Die U-Bootwaffe: U-Booty w wojnie 1939-1945 - Nowości i Zapowiedzi....

Strona główna forum ‹ Inne ‹ Nie związane
Zmień rozmiar tekstu

Nowości i Zapowiedzi....

Moderatorzy: Jatzoo, Brodołak, ObltzS

Posty: 856 • Strona 24 z 35 • 1 ... 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27 ... 35

Cytuj

Niedawno miałem okazję przeczytać książkę Jaka Showella ?Enigma Kriegsmarine?. Wrażenia z lektury tej publikacji postaram się przedstawić w poniższej próbie recenzji.

Książka została wydana w połowie 2011 roku przez wydawnictwo Bellona. Jest to tłumaczenie drugiego wydania książki pod angielskim tytułem ?Enigma U-Boats, Breaking the Code - the True Story?. Autor jest historykiem zajmującym się tematem Bitwy o Atlantyk. Ponadto ściśle współpracuje z Archiwum U-Bootów w Cuxhaven, dzięki czemu ma dostęp do wielu materiałów dotyczących U-Bootwaffe.

Nie bardzo pamiętam, czy przed rozpoczęciem lektury miałem jakieś szczególne oczekiwania co do tej książki ? chyba tylko liczyłem na to, że Showell pozyskał jakieś nowe, nie publikowane do tej pory informacje dotyczące tematyki złamania Enigmy i ogólnie ?Wojny szyfrów?.

W miarę jak zagłębiałem się w tę książkę okazało się, że sama tematyka Enigmy, historia i rozwój maszyny oraz próby ataku kryptograficznego i w końcu jej złamanie są potraktowane skrótowo i pobieżnie. Prawdziwym tematem są bowiem operacje prowadzące do przechwycenia materiałów wywiadowczych z niemieckich U-Bootów na Atlantyku. I tak opisywane są wypadki wejścia na pokłady U-110, zdobycia U-570 i U-505, wyłowienia wirników po zatopieniu U-33 a także wydobycia przez Rosjan zatopionego U-250. Ponadto skrótowo przedstawia operację abordażu statku meteorologicznego München oraz trawlera Krebs. Autor opisując przypadek U-110 przytacza nieznane do tej pory ciekawostki dotyczące Lempa, który zapoczątkował zwyczaj ozdabiania kiosków okrętów obrazkowymi godłami, oraz miał na swoim pierwszym patrolu bojowym gościa w postaci zasłużonego członka Komisji Odbiorczej U-Bootwaffe. W przypadku U-570 analizuje postawę Rahmlowa, która pchnęła go do poddania okrętu. Przy tej okazji trochę uderzyła mnie przedstawiona przez autora opinia, że na front wysyłane były niedostatecznie wyszkolone załogi U-Bootów, która jest sprzeczna z tym, co powiedział Horst Bredow w wywiadzie z Mieczysławem Jastrzębskim (a nie sądzę, Horst Bredow powiedział Showellowi coś innego), czyli, że na front wysyłane były załogi niedoświadczone, ale nie ?źle wyszkolone?. Z innych ciekawostek została wspomniana praktyka obrzucania bombami głębinowymi zatopionych na małych głębokościach U-Bootów w celu rozerwania ich kadłubów sztywnych i umożliwienia wypłynięcia na powierzchnię sprzętów z wnętrza okrętu. Bardzo ciekawe są zdjęcia, większość nie publikowana nigdzie wcześniej.

Czytając tę książkę nasuwają się skojarzenia z książką Davida Kahna ?Enigma, złamanie kodu U-bootów?. David Kahn również przedstawia wszystkie operacje pozyskania materiałów wywiadowczych z okrętów podwodnych, jednak bardziej dogłębnie opisuje, jaki to miało wpływ na pracę Bletchley Park. Nie mówiąc już o tym, że dokładnie opisuje proces łamania Enigmy jak i również polski w tym udział.

Wielce zbulwersował mnie natomiast ostatni rozdział o tytule ?Postscriptum? (dodany w drugim wydaniu książki), w którym autor stwierdza, że Prowokacje Gliwicką przeprowadzili Polacy w celu pozyskania wirników maszyny szyfrującej Enigma! Co prawda kilka akapitów dalej pisze, że nie ma na to dowodów, ale po chwili znowu sugeruje, że dzięki takiej akcji Polacy ? którzy ?przypadkiem? weszli w posiadanie Enigmy ? mogli przekazać francuskim i brytyjskim kryptoanalitykom sposób złamania niemieckiego systemu. Wiele razy czytałem ten fragment książki starając się zrozumieć, o co tak naprawdę Showellowi chodzi. Z jednej strony Showell jest znany z tego, że pomimo tego, że jest brytyjskim historykiem, o wojnie na morzu stara się pisać obiektywnie, nie wahając się stawiać pytań np. o zbrodnie wojenne dokonane przez aliantów na niemieckich rozbitkach. Z drugiej strony, w tej książce zwycięstwo w ?wojnie szyfrów? przypisuje jedynie brytyjskim kryptonalitykom z Bletchley Park, o Polakach ledwie wspominając (i to sugerując, że coś udało im się przypadkiem!). Jest też trzecia możliwość ? fragment który mnie tak zbulwersował został niewłaściwie przetłumaczony?

No właśnie, sprawa tłumaczenia. Na początku lektury byłem lekko zdziwiony, że praktycznie nie ma błędów w tłumaczeniu. Jednak szybko uczucie zdziwienia przemieniło się w uczucie zaszokowania tym, że ta książka fragmentami nie jest pisana po polsku! Momentami jest tak, że jakieś pojedyncze zdanie brzmi sensownie, ale z połączeniu z sąsiednią treścią nie wiadomo o co chodzi. Kiedy indziej pojedyncze zdania wyglądają jakby wyszły z Google Translatora. Po którymś takim zdaniu po prostu nie wytrzymałem i zacząłem sobie wynotowywać co ciekawsze fragmenty, aby dać je do odczytania komuś innemu, bo siebie samego podejrzewałem już o nieumiejętność zrozumienia tekstu. Aby nie być gołosłownym poniżej kilka przykładów:

Strona 9: Gdy zaczynała się II wojna światowa, wszystkie rodzaje niemieckich sił zbrojnych stosowały elektryczny system zapisu szyfrującego, znany jako Enigma.
Strona 20: To dało Brytyjczykom dane niezbędne do zrozumienia tak dużej skuteczności kodu okrętów podwodnych.
Strona 24: Oczywiście, masywne pajęczyny anten radiowych uniemożliwiają ukrycie tych ośrodków przed osobami mającymi słabe wyobrażenie o istocie ich działania.
Strona 24: Trzecia Rzesza nigdy nawet nie zamierzała minować tego terenu. Niemniej Amerykanie natychmiast uczynili radiostację bezużyteczną, demontując lampy elektronowe i inne istotne oprzyrządowanie.
Strona 26: Obersteuermann [?] lub podoficer pełniący służbę nawigatora, winien napisać treść wiadomości na formularzu sygnałowym, znajdującym się na skraju mapy nawigacyjnej.
Strona 30: Mając na uwadze te okrutne warunki, nie można się dziwić, że w kieszeniach kilku uratowanych Royal Navy znalazła sporo wirników od Enigmy.
Strona 32: Von Dresky przedyskutował taktykę z innymi dowódcami, toteż teraz każdy na pokładzie miał wystarczająco dużo informacji, aby dać sobie radę z czekającym ich zadaniem.
Strona 51: Prawdopodobnie obserwatorzy na powierzchni nawet wyczekiwali jakiejś prośby pomocy, ale najlepsze, co Lemp mógł uczynić, to oddalenie się w bezkres Atlantyku z nadzieją, że nie stanie się trzecią ofiarą eskorty konwoju.
Strona 56: Wystrzelono trzy torpedy z wyrzutni rufowych, po czym rozpoczęto trymowanie, napełniając zbiorniki wodą morską aby utrzymać jednostkę tuż pod powierzchnią.
Strona 56: Siedział na swoim krzesełku w centrali dowodzenia w kiosku.
Strona 56: W miarę jak spływały meldunki o uszkodzeniach, stało się oczywiste, że co najmniej jeden wał napędowy uległ wygięciu, ale nie można tego było zweryfikować, bowiem jego tunel gwałtownie napełnił się wodą.
Strona 61: Niesprawność pomiarowa ?Aubrietii? przestała być problemem, ponieważ ?Bulldog? i ?Broadway? złapały kontakt akustyczny i na wyścigi ruszyły w stronę podejrzanego miejsca.
Strona 73: Schuren skarżył się na głośnych sąsiadów, a Zürn wydawał rozkazy głosem tak spokojnym, jak zwykł to czynić, zamawiając kolejną filiżankę kawy lub prosząc o podanie soli w czasie posiłku.
Strona 78: Dokonany przez Royal Navy opis wnętrza okrętu ? sporządzony jako materiał tajny, a więc bez upiększeń propagandowych ? winien być smakowany w całości, ponieważ stanowił doskonały przyczynek do zagadnienia, dlaczego załoga okazała się tak straszliwie gorliwa w dewastowaniu wnętrza uszkodzonego okrętu podwodnego.
Strona 79: Wszędzie występowała obfitość potłuczonego szkła i porozbijanych naczyń glinianych.
Strona 79: Nawet tak istotny element wyposażenia jak głębokościomierz dużych zanurzeń okazał się sprawny. Tylko on był wykorzystywany w celu utrzymania okrętu na głębokości peryskopowej.
Strona 80: Wśród najprostszych przykładów takiego stanu można wymienić brak zsynchronizowania silników, które wymagały ponownego ustawienia, aby mogły pracować gładko.
Strona 80: Podczas ataku głębinowego jedna z nich przesunęła się znacząco, przebijając bęben olejowy.
Strona 82: Dokonano tego stosunkowo prosto, stosując pierścienie o mniejszej grubości, dzięki czemu w tej samej szczelinie zmieściły się cztery zamiast poprzednich trzech. Niefortunnie dla ludzi pełniących służbę na okrętach podwodnych, wprowadzono to w czasie, kiedy wywiad brytyjski ? czego absolutnie nikt w Niemczech nie odnotował ? stracił swoją dotychczasową skuteczność.
Strona 99: Tylko powiększające się koncentryczne pierścienie po zamierającej sile eksplozji, wskazywały, że odbył się tam pojedynek.
Strona 100: Na wypadek, gdyby takie drastyczne posunięcia okazały się nieuzasadnione i zaszłaby konieczność nawiązania łączności już po dokonanych zniszczeniach, miano na pokładzie specjalną podkładkę szyfru alarmowego.
Strona 102: Mimo, że zniszczony i dysponujący po naprawach zaledwie znikomymi możliwościami zanurzenia U-505 odniósł sukces, docierając do bazy we Francji.
Strona 102: Wtedy Zschech zamknął się w swojej kabinie i zastrzelił.
Strona 105: Tam wycięto duży fragment kadłuba sztywnego i znajdujących się pod nim zbiorników wypornościowych, a po naprawie wszystko musiało być przyspawane na swoje miejsce.
Strona 105: Były to raczej wysokie tony silników okrętów wojennych niż charakterystyczny, ciężki łomot statków handlowych.
Strona 105: Podnosząc okręt na pozycję peryskopową, Lange dostrzegł trzy niszczyciele, a między nimi jakąś większą jednostkę.
Strona 108: Jak w kilku poprzednich tego typu przypadkach, nie wzięto pod uwagę niżej zanurzonych sterów głębokości. Z kolei zbyt bliskie zbliżenie się niszczyciela doprowadziło do wybicia dużej dziury w kadłubie i zalania dwóch przedziałów dziobowych.
Strona 109: W ten sposób Amerykanie zdobyli swój pierwszy okręt wojenny od 1815 roku.
Strona 111: Dostrzegłszy okręt, Brytyjczycy wykorzystali przykrycie dawane im przez małe wysepki, aby zbliżyć się do przeciwnika, po czym rozpoczęli szybki, niszczący atak wieloma bombami głębinowymi.
Strona 116: Ambicja nakazała Brunsowi rozpoczęcie manewrowania na najlepszą pozycję do ataku, gdy radiooperator obsługujący sonar zameldował wysokie i coraz głośniejsze zawodzenie silników niszczyciela.
Strona 117: Wodoszczelne drzwi działowe nie dały się zamknąć, bowiem kadłub został odkształcony.
Strona 117: Nie czekając na pozwolenie, oficer techniczny rozkazał napełnić zbiorniki wypornościowe sprężonym powietrzem.
Strona 117: Jego szczątki były tak zmasakrowane, że ludzie pchający się za nim nie rozpoznali go w bezwładnej bryle ciała.
Strona 127: Jego okręt nie dysponował uzbrojeniem przeciw okrętom podwodnym, toteż nie zdołał wykorzystać przewagi sytuacyjnej. Dlatego załoga czekała z niecierpliwością, aż MO103 zrzuci bomby głębinowe.
Strona 141: Przejęcie U-1024 było równie znaczące, jak incydent z U-110. Jednak zebrane tam zasoby straciły znaczenie w jednej chwili ? cztery tygodnie po zakończeniu wojny.
Strona 145: Wojna w Europie zakończyła się w niecałe cztery tygodnie później i Brytyjczycy pozyskali tyle poddających się okrętów podwodnych, że nie wiedzieli co z nimi zrobić.
Strona 147: Trzonek od miotły, którym walono w rurę, służył do informowania, że druga strona wysyła skrzynkę w drogę.
Strona 167: Grubb nakazał wzięcie pełnej prędkości, a swoim ludziom ? przygotowanie się na uderzenie, gdy pędził, aby staranować burtę U-501.
Strona 188: Nawet ważny kalkulator torpedowy, zwany ?maszynką do owoców?, był przyśrubowany do ściany, co czyniło go niezwykle trudnym do wyniesienia.

Do tego razi trochę niekorzystanie ze słownictwa okrętowego, np. zbiorniki balastowe notorycznie nazywając zbiornikami wypornościowymi a szas balastów opisując jako ?napełnianie zbiorników wypornościowych sprężonym powietrzem?. Wystarczyłoby utworzyć słowniczek pojęć na końcu książki, a w tekście stosować powszechnie przyjęte nazewnictwo.

Patrząc na powyższe ekscesy językowe zadawałem sobie pytanie ? kto to tłumaczył? Naprawdę, niektóre fragmenty wyglądają jak przetłumaczone maszynowo. Czy ten tekst został oddany do jakiejś konsultacji merytorycznej? Czy w ogóle ktoś to przeczytał przed oddaniem do druku? Nie trzeba mieć żadnej wiedzy w temacie, żeby zobaczyć, że wiele fragmentów się po prostu kupy nie trzyma.

Naprawdę dziwi mnie to, jak wydawnictwo, które kiedyś bardzo dobrze przetłumaczyło i wydało "Okręt" Buchheima mogło popełnić coś takiego.

Kupna książki Showella w jej obecnej postaci nie mogę polecić ? jest to naprawdę słabe wydawnictwo, które ciężko się czyta i niezbyt dużo wnosi, w porównaniu z bardzo dobrą książką Davida Kahna.

SnakeDoc

Fregattenkapitän

Tonaż: 545.000 BRT

Dołączył(a): 07.08.07, 20:55

Informacje o plikach cookie

Kto przegląda forum