:43 zatopił jedną torpedą w kwadracie marynarki CA 7968 należący do amerykańskiego armatora Ore Steamship Corp z Nowego Jorku frachtowiec Venore (8.017 ton).
W dniu 10.02. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający prawie siedem tygodni patrol (48 dni).

Patrol 5 (21.03.1942 - 27.05.1942)
21.03. U 66 pod dowództwem Richard Zappa wypłynął z bazy w Lorient by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę w rejonie Karaibów (okolice Trynidadu). W okresie pomiędzy 14 kwietnia do 3 maja Richard Zapp storpedował siedem statków:
- 14.04. o godzinie 16:36 zatopił jedną torpedą w kwadracie marynarki ED 9619 należący do greckiego armatora Goulandris Bros z Pireusu frachtowiec Korthion (2.116 ton),
- 16.04. o godzinie 1745 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki ED 9455 należący do holenderskiego armatora Petroleum Industrie Mij NV z Hagi tankowiec Amsterdam (7.329 ton),
- 17.04. o godzinie 05:03 storpedował i uszkodził jedną torpedą w kwadracie marynarki ED 8617 należący do panamskiego armatora Panama Transport Co (Standard Oil Co) z Panamy tankowiec Heinrich von Riedemann (11.020 ton), który zatonął o 09:05 po trafieniu kolejnymi dwoma torpedami wystrzelonymi o godzinie 06:40 i 07:55,
- 26.04. o godzinie 08:30 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki ED 4793 należący do amerykańskiego armatora Alcoa SS Co z Nowego Jorku frachtowiec Alcoa Partner (5.513 ton)**,
- 29.04. o godzinie 04:12 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki ED 8696 należący do panamskiego armatora Panama Transport Co (Standard Oil Co) z Panamy tankowiec Harry G. Seidel (10.354 ton),
- 02.05. o godzinie 22:53 storpedował i uszkodził dwoma torpedami w kwadracie marynarki ED 9643 należący do norweskiego armatora Haldor Virik z Sandefjord tankowiec Sandar (7.624 ton), który został dobity kolejną torpedą wystrzeloną o godzinie 23:10,
- 03.05. o godzinie 10:23 uszkodził ostatnią posiadaną torpedą w kwadracie marynarki ED 9839 należący do brytyjskiego armatora Anglo-American Oil Co Ltd z Londynu tankowiec Geo W. McKnight (12.502 ton).
Dowódca U 66 próbował dobić uszkodzoną jednostkę ogniem z działa pokładowego, ale ze względu na skuteczną odpowiedź artylerzystów obsługujących rufowe działo na tankowcu, musiał zejść w zanurzenie, uzyskując podczas tej krótkiej potyczki dwa trafienia na Geo W. McKnight. Pomiędzy tymi zatopieniami Richard Zapp otrzymał w dniu 24 kwietnia z dowództwa depeszę om następującej treści:
"Do Zappa
Führer odznaczył pana Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża. Serdeczne gratulacje
BdU"
W dniu 27.05. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający prawie dziesięć tygodni patrol (68 dni).

Patrol 6 (23.06.1942 - 29.09.1942)
23.06. U 66 pod dowództwem Friedricha Markwortha wypłynął z bazy w Lorient, by zgodnie z rozkazem postawić pole minowe na podejściach do położonego na wyspie St. Lucia portu Castries. Oprócz sześciu min TMB Friedrich Markworth zabrał także 19 torped z których sześć umieszczono w wodoszczelnych zasobnikach zamocowanych na górnym pokładzie. Wbrew stosowanej dotychczas praktyce dowódca U 66 nie załadował wyrzutni torpedowych minami tylko torpedami, żeby atakować napotkane po drodze cele. W dniu 9 lipca Friedrich Markworth zatopił o godzinie 20:42 w kwadracie marynarki DE 9773 należący do jugosłowiańskiego armatora Jugoslavenski Lloyd Akcionarsko Drustvo z Zagrzebia frachtowiec Triglav (6.363 ton). W dniu 20 lipca dowódca U 66 postawił pomiędzy godziną 00:48 a 01:09 swoje 6 min w wejściu portu Castries wykorzystując okazję, że sieci przeciwtorpedowe zagradzające drogę do portu były otwarte dla nadpływającej małej jednostki. Po wykonaniu tego zadania Friedrich Markworth udał się w rejon Trynidadu, by atakować nieprzyjacielską żeglugę. W dniu 26 i 28 lipca U 66 storpedował dwie jednostki:
- 26.07. o godzinie 08:15 trafił jedną torpedą w kwadracie marynarki ED 9694 należący do brazylijskiego armatora Lloyd Brasilieiro z Rio De Janeiro frachtowiec Tamandare (4.942 ton), który poszedł na dno o godzinie 08:58,
- 28.07. o godzinie 00:40 trafił jedną torpedą w kwadracie marynarki EE 7584 należący do brytyjskiego armatora Andrew Weir & Co z Londynu frachtowiec Weirbank (5.150 ton), który zatonął trzydzieści siedem minut po trafieniu.
W dniu 4 sierpnia Friedrich Markworth bezskutecznie zaatakował dwiema torpedami o godzinie 21:15 w kwadracie marynarki EE 7961 nieprzyjacielski frachtowiec o tonażu ca. 5.000 ton. Dwa dni później 6 sierpnia U 66 zatopił jedną torpedą o godzinie 17:19 w kwadracie marynarki EE 8717 należący do polskiego armatora Żegluga Polska z Gdyni frachtowiec Rozewie (766 ton). Zaraz po zatonięciu Rozewia Friedrich Markworth podpłynął do szalup i wziął do niewoli kapitana Jerzego Lewandowskiego. W okresie od 29 do 31 sierpnia U 66 storpedował cztery statki:
- 29.08. o godzinie 02:37 trafił dwoma torpedami w kwadracie marynarki EO 3323 należący do amerykańskiego armatora Waterman Steamship Co z Mobile frachtowiec Topa Topa (5.356 ton), który poszedł na dno o godzinie 04:02,
- 30.08. o godzinie 09:26 trafił dwoma torpedami w kwadracie marynarki EE 9847 należący do panamskiego armatora US Lines Inc z Nowego Jorku frachtowiec Sir Huon (6.049 ton), który zatonął o godzinie 09:51,
- 30.08. o godzinie 19:30 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki EE 9486 należący do amerykańskiego armatora American-West African Line Inc z Nowego Jorku frachtowiec West Lashaway (5.637 ton),
- 31.08. o godzinie 14:17 zatopił jedną torpedą w kwadracie marynarki EE 9590 należący do brytyjskiego armatora Socony Vacuum Transportation Co Ltd z Montrealu tankowiec Winamac (8.621 ton), należący do konwoju TRIN-3.
W drodze powrotnej do bazy w dniu 9 września Friedrich Markworth trafił dwoma torpedami o godzinie 15:28 w kwadracie marynarki DQ 1895 należący do szwedzkiego armatora A/B Svenska Ostasiatiska Kompaniet z Geteborga frachtowiec Peiping (6.390 ton). Ponieważ statek nie chciał pomimo tych trafień pójść na dno wystrzelono do niego o godzinie 16:10 dwie kolejne torpedy z których jedna trafiła i przypieczętował jego los. W dniu 12 września U 66 spotkał się z podwodnym tankowcem U 460 z którego do 14 września pobierano paliwo i prowiant. W trakcie trwania tej operacji na okręcie Friedricha Markwortha doszło do tragicznego zdarzenia, Mtr II Horst Keller popełnił samobójstwo. Według pierwotnych planów U 66 miał pobrać z tankowca około 30m3 paliwa, ale na skutek błędu osoby obsługującej operację przepompowywania okręt dostał tylko 16m3 paliwa a resztę stanowiła woda. W momencie kiedy zorientowano się w tej pomyłce okręt oddalił się już od miejsca spotkania i nie możliwe było zawrócenie, aby pobrać z U 460 kilka dodatkowych m3 paliwa. Friedrich Markworth powiadomił niezwłocznie o swojej sytuacji paliwowej dowództwo, które nakazało mu potajemnie zawinąć do hiszpańskiego portu El Ferrol i pobrać paliwo z internowanej niemieckiej jednostki. W nocy 25 września U 66 wpłynął do hiszpańskiego portu i uzupełnił paliwo ze statku Max Albrecht. Dnia 29.09. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad 14 tygodni patrol (99 dni).
Na postawionym polu minowym zostały lekko uszkodzone trzy jednostki:
- 29.07. nie znany z nazwy kuter amerykańskiej straży przybrzeżnej,
- 02.08. brytyjski kuter torpedowy MTB 342 (32 tony),
- 02.08. brytyjski kuter torpedowy MTB 339 (32 tony).

Patrol 7 (09.1.1941 - 11.11.1941)***
09.11. U 66 pod dowództwem Friedricha Markwortha wypłynął z bazy w Lorient by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę w rejonie Karaibów. Następnego dnia podczas rutynowych ćwiczeń w alarmowym zanurzaniu na okręcie doszło do poważnego przecieku, który doprowadził do zalania części akumulatorów i wydzielenia się z nich chloru. Po wynurzeniu Friedrich Markworth podjął decyzję o przerwaniu patrolu i powrocie do bazy. W nocy z 10 na 11 listopada płynący na powierzchni U 66 został zaatakowany przez brytyjski samolot Wellington z 172 Sqn RAF. Friedrich Markworth nie mogąc wykonać manewru zanurzenia, energicznie manewrował na pełnej prędkości swoim okrętem powodując, że wszystkie zrzucone przez samolot bomby głębinowe okazały się niecelne. W dniu 11.11. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający tylko trzy dni patrol.

Patrol 8 (06.01.1943 - 24.03.1943)
06.01. U 66 pod dowództwem Friedricha Markwortha wypłynął z bazy w Lorient by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę na Środkowym Atlantyku. Oprócz w/w zadania Friedrich Markworth miał do wykonania także specjalną misję, która polegała na wysadzeniu na afrykański brzeg w rejonie przylądka Blanc znajdującego się na terenie Mauretanii, francuskiego agenta Jeana Lallarta W dniu 20 stycznia U 66 dotarł w pobliże przylądka Blanc, po czym około godziny 21:00 rozpoczęto wykonywanie zadania. Według planów Lallart miał zostać dostarczony na brzeg pontonem. Do wykonania tego zadania Markworth wyznaczył z załogi swojego okrętu dwóch najlepszych pływaków BtsMt Wagnera i MtrOGfr Daschkeya. Z początku cała operacja przebiegała zgodnie z planem, ale tuż przy brzegu fale przyboju przewróciły ponton zmuszając jego pasażerów do dotarcia wpław do brzegu. Przez trzynaście godzin U 66 czekał na powrót Wagnera i Daschkeya, aż w końcu Friedrich Markworth przypuszczając, że obaj członkowie jego załogi wraz z agentem mogli zostać złapani przez patrol wojskowy odpłynął do swojego rejonu operacyjnego. Przypuszczenia dowódcy były słuszne bowiem Lallart Wagner i Daschkey zostali niedługo po wylądowaniu na brzegu zatrzymani przez patrol francuski. W okresie od 22 stycznia do 25 lutego Friedrich Markworth operował w ramach grupy Rochen. W dniu 1 lutego U 66 zatopił ogniem artyleryjskim o godzinie 23:10 w kwadracie marynarki DH 9665 należący do francuskiego armatora Joseh Noël z Lorient, kuter rybacki Joseph Elise (113 ton). Do jednostki tej Friedrich Markworth wystrzelił o godzinie 23:00 torpedę, która jednak minęła cel. Dnia 25 lutego U 66 zaatakował czterema torpedami wykryty przez U 522 konwój UC-1 a Friedrich Markworth zgłosił dowództwu nie potwierdzone uszkodzenie niszczyciela i dwóch frachtowców o tonażu ca. 7.000 ton. Po rozwiązaniu zgrupowania Rochen, Friedrich Markworth operował od 27 lutego do 19 marca w ramach kolejnej grupy o nazwie Tümmler. W dniu 27 lutego U 66 trafił jedną torpedą o godzinie 13:55 w kwadracie marynarki DF 7587 należący do brytyjskiego armatora South American Saint Line z Cardiff frachtowiec St. Margaret (4.312 ton), który odłączył się od konwoju ON-165. Do unoszącego się na wodzie kadłuba Friedrich Markworth wystrzelił pomiędzy 14:34 a 14:45 trzy torpedy, które jednak minęły cel. Dopiero czwarta wystrzelona o godzinie 15:10 torpeda trafiła w statek, który poszedł ostatecznie na dno siedemnaście minut później. Po zatonięciu St. Margaret U 66 podpłynął do szalup i wziął do niewoli jego kapitana Daniela Sydneya Daviesa. W dniu 1 marca Friedrich Markworth spotkał się z podwodnym tankowcem U 461 z którego pobrał 67 m3 paliwa i prowiant. W dalszej części patrolu U 66 bez powodzenia operował przeciwko konwojowi UGS-6. W dniu 25.03. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad jedenaście tygodni patrol (78 dni).

Patrol 9 (07.04.1943 - 01.09.1943)
07.04. U 66 pod dowództwem Friedricha Markwortha wypłynął z bazy w Lorient by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę u wybrzeży Ameryki Północnej. W dniu 10 czerwca Friedrich Markworth zatopił dwoma torpedami o godzinie 20:00 w kwadracie marynarki DC 10 należący do amerykańskiego armatora Standard Oil Co of New Jersey z Nowego Jorku tankowiec Esso Gettysburg (10.173 ton). Krótko po północy 2 lipca U 66 zatopił dwoma torpedami w kwadracie marynarki DB 62 należący do amerykańskiego armatora Cities Service Oil Co z Nowego Jorku odbywający dziewiczy rejs tankowiec Bloody Marsh (10.195 ton). Sześć dni później 8 lutego Friedrich Markworth otrzymał z dowództwa depeszę o następującej treści:
"Do Markwortha
Führer odznaczył pana Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża. Serdeczne gratulacje
BdU"
W następnych dniach na U66 dotarły trzy depesze gratulacyjne o następujących treściach :
- 10 czerwca
"Do dowódcy U66
Serdeczne gratulacje z okazji odznaczenia Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża
FdU West[i]"
- 10 czerwca
"[i]Markworth
Dla pana i pańskiej załogi serdeczne gratulacje z okazji odznaczenia Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża
Dowódca 2 Flotylli U-bootów"
- 13 czerwca:
"Do Kapitänleutnanta Markwortha
Z okazji odznaczenia Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża dla Pana i Pańskiej załogi serdeczne gratulacje
Reader Grossadmiral".
W dniu 22 lipca Friedrich Markworth trafił dwoma torpedami o godzinie 09:21 w kwadracie marynarki DN 36 należący do amerykańskiego armatora Keystone Shipping Co z Filadelfii tankowiec Cherry Valley (10.172 ton). Mimo tych trafień tankowiec nie zatonął i rozpoczął ucieczkę płynąc z prędkością 13 węzłów!. O godzinie 11:30 U 66 wystrzelił do Cherry Valley trzy torpedy, które minęły jednak cel. Wkrótce po tym ataku Friedrich Markworth zdecydował się wynurzyć okręt i zatopić cel ogniem z działa pokładowego. Tankowiec był jednak uzbrojony i skutecznym ostrzałem zmusił U 66 do zaniechania ataku i zanurzenia, dzięki czemu udało mu się dopłynąć do portu San Juan na wyspie Puerto Rico. W drodze powrotnej do bazy Friedrich Markworth miał spotkać się z U 117, aby pobrać z niego trochę paliwa. Alianci wiedząc o tym spotkaniu z przechwyconych i odszyfrowanych depesz skierowali w ten rejon grupę lotniskowca eskortowego USS Card, osłaniającą w tym czasie konwój UGS-13. W dniu 3 sierpnia płynący na powierzchni U 66 został wykryty przez zespół samolotów Wildcat - Avenger z USS Card. Jako pierwszy do ataku przystąpił myśliwiec Wildcat, który ostrzelał pomost U-boota z działek pokładowych. Na skutek tego ataku zginał 2 WO OL.z.S.d.R Kurt Schutze, MtrGfr Erich Lorenz i MechGfr Heinz Nitsch, ranny został Friedrich Markworth (postrzał w brzuch), 1 WO Klaus Herbig (przestrzelone oba kolana) oraz sześciu dalszych członków załogi. Niedługo po tym ataku rany dowódca U 66 zarządził alarmowe zanurzenie. Na ten moment czekał tylko pilot bombowca Avenger, który w ślad za zanurzającym się U-bootem zrzucił torpedę akustyczną NO-84 Fido, która jednak na skutek defektu nie odnalazła celu. Cztery dni po tym ataku U 66 spotkał się z U 117, którego dowódca KL Hans-Werner Neumann oprócz oddelegowania lekarza do pomocy rannym przekazał także na pokład okrętu Friedricha Markwortha swojego 1 WO Paula Frerksa, który miał przejąć obowiązki dowódcy na czas rejsu do bazy. Niedługo potem obie załogi rozpoczęły operację przekazywania paliwa, która została zakłócona przez pojawienie się nieprzyjacielskiego bombowca Avenger pochodzącego z USS Card. Pilotowana przez Ashburego H. Sallengera maszyna pomimo silnego ognia przeciwlotniczego prowadzonego przez oba okręty przystąpiła do ataku zrzucając przy burcie U 117 dwie bomby głębinowe. Zaraz po tym ataku Avenger odleciał poza zasięg działek. W trakcie tego ataku załogi obu okrętów odłączyły wąż paliwowy, aby uzyskać zdolność manewrową. Wkrótce U 66 zszedł w zanurzenie a U 117 nie mogąc wykonać tego manewru z powodu doznanych uszkodzeń pozostał na powierzchni. W ślad za zanurzającym się U-bootem Avenger Sallengera zrzucił torpedę NO-84 Fido, która nie odnalazła jednak celu. Ponieważ pobranego paliwa nie było za wiele (10m3) Paul Frerks porosił dowództwo o wyznaczenie mu spotkania z innym U-bootem, z którego mógłby pobrać paliwo. Te spełniając jego prośbę skierowało go na miejsce spotkania z U 847. W dniu 16 sierpnia U 66 spotkał się z tym okrętem i pobrał z niego 19m3 paliwa. W dniu 01.09. U 66 wpłynął do bazy w Lorient, kończąc trwający ponad dwadzieścia jeden tygodni patrol (148 dni).

Patrol 10 (16.01.1944 - 06.05.1944)
16.01. U 66 pod dowództwem Gerharda Seehausena wypłynął z bazy w Lorient by zgodnie z rozkazem atakować nieprzyjacielską żeglugę w rejonie Freetown i Zatoki Gwinejskiej. W drodze do swojego rejonu operacyjnego Gerhard Seehausen bezskutecznie zaatakował torpedą T-V w rejonie przylądka Finisterre nieprzyjacielski niszczyciel należący do jednej z grup lotniskowców eskortowych. W dniu 19 lutego U 66 w okolicach Freetown bezskutecznie zaatakował o godzinie 07:30 w kwadracie marynarki ET 6207 kolejny nieprzyjacielski niszczyciel o tonażu ca 1.690 ton. W dniu 26 lipca Gerhard Seehausen zaatakował 130 mil na zachód od Takoradi konwój STL-12 zatapiając w kwadracie marynarki EV 7154 należący do brytyjskiego armatora Silver Line Ltd (Stanley & John Thompson Ltd) z Londynu frachtowiec Silvermaple (5.313 ton). Dowódca U 66 zgłosił także uszkodzenie podczas tego ataku kolejnego frachtowca o tonażu ca. 5.000 ton, co nie zostało jednak potwierdzone przez Brytyjczyków. W okresie od 1 do 5 marca U 66 zatopił dwa statki:
- 01.03. w kwadracie marynarki EV 5877 należący do francuskiego armatora Société Navale de L´Ouest z Paryża frachtowiec Saint Luis (5.202 ton),
- 05.03. w kwadracie marynarki EW 8427 należący do brytyjskiego armatora John Holt & Co (Liverpool) Ltd z Liverpoolu frachtowiec John Holt (4.964 ton).
Po zatopieniu tego ostatniego Gerhard Seehausen podpłynął do szalup i wziął do niewoli jego kapitana Cecila Gordona Hime i agenta żeglugowego armatora John Holt Co Stantona Hanna Elliota. Dnia 21 marca U 66 zatopił w kwadracie marynarki EW 4789 należący do brytyjskiego armatora United Africa Co Ltd z Londynu tankowiec Matadian (4.275 ton). Niedługo po tym ataku okręt Gerharda Seehausena został bezskutecznie zaatakowany przez nieprzyjacielski okręt patrolowy. Kilka dni po tym ataku U 66 rozpoczął rejs powrotny do bazy a ponieważ na okręcie nie było wystarczającej ilości paliwa Gerhard Seehausen poprosił dowództwo o zorganizowanie mu możliwości jego uzupełnienia. W odpowiedzi na tę prośbę dowództwo wyznaczyło mu spotkanie w dniu 9 kwietnia z U 68. Ponieważ do planowanego spotkania z U 68 nie doszło dowództwo wyznaczyło Gerhardowi Seehausenowi nowe w dniu 26 kwietnia z podwodnym tankowcem U 488. Alianci wiedząc o tym spotkaniu skierowali w ten rejon grupę lotniskowca eskortowego USS Croatan, która odnalazła i zatopiła 26 kwietnia U 488. Załoga przebywającego w pobliżu U 66 słyszała odgłosy ataku i tonięcia okrętu, które oznaczały koniec podwodnego tankowca. Gerhard Seehausen słusznie przypuszczając, że w pobliżu przebywa nieprzyjacielska grupa okrętów oddalił się z tego rejonu poczym zameldował dowództwu "Pobranie paliwa nie możliwe (...) słychać odgłosy tonącej jednostki (...)". Po otrzymaniu tego meldunku dowództwo zaczęło wywoływać U 488, ale gdy ten nie odpowiedział skierowało U 66 na spotkania z U 188. W międzyczasie grupa lotniskowca USS Croatan została zastąpiona przez dwie inne grupy lotniskowca USS Block Island i USS Bogue, które kontynuowały tropienie U 66. Z tego też powodu Gerd Seehausen meldował w dniu 1 maja dowództwu, że "Uzupełnienie paliwa nie możliwe, ponieważ od 26 kwietnia jestem stale namierzany (...) Środkowy Atlantyk, gorszy od Zatoki Biskajskiej". W nocy z 5 na 6 maja U 66 został wykryty przez pochodzący z USS Block Island bombowiec Avenger, który naprowadził na cel przebywający w pobliżu niszczyciel USS Buckley. Po przybyciu na miejsce kontaktu obserwatorzy na niszczycielu dostrzegli płynący na powierzchni w odległości 3600 metrów cel. Wkrótce po tym meldunku dowódca USS Buckley Brent M. Abel rozkazał zmienić kurs okrętu i zwiększyć jego prędkość żeby staranować napastnika. Obserwatorzy na pomoście U 66 dostrzegli zbliżający się niszczyciel, ale wzięli go początkowo za U 188. Dopiero, kiedy odległość się zmniejszyła wachtowi zauważyli swoją pomyłkę a Gerhard Seehausen rozkazał zwiększyć prędkość i ostrzelać cel z działek pokładowych. Na ostrzał ten USS Buckley odpowiedział ogniem z dział 76 mm, których pociski trafiły w pomost U-boota. Niedługo potem niszczyciel uderzył w części dziobową U 66, powodując, że przez kilka minut oba okręt pozostały ze sobą szczepione. Gerhard Seehausen obawiając się abordażu ze strony załogi niszczyciela i zdobycia enigmy rozkazał grupie marynarzy pod dowództwem 1 WO Klausa Herbiga, żeby przedostała się na pokład niszczyciela, aby wywołać tam zamieszenie dzięki, któremu zyska się trochę czasu potrzebnego na zatopienie okrętu. Pojawienie się Niemców na pokładzie amerykańskiej jednostki zostało przyjęte jako próba abordażu i do napastników otworzono ogień z działek 20 mm i karabinów maszynowych siejąc w ich szeregach spustoszenie. W międzyczasie U 66 oderwał się od kadłuba niszczyciela i rozpoczął ucieczkę podczas, której jego załoga opuszczała okręt skacząc za burtę. USS Buckley ruszył zaraz w pościg ostrzeliwując cel z dział. Dowódca niszczyciela zamierzał ponownie staranować napastnika ale w powstałym zamieszaniu USS Buckley nie trafił w U 66, który sam uderzył w kadłub niszczyciela powodując zniszczenie prawej śruby i rozdarcie burty. Niedługo potem okręt Gerharda Seehausena poszedł na dno. Z jego załogi zginęło 24 członków w tym dowódca a 36 w tym główny mechanik OLt.ing Georg Olschewski odznaczony 23 kwietnia br. Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża zostało uratowanych przez USS Buckley.

Członkowie załogi U 66 wzięci do niewoli w dniu 06.05.1944:
Angerstein Helmuth FkGfr
Brode Kurt MechGfr
Burian Leonhard MtrGfr
Buttgereit Fritz MaschGfr(E)
Degener-Böning Karl OFkMt
Drewek Walter MtrOGfr
Fickel Kurt MtrOGfr
Flintsch Ludwig Lt.ing.d.R
Gaiser Roland(Rollie) MaschGfr
Grölz Georg MaschMt(E)
Hahner Willi MaschOGfr(E)
Haller Heinrich MtrOGfr
Hartmann Werner OMaschMt
Herbig Klaus-Joachim OLt.z.S
Hoffmann Hans MaschGfr.(D)
Hon Richard OStrm
Illing Helmut MechOGfr
Ketelsen Richard OLt.z.S
Klaus Anton MaschOGfr(D)
Koch Horst MaschOGfr(D)
Künkel Helmut MtrGfr
Landvoigt Walter OMasch(E)
Lehmann Heinz MaschOGfr(E)
Loch Wolff SanMt
Löser Helmut MaschOGfr(E)
Melmuka Gottlieb FkGfr
Nimberger Franz MaschMt(E)
Nosch Vinzenz MtrOGfr
Olschewski Georg OLt.ing.LI
Pasedag Werner FkMt
Rautenberg Helmut MaschGfr(D)
Schmidt Günther MaschOGfr(D)
Schöneck Harry FkOGfr
Schönknecht Günter OBtsMt
Terinde Bernhard OMasch(D)
Teuscher Herbert Mtr.II

Członkowie załogi U 66 polegli w dniu 06.05.1944:
Dreyer Heinrich MtrOGfr 26.12.1921
Ehrlichmann Helmut MaschOGfr 20.12.1922
Friedrich Günther BtsMt 16.09.1923
Fröhlich Werner StOStrm ?
Geisen Peter BtsMt 17.04.1922
Gutzmann Heinz MtrOGfr 25.05.1924
Hansen Willi MaschOGfr 06.12.1921
Jahn Rudolf MtrOGfr 10.05.1924
Jeuschede Karl-Heinz MaschOGfr 16.08.1923
Lindner Werner MechOGfr 02.09.1923
Mayer Herbert MaschOGfr 21.06.1924
Mildenberger August MtrOGfr 29.03.1924
Reinfeld Werner MtrOGfr 08.01.1924
Rieseneck Reinhold MaschMt 06.01.1923
Ronge Alfred MaschOGfr 09.03.1924
Scholz Gerhard MaschMt 27.04.1919
Scholz Willibald MechGfr 04.04.1925
Seehausen Gerhard KpLt 29.07.1917
Steinhilber Rudolf OLt.z.S 23.06.1914
Stotmeister Gunter OMechMt 28.07.1917
Stumpp Albert MtrOGfr 17.11.1923
Sündemann Heinz MtrGfr 08.09.1921
Weissbach Helmut MaschMt 20.03.1921

Przypisy:
* Na skutek zatopienia Lady Hawkins zginęło 87 członków załogi statku oraz 164 pasażerów.
** Kapitan zatopionego frachtowca Ernst Henke nie miał szczęścia do okrętów podwodnych, bowiem jego następny statek Alcoa Rambler został zatopiony przez U 174 a kolejny, którym dowodził Alcoa Prospector uszkodzony przez japoński okręt podwodny I-27.
*** strona www.uboat.net nie zalicza tego rejsu, jako bojowego patrolu.

Bibliografia:
http://uboat.net
www.ubootwaffe.net
http://uboatarchive.net/BDUKTB30269.htm
http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm
http://www.u-boot-archiv.de/
http://www.u-historia.com/
Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4
Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5
Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 2, 3