Oczywiście że awaryjnie. Ale przy poprzednim zanurzeniu nic mi się nie stało. Tu chodziło raczej o nasze pozycje względem siebie. Przy pierwszym spotkaniu niszczyciel wyszedł z mgły przy ok. 150 stopniu względem mnie i po prostu się minęliśmy. Natomiast Clemson wyszedł dokładnie przy 180 stopniach i rozjechał mnie na całej długości Nie zdążyłem nawet zrobić zwrotu, bo przy 200 metrach odległosci było to niemal niemożliwe.

Mimo wszystko...w takich sytuacjach liczą się sekundy. Krowiaste dziewiątki zawsze słabo radziły sobie z zanurzeniem i w zanurzniu (vide Północny Atlantyk, bitwy konwojowe itp). Dla nich dobre były tylko ciepłe, południowe wody...

[SH3v1.4+RUb1.44@100%]

3 września 1939 U-64 - okręt podwodny typu VIIb - wyruszył w swój pierwszy rejs bojowy. Po opuszczeniu Wilhelmshaven okręt z 51 ludźmi na pokładzie udał się na północny zachód w kierunku rejonu patrolu na południe od Wysp Owczych - sektora AM32.

Przejście przez Morze Północne było dość monotonne za wyjątkiem jednego incydentu. Otóż 7 września krótko po zapadnięciu ciemności oficer wachtowy zameldował o kontakcie - z lewej przed dziobem. Młody i niedoświadczony kapitan zdecydował się natychmiast atakować. Pozostając na powierzchni, okręt ruszył z kopyta w stronę niczego nie spodziewającego się niewielkiego frachtowca. Po kilku dość chaotycznych manewrach U-64 wyszedł na pozycję do strzału 500 metrów od prawej burty statku. Torpeda poszła... i po kilkunastu sekundach eksplodowała wznosząc fontanny wody. Zawiódł zapalnik magnetyczny. Na statku zapanowało ożywienie, zapalono wiele śwateł. Z kiosku U-64 przez lornetkę wyraźnie widać było grupkę zdezorientowanych marynarzy to rozglądających się z zaciekawieniem, to żywo gestykulujących... Można było rozpoznać też banderę jednostki - falujący niebieski krzyż odcinał się teraz od czerwonego tła. U-64 omal nie zatopił neutralnej jednostki - uratowała ją jedynie niedoskonałość torpedy.

Wieczorem 8 września U-64 przeszedł między Orkadami a Szetlandami wychodząc tym samym na Atlantyk. Krótko po północy radiooperator przechwycił transmisję radiową z Brytyjskiego frachtowca znajdującego się niecałe 200 kilometrów na zachód, a idącego kursem północno-wschodnim. Po kilku minutach okręt szedł już energicznie nowym kursem, który przy odrobinie szczęścia miał przeciąć drogę Anglika w sektorze AN11. Tak też się stało. Około 8 rano U-64 musiał się zanurzyć - nadleciał brytyjski samolot. Był to szczęśliwy zbieg okoliczności, gdyż niedługo potem nasłuchowiec zameldował o dalekim kontakcie - idącym wolno frachtowcu. Po pół godzinie okręt wynurzył się i ruszył pełną parą na spotkanie swej ofiary. Widoczność była doskonała i krótko po południu wachtowy wypatrzył na horyzoncie dym. Jak się okazało był to statek żeglugi przybrzeżnej, który wkrótce szedł juz na dno rozerwany eksplozją pojedynczej torpedy. Jednak załodze U-64 nie było dane długo świętować - wkrótce pojawił się kolejny samolot i okręt musiał pośpiesznie pójść zanurzenie.

Od 12 września U-64 przebywał w wyznaczonym rejonie patrolu, gdzie już następnego dnia posłał na dno duży drobnicowiec. Tegoż dnia U-64 otrzymał meldunek o idącym do Loch Eve okręcie wojennym i próbował go przechwycić, ale bez powodzenia. Po kilku ubogich w wydarzenia dniach kapitan zdecydował się opuścić sektor AM32 i udać się na południowy wschód w nadziei napotkania wspomnianego nieuchwytnego okrętu Royal Navy, jednak ten po raz kolejny się wymknął. W ciągu następnych kilku dni U-64 zniszczył w Przejściu Północnym (między Hebrydami a Szkocją) jeszcze dwa nieduże frachtowce, napotykał też mniejsze jednostki, głównie rybackie - te zostawiał w spokoju. Następnie wyszedł znów na Atlantyk by skierować się na południe i przedostać na wody na Północ od Irlandii.

Tamże 23 września przechwycił i zatopił kolejny frachtowiec jedną z ostanich swych torped. Jednak był to koniec dobrej passy U-64. Gdy jego załoga przyglądała się powolnej agonii ogarniętego płomieniami statku, myśląc już pewnie o rychłym końcu patrolu i powrocie do domów, z kłębów dymu wyłonił się pędzący niszczyciel. Szedł prosto na wolno kołyszący się na wodzie okręt podwodny. Załoga U-64 próbowała ratować się zanurzeniem, czym przypieczętowała swój los. Ludzie pośpiesznie opuścili kiosk zamykając za sobą włazy... jak się miało okazać, po raz ostatni. Chwilę potem potężny niszczyciel rozorał delikatny kadłub U-boota i z ogromną siłą pchnął go w ciemną, zimną głębię.

U-64 został utracony wraz z całą załogą 23 września 1939 roku. W swym pierwszym i ostatnim rejsie zatopił pięć Brytyjskich jednostek handlowych. Pamięć jego marynarzom. I ich ofiarom.

Myszkin napisał(a):Mimo wszystko...w takich sytuacjach liczą się sekundy. Krowiaste dziewiątki zawsze słabo radziły sobie z zanurzeniem i w zanurzniu (vide Północny Atlantyk, bitwy konwojowe itp). Dla nich dobre były tylko ciepłe, południowe wody...

Praktycznie to oczywiste. Nie zostały zaprojektowane i przewidziane do bitwy konwojowej. Od tego były VII.

Tomo55 napisał(a):

Myszkin napisał(a):Mimo wszystko...w takich sytuacjach liczą się sekundy. Krowiaste dziewiątki zawsze słabo radziły sobie z zanurzeniem i w zanurzniu (vide Północny Atlantyk, bitwy konwojowe itp). Dla nich dobre były tylko ciepłe, południowe wody...

Praktycznie to oczywiste. Nie zostały zaprojektowane i przewidziane do bitwy konwojowej. Od tego były VII.

To nie takie oczywiste - IX działały na wodach gdzie pływały także konwoje, nie tylko samotne statki.

Z powodu braku odpowiedniej liczby VII. Donitz cały czas prosił o większą liczbe VII a zmniejszenie produkcji IX. Liczył cały czas na wojny konwojowe dlatego chciał posiadać taką liczbe VII. Po znacznych stratach IX w bitwach konwojowych wycofał je w końcu z takiego typu działań i skierował na wody Południowe do działań samodzielnych do jakich zostały przewidziane. W końcu i na wodach południowych trafiały się też konwoje w dalszym okresie wojny jednak większość zwycięstw w tym rejonie została zaliczona na samotynych statkach.

Włączone mam tylko auto celowanie bo ręcznie sobie jeszcze nie radzę oraz widok zewnętrzny bo lubię się pogapić jak toną statki.
Dziś rano zacząłem karierę.
Z kwadratu patrolowanego popłynąłem do bazy wroga. A tam stoi Średni tankowiec i C2 Cargo.
Myślę sobie fajnie fajnie.
Ustawiłem się i bum w tankowca. Jedna torpeda pod kilem... Nie złamał się. Pali się i pali no to co... Druga torpeda. Dałem dupy bo ustawiłem głębokość taką jaką pierwszej a po pierwszej tankowiec się troszkę bardziej zanużył. Tzn. chyba nie troszkę a z 1,5 albo 2 metry. Tak czy siak torpeda się ładnie od niego odbiła... Ale nie łamię się mam jeszcze trzy
Trzecią ustawiłem za to z przesadą ślicznie bąbelkując przepłynęła pod kilem i udeżyła w port...
Wściekłem się... Zostały dwie. Tankowiec nadal na wodzie i Cargo na mnie czeka...
Trzecia oczywiście złamała tankowiec na pół który o dziwo zaczął płynąć. Sruby się nie kręciły ale odgłos ich był
Trzez Cargo i jedna torpeda... Kanał...
Sprawdzam głębokość zanużenia 7,8 metra.
Ustawiam torpedę 7,9metra.
Zapisałem grę...
Ognia.
Dostał i nie zatonął
LOAD GRY
Ognia.
To samo.
LOAD GRY
Ognia.
ZŁAMAŁ SIĘ !
Szczęśliwy wilk morski wracam do portu...
Włączam widok zewnętrzny by zobaczyć co narobiłem i o dziwo tankowiec którego zatopiłem przemieścił się o całkiem spory kawałek bedąc złamanym... Ciekawe zjawisko że nie zniknął zwykle zatonięte jednostki po chwili znikają...
Oczywiście zadowolony z siebie wracam wynuzony z przyśpieszeniem 1024 i nagle JESTEM ATAKOWANY! Za mną taki mały niszczyciel... No pieknie. Cisza na okręcie zanużenie peryskopowe i unik... Przepłynął obok. Zawraca i znowu się zbliża... Myślę sobie to koniec za którymś razem mnie dorwie... Ufff znowu się udało jakoś uniknąć i bąb głębinowych które zaczął puszczać i kolizji...
Zawraca. Głębokość podemną 8 metrów a jestem na 11... No to nieźle...
Nagle wybawienie. Moje samoloty (Dwie STUKi) zaczęły go bąbardować. Jedna bąba chybiła a drugą dostał w sam środek i poszedł na dno.
Wynużyłem się aby pomachac wybawcom ale odlecieli
Za patrol dostałem 830 rep...

Słuchaj, Ciebie nieźle musi wywalać z gry, skoro co chwila musisz robić LOAD...może masz coś ze sterownikami?

A z tym niszczycielem, którego dorwały Stuki to ciekawe. Grasz na jakichś modach? Jaka wersja gry?

Żeby tak prawdziwi kapitanowie U-Bootów mieli taką broń jak load/save to byśmy teraz po niemiecku gadali
I ciekaw jestem co tak wszystkich ciągnie do tych wrogich portów. Nie dość że tam prawie nic nie ma, wokoło kupa eskorty to w dodatku kurewsko płytko...

Tyle już gram w SH3 i jeszcze nigdy nie pomogła mi Luftwaffe

Nie mam żadnych modów a wersja gry 1.4b. EMEA.
Luftwafe jest rox. Pierwszy raz widziałem lotnictwo moje i jeszcze jak pieknie postąpili.
Niestety jedna stuka się kopciła ale... Latała.
---
Jak się robi zdjęcia ekranu do pliku w grze ? wezme save popłynę tą samą drogą może uda mi się zrobić zdjęcia jak stuki biją niszczyciela...

Ctrl+F11

UPDATE--->Nie mam szczęścia do dziewiątek. Rozpocząłem nową karierę. Dostałem kwadrat w okolicach Nowego Jorku. Po drodze zatopiłem kilka samotnych jednostek, które mi się napatoczyły. Niestety na południe od Halifaxu zza chmur wypadł samolot. Awaryjne zanurzenie nie pomogło. Okręt zatonął wraz z całą załogą. Wracam do siódemek

Dziewiątek? Siódemek? O co chodzi?

Chodzi o to że nie mam szczęścia do U-Bootów klasy IX, bo za każdym razem zatapiają mnie po pierwszym patrolu. Dlatego następną karierę zacznę znowu na U-Boocie klasy VII.

Problem chyba znajduje się gdzie indziej. Skoro nie masz szczęścia do nieparzystej IX to VII też lepiej nie dosiadaj. Pozostaje parzysta II

Ale na siódemkach odniosłem już sporo sukcesów Największym problemem dziewiątek jest jednak to ich zanurzanie. To przez długi czas zanurzania poległem ostatnio trzy razy z rzędu na pierwszym patrolu.

Dlatego pisze Ci o parzystej II. Znacznie zwinniejsza od IX

I to chyba jego jedyna zaleta

Mam kłopot Chłopaki.
Mam save gdzie stoi 980m przedemną T2 tanker.
Mam 3 torpedy.
Puszczam mu trzy pod kilem a on nie tonie tylko nadal stoi w porcie. Zaczyna się palić i bardziej się zanuża.
Jak mam złamać mu kręgosłup?

Rąbnij uderzeniową. Być może też w portach jest jakiś bug, który nie pozwala czasem zatonąć jednostkom.

mi coraz czesciej sie przytrafia ze kregoslup sie lamie od 88 natomiast od torped bardzo rzadko. postaraj sie trafic w zbiornik paliwa lub w silniki. po trafieniu w zbiornik paliwa okret czesto- tonie przynajmniej u mnie

dragonfly napisał(a):Być może też w portach jest jakiś bug, który nie pozwala czasem zatonąć jednostkom.

Ten bug nazywa się: "dno".

PS
http://www.subsim.com/phpBB/viewtopic.php?t=43824

kaa napisał(a):

dragonfly napisał(a):Być może też w portach jest jakiś bug, który nie pozwala czasem zatonąć jednostkom.

Ten bug nazywa się: "dno".

PS
http://www.subsim.com/phpBB/viewtopic.php?t=43824

Nie wszyscy znają EN

W wątku opisane są przypadki okrętów, które "zmartwychwstały" po zatopieniu na płytkiej wodzie.

Styczeń 1944
276 000 BRT po 15 patrolach
U-204 VIIC (03.1941-06.1942)
U-520 IXC (06.1942-)

Odzyskuję wiarę w SH3...Cały 1943 rok wydawał mi się podejrzany: za łatwy, za mało ataków i patroli lotniczych. Sytuacja zaczęła zmieniać się w grudniu 1943 roku - jeden z eskortowców przytrzymał mnie pod wodą 9 godzin (wzywając na pomoc samoloty). Pod koniec stycznia 1944 wyszedłem na patrol w rejon Trynidadu i Tobago. Zająłem pozycję znajdującą się ok 400 mil NE od Port of Spain i wyczekiwałem jakiegoś wychodzącego w kierunku Afryki lub Europy konwoju. Czekałem, czekałem a doczekałem się...nagonki połączonych sił powietrzno-morskich ZOP nieprzyjaciela. Przez kilka dni mogłem tylko pomarzyć o wynurzeniu, wystawiając chrapy dla naładowania akumulatorów i zaczerpnięcia powietrza. Wreszcie siódmego dnia nagonki postanowiłem się wynurzyć i zaryzykować., jak się okazało ryzyko się nie opłaciło. W środku nocy zaskoczyły mnie 2 Liberatory. Alarmowe zanurzenie uratowało mnie, choć z peryskopów, działek pl i naxosa zostały tylko powykrzywiane na wszystkie strony pręty. Ledwo udało się powstrzymać opadanie okrętu na 190m i opanować przecieki. Gdy na początku marca dowlokłem się do Lorient (po drodze pewnego dnia zaatakowało mnie naraz aż 6 samolotów)dotarło do mnie że mój 16 patrol w karierze był pierwszym, na którym nie posłałem choćby tony żelastwa na dno, ledwo ratując własną skórę...

Wreszcie robi się ciekawie.